30 Σεπτεμβρίου 2009

Ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών, Αχμέτ Νταβούτογλου θα έχει νεες επαφές για την ένταξη της χώρας στην Ε.Ε

Ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών, Αχμέτ Νταβούτογλου, θα έχει την Παρασκευή συνομιλίες με υπευθύνους της ΕΕ στις Βρυξέλλες σχετικά με τις διαπραγματεύσεις της χώρας του για ένταξη στην ΕΕ, δήλωσε σήμερα τουρκική διπλωματική πηγή.


Ο Νταβούτογλου θα συναντηθεί με τον πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο, τον ύπατο εκπρόσωπο της ΕΕ για την Εξωτερική Πολιτική και την Πολιτική της Ασφάλειας Χαβιέρ Σολάνα και τον επίτροπο που είναι αρμόδιος για τη διεύρυνση Όλι Ρεν, διευκρίνισε η ίδια πηγή.

Στις 21 Οκτωβρίου ο τούρκος υπουργός θα συναντήσει εξάλλου στο Παρίσι τον γάλλο ομόλογό του Μπερνάρ Κουσνέρ, προσέθεσε η πηγή αυτή, η οποία ζήτησε να μην κατονομαστεί.
www.enet.gr
(Πληροφορίες από το ΑΠΕ-ΜΠΕ)

Ετικέτες

Τουρκία: βίαιη προσαγωγή στο δικαστήριο για δύο Κούρδους βουλευτές ζήτησε ο εισαγγελέας

Του ΑΡΗ ΑΜΠΑΖΗ
Να οδηγηθούν με βία στο δικαστήριο, σε περίπτωση που δεν προσέλθουν, αποφάσισε χθες ο εισαγγελέας κακουργιοδικείου στην Αγκυρα για δύο βουλευτές του φιλοκουρδικού Κόμματος Δημοκρατικής Τουρκίας.

Οι βουλευτές δεν προσήλθαν στη χθεσινή δικάσιμο και η απόφαση ισχύει για τη δίκη που θα επαναληφθεί στις 29 Δεκεμβρίου. Παρόμοια κατάσταση αναμένεται να υπάρξει και σήμερα για άλλους δύο βουλευτές του ίδιου κόμματος, ενώ χθες ο εισαγγελέας ζήτησε να υπάρξει νέα κλήση προς τον πρόεδρο και βουλευτή του κόμματος, Αχμέτ Τουρκ, επειδή οι τελευταίες κλήσεις επιστράφηκαν λόγω αλλαγής διεύθυνσης κατοικίας του προέδρου.Ολοι οι βουλευτές κατηγορούνται για προπαγάνδα υπέρ του ΡΚΚ, με ομιλίες που έχουν κάνει σε διαφορετικές ημερομηνίες. Ο Τουρκ είπε χθες ότι «η απόφαση στερείται νομικής βάσης» και κατηγόρησε την Εθνοσυνέλευση λέγοντας ότι «δεν έκανε τίποτα για να προστατεύσει τους βουλευτές». Τόνισε μάλιστα ότι «εάν μας πάνε στο δικαστήριο με τη βία, δεν έχω να πω τίποτα. Εμείς μέχρι σήμερα δεν πήγαμε επειδή πιστεύουμε ότι πρόκειται για άδικη διαδικασία». Το αποτέλεσμα είναι ότι θα προκληθεί μεγάλη ένταση τις τελευταίες μέρες του έτους. Εκτός αν υπάρξει πρωτοβουλία από πλευράς Εθνοσυνέλευσης. Αναπόφευκτα, όμως, η όλη κατάσταση θα δημιουργήσει εντυπώσεις, εάν ληφθεί υπόψη το άνοιγμα που επιχειρεί η κυβέρνηση αυτή την περίοδο σχετικά με το Κουρδικό. Η νέα αυτή εξέλιξη έχει σημασία όχι μόνο για την πορεία του «ανοίγματος» στο εσωτερικό, αλλά και για την εικόνα προσπαθειών ειρήνευσης που επιχειρεί εδώ και καιρό να παρουσιάσει η κυβέρνηση Ερντογάν προς το εξωτερικό.
www.enet.gr

Ετικέτες

27 Σεπτεμβρίου 2009

ΥΠΟΜΝΗΜΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΠΑΝΟΡΘΩΣΕΙΣ

΄Ενα άλλο δείγμα υποτέλειας

του Δαμιανού Βασιλειάδη
μέλους του Εθνικού Συμβουλίου διεκδίκησης των οφειλών
της Γερμανίας προς την Ελλάδα

Η υποτέλεια που διακρίνει τα ελληνικά κόμματα, σε θέματα εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής, διαφαίνεται και σε ένα άλλο πεδίο, αυτό τον Γερμανικών επανορθώσεων.
Η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα που έως σήμερα δεν πήρε καμία απολύτως αποζημίωση για τις ανθρώπινες και υλικές ζημίες, που προξένησαν τα στρατεύματα κατοχής.
Πρόκειται για δισεκατομμύρια δολάρια που χρωστάει η Γερμανία και που δεν τολμάει λόγω υποτέλειας να διεκδικήσει κανένα κόμμα εξουσίας στην Ελλάδα έως σήμερα, αλλά και κανένα άλλο κόμμα δυστυχώς.
΄Ολα τα κόμματα στα προγράμματά τους το αφήνουν απ’ έξω και στις προεκλογικές τους καμπάνιες το αποσιωπούν.
΄Ομως η πληρωμή των αποζημιώσεων θα κάλυπτε το δημόσιο χρέος και θα ανακούφιζε την Ελλάδα από πολλά άλλα οικονομικά βάρη.
Παραθέτω ένα υπόμνημα που υπέβαλε το Εθνικό Συμβούλιο διεκδίκησης των οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα, για να συνειδοποιήσει ο κάθε ΄Ελληνας το έγκλημα των ελληνικών κυβερνήσεων, που δεν τόλμησαν και δεν τολμούν να διεκδικήσουν τα δίκαια της πατρίδας μας, λόγω υποτέλειας, παρ’ όλο που η Ελλάδα συγκριτικά είχε τα περισσότερα θύματα στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ακόμη και από την Ρωσία και την Πολωνία, που δεν είναι γνωστό στους περισσότερους ΄Ελληνες, κι ας έχει σχεδόν η κάθε οικογένεια και από ένα θύμα τουλάχιστον, εκτός φυσικά από τις οικογένειες των δοσίλογων.
ΕΘΝΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗΣ ΤΩΝ ΟΦΕΙΛΩΝ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
Βούλγαρη 2, 4ος όροφος, Αθήνα
Τηλ.: 210 6713526
E-mail damon@damonpontos.gr
Προς την
Κυβέρνηση της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας
μέσω του πρέσβη της Γερμανικής Πρεσβείας στην Ελλάδα


Η ειρήνη είναι το πρώτιστο από τα βασικά αγαθά, που πρέπει να αποτελεί μόνιμο στόχο όλων μας.
Είναι αδιανόητο να εξακολουθούν οι άνθρωποι να λύνουν τις διαφορές τους αφαιρώντας τη ζωή των συνανθρώπων τους. Αναγκαία συνεπώς προϋπόθεση η φιλία ανάμεσα στους λαούς, για να εξαλειφθεί η κατάρα του πολέμου.
Ο γερμανικός και ο ελληνικός λαός, δεν είναι βέβαια γείτονες είναι όμως πανάρχαιοι λαοί, ανήκουν στην Ευρώπη και από την προσφορά τους – καθένας από το μετερίζι του – στην τεχνολογία, στις επιστήμες , στα γράμματα, στις τέχνες και στη φιλοσοφία, υπολογίζονται ως κύριοι παράγοντες στην ανθρωποποίηση του ανθρώπου. Η συνεργασία συνεπώς και η φιλία τους είναι υποχρεωτική και πέρα από αναγκαία για την εδραίωση της ειρήνης.
Δυστυχώς όμως την ανάπτυξη των σχέσεων φιλίας των δύο λαών εμποδίζει ένα οδυνηρό αγκάθι το οποίο δημιούργησε ο Χίτλερ στη διάρκεια του Β παγκοσμίου πολέμου με την επίθεση, εισβολή και κατοχή της Ελλάδας.
Χωρίς να υπάρχουν εδαφικές προστριβές, ανάμεσα στις δύο χώρες, παρά την ανυπαρξία ανταγωνιστικών διαφορών και χωρίς να έχει προκαλέσει η μικρή Ελλάδα τη μεγάλη Γερμανία, ο Χίτλερ εξαπέστειλε μια τρομερή στρατιά από την μια άκρη της Ευρώπης στην άλλη και κατέκτησε την Ελλάδα.
Ο ελληνικός λαός γνώρισε την πιο μαύρη, την πιο σκληρή, την πιο αιμοβόρα κατοχή στη μακραίωνη ιστορία του: Διαμελισμός της εθνικής του υπόστασης και μοίρασμα των εδαφών της σε άλλα κράτη. Ωμή λεηλασία του εθνικού πλούτου, αρπαγή περιουσιών των πολιτών. Γενοκτονία με την πείνα, την ομηρία, τις ομαδικές εκτελέσεις. Η Ελλάδα είχε τις μεγαλύτερες αναλογικά απώλειες στον πληθυσμό της απ’ όλες τις χώρες της Ευρώπης. Έχασε το 13,5% του πληθυσμού της.

Οι οφειλές της Γερμανίας απέναντι στην Ελλάδα και στον Ελληνικό Λαό για όλες αυτές τις καταστροφές, αρπαγές, λεηλασίες και ανθρωποκτονίες συνίστανται:
1. Στο δάνειο που συνήψε το Γ΄ Ράϊχ στις 14 Μαρτίου 1942 από την Ελλάδα και που το Γ΄ Ράϊχ υπόγραψε ότι θα επιστρέψει με το τέλος του πολέμου, ύψους 3,5 δισεκατομμυρίων δολαρίων και το οποίο δεν έχει επιστρέψει. Ας σημειωθεί ότι το πανίσχυρο Γ’ Ράϊχ απ’ όλες τις κατεχόμενες χώρες της Ευρώπης μόνο με την Ελλάδα συνήψε τέτοιο δάνειο.
2. Στις πολεμικές επανορθώσεις, τις οποίες επιδίκασαν οι 29 Συμμαχικές χώρες, να πληρώσει η Γερμάνια στην Ελλάδα για τις επιτάξεις, αρπαγές και καταστροφές που προξένησαν τα ναζιστικά στρατεύματα κατοχής στον υλικό και τεχνικό πλούτο της Χώρας και οι οποίες ανέρχονται στο ποσό των 7,1 δισεκατομμυρίων δολαρίων και για τις οποίες δεν έχει δοθεί ούτε ένα μάρκο. Σ’ αυτά τα ποσά δεν υπολογίστηκαν ούτε η ληστεία με το πλαστό γερμανικό μάρκο, ούτε 1,5 τόνος ασήμι και 3,5 τόνοι νικέλιο από το λιώσιμο των κερμάτων, ούτε ο χρυσός της Τράπεζας της Ελλάδας.
3. Στις αποζημιώσεις προς τους Έλληνες πολίτες για την αφαίρεση ή και καταστροφή της περιουσίας τους και την αφαίρεση της ανεκτίμητης ανθρώπινης ζωής. Σε 84 ανέρχονται τα ολοκαυτώματα των μαρτυρικών πόλεων (Καλάβρυτα, Δίστομο, Χορτιάτης, Βιάννος, Νίκαια, Κομμένο, Λιγκιάδες, Βουνιχώρα, Κάντανος κ.τ.λ.) σε εκατοντάδες οι εκατόμβες των θυσιών στα σκοπευτήρια του θανάτου και στα στρατόπεδα της φρίκης στην Ελλάδα, στη Γερμανία, στην Αυστρία και στην Πολωνία. Οι Γερμανικές Κυβερνήσεις θεωρούν ότι εξόφλησαν δήθεν το χρέος τους απέναντι στις εκατοντάδες χιλιάδες θύματα με το αστείο ποσόν των 110 εκατομμυρίων γερμανικών μάρκων που έδωσαν το 1960, σε μια επαίσχυντη συναλλαγή για την αποφυλάκιση του εγκληματία πολέμου Μέρτεν και την παραπομπή των εγκληματιών πολέμου στη Γερμανία για να δικαστούν από τα Γερμανικά Δικαστήρια. Δεν καταδικάστηκε ούτε ένας.
4. Στους αρχαιολογικούς θησαυρούς που άρπαξαν από τα μουσεία και από τους αρχαιολογικούς χώρους. Κατάλογοι τους έχουν δημοσιευτεί και υπάρχουν στην Αρχαιολογική υπηρεσία και στο Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Αυτές τις απαράγραπτες οφειλές οι κυβερνήσεις της μεταπολεμικής και ενοποιημένης Γερμανίας αρνούνται διαρρήδην να καταβάλουν, άλλοτε με διάφορα γελοία προσχήματα, άλλοτε με την αδιανόητη σιωπή τους και άλλοτε με αναίσχυντα κατηγορηματικά όχι. Μπροστά σ’ αυτή την ασύλληπτη αδικία, είμαστε υποχρεωμένοι να υπενθυμίσουμε στη Γερμανική Κυβέρνηση:
Πρώτον: Με ποιο δικαίωμα δεν καταβάλλει η Γερμανία τις αναμφισβήτητες υποχρεώσεις της απέναντι στην Ελλάδα και στον Ελληνικό λαό. Είναι χαρακτηριστικό ότι η Ιταλία και η Βουλγαρία ξεπλήρωσαν τις υποχρεώσεις τους απέναντι στην Ελλάδα. Δεν είναι παράλογο όμως να έχουν πληρώσει αυτές οι δύο χώρες, που ήρθαν ως κατακτητές στην Ελλάδα, εξαιτίας των Ναζί, και να αυτοεξαιρείται η Γερμανία;
Δεύτερον: Δεν είναι παράλογο, να έχουν πάρει όλες οι χώρες οι οποίες ενεπλάκησαν σε πόλεμο με το Γ΄Ράϊχ, κατεχόμενες και μη, πολεμικές επανορθώσεις, με νόμιμο ή παράτυπο τρόπο, και η Ελλάδα να εξαιρείται;
Τρίτον: Με ποιο δικαίωμα η Γερμανία παραβιάζει το διεθνές δίκαιο, την κοινή λογική και την πανανθρώπινη ηθική και αρνείται να επανορθώσει όσα ως εισβολέας και κατακτητής το Γ’ Ράϊχ διέπραξε σε βάρος της Ελλάδας και του Λαού της;
Τέταρτον: Με ποιο δικαίωμα η Γερμανία λησμονεί ότι τη σημερινή ύπαρξη της, ως μια από τις Δημοκρατίες της Ευρώπης, την οφείλει στην καθοριστική συμβολή του Ελληνικού λαού στον αγώνα για τη συντριβή του ναζιστικού καθεστώτος; Γιατί, φυσικά, δεν θέλουμε να πιστέψουμε πως ο γερμανικός λαός νοσταλγεί την εποχή του Χίτλερ και δεν θέλει να απολαμβάνει τα αγαθά της Δημοκρατίας.
Πέμπτον: Με ποιο δικαίωμα η σημερινή Γερμανία με την απαράδεκτη συμπεριφορά της απέναντι στην Ελλάδα αρνείται να αναγνωρίσει τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας που διέπραξε η χώρα μας; Γιατί αρνείται να κατανοήσει ότι όποιος δεν θυμάται την απανθρωπιά και δεν συμβάλει για να απαλείψει τις συνέπειες της, γίνεται και πάλι ευπρόσβλητος σε πλέον μεγαλύτερους και πλέον επώδυνους κινδύνους μετάδοσης των αιτιών που την προκαλούν;
Παρ’ όλ’ αυτά ο Ελληνικός Λαός επιμένει να θεωρεί ότι οι απαιτήσεις της Ελλάδας και του Λαού της δεν είναι ΑΙΤΗΜΑ, είναι ανυποχώρητο ΔΙΚΑΙΩΜΑ. Δε ζητιανεύουμε, απαιτούμε η Γερμανία να πληρώσει αυτά που οφείλει στην Ελλάδα, ως χρέος απέναντι στη λογική, στο δίκαιο, στην ιστορία και στον εαυτό της.
Ο Γερμανικός Λαός οφείλει να γνωρίζει ότι στη σκέψη μας και στις ενέργειές μας δεν πρυτανεύει η εκδίκηση για όσα ανήκουστα εγκλήματα έχουν διαπραχτεί από τα ναζιστικά στρατεύματα κατοχής σε βάρος μας. Αντίθετα γνώμονάς μας είναι η αποκατάσταση του δικαίου και η ανάπτυξη της φιλίας ανάμεσα στους Λαούς μας.
Γι’ αυτό προτείνουμε, αφού πρώτα και κύρια η Γερμανία αναγνωρίσει τις οφειλές της προς την Ελλάδα και τον Ελληνικό Λαό να συζητηθεί, σ’ έναν γόνιμο διάλογο, ο πιο πρόσφορος τρόπος καταβολής αυτών των υποχρεώσεων. Αυτές είναι οι δικές μας προθέσεις. Εάν όμως τα αιτήματα μας με διάφορα απίθανα προσχήματα δεν εισακουστούν, γιατί μερικοί επιδιώκουν να σκεπάσει ο χρόνος με λήθη τα γεγονότα, ματαιοπονούν. Όπως δεν ξεχάσαμε και περιμέναμε σχεδόν μισόν αιώνα να ενοποιηθούν οι δυο Γερμανίες για να αξιώσουμε αυτό που δικαιούμαστε, με την ίδια επιμονή, δηλώνουμε ότι δεν πρόκειται να παραιτηθούμε των όσων δικαιούμαστε. Ας έχουν υπ’ όψιν όλοι και η Ελληνική Κυβέρνηση που αδρανεί και η Γερμανική Κυβέρνηση που κωφεύει ότι τα εγκλήματα πολέμου δεν παραγράφονται. Και ακόμα παραπάνω ο Ελληνικός Λαός δεν παραγράφει την ιστορία του.
23Δεκεμβρίου 2008
Μανώλης Γλέζος, πρόεδρος του Εθνικού Συμβουλίου Διεκδίκησης
Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα
Δαμιανός Βασιλειάδης, μέλος Διοικητικού Συμβουλίου, εκπαιδευτικός,υπεύθυνος του ΕΣ για τη Γερμανία
Στέλιος Ζαμάνος, μέλος Διοικητικού Συμβουλίου, Πρόεδρος της ΠΣΑΕΑ
Χρήστος Τσιντσιλώνης, μέλος Διοικητικού Συμβουλίου, Πρόεδρος της ΠΕΑΕΑ

Ετικέτες

26 Σεπτεμβρίου 2009

ΥΠΟΤΕΛΕΙΑ ΚΑΙ ΚΟΜΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Μια επίκαιρη ανάλυση με αφορμή της εκλογές της 4ης Οκτωβρίου

του Δαμιανού Βασιλειάδη, εκπαιδευτικού Αθήνα, 26.9.2009
Εύκολο είναι πια να κάνει κανείς τη διαπίστωση, ότι τα κόμματα εξουσίας στην Ελλάδα, δηλαδή Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ και όχι μόνο, τελούν κάτω από το καθεστώς της υποτέλειας.
Υποτέλεια σε ποιον;
Μας το αναλύει σε μια σημαδιακή του επισήμανση ο Ανδρέας Παπανδρέου σε λόγο που εξεφώνησε στις 29.9.1973 σε Σεμινάριο του ΠΑΚ (Πανελλήνιου Απελευθερωτικού Κινήματος) στη Γερμανία.
«Για να καταλάβει κανείς την ιστορία της Ελλάδας μετά τον εμφύλιο πόλεμο», τονίζει επιγραμματικά ο Ανδρέας Παπανδρέου «πρέπει να έχει υπόψη του ότι η πολιτική ζωή της χώρας ελεγχόταν συστηματικά, όταν δεν διευθύνονταν, από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Η συνταγή της Ουάσιγκτον για την Ελλάδα ήταν απλή: Άμεση διείσδυση στον ελληνικό κρατικό μηχανισμό, σ’ όλη την έκταση και σ’ όλο το βάθος μέχρι το παλάτι. Πλήρης υποστήριξη ενός προσαρτημένου, εξαρτημένου πολιτικού κόμματος, του κόμματος της δεξιάς, που έπρεπε να κερδίζει σ’ όλες τις εκλογές, ανεξάρτητα από ποια μέσα θα χρησιμοποιούσε για το σκοπό αυτό. Ανάπτυξη ενός αστικού κόμματος αντιπολίτευσης, που σκοπός του θα ήταν να ασκεί ΄δημιουργική’ κριτική της πολιτικής της κυβέρνησης της δεξιάς, ένα ρόλο που προόριζαν για το κόμμα της Ένωσης Κέντρου. Τελικά εξαφάνιση κάθε κόμματος της Αριστεράς».
Τι ευσταθεί και τι δεν ευσταθεί από την τοποθέτηση αυτή του Ανδρέα Παπανδρέου; Εξελίχτηκαν τα πράγματα στη μεταπολίτευση, όπως ακριβώς μετά τον εμφύλιο; Η Αλήθεια είναι ότι μετά τον εμφύλιο, έως την απριλιανή δικτατορία των Συνταγματαρχών το 1969, υπήρξε πραγματική μονοκρατορία της δεξιάς με ένα μικρό χρονικό διάλυμα αμφισβήτησής της το 63 -64.
Μετά τη χουντική περίοδο 1967 -74, που αποτελούσε το τελευταίο επεισόδιο του εμφυλίου πολέμου, όπως τόνιζαν πολλοί, επεκράτησε το μοντέλο στο οποίο αναφέρεται ο Ανδρέας Παπανδρέου, δηλαδή ο δικομματισμός. Με τη διαφορά ότι ο ρόλος της εξάρτησης γίνεται αντικείμενο διαμάχης ανάμεσα στη Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ. Το καθένα διαγκωνίζεται ποιο θα είναι πιο υποτακτικό στον μεγάλο υπερατλαντικό αφέντη.
Βέβαια καταργήθηκε στη μεταπολίτευση η βασιλεία, επεκράτησαν όμως οι φεουδαρχικές ολιγαρχίες τριών οικογενειών. Του Καραμανλή, του Παπανδρέου και του Μητσοτάκη. Αντί για έναν βασιλιά έχουμε τώρα τρεις βασιλιάδες φεουδάρχες. Το κόμμα της ΄Ενωσης Κέντρου απορροφήθηκε από το ΠΑΣΟΚ, που αποτέλεσε τον άλλο πόλο του νεοφιλελεύθερου δικομματισμού, (ενός αστικού κόμματος αντιπολίτευσης, όπως έλεγε ο Ανδρέας Παπανδρέου). Η δε Αριστερά δεν εξαφανίστηκε μεν, δεν διαδραματίζει ωστόσο έως σήμερα ουσιαστικό ρόλο στα πολιτικά δρώμενα. Στον χώρο της πολιτικής επεκράτησε απόλυτα σχεδόν ο δικομματισμός.
Λίγο ως πολύ το δικομματικό αυτό σχήμα διατηρήθηκε έως σήμερα λειτουργικό, όμως φαίνεται ότι έφτασε πια στην χρεοκοπία του, λόγω σκανδάλων, διαφθοράς και σήψης και λόγω της τελικής του απαξίωσης, στα όριά του. Δεν είναι σε θέση πια να παίξει τον προηγούμενο ρόλο του, εναλλασσόμενο στην εξουσία, απορροφώντας εκατέρωθεν τη δυσαρέσκεια και απογοήτευση του κόσμου, για να διατηρεί την ηγεμονία του.
Η εξάρτηση όμως από τον αμερικανικό παράγοντα και τους «άσπονδους φίλους και συμμάχους μας» στην Ευρωπαϊκή ΄Ενωση και όχι μόνο, παραμένει και «αυγατίζει». Απλώς διαφέρει ο βαθμός εξάρτησης.
Ιδίως κατά την περίοδο διακυβέρνησης Σημίτη, με υπουργό τον σημερινό αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, η εξάρτηση αυτή είχε φτάσει στο αποκορύφωμά της. Σήμερα ερίζουν οι οικογένειες Παπανδρέου και Μητσοτάκη για την προνομιούχα εύνοια των Αμερικανών, ώστε στο άμεσο μέλλον να χριστούν διάδοχοι του Καραμανλή και εντολοδόχοι των ΗΠΑ στους «εξαρτημένους» Έλληνες, για να μπορούν οι πρώτοι να λύσουν σε βάρος της πατρίδας μας τα ανοιχτά εθνικά θέματα: Κύπρος, Σκοπιανό, Αιγαίο, Θράκη κ.λπ. Αυτό είναι το σχέδιο εν πλήρη δράση.
Στο πλέγμα αυτής της εξάρτησης καθοριστικό ρόλο παίζουν οι εκσυγχρονιστές διανοούμενοι της «Αριστεράς» και της «Δεξιάς», που, με την ιδεολογική ηγεμονία που ασκούν στην υπηρεσία του αστικού κράτους, εθίζουν τον ελληνικό λαό μέσω της συναινετικής διαδικασίας, της καταιγιστικής πλύσης εγκεφάλου και της ιδεολογικής τρομοκρατίας στην παγκοσμιοποίηση και τη Νέα Τάξη. Σε τελευταία ανάλυση αποτελούν τα ιδεολογικά του στηρίγματα. Όσο παράξενο κι αν φαίνεται αυτό έχει την ερμηνεία του. Η αποδόμηση του έθνους - κράτους, που επιδιώκει στην Ελλάδα η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση της Νέας Τάξης, καλλιεργείται και υποστηρίζεται απ’ όλους αυτούς, εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις. Ξεκινώντας από διαφορετικές ιδεολογικές και πολιτικές αφετηρίες καταλήγουν ωστόσο στο ίδιο αποτέλεσμα. Στην ουσία είναι οι απολογητές του συστήματος, του αστικού συστήματος. Αυτού του απάνθρωπου συστήματος που καταδυναστεύει επί δεκαετίες τον ελληνικό λαό, χωρίς να υπάρχει ουσιαστική αντίδραση και εναλλακτική πρόταση.
Είναι κι αυτός ένας βασικός λόγος γιατί η Αριστερά στο σύνολό της δεν πείθει και παραμένει στο περιθώριο.

Ετικέτες

25 Σεπτεμβρίου 2009

ΔΗΛΩΣΗ ΠΟΛΙΤΩΝ MΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΤΗΣ 4ης ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2009

Τα κόμματα που επιδιώκουν να κυβερνήσουν ή να συγκυβερνήσουν τον τόπο έχουν
περιορίσει τον διάλογο στα οικονομικά και στα κοινωνικά ζητήματα, αποφεύγοντας συστηματικά να θέσουν βασικά ερωτήματα για τα μεγάλα θέματα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής.
Χωρίς υποτίμηση όλων των άλλων, εξίσου σημαντικών ζητημάτων, θα θέλαμε να σταθούμε σε ένα βασικό ερώτημα που καλύπτει τρία κορυφαία εθνικά μας θέματα: Πόσο καταφέραμε να περιορίσουμε τον επεκτατισμό της Άγκυρας και την αδιαλλαξία των Σκοπίων; Συγκεκριμένα:

Στο Κυπριακό: Σε τι ωφέλησε η σύμπραξή μας με τον «Αττίλα» και τους υποστηρικτές του στην συγκάλυψη των εγκλημάτων εισβολής, κατοχής, εθνοκάθαρσης και εποικισμού με «διακοινοτικές συνομιλίες» εκτός του να αφήνεται η Τουρκία στο απυρόβλητο και να εμπεδώνεται η διχοτόμηση υπό μία ή άλλη μορφή; Πώς νοείται λύση με τουρκικό στρατό κατοχής και βρετανικές βάσεις; Πώς συμβιβάζεται λύση «διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας» με την επιστροφή των προσφύγων και την ελευθερία της εγκατάστασης; Πώς συμβιβάζεται η «πολιτική ισότητα» των δύο μερών και η μη λειτουργία της βασικής δημοκρατικής αρχής (αρχή πλειοψηφίας) με την ύπαρξη κράτους κυρίαρχου, λειτουργικού και βιώσιμου; Πώς μπορεί να υπάρξει κράτος κυρίαρχο δίχως στρατό και με παρεμβατικά «εγγυητικά» δικαιώματα τρίτων χωρών και μάλιστα της Τουρκίας; Τι επιπτώσεις θα είχε μια τέτοια «λύση», που θα καθιστούσε την Τουρκία συγκυρίαρχη στην ασφάλεια των Ελλήνων στην Κύπρο; Μήπως θα καθιστούσε τους Έλληνες της Κύπρου ομήρους της Τουρκίας και την Ελλάδα όμηρο της Κύπρου; Μήπως, λοιπόν, έφτασε η ώρα να αναλάβουν Ελλάδα και Κύπρος τις ευθύνες τους, επανατοπεθετώντας το Κυπριακό ως ζήτημα εισβολής, κατοχής, εθνοκάθαρσης και εποικισμού και να αξιώσουν ανυποχώρητα λύση σύμφωνη με το διεθνές δίκαιο; Στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο του Δεκεμβρίου πρόκειται να αξιολογηθεί η πρόοδος της Τουρκίας στην εκπλήρωση των κριτηρίων ένταξης στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Μήπως έφτασε, λοιπόν, η ώρα να αξιώσουμε να συμμορφωθεί η Τουρκία με τις διεθνείς της δεσμεύσεις;

Στο Αιγαίο: Σε τι μας ωφέλησε η αναγνώριση (στο Νταβός το 1988, στη Μαδρίτη το 1997, στο Ελσίνκι το 2004) τουρκικών «ζωτικών συμφερόντων» και ελληνοτουρκικών «διαφορών» στο Αιγαίο; Σε τι ωφέλησαν η τουρκική υποψηφιότητα στην Ευρωπαϊκή Ένωση και οι πολύχρονες «διερευνητικές συνομιλίες», ενώ η Άγκυρα διατηρεί το casus belli και την θεωρία της περί «γκρίζων ζωνών», εκτός από το να επεκτείνει την τακτική της από τα Ίμια στο Αγαθονήσι, το Φαρμακονήσι, τους Φούρνους και αλλού; Γιατί δεχόμαστε να μεταβάλλεται ο ελληνικός εναέριος χώρος στο Αιγαίο σε ελληνοτουρκικό υπό ΝΑΤΟϊκή επικυριαρχία; Μήπως ο μόνος τρόπος να υπερασπιστούμε την ακεραιότητα του Αρχιπελάγους είναι η ενίσχυση της αποτρεπτικής μας δυνατότητας σε όλα τα μέτωπα (διπλωματικό, πολιτικό, οικονομικό, στρατιωτικό) και η διαφύλαξη και άσκηση τελικά του δικαιώματος της διεύρυνσης των χωρικών μας υδάτων στα δώδεκα ναυτικά μίλια από ευθείες γραμμές βάσεις;

Ως προς τα Σκόπια: Έχοντας διαπιστώσει πως οι μονομερείς υποχωρήσεις μας το μόνο που πέτυχαν ήταν να καταστήσουν τα Σκόπια περισσότερο αδιάλλακτα και να τα οδηγήσουν στο να επιμένουν στα ιδεολογήματά τους περί «μακεδονικής ιστορίας», «μακεδονικής εθνότητας» και «μακεδονικής γλώσσας», μήπως ήρθε η ώρα πια να σταματήσουμε τον κατήφορο των υποχωρήσεων;
Και τα ίδια θα μπορούσαν να επισημανθούν σε ένα αναλυτικό κείμενο, που θα συμπεριλάμβανε συνολικά και τα υπόλοιπα ζητήματα.
Είναι, λοιπόν, ξεκάθαρο ότι τα προβλήματα δεν λύνονται με το να τα βάζουμε κάτω από το χαλί. Γιατί πάντα επιστρέφουν και πάντα εκδικούνται.
Τα εθνικά ζητήματα δεν είναι αφηρημένα «εθνικά ζητήματα».
Διακόσιες χιλιάδες Έλληνες της Κύπρου παραμένουν ξεριζωμένοι από τις πατρογονικές τους εστίες. Αυτό είναι το μεγαλύτερο κοινωνικό και οικολογικό έγκλημα στην μεταπολιτευτική Ελλάδα και Κύπρο. Τα Ίμια, το Φαρμακονήσι, το Αγαθονήσι και οι Φούρνοι δεν είναι ασήμαντες βραχονησίδες. Είναι συνιστώσες του Αρχιπελάγους, που το κατοικούν συμπολίτες μας και που έχουν το απαράγραπτο δικαίωμα να απολαμβάνουν την ίδια ασφάλεια και ελευθερία κινήσεων που απολαμβάνουμε όλοι μας.
Αυτά είναι και κοινωνικά ζητήματα και όχι αφηρημένα «εθνικά».

Είναι προβλήματα που η Ελλάδα του περασμένου αιώνα πλήρωσε ακριβά με εκατομμύρια νεκρούς και πρόσφυγες. Είναι ζητήματα πρωταρχικά, που θα συνεχίσουν να ζητούν δικαίωση και στις 5 Οκτωβρίου και που την απάντηση αργά ή γρήγορα, αν δεν την δώσουμε εμείς, θα την δώσουν κάποιοι άλλοι.

Αθήνα 25 Σεπτεμβρίου 2009
Οι υπογράφοντες

Αξελός Λουκάς, Βασιλειάδης Δαμιανός, Βασιλικόπουλος Κρίτων,
Γεωργόπουλος Δημοσθένης, Θεοχάρης Τίμος, Κουτσαφτής Γιάννης,
Μαύρος Γιάννης, Πανταζίδης Τάσος, Παπαγιαννόπουλος Γιώργος,
Στοφορόπουλος Θέμος, Τουμανίδης Παύλος, Φωτιάδου Αθανασία,
Χατζηπαύλου Παύλος

Ετικέτες

23 Σεπτεμβρίου 2009

Συμμαχία Τουρκίας - Συρίας

Συμμαχία Τουρκίας - Συρίας
Αλ-Κουντς Αλ-Αραμπι

Η επίσκεψη του προέδρου της Συρίας Μπασάρ Αλ Ασσαντ στην Τουρκία (...) οδήγησε σε στρατηγικές συμφωνίες συνεργασίας μεταξύ των δύο χωρών, που αποτελούν πυρήνα μιας νέας πολιτικής και οικονομικής συμμαχίας, η οποία τώρα συμπεριλαμβάνει το Ιράν, τη Συρία και την Τουρκία, και η οποία θα μπορούσε να αλλάξει την εικόνα της περιοχής.
Τα χαρακτηριστικά της συμμαχίας άρχισαν να διαμορφώνονται όταν γεφύρωσαν οι Τούρκοι και οι Σύροι το χάσμα μεταξύ τους, το οποίο έμενε ανοιχτό για πάνω από ενενήντα χρόνια, δηλαδή μετά την πτώση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ολα ξεκίνησαν όταν απέλασε η Συρία τον Αμπντουλάχ Οτσαλάν, τον ηγέτη του ΡΚΚ, από το έδαφός της.
Η συμμαχία στηρίζεται σε μια στρατηγική, εταιρική σχέση στον πολιτικοοικονομικό τομέα και περιλαμβάνει μεταξύ άλλων την κατάργηση της βίζας για τους υπηκόους των δύο χωρών και την επαναλειτουργία, στις αρχές του 2012, της παλιάς σιδηροδρομικής γραμμής al-Hejaz, η οποία συνέδεε πριν από εκατό χρόνια την Κωνσταντινούπολη με τους ιερούς τόπους του Ισλάμ.
Η νέα τουρκική ρότα προς την ανατολή ήρθε όταν συνειδητοποίησε το κόμμα «Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης» του Ερντογάν, ότι το στοίχημα για να ενταχθεί η χώρα του στην κλειστή χριστιανική λέσχη της Ε.Ε. είναι χαμένο λόγω του ρατσισμού που έδειξαν ορισμένες ευρωπαϊκές χώρες.
Eλευθεροτυπία,
Τετάρτη 23 Σεπτεμβρίου 2009

X.K. Τεγόπουλος Εκδόσεις Α.Ε.RSS |

Ετικέτες

19 Σεπτεμβρίου 2009

Εξηγήσεις για τους αγνοούμενους στην Κύπρο καλείται να δώσει η Τουρκία

Η Ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕΔΑΔ) με απόφασή της υποχρεώνει την Τουρκία να παρουσιαστεί ενώπιον της Υπουργικής Επιτροπής του Συμβουλίου της Ευρώπης, τον προσεχή Δεκέμβριο, προκειμένου να δώσει εξηγήσεις για τους αγνοούμενους του 1974 στην Κύπρο. Επίσης το δικαστήριο επιδίκασε αποζημιώσεις για ηθική αποζημίωση 12 χιλιάδων ευρώ για κάθε έναν εκ των αγνοουμένων, στις 9 οικογένειες που είχαν προσφύγει στο ΕΔΑΔ.
Για πολύ σημαντική απόφαση έκαναν λόγο οι δικηγόροι στην προσφυγή κατά της Τουρκίας στο ΕΔΑΔ Αχιλλέας Δημητριάδης και Κύπρος Χρυσοστομίδης, λέγοντας πως η τελική απόφαση της ολομέλειας του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕΔΑΔ) στην υπόθεση των Ελληνοκυπρίων αγνοουμένων "Βαρνάβα και λοιποί εναντίον της Τουρκίας" αποτελεί "δεδικασμένο" για την Τουρκία.
Επίσης πρόσθεσαν ότι η απόφαση αυτή είναι "ένα σημαντικό προηγούμενο για την εφαρμογή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στις χώρες του Συμβουλίου της Ευρώπης και όχι μόνο".
Οι εννέα αυτές ατομικές προσφυγές αγνοουμένων και των οικογενειών τους ενώπιον του ΕΔΑΔ χρονολογούνται από το 1990.
"20 χρόνια μετά, είμαστε ευτυχείς γιατί έχουμε σήμερα μιαν τελική και τελεσίδικη απόφαση του Δικαστηρίου στην ολομέλειά του, πράγμα το οποίο δικαιώνει τις προσδοκίες και των αιτητών αλλά και γενικά του κυπριακού λαού για τα εγκλήματα τα οποία έλαβαν χώρα το 1974 σε βάρος των αγνοουμένων μας", δήλωσε ο δικηγόρος Αχιλλέας Χρυσοστομίδης.
Ο Χρυσοστομίδης είπε ότι το ΕΔΑΔ, "χωρίς οποιανδήποτε επιφύλαξη, διαπιστώνει σοβαρές παραβιάσεις της Ευρωπαϊκής Σύμβασης των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, ιδίως του δικαιώματος στη ζωή του άρθρου 2 για το γεγονός ότι η Τουρκία δεν προέβη σε καμία πράξη διερεύνησης της τύχης των αγνοουμένων".
Επίσης ανέφερε ότι "απορρίφθηκαν όλες οι προκαταρκτικές ενστάσεις της Τουρκίας, ιδίως εκείνη που αφορούσε τους χρονικούς περιορισμούς, γιατί υπήρξε ισχυρισμός εκ μέρους της Τουρκίας ότι τα γεγονότα που έγιναν το 1974 δεν καλύπτονται από τη δική της αναγνώριση του ατομικού δικαιώματος προσφυγής στο ΕΔΑΔ που έλαβε χώρα το 1987".
"Το νέο χαρακτηριστικό αυτής της απόφασης", πρόσθεσε, "είναι ότι το Δικαστήριο επιδικάζει αποζημιώσεις για ηθική ζημία για κάθε ένα εκ των αγνοουμένων, μόνο 12.000 ευρώ για κάθε αίτηση, όμως τούτο είναι ιδιαίτερα σημαντικό γιατί στην πρωτόδικη απόφασή του, το Δικαστήριο είχε πει ότι είναι αρκετό το γεγονός ότι διαπιστώνεται παραβίαση της ευρωπαϊκής σύμβασης και ως εκ τούτου δεν προχωρούμε σε επιδίκαση αποζημιώσεων", τόνισε ο κύπριος δικηγόρος.
Ο πρόεδρος της Παγκύπριας Επιτροπής Συγγενών Αδηλώτων Αιχμαλώτων και Αγνοουμένων Νίκος Θεοδοσίου επεσήμανε "είναι μια απόφαση εξαιρετικής σημασίας, η οποία έχει πάρα πολλά σημεία τα οποία μπορούν και θα πρέπει να αξιοποιηθούν από εμάς" και πρόσθεσε ότι ενώπιον του Δικαστηρίου "εκκρεμούν μερικές δεκάδες προσφυγές, οι οποίες έχουν κατατεθεί πολύ αργότερα".
(Πληροφορίες ΑΠΕ-ΜΠΕ)enet.gr

Ετικέτες

14 Σεπτεμβρίου 2009

Εκδήλωση μνήμης για τη Μικρά Ασία στην Καβάλα.

Τιμή στον πρόξενο των ΗΠΑ στη Σμύρνη Τζωρτζ Χόρτον και στον εκπρόσωπο της Ιαπωνικής
πρεσβείας στην Ελλάδα, για τη συμβολή τους στη διάσωση των Μικρασιατών το 1922.
Εκδήλωση μνήμης και ανάδειξης σημαντικών και άγνωστων ταυτόχρονα στιγμών της ιστορίας της Μικράς Ασίας, διοργάνωσε ο Σύλλογος Μικρασιατών Καβάλας «Μνήμη Μικράς Ασίας», με την υποστήριξη της Νομαρχιακής αυτοδιοίκησης Καβάλας- Ξάνθης- Δράμας, της Νομαρχίας Καβάλας, των Δήμων Καβάλας και Φιλίππων και του ΤΕΙ Καβάλας.
Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε στο αμφιθέατρο του ΤΕΙ Καβάλας με την παρουσία πλήθους πολιτών που κατέκλυσαν το χώρο και πλαισιώθηκε από την ορχήστρα και τη χορωδία του Συλλόγου.
Στην εκδήλωση τιμήθηκαν ο τότε πρόξενος των ΗΠΑ στη Σμύρνη Τζωρτζ Χόρτον- την τιμητική διάκριση παρέλαβε η κόρη του Νάνσυ Χόρτον- και ο εκπρόσωπος της Ιαπωνικής πρεσβείας στην Ελλάδα κ. Sigeru Kikuma, ως εκπρόσωπος του ιαπωνικού λαού, ο οποίος συνέβαλλε, όπως και ο αμερικανός διπλωμάτης στη διάσωση των Μικρασιατών το 1922.
Την εκδήλωση χαιρέτησε ο πρόεδρος του συλλόγου Μικρασιατών νομού Καβάλας, ο Δήμαρχος Καβάλας κ. Σιμιτσής, ο πρόεδρος του ΤΕΙ Καβάλας κ. Μητρόπουλος και ο πρόεδρος του Συλλόγου Ποντίων Σικάγο ΗΠΑ κ. Γιώργος Μαυρόπουλος, ο οποίος ήρθε ειδικά για την εκδήλωση στην Καβάλα.

Η κ. Νάνσυ Χόρτον συγκινημένη για την τιμή που απένειμε στο πρόσωπό της ο σύλλογος Μικρασιατών και όλοι πρόσφυγες του νομού Καβάλας, μίλησε για τον πατέρα της, τον πρόξενο των ΗΠΑ στη Σμύρνη, και αναφέρθηκε στη συμβολή του στη διάσωση χιλιάδων Μικρασιατών.

Ο πρώτος γραμματέας της πρεσβείας της Ιαπωνίας στην Ελλάδα κ. Sigeru Kikuma, ευχαρίστησε τον ελληνικό λαό και ιδιαίτερα τους πολίτες της Καβάλας για την εκδήλωση, και αναφέρθηκε στην παρουσία του ιαπωνικού πλοίου το Σεπτέμβριο του 1922 στη Σμύρνη, συνεισφέροντας στη σωτηρία των Ελλήνων.
Για τους Τζωρτζ Χόρτον και τον Φιλλελληνισμό και τον πλοίαρχο και το πλήρωμα του ιαπωνικού πλοίου που διέσωσαν τους Έλληνες της Μικράς Ασίας, μίλησαν οι Κυριάκος Λυκουρίνος, γραμματέας του Συλλόγου Μικρασιατών Καβάλας και ο Φάνης Μαλκίδης, μέλος της Διεθνούς Ένωσης Ακαδημαϊκών για τη Μελέτη των Γενοκτονιών.
Ο Κ. Λυκουρίνος αναφέρθηκε εκτενώς στην προσωπικότητα του Τζώρτζ Χόρτον και στη διαδρομή του ως διπλωμάτης στο οθωμανικό κράτος. Τόνισε τη σημασία που έχει για τους Έλληνες το βιβλίο του «Μάστιγα της Ασίας» και επισήμανε την μεγάλη σημασία της δράσης του που είχε για τη σωτηρία χιλιάδων Ελλήνων της Μικράς Ασίας.

Ο Φάνης Μαλκίδης αναφέρθηκε στον Φιλλεληνισμό στη Μικρά Ασία, σε άγνωστα περιστατικά της ιστορίας όπου άνθρωποι με κίνδυνο της ζωής τους έσωσαν τους Έλληνες στις μέρες της καταστροφής και εξιστόρησε το περιστατικό με το ιαπωνικό πλοίο το οποίο έδωσε τη δυνατότητα σε Έλληνες της Μικράς Ασίας να σωθούν και να συνεχίσουν τη ζωή τους στην Ελλάδα.

Ετικέτες

13 Σεπτεμβρίου 2009

Πολιτική αυτοπροβολής και πολιτική βάθους

Γράφει ο Βασίλης Μαρκεζίνης

ethnos-online 13/9/2009
Στην εποχή μας μπορεί κανείς να φτάσει στην κορυφή είτε μέσω της αυτοπροβολής είτε μέσω της εγγενούς αξίας του καινοτόμου έργου του. Η καθεμιά οδός προϋποθέτει διαφορετικό είδος ταλέντου, αλλά γεγονός είναι ότι η δεύτερη οδός είναι πιο αργή και κοπιαστικά ελικοειδής. Παραδόξως, όμως, υπάρχουν περιπτώσεις όπου η επίμοχθη αυτή οδός λειτουργεί καλύτερα.
Οι πρόσωπο με πρόσωπο διαπραγματεύσεις στο πεδίο της εξωτερικής πολιτικής αποτελούν μία από αυτές τις περιπτώσεις, καθώς, εν προκειμένω, μόνον μέχρις ενός σημείου μπορεί να αποβούν αποτελεσματικά τα επικοινωνιακά τεχνάσματα προβολής. Eχω την εντύπωση ότι στη σύγχρονη ελληνική και τουρκική εξωτερική πολιτική μπορούμε να εντοπίσουμε παραδείγματα και για τις δύο προαναφερθείσες οδούς. Εάν τούτο αληθεύει, έχουμε άραγε να αποκομίσουμε κάποια ευρύτερα διδάγματα;
Αυτοπροβολή αλά γκρεκ
Οι Eλληνες υπουργοί Εξωτερικών και ο μικρός κύκλος των έμπιστων συμβούλων τους έχουν αναπτύξει εντυπωσιακές τεχνικές προβολής τόσο των ίδιων όσο και των αντιλήψεών τους για την εξωτερική πολιτική μας. Μάλιστα, ο χρόνος που σήμερα αφιερώνεται στους πολιτικούς ελιγμούς έχει αυξηθεί σημαντικά, ιδιαίτερα δε στο πλαίσιο των συνεχιζόμενων σχέσεων αντιπαλότητας στους κόλπους του κυβερνώντος κόμματος. Αντιθέτως, απουσιάζουν πλήρως οι ενδείξεις ενός πρωτότυπου τρόπου γεωπολιτικής σκέψης. Για την ακρίβεια, το προηγούμενο καθεστώς παραμένει σε γενικές γραμμές απαράλλακτο, παρά το γεγονός ότι το πολιτικό περιβάλλον έχει μεταβληθεί άρδην. Αυτή η μέθοδος άσκησης εξωτερικής πολιτικής, σύμφωνα με τον εκπρόσωπο της Eνωσης Διπλωματικών Υπαλλήλων, κ. Γιώργο Αϋφαντή (Eθνος, 14 Αυγούστου), προκαλεί εσωτερικές τριβές, περιθωριοποίηση και πτώση του ηθικού των διπλωματών. Κυκλοφορούν ακόμη και φήμες για άσκηση διώξεων κατά των ιθυνόντων του υπουργείου.
βλ.συνέχεια στο αρχείο


http://rapidshare.com/files/279619525/______________________________________________________________________________.doc | 81 KB

Ετικέτες

Βουλευτές Επικρατείας, ένας αριστοκρατικός θεσμός

Του Φ. Καλλιγκοπουλου

Μόνον η στιβαρή προσωπικότητα του Κωνσταντίνου Καραμανλή, αλλά και η αρχηγική «ιδιοτέλεια» των έκτοτε πρωθυπουργών, διατήρησε για 35 χρόνια τώρα τον μάλλον αριστοκρατικό θεσμό των βουλευτών Επικρατείας, που συνιστά καθαρή αρχηγική προνομία. Αν, θεωρητικώς, ετίθετο σήμερα σε ψηφοφορία σε συνταγματική αναθεώρηση η διάταξη και εγκατέλειπαν οι βουλευτές την «αρχηγοφοβία», θα την κατεψήφιζαν πανηγυρικά. Η μικρή λίστα των 12 - 15 βουλευτών Επικρατείας κατά την πρόβλεψη του Συντάγματος, προέκυψε από την αρχική σκέψη του Κωνσταντίνου Καραμανλή να συμπεριλάβει μετά την τραυματική περίοδο της δικτατορίας στα ψηφοδέλτιά του εξέχοντες επιστήμονες, καταξιωμένες προσωπικότητες Ελλήνων που διέπρεπαν στο εξωτερικό, αλλά και προσωπικότητες που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο δεν θα ήσαν διατεθειμένες να κατέβουν στο στίβο της πολιτικής. Επειδή ο θεσμός του εξωκοινοβουλευτικού υπουργού ήταν περίπου ταμπού, θα ήταν μια ευκαιρία - φυτώριο για χρησιμοποίησή τους σε υπουργικούς θώκους .

Πώς ξεκίνησε
Αρχικά με τον πρώτο εκλογικό νόμο του 1974 και στη συνέχεια με το πρώτο Σύνταγμα του 1975, εισήχθη ο μέχρι τότε άγνωστος θεσμός των βουλευτών Επικρατείας, ο αριθμός των οποίων δεν θα μπορούσε (Σ. 54 παρ. 3) να είναι μεγαλύτερος από το ένα εικοστό του όλου αριθμού των βουλευτών και να εκλέγεται ενιαίως σε ολόκληρη την επικράτεια. Στην πρώτη μεταδικτατορική Βουλή, αλλά και το 1977, ο Καραμανλής τήρησε αυτό που πίστευε. Προσωπικότητες όπως ο Μιχάλης Στασινόπουλος, ο Κωνσταντίνος Τσάτσος, η Ελένη Βλάχου, οι καθηγητές Δημήτριος Ευρυγένης, Διονύσης Ζακυθηνός, Κυπριανός Μπίρης, Κων. Τρυπάνης, ο αναπληρωτής γ.γ. του ΟΗΕ Κωνσταντίνος Σταυρόπουλος, αλλά και ο Ευάγγελος Παπανούτσος από την πλευρά της Ενωσης Κέντρου - Νέες Δυνάμεις ήσαν τα πρώτα ονόματα. Το ’77 οι Παναγιώτης Κανελλόπουλος (ώς το 1985), Σπύρος Δοξιάδης, Γιώργος Κοντογιώργης.
Μπήκε όμως και για πρώτη τιμητική αποστρατεία ο Σόλων Γκίκας, που πεθαίνοντας έφερε στο προσκήνιο τον διαπρεπή οικονομολόγο Γιάννη Παλαιοκρασσά. Τότε άναψε το άστρο κι ενός ακόμη οικονομολόγου που διέπρεπε στη διεθνή τράπεζα του ΟΗΕ, του Σταύρου Δήμα, που περιελήφθη στους 12. Από το ΠΑΣΟΚ εξελέγησαν μεταξύ άλλων ο Σπύρος Πλασκοβίτης, η Αμαλία Φλέμινγκ, αλλά και ο Στέφανος Τζουμάκας.
Είχε αρχίσει ήδη να φυλλορροεί το Κέντρο και τα δύο κόμματα εξουσίας προσπαθούσαν να αποκομίσουν οφέλη. Ετσι ο ναύαρχος Ιωάννης Τούμπας ήταν στο πρώτο ψηφοδέλτιο της Ν.Δ., ενώ από το 1981 ώς το 1989 εξασφάλισε το ΠΑΣΟΚ μέσω του «Επικρατείας» στέγη στον Γεώργιο Μαύρο. Την ίδια χρονιά άναψε μέσω των «Δώδεκα» το άστρο των Γιώργου Γεννηματά, Ακη Τσοχατζόπουλου, Απόστολου Λάζαρη, ενώ από τη Ν.Δ. ο Ράλλης ανακάλυπτε την καθηγήτρια του Ποινικού Δικαίου Αννα Μπενάκη - Ψαρούδα, και αποστράτευσε με μία ανέξοδη τιμητική θητεία τον Κωνσταντίνο Παπακωνσταντίνου. Το ’85 ο Γεράσιμος Αρσένης, η Μελίνα (σε τιμητική αποστρατεία ώς το 1994), η Βάσω Παπανδρέου. Από την άλλη πλευρά μία θέση ώς το 1990 για τον ασθενή Αβέρωφ, ενώ η Ν.Δ. εξασφάλιζε και τα στελέχη του ΚΟΔΗΣΟ Μπάμπη Πρωτόπαππα και Βιργινία Τσουδερού, όταν το ΠΑΣΟΚ έπαιρνε στους κόλπους του τον κεντρογενή επίσης Νίκο Ψαρουδάκη. Τα ανοίγματα συνεχίστηκαν το ’89 με τον Μάρκο Βαφειάδη και τον Γιάννη Μπούτο για το ΠΑΣΟΚ, ενώ στις πολύτιμες θέσεις της τιμητικής αποστρατείας έμπαιναν οι Γιάννης Αλευράς (’89-’95) και Θανάσης Κανελλόπουλος (‘89-’94).
Η ιστορία στη συνέχεια επιβεβαίωσε την παγιωμένη πρακτική. Δίπλα στα νέα ονόματα βρίσκονται και κάποιοι ήδη βετεράνοι για ανέξοδη τιμητική αποστρατεία, ή τήρηση των κομματικών ισορροπιών, ενώ η τάση για ανοίγματα ή διείσδυση στο χώρο του αντιπάλου δεν έλειψαν, με τελευταία του 2004 τα ονόματα των Στέφανου Μάνου - Ανδρέα Ανδριανόπουλου και Μαρίας Δαμανάκη - Μίμη Ανδρουλάκη στα ψηφοδέλτια του ΠΑΣΟΚ.
Πολύ λιγότεροι από τους μισούς εκλεγέντες στη λίστα των 12, συνέχισαν στο στίβο της σταυροθηρίας. Ή δεν τους πήγαινε ή δεν τους έπαιρνε ενώ τη θητεία του ξεκίνησε από το Επικρατείας ο μόνος πολιτικός αρχηγός Νίκος Κωνσταντόπουλος. Στις προτάσεις συνταγματικής αναθεώρησης, η Νέα Δημοκρατία και το 1995 και το 2006 έθεσε ζήτημα διπλασιασμού του αριθμού των βουλευτών Επικρατείας. Αγνωστο γιατί.
Πάντως η πρακτική των τελευταίων ετών για τη Ν.Δ. κυρίως, να θέτει επιφανή στελέχη της (Εβερτ, Σουφλιάς, Σιούφας) σε τιμητική αποστρατεία, αναιρεί τη σκοπιμότητα του θεσμού, που φαίνεται να υπαγορεύεται πλέον από εκβιασμούς ή σκοπιμότητες ισορροπιών. Ο κοινός νομοθέτης δεν τόλμησε να χρησιμοποιήσει ούτε την ευχέρεια των 15 που δίνει το σημερινό Σύνταγμα. Ελεγαν ότι θα το επεδίωκαν με τους βουλευτές του απόδημου Ελληνισμού. Ομως τότε οι τρεις επιπλέον έδρες θα έπρεπε από κάπου αλλού να κοπούν, αφού ο αριθμός «300» είναι ο ανώτερος που θέτει ο συνταγματικός νομοθέτης.
Στην τελευταία πάντως διαδικασία αναθεώρησης η Ν.Δ. είχε τους πάντες αντίθετους, ακόμη και τους βουλευτές της — δεν την υπερασπίστηκαν ούτε οι καθορισθέντες αγορητές της Πάνος Παναγιωτόπουλος και Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης, ενώ από το ΠΑΣΟΚ ο κ. Βενιζέλος είπε ότι ο θεσμός είναι πλέον περίπου πολυτέλεια. Αποτέλεσμα 60 βουλευτές μεταξύ των οποίων και έξι υπουργοί της Ν.Δ. με τα οργισμένα «όχι» έστειλαν την πρόταση στα αζήτητα, ενώ και τώρα η βάση των βουλευτών βράζει όταν τρεις από τις εικαζόμενες πέντε έδρες Επικρατείας τις παίρνουν βετεράνοι αποστρατείας ή σκοπιμοτήτων.

Προφητεία από το 1975
Στην επεξεργασία του Συντάγματος του ’75 ο Ανδρέας Παπανδρέου (που δεν είχε βγάλει βουλευτές Επικρατείας στην πρώτη μεταδικτατορική Βουλή) ήταν επιφυλακτικός με τον τρόπο εκλογής των 12 — ταλαντευόταν ακόμη με το εκλογικό σύστημα της προτίμησής του. Αλλά και οι βουλευτές της πλειοψηφίας ταλαντεύτηκαν: αφήρεσε την πρόταση η β’ συνταγματική υποεπιτροπή, την επανέφερε με ένα νεύμα του Καραμανλή η Ολομέλεια της Συνταγματικής Επιτροπής. Ενας όμως φάνηκε προφητικός. Ο Απόστολος Κακλαμάνης, που επισήμανε τότε ότι υπάρχει αδιαφάνεια στην κατάρτιση των συνδυασμών των δώδεκα και τόνισε: «Φοβούμαι ότι δεν κατασφαλίζει τίποτε ότι στο μέλλον δεν θα είναι δυνατόν να ευρίσκονται εις την αίθουσαν αυτήν βουλευταί της Επικρατείας πρόσωπα τα οποία δεν θα έχουν ούτε το κύρος, ούτε την αξίαν, ούτε την αίγλην τινών εκ των εισελθόντων κατά την πρώτην εφαρμογήν του θεσμού. Θεωρώ ότι είναι κατ’ εξοχήν αντικομματικός».
Hμερομηνία : 13/9/09
Copyright: http://www.kathimerini.gr

Ετικέτες

6 Σεπτεμβρίου 2009

Νεο-οσμανιδών και Βρυξελλών γεφύρωση

του Χρηστου Γιανναρα

Η ελλαδική κοινωνία σήμερα δεν έχει αντανακλαστικά θέλησης για ιστορική επιβίωση, είναι περισσότερο από φανερό. Και η πιστοποίηση τεκμηριώνεται κυρίως στην περίπτωση των σχέσεων με την Τουρκία. Η διαφορά πολεμικής ισχύος των δύο κρατών, διαφορά εξοπλισμών, πληθυσμικού μεγέθους, οργανωτικής αποτελεσματικότητας, πατριωτικού φρονήματος και απαιτήσεων αξιοπρέπειας, είναι δεδομένα αμείλικτα που η ελλαδική κοινωνία τα παραβλέπει ανέμελη. Δεν υπάρχει για τους Ελληνες σήμερα παρά ένα και μοναδικό πρόβλημα: το οικονομικό, δηλαδή η μεγιστοποίηση της καταναλωτικής ευχέρειας με τη λιγότερη δυνατή και ανετότερη εργασία. Το ενδεχόμενο να μην επιβιώσει ιστορικά το αποδιοργανωμένο κρατίδιο δεν εμφανίζεται ως προβληματισμός πολιτικός και κοινωνικός, απωθείται στρουθοκαμηλικά.
Ετσι και ο τυχόν διάλογος με τις προκλητικές, αλλά εξαιρετικά σοβαρές απόψεις και στοχοθεσίες του σημερινού υπουργού Εξωτερικών της Τουρκίας Αχμέτ Νταβούτογλου περιορίζεται αναγκαστικά σε «ακαδημαϊκό» επίπεδο. Ο κ. Νταβούτογλου θέλει την Τουρκία φορέα του ισλαμικού πολιτισμού με ηγετικό ρόλο στην προαγωγή της πολιτικής συνεργασίας (ή και συνύπαρξης) χωρών που βρίσκονταν άλλοτε κάτω από την οθωμανική κυριαρχία. Να αποκτήσει ο ισλαμικός πολιτισμός, στον γεωγραφικό χώρο τής κάποτε οθωμανικής επικράτειας, πολιτική προτεραιτότητα έναντι του εθνικού κράτους. Ανοιχτός και φιλικός προς τη Δύση, όχι αντίπαλος.
Με δεδομένους τους περιορισμούς συντομογραφίας που επιβάλλει η επιφυλλίδα, κάποιες ελληνικές κριτικές παρατηρήσεις στις παραπάνω στοχοθεσίες θα μπορούσαν να είναι και οι ακόλουθες:
Αν συμφωνήσουμε ότι το περιεχόμενο της λέξης «πολιτισμός», δεν περιορίζεται σε γραφικές ιδιαιτερότητες ηθών, εθίμων, φολκλορικών παραδόσεων και εθνοφυλετικών χαρακτηριστικών, τότε οφείλουμε να διερωτηθούμε αν το Ισλάμ παρήγαγε ποτέ πολιτισμό. Αν πολιτισμός είναι εκείνη η ένσαρκη σε λαϊκό βίωμα «νοηματοδότηση» του βίου που παράγει ιδιαιτερότητα θεσμών της συλλογικότητας και ιδιαιτερότητα Τέχνης, τότε πρέπει να εντοπίσουμε πηγή τέτοιας νοηματοδότησης για το Ισλάμ. Και πηγή δεν υπάρχει. Το Ισλάμ είναι μια θρησκεία χωρίς μεταφυσική, δηλαδή χωρίς οντολογικό προβληματισμό, χωρίς ερώτημα αιτιώδους αρχής των υπαρκτών, ελευθερίας ή αναγκαιότητας. Το Κοράνι (που για τους Τούρκους είναι και γλωσσικά απρόσιτο) περιέχει μόνο πρακτικές εντολές συμπεριφοράς και κάποιες αξιωματικές δοξασίες που μόνο συμπεριφορική ομοτροπία μπορούν να παραγάγουν, όχι πολιτισμό.
Η μεταφυσική μπορεί να παραγάγει πολιτισμό, άρα και πολιτική (μίμηση του όντως υπαρκτού, άθλημα αληθείας), η θρησκεία παράγει μόνο ιδεολογία. Κάθε σύνδεση του Ισλάμ με πολιτικές στοχεύσεις αλλοτριώνει αναπόφευκτα αυτή τη θρησκεία σε ιδεολογία – η πιστοποίηση τεκμηριώνεται σήμερα στην περίπτωση των περισσότερων μουσουλμανικών κοινωνιών. Και είναι προφανέστατος δείκτης εκδυτικισμού, αφού η ιδεολογία είναι τυπικό παράγωγο της μετα-ρωμαϊκής Δύσης: προϊόν του ατομοκεντρισμού και της νοησιαρχίας που θεμελιώνουν ως βασικοί άξονες την ιδιαιτερότητα του δυτικού πολιτισμού.
Ο κ. Νταβούτογλου πρέπει να γνωρίζει ότι το Ισλάμ ως ιδεολογία ή θα είναι «καταστατικά» αντίπαλο προς τη Δύση ή θα αφομοιωθεί οργανικά από τη Δύση σαν ένα από τα τριακόσια τόσα ιδεολογήματα που λειτουργούν στις ΗΠΑ ως «αναγνωρισμένες» θρησκείες.
Τρίτη λύση για την πολιτική χρήση μιας θρησκείας χωρίς μεταφυσική δεν υπάρχει.
Θα είχε ενδιαφέρον ένας Ελληνας να υποδείξει στον κ. Νταβούτογλου τη δυνατότητα, προκειμένου να καταστεί η Τουρκία άξονας πολιτιστικής συνοχής (με συνέπειες πολιτικής συνύπαρξης) των χωρών της άλλοτε οθωμανικής επικράτειας. Αν αποδεχθεί την υπόδειξη, τότε ο Ελληνας θα μπορούσε να παζαρέψει τη συμπερίληψη και της Ελλάδας στην πολιτική συνύπαρξη.
Η ιστορική εμπειρία των Ελλήνων βεβαιώνει ότι η διαφορά της θρησκευτικής ιδεολογίας από τη μεταφυσική θεμελιώνεται στη γνωσιολογία, όχι στην οντολογία. Και πολιτισμό (ετερότητα κοινού τρόπου του βίου) παράγει η κοινή, εμπεδωμένη σε λαϊκή νοοτροπία, γνωσιολογία, όχι η κοινή οντολογία. Δεν είναι το περιεχόμενο που αποδίδουμε στην αλήθεια, αλλά ο τρόπος πιστοποίησης της γνωστικής εγκυρότητας που προσδίδει ειδοποιό διαφορά στη διαμόρφωση του κοινού βίου (ταυτότητα πολιτισμού) και εξασφαλίζει ιστορική συνέχεια της πολιτισμικής ιδιαιτερότητας.
Το τι θεωρούμε αληθινό (το πώς ορίζουμε τον τρόπο ύπαρξης του αληθινά υπαρκτού) μπορεί να αλλάξει, χωρίς να μεταβληθεί ο πολιτισμός. Αν όμως αλλάξει το κριτήριο επαλήθευσης της γνώσης, το πότε και πώς θεωρούμε ότι αληθεύει η γνώση, τότε μεταβάλλεται συνολικά ο κοινός τρόπος του βίου. Διαφορετικές γνωσιολογίες διαφοροποιούν τους πολιτισμούς, διαφορετικές οντολογίες όχι. Χάρη στην ταύτιση του αληθεύειν με το κοινωνείν ο εκχριστιανισμένος Ελληνισμός διέσωσε την οργανική συνέχεια του αρχαιοελληνικού πολιτισμού, παρά την υιοθέτηση μιας ριζικά διαφορετικής οντολογίας. Ενώ το ατομοκεντρικό κριτήριο επαλήθευσης της γνώσης (νοησιαρχία, αισθησιαρχία κ.λπ.) παρήγαγε στη μετα-ρωμαϊκή Δύση έναν πολιτισμό με αναποδογυρισμένους τους ελληνικούς όρους.
Θα μπορούσε επομένως να συμπεράνει κανείς ότι το πολιτικό όραμα του Αχμέτ Νταβούτογλου για την Τουρκία θα αποκτούσε ρεαλιστική βάση, με τις ακόλουθες προϋποθέσεις:
Πρώτον, αν συνειδητοποιηθεί από τους φορείς του οράματος ότι η οθωμανική («αυτοκρατορική») προοπτική της Τουρκίας είναι ασυμβίβαστη με τον εκδυτικισμό της, άρα και με τον κεμαλισμό, τα δυτικά ιδεολογήματα περί «λαϊκού» (άθρησκου) κράτους. Τα τελευταία χρόνια η πλειονότητα του λαού μοιάζει να συνειδητοποιεί αυτή την αλήθεια.
Δεύτερη προϋπόθεση: Ο κοινός άξονας πολιτιστικής ενότητας (και πολιτικής συνύπαρξης) των λαών, της άλλοτε οθωμανικής επικράτειας να αναζητηθεί όχι στη θρησκεία του Ισλάμ, αλλά στη λαϊκή κουλτούρα της Ανατολής: Στους μακραίωνες ειθισμούς να βεβαιώνεται η αλήθεια στις διαπροσωπικές σχέσεις και όχι με αναζήτηση ατομοκεντρικών βεβαιοτήτων. Η «πίστη» κάθε λαού μπορεί να διαφέρει, αλλά τη συν-εννόηση ξέρει η Ανατολή να τη βασίζει στην κοινή αίσθηση του «ιερού» και, κυρίως, στην προτεραιότητα των διαπροσωπικών σχέσεων: στην ανθρώπινη «χαρά» της κοινωνίας – στους αντίποδες της αναγκαστής υποταγής σε κάποια «πολιτική» ορθότητα.
Τρίτον, να λειτουργήσει η Ελλάδα ως πολιτισμικός (άρα και πολιτικός) καταλύτης δημιουργικής συμπόρευσης αυτής της μετα-βυζαντινής Ανατολής (υπό τη Νεο-οσμανική ηγεσία) με τη μετα-ρωμαϊκή Δύση (υπό την ηγεσία των Βρυξελλών). Η Δύση διεκδικεί τη συνέχεια του αρχαιοελληνικού κληροδοτήματος, η Τουρκία τη συνέχεια του Βυζαντίου.
Η υπαγωγή του σημερινού Ελλαδισμού υπό την οθωμανική επιρροή με παράλληλη τη μετοχή του στην Ευρωπαϊκή Ενωση, θα ήταν ίσως η τελευταία ευκαιρία να επανέλθει, με ενεργό μετοχή, στο ιστορικό γίγνεσθαι ο Ελληνισμός.
Αν διέσωζε ελληνικότητα το ελλαδικό κρατίδιο.

Hμερομηνία : 6/9/09
Copyright: http://www.kathimerini.gr

Ετικέτες

1 Σεπτεμβρίου 2009

Ορατοί οι κίνδυνοι στα εθνικά θέματα

30/8/2009 Ethnos online
Γράφει ο Βασίλης Μαρκεζίνης*

Η υποβόσκουσα κρίση μεταξύ Ελλάδας - Τουρκίας
Μέσα σε ακριβώς αυτό το πλαίσιο, και όχι μεμονωμένα, οφείλουμε να εξετάσουμε και την κλιμακούμενη ένταση ανάμεσα στη χώρα μας και την Τουρκία. Το επισημαίνω αυτό για λογαριασμό του μέσου αναγνώστη, ο οποίος έχει συνηθίσει να λαμβάνει μόνο επαναλαμβανόμενες και καθησυχαστικές δηλώσεις από το υπουργείο Εξωτερικών μας.
Οι δηλώσεις αυτές περιστρέφονται γύρω από δύο κεντρικές ιδέες που αφορούν τις διμερείς σχέσεις, αλλά λίγο-πολύ αγνοούν την επίδραση του ευρύτερου γεωπολιτικού συστήματος στη διαμόρφωση των αμερικανικών προθέσεων για την Τουρκία και, εμμέσως, για την Ελλάδα ως τον τελευταίο τροχό αυτής της άμαξας.
Η πρώτη ιδέα/διαβεβαίωση είναι ότι αντιμετωπίζουμε τις καθημερινές τουρκικές προκλήσεις με ηρεμία και ψύχραιμη σκέψη, γνωρίζοντας ότι το διεθνές δίκαιο είναι με το μέρος μας. Σύμφωνα με τη δεύτερη ιδέα, η παρούσα επιθετική στάση της Τουρκίας αποτελεί «εποχικό φαινόμενο», διόλου πρωτόγνωρο, και άρα είναι απλώς ακόμη ένα από τα προβλήματα που πρέπει να αντιμετωπίσουμε με ηρεμία σε σχέση με τη γείτονα χώρα.
Διαφωνώ και με τις δύο αυτές ιδέες, για τρεις διαφορετικούς λόγους.
Κατά πρώτο λόγο, η τουρκική εξωτερική πολιτική επηρεάζεται πλέον όλο και λιγότερο από τους παράγοντες που επικαλείται η ελληνική κυβέρνηση, και ειδικότερα από την προσπάθεια των κεμαλιστών στρατηγών να παραμείνουν υπολογίσιμος παράγοντας στη χώρα τους. Τo λέω αυτό διότι ο κ. Ερντογάν συνεχίζει επιτυχώς τις πολιτικές του κ. Γκιουλ και του Τ. Οζάλ, αποδυναμώνοντας όλο και περισσότερο τον παλιό αυτόν προμαχώνα της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής.
βλ.συνέχεια στο αρχείο
*Ο κ. Βασίλης Μαρκεζίνης κατέχει τον τίτλο του «σερ», είναι νομικός σύμβουλος της βασίλισσας της Αγγλίας και μέλος σε επτά Ακαδημίες του εξωτερικού.
www.ethnos.gr
http://rapidshare.com/files/274337130/___________________________________________________________________.doc.html

Ετικέτες

Επιστροφή στούς ελληνοτουρκικούς Γόρδιους Δεσμούς

του Ανδρέα Λαμπίκη
Που έχουν αρχή μα που δεν έχουν τέλος

Μετά την Πρίγκηπο και την Παναγία Σουμελά πρέπει να επανεξεταστεί το θέμα Τέμενος-Τζαμί, στην Αθήνα, με δύο νέους γνώμονες. Την κατασκευή Τεμένους (σε τελική απόφαση και φάση) στον εντός τής Ελλάδας γεωγραφικό χάρτη αλλά και προσεκτικά επιλεγμένα. Όχι πια στο ενδεχόμενο τού Μοναστηρακίου και μάλιστα σε μερικές εκατοντάδες μέτρα από την Ακρόπολη! Οι τούρκοι πολιτικοί απέδειξαν, επανειλημμένα, ότι είναι αδίστακτοι στην εκμετάλλευση κάθε δυνατότητας που τούς προσφέρεται για τη χείριστη προβολή κάθε δεδομένου, κάθε ευκαιρίας. Ακόμα και στην πιο καλοπροαίρετη προσφορά από μέρους τής Ελλάδας κινούνται αρνητικά. Μην ξεχνάμε το κάλεσμα τών ελληνικών μεγαλοκομμάτων σε μουσουλμάνους τής Δ. Θράκης να θέσουν υποψηφιότητα για βουλευτές και όχι μόνο. Πρόσωπα που μόλις εκλέχτηκαν ή και μόλις χρίστηκαν υποψήφια, θυμήθηκαν πως είναι Τούρκοι 100% (Αχμέτ Αχμέτ, Μπιρόλ Ακίφογλου, Αχμέτ Σαδίκ, Γκαλίπ Γκαλίπ, Μουσταφά Μουσταφά, Αχμέτ Φαΐκογλου). Και ένα σωρό άλλοι, ανάμεσά τους και η ιδιαίτερα προκλητική Γκιουλ Μπεγιάζ Καραχασάν, υποψήφια τού ΠΑΣΟΚ για την υπερνομαρχία Δράμας-Καβάλας-Ξάνθης!

Ακόμα, επί βασιλείας Παύλου χτίστηκε στη Δ. Θράκη το Λύκειο Τζελάλ Μπαγιάρ και δωρίστηκε στην εκεί μουσουλμανική μειονότητα. Η οποία το μετέτρεψε σε φωλιά μισελληνισμού! Και σε μερικά χρόνια άρχισαν έντονες τουρκικές διαμαρτυρίες για τη σταδιακή υποβάθμιση τού Λυκείου που τούς είχε δωρηθεί! Υποβάθμιση που εστιάζεται κατά 100% σε κατόπιν εντολών προς ντόπιες μουσουλμανικές προσπάθειες να μετατραπεί το μεγάλο Λύκειο από σοβαρό εκπαιδευτήριο σε σταθμό ανθελληνικής προπαγάνδας.

Αλήθεια, τί περιμένουμε από την Τουρκία; Μήπως αλλαγή πολιτικής, γειτονικής, στρατιωτικής και στρατηγικής ρότας; Ουαί στούς αφελείς! Η Άγκυρα και οι κατά καιρούς ηγέτες της, από το 1930 κι εδώ, στοχέψανε σε τρία τινά:

• Στην de facto κατάργηση τής Σύμβασης τής Λωζάνης, εκτός από μερικά σημεία που προσφέρονταν και προσφέρονται για τουρκική εκμετάλλευση.

• Στην εθνοκάθαρση σε όλη τη Μικρασία και σε όλο τον Πόντο, με εξόντωση ή εκδίωξη τών εθνικά αλλόφυλων χριστιανικών μειονοτήτων. Ελλήνων, Ελληνοποντίων, Αρμενίων.

• Στην βαθμιαία μηδενοποίηση (φυσική, οικονομική, κοινωνική, πνευματική) τής Πολίτικης Ρωμιοσύνης, που παρέμεινε στην Κωνσταντινούπολη βάσει τής αμοιβαίας Ελληνοτουρκικής Συμφωνίας για τούς εκατέρωθεν μη ανταλλάξιμους πληθυσμούς τής Πόλης και τής Δ. Θράκης. Καθώς και τα καθεστώτα αυτοδιοίκησης τών νήσων Ίμβρος και Τένεδος, που αφέθηκαν στούς Τούρκους για γεωγραφικούς λόγους, μονάχα (επειδή γεωγραφικά βρίσκονταν, κυριολεκτικά, κάτω απ' την "μύτη" τής Τουρκίας).

Η σύγκριση για τη "μη ανταλλαγή" είναι και παραμένει εγκληματικά ανισοβαρής στη συνείδηση ακόμα και τού πιο ανθελληνικά ουδέτερου παρατηρητή. Η Κωνσταντινούπολη, η Ίμβρος και η Τένεδος ερημώθηκαν ομογενειακά. Είναι αμφίβολο αν παραμένουν πλέον εκεί 1.200 Ρωμιοί και μάλιστα με ποσοστό μη ελληνόφωνων ορθοδόξων να κυμαίνεται (στην Πόλη) σε πάνω από το 50%.

Ναι, όλα τα ανωτέρω τα έχω γράψει επανειλημμένα. Και θα τα ξαναγράψω, για τούς εξής εν ισχύϊ λόγους:

• Η Ιστορία τών λαών συνθέτει αναγκαστική επανάληψη, χωρίς την οποία δεν είναι δυνατόν οι κατά καιρούς μελετητές να καταλήξουν σε λογικά τίμιο συμπέρασμα.

• Η Ιστορία τών Εθνών είναι κάτι σαν αυτήν τού όποιου βαριά ασθενή. Ο γιατρός που τον κουράρει (και όχι μόνον) χρειάζεται το προηγούμενο ιστορικό του.

• Η Ελλάδα πάσχει (αιώνες τώρα) από μία φοβερή γεωγραφική αρρώστεια: έχει μόνιμο γείτονα τον άρπαγα και μισέλληνα Τούρκο.

......................................................

Αυτά, φίλε αναγνώστη, σαν μια εποχική επιστροφή στα καθ' ημάς ελληνοτουρκικά, που ένεκα τού κακού γείτονα η απειλητική συνέχειά του έχει αρχή μα δεν έχει τέλος. Θα τα ξαναπούμε. Εύχομαι κατά το δυνατόν "καλό πολιτικό χειμώνα".

Ανδρέας Γ. Λαμπίκης

Ετικέτες