21 Ιουλίου 2011

Οι εξολοθρευτές της νέας τάξης πραγμάτων


Αθήνα 16/7/2011



Του Βασίλη Κυρατζόπουλου

Η σύγχρονη οικονομική επιστήμη βασίζεται στην συμπεριφορά του καταναλωτή, που είναι μία απροσδιόριστη μονάδα χωρίς μέτρο. Η δε παραγωγική πολιτική αγαθών επίσης στηρίζεται στις υποθετικές καμπύλες αδιαφορίας και χρησιμότητας (του καταναλωτή).

Οι προαναφερόμενες αναμφισβήτητες αρχές της οικονομίας ήταν γνωστές από τον 18ο αιώνα. Στη μεταναπολεόντια περίοδο, όπου στο Δυτικό κόσμο επικρατούσαν οι αρχές των μικροαστών, οι επιστήμονες αναλύοντας τα νέα δεδομένα προσπάθησαν να θεμελιώσουν τις αρχές της νεοεμφανιζόμενης ανθρωποκεντρικής κοινωνίας. Το ζητούμενο ήταν να μην επανεμφανιστούν οι ταραχές της Γαλλικής Επανάστασης, που έφεραν την τρομοκρατία και την αποσύνθεση της κοινωνίας. Έτσι μέσα από όμοιες συνθήκες, που διαδραματίζονταν μεταξύ Σκωτσέζων, Άγγλων και Ιρλανδών ξεπήδησε ο Adam Smith (Άνταμ Σμιθ), ο οποίος έθεσε ως αρχή της ομαλής κοινωνικής ζωής την οικονομική ανάπτυξη[1]. Μέτρο της οικονομικής ανάπτυξης ορίζεται ο ανθρώπινος κόπος (καταμερισμός εργασίας) και η πρωτογενής ύλη (αυτά που συλλέγονται από την φύση και δεν χρήζουν επεξεργασίας). Ο Smith αμφισβήτησε την αξιοκρατική απεικόνιση των νομισμάτων (τότε υπερτερούσαν τα μετάλλινα έναντι των τραπεζογραμματίων) με τις αρχές μέτρησης που ο ίδιος είχε θέσει, όμως αποδέχθηκε την ύπαρξη των νομισμάτων ως αναγκαίο κακό μέσο συναλλαγής.

Η θεωρία κοινωνικής συνοχής μέσου οικονομικής ανάπτυξης, εμπλουτίσθηκε με τις θέσεις των David Ricardo[2] (Νταβιντ Ρικάρντο), John Stuart Mill[3] (Τζον Στούαρτ Μιλ), μέχρις ότου η συνεχόμενη οικονομική ανάπτυξη έφερε την βιομηχανική επανάσταση και τέλος την πρώτη Δυτική οικονομική ύφεση της δεκαετίας του 1860. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να εμφανιστούν από την μία οι εθνικιστικές τάσεις[4] και από την άλλη ο κοινωνισμός[5].

Το νέο ανεξήγητο φαινόμενο της παγκόσμιας οικονομικής ύφεσης αναλύθηκε από τους Arthur Cecil Pigou[6] (Άρθουρ Σεσίλ Πιγκού) αι John Maynard Keynes[7] (Τζον Μέϊναρντ Κεϋνς). Κυρίως ο Keynes, κατόρθωσε να εκφράσει τις συναρτήσεις «της οικονομικής ανάπτυξης», που εν συντομία τις αποκαλούμε φιλελεύθερη οικονομία [8]. Παράμετρος των συναρτήσεών του είναι και το φαινόμενο τόκος – επιτόκιο, που προστίθενται στις βασικές αρχές μετρήσεων του Smith. Δηλαδή εκφράζει την άϋλη συναλλαγή, ως παράμετρο του πλούτου των εθνών. Το χρήμα από μέσο συναλλαγής αναβαθμίσθηκε σε διαπραγματευόμενο μέσο πλουτισμού.

Αν και ο Keynes ήταν χρηματιστής απέκτησε τεράστια περιουσία από το χρηματιστήριο του Λονδίνου αφουγκραζόμενος την οικονομική πραγματικότητα, που επικρατούσε το δεύτερο ήμισυ του 19ου αιώνα. Από την άλλη ο Pigou πρωτοστάτησε σε ακαδημαϊκούς κύκλους θέλοντας να βοηθήσει την Αγγλία σε θεωρητική βάση. Οι δύο επιστήμονες είχαν μεγάλες αντιπαραθέσεις, που τις εξέφραζαν και δημόσια (την δεκαετία του 1930, ο Pigou αποδέχθηκε την λανθασμένη προσέγγισή του), όμως και οι δυο αποδέχονταν την κρατική παρεμβατικότητα και δεν αμφισβητούσαν το εθνοκράτος.

Μερικά από τα δεδομένα των Pigou – Keynes

Η νέα τάξη της ανθρωπότητας τον 19ο αιώνα καθορίστηκε με δύο συνθήκες, οι οποίες θα ισχύσουν μέχρι την λήξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Αυτές είναι:

Α) Η συνθήκη της Γάνδης (24/12/1814). Αν και οι Γάλλοι ηττήθηκαν στην Παλαιά Γη (Ευρώπη – Αφρική – Ασία), εντούτοις οι σύμμαχοί τους στη Νέα Γη κέρδισαν τις μάχες. Οι κοινοπολιτείες ανέλαβαν την προστασία του εμπορίου τους, δημιουργώντας την μοίρα της Μεσογείου. Παράλληλα εξανάγκασαν όλο το θαλάσσιο εμπόριο της αμερικάνικης ηπείρου να διεξαχθεί δια μέσου του χρηματιστηρίου της Βοστόνης.

Οι Αμερικάνοι ενημερώθηκαν για τις λεπτομέρειες της Συνθήκης της Βιέννης και για τα γεγονότα που συνέβησαν στα Βαλκάνια το 1820. Ο Υπουργός Εξωτερικών των κοινοπολιτειών John Adams (Τζόν Άνταμς), προσπάθησε να έλθει σ’ επαφή με την Υψηλή Πύλη, δια μέσου αντιπροσώπων (ιεραπόστολοι και έμποροι, που ζούσαν στην Οθωμανική επικράτεια). Οι ΗΠΑ προσπάθησαν να αποκτήσουν μερίδιο και από τους εμπορικούς δρόμους του Μπαχαρικού και του Μεταξιού.

Ο εμπορικός αντιπρόσωπος G.B. English (Ινγκλις) προσπάθησε να επικυρώσει εμπορικές συνθήκες (capitulations, διομολογήσεις) με τα ίδια δικαιώματα που είχαν αποκτήσει η Αγγλία, η Σουηδία, η Ολλανδία και η Γαλλία από την Υψηλή Πύλη. Οι προσπάθειες που κατέβαλε ο English το καλοκαίρι του 1823, έγιναν γνωστές στις Ευρωπαϊκές δυνάμεις και θεωρήθηκαν αιτία πολέμου μεταξύ Ευρώπης και Κοινοπολιτειών Αμερικής. Κατόπιν αυτών των εξελίξεων οι Κοινοπολιτείες πήραν επίσημα θέση με το διάγγελμα του πρόεδρου τους James Monroe (Τζέμς Μονρό), στις 2/12/1823, δηλώνοντας τα εξής:

  • Δεν δέχονται ουδεμία ανάμειξη των Ευρωπαϊκών δυνάμεων εις τα του Αμερικανικού δημοκρατικού συστήματος.
  • Δεν δέχονται ουδεμία νέα ευρωπαϊκή αποικία στην Αμερικανική Ήπειρο, οι κοινοπολιτείες δεν θα αναμειχθούν στις ήδη υπάρχουσες.
  • Οι κοινοπολιτείες δεν θα έχουν ουδεμία ανάμειξη σε αμιγώς ευρωπαϊκές υποθέσεις.

Οι δηλώσεις Monroe χάραξαν την αμερικανική πολιτική του 19ου αιώνα απέναντι στην Οθωμανική επικράτεια.

Β) Συνθήκη της Βιέννης (1815). Οι νικητές των ευρωπαϊκών πολέμων του 18ου αιώνα, που προκλήθηκαν από τον Ναπολέοντα, προσπάθησαν να χαράξουν τα νέα εδαφικά σύνορα της Ευρώπης, τη νέα ευρωπαϊκή πολιτική και να επιβάλουν τον νέο Δυτικό Πολιτισμό. Στις συζητήσεις αποκωδικοποιήθηκε η πρόταση του Ναπολέοντα «η ηγεμονία της ανθρωπότητας περνά από την Κωνσταντινούπολη», η οποία εν συντομία αποκαλέστηκε ως «Ανατολικό ζήτημα».

Το «Ανατολικό ζήτημα» είναι ουσιαστικά ο εδαφικός και/ή ο οικονομικός έλεγχος των εδαφών που εκτείνονται Δυτικά από την Βαλκανική Χερσόνησο μέχρι την Αίγυπτο και Ανατολικά από την Κασπία μέχρι τον Περσικό κόλπο, δηλαδή στο «Τραπέζιο Ανατολικού Ζητήματος» [9]. Η επίτευξη του σχεδίου βασίστηκε σε στρατιωτικές, οικονομικές και πολιτιστικές επεμβάσεις.

Μετά τον καθορισμό των στόχων επήλθε η «παγκόσμια ειρήνη» μεταξύ των δυνατών πόλων και οι αστικές τάξεις κάθε πλευράς προσπάθησαν να επιβληθούν στους υπόλοιπους συμμάχους, για να επιβάλλουν τις δικές τους «αρχές της αγοράς» από τις οποίες θα αποκτούσαν το μεγαλύτερο μερίδιο κέρδους της συμμαχίας. Ως αποτέλεσμα αυτών των προσπαθειών έχουμε τους εξής εμφυλίους: 
Της Αμερικής (1861 – 1865), που οι νικητές επιβάλουν το βιομηχανικό σχήμα παραγωγής με την εθελούσια δουλεία, έναντι του σύγχρονου φεουδαρχικού σχήματος καλλιέργειας με την αναγκαστική δουλεία. Έτσι δημιουργείται η μεγάλη βιομηχανική Αμερική, που ελέγχει πλήρως την Νέα Γη, με το ναυτικό και το χρηματιστήριο της Βοστόνης. 
Της Αυστροουγγαρίας με τα πριγκιπάτα της Γερμανίας των οποίων ηγούνταν η Πρωσία (1866, πόλεμος των 7 εβδομάδων), που ήταν αναπόφευκτος μετά την Ουγγρική και Ιταλική επανάσταση κατά της Αυστριακής δυναστείας. Νικητής είναι επίσης η βιομηχανοποιημένη Πρωσία, που είχε ως αποτέλεσμα την ένωση των Γερμανικών πριγκιπάτων (1871) και την δημιουργία ενωμένης ανεξάρτητης Ιταλίας.
Με την επικράτηση του βιομηχανοποιημένου Βορρά (Αμερικάνων και Γερμανών, αντίστοιχα) αρχίζει η επιβολή/αναζήτηση σταθερού νομίσματος[10]. Ήδη από το 1865 είχε ιδρυθεί η Λατινική Νομισματική Ένωση (ΛΝΕ), στην οποία προσχώρησαν πολλές χώρες ανά τον κόσμο[11]. Αν και στις Ηνωμένες Πολιτείες καθιερώθηκε, το 1857, ως κοινό νόμισμα το Αργυρό Δολάριο, το 1873, εκδίδεται το «εμπορικό Δολάριο» για συντονισμό με το ΛΝΕ, το οποίο χρησιμοποιείται από Αγγλία, Μεξικό και Άπω Ανατολή.

Το 1872, οι Σκανδιναβικές χώρες ίδρυσαν την Σκανδιναβική Νομισματική Ένωση. Παράλληλα το 1844, στα οθωμανικά εδάφη εκδόθηκε το Mecidiye (Μεντζιντιέ), το οποίο στηρίχθηκε σε χρυσό και αργυρό και το 1879 κόπηκε η Οθωμανική Χρυσή Λίρα (Ο.Χ.Λ.) με υποδιαίρεση το Kuruş (κουρούς, 1 ΧΛ= 100 Krş, γρόσια). Η Οθωμανική Χρυσή Λίρα χρησιμοποιήθηκε σε όλο το «Τραπέζιο Ανατολικού Ζητήματος».
Δηλαδή την δεκαετία του 1870, η ανθρωπότητα είχε καταλήξει σε συγκεκριμένα νομίσματα με συγκεκριμένη ονομαστική αξία, εκφραζόμενα σε συγκεκριμένη ποσότητα χρυσού ή αργυρού. 
Το 1860, Αγγλία και Γαλλία υπέγραψαν συνθήκη ελεύθερου εμπορίου με δασμολογικές ελαφρύνσεις. Ισπανία και Ρωσία προσχώρησαν σ’ αυτό το δίκτυο[12]. Η Ευρώπη μετατρέπεται σε χώρο ελεύθερου εμπορίου. 
Από την άλλη ο κοινός στόχος, δηλαδή το «Τραπέζιο Ανατολικού ζητήματος» άρχισε να καταρρέει.

Κατάρρευση «Τραπεζίου Ανατολικού Ζητήματος» 
Μετά την εξάλειψη του επαγγελματικού στρατεύματος των Γενιτσάρων (1826) από τον ίδιο το Σουλτάνο και με την ήττα στην Ναυμαχία του Ναβαρίνου (1827), όπου ο Οθωμανικός στόλος καταστράφηκε ολοσχερώς, το κράτος είναι πλέον ανυπεράσπιστο απέναντι σε εξωτερικούς εχθρούς. Επειδή το Οθωμανικό κράτος δεν είχε νικηφόρες μάχες δεν υπήρξαν και λάφυρα, τα οποία ήταν και το κύριο έσοδο της κεντρικής εξουσίας του Οθωμανικού κράτους από τον 13ο μέχρι τον 16ο αιώνα. Το Οθωμανικό κράτος αναγκάσθηκε να προσφύγει σε πρακτικές, που δεν τις είχε εφαρμόσει στο παρελθόν, η δε αποδοχή τους θα θεωρούνταν αμφίβολη ως προς το κοράνι. Δηλαδή προσέφυγε σε «μυστικές συμβάσεις»[13] και σε εξωτερικό δανεισμό, όπου ο τόκος απαγορεύεται βάσει της Μουσουλμανικής θρησκείας.

Τ

Έτος Σύμβασης Δάνειο (Γρόσια)
1854 - 1856
641.406.250
1858
405.322.900
1860
181.943.300
1862
549.962.500
1863 - 1864
570.762.500
1869
2.291.609.600
1872
530.222.000
1873
2.991.641.400
Σύνολο Εξωτερικό
8.162.870.450
Ομόλογα
9.591.709.600
Λαχειακά ομόλογα
3.465.880.000
Σύνολο Εσωτερικό
13.057.589.600
Σύνολο Δανείου
21.220.460.050

Πίνακας Ι: Δανεισμός Οθωμανικού. Κράτους 1854 – 1874

Πηγή Osmanlı Tarihi, Türk Tarih Kurumu 1983 (Η Ιστορία των Οθωμανών, Ίδρυμα Τουρκικής Ιστορίας)

ο Οθωμανικό κράτος για να αντεπεξέλθει στις κρατικές υποχρεώσεις και για την ανασύσταση των ενόπλων δυνάμεών του στα επόμενα είκοσι χρόνια προσέφυγε σε εξωτερικό (81,6 εκ. Χρυσές Οθωμανικές Λίρες) και εσωτερικό (130,58 εκ. Χ.Ο.Λ.) δανεισμό (κοίτα Πίνακα Ι). Κάτω από το τεράστιο βάρος του δανεισμού η πτώχευση ήταν αναπόφευκτη.    
1875, χρεοκόπησε η Οθωμανική Αυτοκρατορία. Ενδεικτικά, αναφέρεται ότι έναντι των κρατικών εισοδημάτων του 1875, ύψους 25 εκ. Χ.Ο.Λ., η Υψηλή Πύλη είχε υποχρεώσεις 30 εκ. Χ.Ο.Λ. μόνο για αποπληρωμή δόσεων και τόκων εξωτερικού χρέους. Αρχές Μαρτίου του 1876, το Οθωμανικό κράτος ανακοίνωσε ότι δεν έχει την δυνατότητα να καλύψει τους τόκους και τις δόσεις των εξωτερικών χρεών του. Η στάση πληρωμών είχε άμεση επίπτωση στις αμοιβές των στρατευμάτων και κατά προέκταση στο ηθικό των πολεμιστών. Οι δικαιούχοι ενεργοποίησαν εθνικές αντιθέσεις μέσα στο «Τραπέζιο Ανατολικού Ζητήματος». Επαναστάτησαν, τον Μάιο του 1876 οι Βούλγαροι και τον Αύγουστο του 1876 οι Σέρβοι. Τα Ρωσικά στρατεύματα εισβάλουν από Ανατολάς στην Ανατολία και από Δυσμάς μέχρι τις παρυφές της Κωνσταντινούπολης. Υπογράφονται οι Συνθήκες Αγίου Στεφάνου και Βερολίνου (1878).

Οι Ευρωπαϊκές χώρες με την τέλεση των συνεδριάσεων στο Βερολίνο, η κάθε μία ξεχωριστά, απέκτησε τμήμα του «Τραπεζίου Ανατολικού Ζητήματος». Οι αποικιοκράτες εισερχόμενοι σε ξένα εδάφη προσπάθησαν να θέσουν τους όρους διακυβέρνησής τους, γεγονός που προκάλεσε μεγάλο κύμα μεταναστών και την απαρχή δημιουργίας μέσα στον κρατικό μηχανισμό πυρήνων στόχευσης των μειονοτικών ομάδων, που ζούσαν στην επικράτεια του Οθωμανικού κράτους.

Το αδύναμο πτωχευμένο Οθωμανικό Κράτος στην παράλληλη αναζήτηση άλλων συμμάχων, που θα υποστήριζαν οικονομικά την αυτοκρατορία, προσπάθησε να στηριχθεί, μέχρι το 1871, στους Γάλλους και, μέχρι το 1880, στους Ρώσους. Όταν οι προσπάθειες δεν ευδοκίμησαν ξεκινά νέα αναζήτηση συμμάχων. Ανταποκρίθηκαν οι Γερμανοί, οι οποίοι δεν είχαν κερδίσει τίποτα από την Συνδιάσκεψη του Βερολίνου. Μπαίνει η ταφόπλακα του Οθωμανικού κράτους.   
Το χρήμα ως όπλο κατά Οθωμανικού κράτους και Ελλάδας   
Εφόσον σήμερα διαπραγματευόμαστε οικονομικά ζητήματα, πρέπει να αναφερθούμε και στις συνθήκες δανεισμού για να αντιληφθούμε το πραγματικό όπλο εξολόθρευσης του Οθωμανικού κράτους και του Ελληνικού Βασιλείου, που ουσιαστικά ήταν οι δύο «ανεξάρτητες» χώρες, στα μέσα του 19ου αιώνα, της Βαλκανικής χερσονήσου, οι οποίες συμπεριλαμβάνονται στο «Τραπέζιο Ανατολικού Ζητήματος».
    Οθωμανικό κράτος

Η Υψηλή Πύλη, αρχές του 1850, διαπίστωσε την οικονομική ανεπάρκεια να αντεπεξέλθει στις πολεμικές και κρατικές υποχρεώσεις. Για πρώτη φορά αποφασίστηκε η προσφυγή σε εξωτερικό δανεισμό. Όμως η ελλιπής καταγραφή των παραγωγικών μέσων του κράτους δεν δίνει την δυνατότητα να προσφερθούν ικανοποιητικές εγγυήσεις στους δανειστές. Το ζήτημα «παραβλέπεται» με τρεις τρόπους:

  • Μεσολάβηση της χρηματιστηριακής Rothschild (Ρότσχιλντ, που δραστηριοποιείται και επί των ημερών μας).
  • Εγγυήσεις των περιφερειακών (υπό κατοχή) κρατών, όπως έσοδα από Αίγυπτο, τελωνειακά έσοδα από Δαμασκό και Σμύρνη (όμως ή ύπαρξη διομολογήσεων δεν άφηναν μεγάλα περιθώρια).
  • Αποδοχή ύπαρξης επιτροπής «Επίβλεψη και Αποπληρωμή Δανείου» (αποτελούνταν από έναν Άγγλο, ένα Γάλλο, τρείς Οθωμανούς, ένας εξ αυτών από το χρηματιστήριο της Κωνσταντινούπολης).  
Ως πρώτο τμήμα δανείου απαιτούνται 5 εκ. στερλίνες (Κοίτα Πίνακα ΙΙ). Μεσολαβητής δανείου είναι οι N. M. Rotschild & Sons και Palmer. Η σχετική σύμβαση υπογράφεται το 1854 και η Υψηλή Πύλη ζητά να αποταμιευθούν άμεσα τα τρία εκατομμύρια εξ αυτών Όμως ας δούμε το ποσό που εισπράχθηκε από το ταμείο της Υψηλής Πύλης.  


Εγγυητική παρακράτηση 20%
600.000
Προμήθεια ξένων μεσολαβητών 2%
48.000
Προμήθεια Οθωμανών μεσολαβητών
9.628
Ασφάλιστρα δανείου
8.088
Προκαταβολική εξόφληση 6 μηναίων τόκων (Bank of England)
90.000
Έξοδα ενταλμάτων και εμβασμάτων
20.000
Αποπληρωμή δανείου στην Γαλλική Κυβέρνηση
205.439
Σύνολο Παρακρατήσεων
981.155
Εισπράχθηκε από Υψηλή Πύλη
2.018.845

Πίνακας ΙΙ: Πηγή, Osmanlı Dış Borçları ve Gözetim Komisyonları 1854 – 1856, Şevket K. Akar Hüseyin Al, Osmanlı Bankası Arşiv Araştırma Merkezi, 2003 Κων/πολη. (Κέντρο Ερευνών Αρχείου Οθωμανικής Τράπεζας).

ι απρόβλεπτες κρατήσεις του πρώτου δανείου εξανάγκασαν τις αρχές να περιοριστούν μόνο στα 3 εκ., του πρώτου δανείου και να συνάψουν νέα δανειακή συμφωνία ύψους 5 εκ. στερλινών. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα:  
Το 1856, να ιδρυθεί για πρώτη φορά η Οθωμανική Τράπεζα με την ονομασία Ottoman Bank και έδρα το Λονδίνο. Βασικοί μέτοχοι είναι Αγγλικά και Γαλλικά κεφάλαια. Έτσι θα «αποφεύγονταν» για κάθε δανειακή σύμβαση να συγκροτείται νέα επιτροπή.
  • Άγγλοι και Γάλλοι να διεισδύσουν στα παραγωγικά κέντρα του κράτους και να επηρεάσουν υπέρ τους, την Υψηλή Πύλη κατά της Ρωσίας, στις μάχες της Κριμαίας.  
Το 1863, η Ottoman Bank χωρίς να θιγούν τα δικαιώματα των μετόχων επανιδρύεται με την ονομασία Bank-I Osmanı-I Şahane (Osmanlı Bankası)[14] και πήρε την μορφή κεντρικής τράπεζας του Οθωμανικού κράτους αναλαμβάνοντας όλη την νομισματική πολιτική της χώρας. Μετά την χρεοκοπία της χώρας, βήμα - βήμα έναντι δανείων αποκτά στρατηγικά κέντρα της χώρας (Κοίτα Πίνακα ΙΙΙ). Όπως:   
Το 1914, η

1884
Συνεταιρισμό καπνών
1885
Σιδηρόδρομοι Ρουμελίας
1888
Λιμένα Βηρυτού
1894
Σιδηρόδρομο Κων/πολη – Θεσσαλονίκη και Σμύρνης
1896
Παραγωγή ανθράκων (κάρβουνα κοκ) Ereğli (Ηράκλειο του Πόντου)
1892 - 1900
Σιδηρόδρομο Δαμασκός – Βηρυτός

Πίνακας ΙΙΙ: Πηγή, αρχείο Οθωμανικής Τράπεζας

Αποκτήσεις της Οθωμανικής Τράπεζας μετά το 1875

τράπεζα είχε 80 υποκαταστήματα, τα 22 εξ αυτών εκτός της Οθωμανικής επικράτειας, όπου υπήρξε ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων.   
Eλληνικό Βασίλειο

Τα δάνεια που αρνήθηκαν οι δυτικές δυνάμεις στον Καποδίστρια, τα παραχώρησαν πλουσιοπάροχα στον Όθωνα. Αγγλία και Γαλλία «δανείζουν» άμεσα 60 εκ. φράγκα (1833). Όμως:

  • 33 εκ. παρακρατούνται έναντι «δανείων ανεξαρτησίας».
  • 12,5 εκ. δίδονται στο Οθωμανικό κράτος, προς αγορά γης από Αττική, Εύβοια και Φθιώτιδα.
  • 7 εκ δίδονται στους Βαυαρούς μισθοφόρους, οι οποίοι είχαν αναλάβει να καλύψουν τον αντιβασιλέα από εσωτερικούς και εξωτερικούς κινδύνους. 
Τα υπέρογκα ποσά, ως προς τα έσοδα του κράτους, ήταν αδύνατο να αποπληρωθούν. Αρχές του 1843 η Ελλάδα απευθύνθηκε στη Ρωσία για οικονομική βοήθεια. Κατόπιν άρνησης αυτής, δηλώνει αδυναμία πληρωμών και ζητά διευθέτηση του θέματος. Στις 2/9/1843 υπογράφθηκε σύμβαση με τις τρεις εγγυήτριες δυνάμεις, στην οποία η Ελλάδα αποδέχεται την επιτήρηση προς αποπληρωμή δανείου. Εκπρόσωπος του οίκου Rotschild θα παρακολουθούσε από την Αθήνα την καταβολή των οφειλόμενων ποσών στους πιστωτές ! [15]   
Ναι μεν η εξέγερση της 3ης Σεπτεμβρίου του 1843 μετέθεσε την εν λόγω επιτήρηση, όμως το 1856 ορίσθηκε τριμελής επιτροπή, η οποία ανέλαβε τις δημοσιονομικές υποθέσεις της Ελλάδος και επέβαλε αποπληρωμή 900.000 φρ. ανά έτος [16]. Δηλαδή την περίοδο του Κριμαϊκού πολέμου, η οικονομία του «Τραπεζίου Ανατολικού Ζητήματος» επιβλέπονταν από τον οίκο Rotschild!

Ε

Έτη
Έλλειμμα εκ.δρχ
1833 - 1840
10
1841 – 1850
11
1851 – 1860
13
1861 – 1870
26
1871 – 1880
36
1881 – 1890
37
1891 - 1900
35
Σύνολο
168

Πίνακας IV: Πηγή, Ξενοφών Ζολώτας, Η Ελλάς εις το στάδιον εκβιομηχανήσεως, Αθήνα 1964

δώ πρέπει να σημειωθεί ότι, όλο τον 19 
αιώνα το εμπορικό ισοζύγιο της Ελλάδος ήταν ελλειμματικό (Πίνακας IV), ήτοι:



Ά

Δάνεια περιόδου 1879 – 1893 (εκατομμύρια χρυσά φράγκα)    
Έτος
Κεφάλαιο
Τόκος %
Εισπρακτέο
Εγγυητική Παρακράτηση
1879
60
6
43,80
16,20
1881
120
5
89,52
30,48
1884
100
5
69,78
30,22
1887
135
4
90,99
44,01
1889
30
4
20,43
9,57
1889
125
4
90,94
34,06
1890
60
5
53,40
6,60
Σύνολο
630

458,86
171,14

Πίνακας V: Πηγή, Πρακτικά Βουλής

ρα, το κύριο έσοδο του ελληνικού κράτους βασίζονταν σε άδηλους πόρους. Την δεκαετία 1866 – 1875, το σύνολο των κρατικών εσόδων ανέρχονταν σε 73,4 εκ. δρχ. οι δαπάνες για στρατιωτικούς σκοπούς περιορίζονταν σε 19,4 εκ. δρχ (26,4%), ενώ την δεκαετία 1876 – 1885, τα έσοδα ήταν 148,1 εκ. δρχ. έναντι 68,1 εκ. δρχ. (46%) για στρατιωτικούς σκοπούς. Άρα όλες οι μεταρρυθμίσεις (κυρίως κυβερνήσεων Χαριλάου Τρικούπη) του 19
ου αιώνα βασίζονταν στον εξωτερικό δανεισμό (Πίνακας V). Ας συνοψίσουμε, την περίοδο 1879 - 1893:



Την ίδια περίοδο ο εσωτερικός δανεισμός ανήλθε στα 211 εκ. χρυσά φράγκα. Δηλαδή το χρέος ήταν περίπου 850 εκ. χρυσά φράγκα. Οι τραπεζίτες, που θεωρούσαν αφερέγγυα την Ελλάδα, σε 12 χρόνια την δανείζουν, έστω με μεγαλύτερο επιτόκιο και συχνότερες δόσεις, κεφάλαια, που δεν μπορεί να αποπληρώσει. Η πτώχευση ήταν αναπόφευκτη. Το Ελληνικό Βασίλειο πτώχευσε το 1893. Επήλθε η στρατιωτική καταστροφή του 1897.

Τα άϋλα μέσα κέρδους, ξεκινώντας με όμοια πρακτική αλλά με πενταετή διαφορά, γονατίζουν τα δύο κράτη του «Τραπεζίου Ανατολικού Ζητήματος». Ο Keynes όντας «στα μέσα» του χρηματιστηρίου του Λονδίνου γνώριζε καλά τα κέρδη που επέφεραν τα διακρατικά δανειοληπτικά συμβόλαια. Απλώς με κομψό τρόπο έστησε την θεωρία του.

Με τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο στόχος του 19ου αιώνα είχε υλοποιηθεί. Η παγκόσμια χρήση νομισμάτων με συγκεκριμένη ονομαστική αξία, το ελεύθερο εμπόριο με συγκεκριμένους δασμούς και τιμές προϊόντων, που στήθηκε από τους Δυτικούς στο δεύτερο ήμισυ του 19ου αιώνα, θα έφερναν και συγκεκριμένα κέρδη. Άρα, για μερικούς «κύκλους» το σύστημα αυτό ήταν πλέον «άχρηστο». Επήλθε η παγκόσμια οικονομική ύφεση του 1927 – 1936. Αναδύονται οι αντιφάσεις του καπιταλιστικού συστήματος με αποτέλεσμα στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο να σημειωθούν ολοκληρωτικές καταστροφές. Η Δύση δεν ήταν σε θέση να αποδεχτεί του αυτού ύψους καταστροφές. Χρειάζονταν νέα όπλα και νέα θεωρία.

Νέα θεωρία

Η θέση της μεταπολεμικής οικονομικής επιστήμης, που βασίζεται σε μεγέθη χωρίς μέτρο και σε υποθετικές καμπύλες, όπως επισημάναμε στον πρόλογο, ήταν: «η πίεση σταθεροποίησης αξιών σε παγκόσμια κλίμακα θα δημιουργήσει τον πληθωρισμό, αποτιμήσεις, ανεργία και ολοκληρωτικές καταστροφές».

Προφανώς, χωρίς να λάβουν υπ’ όψιν τα είδη των συμβολαίων που βρίσκονταν στα χρηματοκιβώτια των χρηματοπιστωτικών κύκλων, η Δύση προσπαθεί να κτυπήσει την ανερχόμενη δύναμη του κοινωνισμού, η οποία επίσης βρίσκεται μέσα σε αντιφάσεις. Όμως μία νέα δύναμη θα μετέφερε την ροπή της νέας τάξης πραγμάτων σε ανεπιθύμητη κατεύθυνση.

Προβάλλεται η θέση, ειδικά από την σχολή Friedman (Φρίντμαν, νεοφιλελεύθερη οικονομική θεωρία), ότι τα πάντα είναι εμπορεύσιμα. Οι «αγορές» θα ρυθμίζουν την αξία των πάντων και τα κράτη θα προσπαθούν να κρατήσουν τις σχετικές ισορροπίες. Όμως, βάσει της θεωρίας αυτής και τα νομίσματα συμπεριλαμβάνονταν στην ομάδα «εμπορεύσιμων αγαθών». Άρα ως προς το χρήμα εγκαταλείπεται η «πολιτική αξιών» και υιοθετείται η «πολιτική συγκρίσεων».

Επειδή, η ανθρώπινη υπόσταση είχε τεθεί ήδη, ως ανταλλάξιμο προϊόν, από την περίοδο του Smith, αναμένεται να απαντηθεί το ερώτημα: ποιο είναι το σημείο αναφοράς σύγκρισης; (απλοϊκά το σημείο της αρχής των αξόνων του καρτεσιανού, εάν το αντικείμενό μας ήταν τα καρτεσιανά μαθηματικά). Εδώ, πολλοί οικονομολόγοι εισάγουν την θεωρία της σχετικότητας του Αϊνστάιν στην οικονομία. Δηλαδή, αποδέχονται ότι δεν υφίσταται σημείο σύγκρισης, αλλά, παγκοσμίως αρχίζουν να χρησιμοποιούνται υποκειμενικά μέτρα, που δηλώνουν κάποια μεγέθη. Όπως:

  • Το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν (ΑΕΠ, Gross Domestic Product GDP)[17].
  • Το αόρατο διεθνές νόμισμα (SDR, Special Current Unit) και η διεθνής αναλογούσα οικονομική δύναμη (Quota) [18].

Τα εν λόγω υποκειμενικά μέτρα, που αρχίζουν να επιβάλλονται στην ανθρωπότητα κυρίως μετά την οικονομική κρίση του 1971, από την μία δημιουργούν προβλήματα στο «ανατολικό μπλοκ» και από την άλλη θολώνουν τελείως την «παραγωγική πραγματικότητα».

Το ΔΝΤ, με θεωρητικό όπλο «θέσεις σχολής Friedman», όπου και αν επενέβη, για να επαναφέρει σε «ορθό δρόμο» την παραγωγή, δηλαδή για να βελτιωθούν οι προαναφερόμενοι δείκτες μεγεθών, έχει φέρει την ανθρώπινη δυστυχία. Όπως: Χιλή, Αργεντινή, Ουγγαρία, Βολιβία κ.ά. Με 16 επεμβάσεις στην τουρκική οικονομία δεν κατόρθωσε να χαλιναγωγήσει τον πληθωρισμό και την υποτίμηση του νομίσματος, τα οποία βάσει της ίδιας νεοφιλελεύθερης οικονομικής θεωρίας, ήταν τα αίτια του Α’ και Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Σε τι αποσκοπούσε η νέα θεωρία; ποιους δρόμους άνοιξε;

Η απάντηση βρίσκεται πάλι στα χρηματοκιβώτια των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων!

Τα άϋλα μέσα της σύγχρονής εποχής

Μετά την παγκόσμια ύφεση του 1870, εγκαταλείπεται η ιδέα «η γη δεν πωλείται, αλλά ενοικιάζεται». Με αυτό τον τρόπο τα πιστωτικά ιδρύματα αρχίζουν να επιχορηγούν μακροπρόθεσμα δάνεια, για όσους θέλουν να αποκτήσουν το δικό τους ακίνητο, το οποίο υποθηκεύονταν, μέχρι τελικής εξόφλησής του, στο πιστωτικό ίδρυμα. Η ύφεση του 1927, διαδίδει στην αγορά την πρακτική απόκτησης «προϊόντων» με τραπεζικές επιχορηγήσεις (οι οποίες μετέπειτα εξελίχθηκαν σε πιστωτικές κάρτες και leasing). Εάν οι αποκτήσεις είχαν μεγάλη αξία, επίσης η κυριότητά τους, παρέμενε στο πιστωτικό ίδρυμα, μέχρι την τελική τους εξόφληση. Η διάδοση αυτών των προϊόντων δημιούργησε το πλαστικό χρήμα.

Όπως ανέφερε ο Peel (Πιλ), το 1844, «η ουσιαστική αιτία πίσω από όλους τους ανοδικούς και καθοδικούς οικονομικούς κύκλους είναι η τεχνητή πιστωτική επέκταση». Εάν στη διαπίστωση αυτή προστεθεί ότι δεν υπάρχει τρόπος πρόβλεψης περιόδων οικονομικής ύφεσης, αλλά υπάρχουν ενδείξεις, που προειδοποιούν ότι έρχεται η οικονομική κατρακύλα, συμπεραίνουμε ότι κάθε αλλαγή προϊόντων, στα χρηματοπιστωτικά κέντρα, προμηνύει μικρή ή μεγάλη καταστροφή.

Όταν αρχές της δεκαετίας του 1970, τα κράτη μέλη του OPEC, προσπάθησαν να εκμεταλλευτούν τις αρχές της συγκριτικής οικονομίας, η Δύση αντεπιτίθεται με το ΔΝΤ και αποδέχεται ως παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα το Δολάριο των ΗΠΑ. Οι τράπεζες μπορούσαν να δανειοδοτήσουν όσα Δολάρια ΗΠΑ ήθελαν (κοίτα Zeitgeist). Όμως οι κλασικοί δανεισμοί περιόριζαν την ρευστότητα των τραπεζών και η δέσμευση στην FED δεν ήταν αρεστή σ’ όλους τους «κύκλους». Οι ΗΠΑ, ρύθμιζαν την παγκόσμια αγορά επιτοκίων, κλείνοντας ή ανοίγοντας τα τυπογραφεία νομισμάτων.

Ένα άλλο ζήτημα ήταν το αποθεματικό των τραπεζών. Οι τράπεζες δεν αρέσκονταν να είναι δεσμευμένες σ’ αλλά πιστωτικά κέντρα στην περίπτωση που υπήρχε «καλός πελάτης» αλλά δεν υπήρχε αποθεματικό. Η J.P. Morgan, αρχές της δεκαετίας 1990, δημιουργεί ένα νέο προϊόν. Τιτλοποιεί, δια μέσου χρηματιστηριακών εταιρειών, τις απαιτήσεις του πλαστικού χρήματος (Collateralized Dept Obligation, CDO). Δηλαδή, οι τράπεζες που είχαν διαθέσει μεγάλα πιστωτικά κεφάλαια σε κάρτες, ακίνητα, leasing κ.ά. πωλούν σε χρηματιστηριακές εταιρείες τις απαιτήσεις τους, οι οποίες από την πλευρά τους τιτλοποιούν τμήμα αυτού (Asset – Backet Securities, ABS) και τις διαπραγματεύονται στα χρηματιστήρια. Βέβαια και η χρηματιστηριακή εταιρεία μπορούσε να μεταφέρει μεγάλο τμήμα των μετοχών σ’ άλλη τράπεζα εκτός ΗΠΑ, η οποία από την πλευρά της θα επανατιτλοποιούσε με διαφορετικό ομόλογο το εν λόγω προϊόν κ.ο.κ.

Όμως, για να φανεί ισχυρή στα χρηματοπιστωτικά κέντρα και στους άμοιρους επενδυτές η επένδυση σε CDO’s, δημιουργούνται, μετά από μία πενταετία, ασφαλιστικές εταιρίες, που ασφάλιζαν του αυτού είδους επενδύσεις. Δηλαδή, σε περίπτωση που εμφανίζονταν ως κακοπληρωτές μεγαλύτερο ποσοστό αρχικών δανειοληπτών από το ποσοστό παρακράτησης της τιτλοποίησης, η διαφορά θα καλύπτονταν από τις ασφαλιστικές εταιρίες. Όμως, από την πλευρά τους, οι ασφαλιστικές εταιρίες τιτλοποιούν τα εν λόγω έσοδα (Credit Default Swaps, CDS) και τα διαπραγματεύονται στα χρηματιστήρια. Και για αυτούς που ήθελαν να κερδίσουν παίζοντας σε ισοπαλία, δηλαδή ούτε σε ασφάλεια αλλά ούτε σε καλοπληρωτή, δημιουργείται το μεικτό προϊόν BISTRO (δηλαδή μεικτό προϊόν με αντίστοιχα CDS και CDO από διάφορες επενδυτικές εταιρίες).

Τα εν λόγω δομημένα προϊόντα, σε μικρό χρονικό διάστημα, έφεραν μεγάλα κέρδη στα χρηματοπιστωτικά κέντρα. Έτσι άρχισαν να επεκτείνονται στα κρατικά συμβόλαια δανεισμού και σ’ απαιτήσεις ξένων τραπεζών. Βάσει στατιστικών στοιχείων της ίδιας της J.P. Morgan για κάθε μονάδα αρχικού δανεισμού δημιουργείται εικοσιπενταπλάσιο κεφάλαιο. Το λογιστικό χρήμα. Δηλαδή, για κάθε μονάδα πλαστικού χρήματος, που βγαίνει στην δομημένη αγορά ομολόγων, δημιουργούνται εικοσιπέντε μονάδες λογιστικού χρήματος!

Η διάδοση των πράξεων σύντομα δημιουργεί τεράστια προβλήματα στην ανθρωπότητα. Όπως:

Α) Το 40% των κερδών των επιχειρήσεων, που εδρεύουν στις ΗΠΑ, προέρχονται από τον τραπεζικό τομέα. Κλείνουν οι υγιείς επιχειρήσεις για να τοποθετηθούν τα κεφάλαιά τους σε «φούσκες».

Β) Η πολλαπλή τιτλοποίηση των απαιτήσεων αποδεσμεύει αποθεματικά κεφάλαια στην τράπεζα (στην πραγματικότητα δεν έχουν εισπραχθεί ακόμα) τα οποία τα διαθέτει σε δανεισμούς για να τα τιτλοποιήσει ξανά, κ.ο.κ. Δηλαδή, κάθε τράπεζα τεχνητά τυπώνει συνεχόμενα τραπεζογραμμάτια, χωρίς να υπάρχει εκδότης. Η ευθύνη λογιστικού χρήματος παγκοσμίως δεν έχει θεσμοθετηθεί ακόμα.

Γ) Πιέζονται τα κράτη σε δύο τομείς:

  • Να αποκρατικοποιήσουν οτιδήποτε τους ανήκει, ούτως ώστε να υπάρξει αγοραστής, που θα δανειστεί από τράπεζα και η τράπεζα με την σειρά της θα τιτλοποιήσει το δάνειο που θα παραχωρήσει (CDO).
  • Μερικοί δανειολήπτες, να εμφανιστούν αφερέγγυοι, ούτως ώστε να λειτουργεί και η αγορά των CDS.

Δ) Οι επενδυτές αποφεύγουν επενδύσεις σε πραγματική παραγωγή και έτσι προκαλείται παγκόσμια ανεργία και κύμα οικονομικών μεταναστών.

Ε) Το εικονικό χρήμα, που σήμερα είναι πολλαπλάσιο του συνολικά κυκλοφορούντος χρήματος της παγκόσμιας αγοράς, εάν επενδυθεί, θα φέρει τεράστιο πληθωρισμό με χειρότερες συνέπειες αυτών του 1927 - 1936.

Στ) Οι χρηματοπιστωτικοί οργανισμοί αποκτούν τεράστια πολιτική ισχύ και κατορθώνουν να εκδοθούν διεθνείς εγκύκλιοι[19], που φακελώνουν όλη την υφήλιο.

Η Ελλάδα στον 21ο αιώνα

Παράλληλα με το χρηματιστηριακό σκάνδαλο της Ελλάδας, στην Τουρκία εξελίσσονταν το τραπεζικό σκάνδαλο[20]. Η Τουρκία κατόρθωσε να πάρει και θεσμικά και αστικά και ποινικά μέτρα, όμως η Ελλάδα αδράνησε παντελώς. Τότε τονίζαμε ότι εκτός των ζημιών, είχαν εξαφανιστεί περίπου 6 Δις. Ευρώ. Τότε καλούσαμε τους υπεύθυνους να βρουν την άκρη του νήματος.

Έτσι 10 χρόνια μετά, μαθαίνουμε ότι πριν να θεσμοθετηθούν τα δομημένα ομόλογα στην Ελλάδα[21] ο πρωθυπουργός της Ελλάδος, το 2001, προσέφυγε, με «βοήθεια» και «αζημίωτα», συνολικά σε 13 ανταλλαγές χρέους, που είχαν εκδοθεί από το δημόσιο σε ξένα νομίσματα[22]. Βέβαια θα αναρωτηθεί κανείς, πρωθυπουργός που διαφημίζει το «γρηγορόσημο» τι καλύτερο μπορούσε να κάνει;

Όμως, το σοβαρότερο είναι ότι το «Τραπέζιο Ανατολικού Ζητήματος» μετά από 120 χρόνια με τα ίδια χρονικά περιθώρια, δέχεται ίδιας φύσης ασύμμετρη οικονομική επίθεση και όλοι ξεχνώντας αυτά που επακολούθησαν έναν αιώνα πριν, πανικόβλητοι κοιτάμε μόνο τα «του οίκου μας». Ίσως αυτό είναι και το ζητούμενο!

βκ

Σημειώσεις

[1] Κοίτα, Adam Smith «Έρευνα για τη Φύση και τις Αιτίες του Πλούτου των Εθνών», Το Βήμα 2010.

[2] David Ricardo, 1772 – 1823, θεμελιωτής της σύγχρονής οικονομικής θεωρίας.

[3] John Stuart Mill, 1806 – 1873, φιλόσοφος, πρωτοπόρος που συνέδεσε την οικονομική θεωρία με την κοινωνιολογία

[4] Με πρωτοπόρους Γερμανούς Weltpolitik και ακολουθούν οι Νεότουρκοι με την φασιστική ιδεολογία του Benito Mussolini, με τις γνωστές ολέθριες συνέπειες στην ανθρωπότητα.

[5] Η θεωρία είναι γνωστή ως σοσιαλισμός και κομμουνισμός. Οι πρωτεργάτες της θεωρίας είναι οι Karl Marx και Friedrich Engels. Η λεγόμενη αριστερή παράταξη.

[6] Arthur Cecil Pigou, 1877 – 1959, Καθηγητής και ιδρυτής των οικονομικών τμημάτων του πανεπιστημίου του Cambridge.

[7] John Maynard Keynes, 1883 – 1946, είναι ο πρώτος που εκφράζει την φιλελεύθερη οικονομία.

[8] Κοίτα, John Maynard Keynes, Η Γενική Θεωρία της Απασχόλησης του Τόκου και του Χρήματος, εκδόσεις Παπαζήσης, Αθήνα 2010.

[9] Οι τέσσερις κορυφές του «Τραπεζίου Ανατολικού Ζητήματος» είναι οι ιστορικές πόλεις Τεργέστη, Αστραχάν, Σιράζ και Σίβα. Οι ιστορικές αυτές πόλεις, είναι και οι πύλες εισόδου στο τραπέζιο.

[10] Από αρχές του 1850 δημιουργούν μεγάλη σύγχυση τα πολλαπλά είδη νομισμάτων (δουκάτα, πριγκιπάτα κ.ά). Κοίτα, Luca Einaudi, Money and Politics European Monetary Unification and International Gold Standard (1865 – 1873), Oxford 2001.

[11] Ιδρύεται το 1865, από Γαλλία, Ιταλία, Βέλγιο και Ελβετία και δέχονται την νομισματική μονάδα 4,5 γρ. αργυρού = 0,29 γρ. χρυσού, και θα είναι ελεύθερα ανταλλάξιμα. Κάθε μέλος θα ρύθμιζε το νόμισμά του με αυτή την αρχή και οι ισοτιμίες θα ήταν 1:1. Στην ένωση προσχωρούν Ισπανία, Ελλάδα το 1868, Ρουμανία, Βουλγαρία, Βενεζουέλα, Σερβία, Σαν Μαρίνο το 1889, Δανικές Δυτικές Ινδίες το 1904.

[12] Κοίτα, James Forema-Peck, New perspective on the late Victorian economy 1860 –1914, Cambridge University Press, 1991.

[13] Συνθήκη Hünkar İskelesi (Χουνκάρ Ισκελεσι) 1833, με την Ρωσία, όπου δεσμεύεται να κλείσει τα στενά στις Δυτικές Δυνάμεις σε περίπτωση πολέμου. Η Συνθήκη με την Κοινοπολιτεία της Αμερικής με την οποία «ρίχνοντας» την Δανία αναπτύσσει κρυφές εμπορικές σχέσεις.

[14] Κοίτα, αρχείο Οθωμανικής Τράπεζας, που εδρεύει στο Γαλατά (Karaköy) Κωνσταντινούπολης.

[15] Κοίτα, β’ έκδοση Ιστορία των Ελλήνων τομ.12 σελ. 245, Εκδόσεις Δομή, Αθήνα.

[16] Κοίτα Σπύρος Τζόκας, Ανάπτυξη και εκσυγχρονισμός στην Ελλάδα τέλη του 19ου αιώνα, Εκδόσεις Θεμέλιο, Αθήνα 1998.

[17] Αν και δεν υπάρχει κοινά αποδεκτός τρόπος υπολογισμού, η συντριπτική πλειοψηφία των οικονομολόγων συμφωνεί στην συνάρτηση:

ΑΕΠ= Κατανάλωση + Επένδυση + Δημόσιες Δαπάνες+ Καθαρές Εξαγωγές

[18] Ορίζονται το 1974, από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (Δ.Ν.Τ.). Το quota δείχνει την δανειοληπτική ικανότητα κάθε μέλους και την δύναμη ψήφου στα διοικητικά τεκταινόμενα. Το 1981, η αξία του SDR άρχισε να υπολογίζεται με το ποσοστιαίο νομισματικό αντίτιμο των 5 ισχυρότερων μελών του Δ.Ν.Τ.

[19] Κοίτα Ιούνιο 2007, Financial Action Task Force, Guidance on the Risk-Based Approach to Combating Money Laundering and Terrorist Financing. Με το οποίο συμμορφώνεται η Ελλάδα Ν.3691/2008 ΦΕΚ Α’ 166/5.8.2008 και ΦΕΚ Β’ 650/9.4.2009.

[20] Κοίτα Πολίτης φύλο 468, Απρίλιο 2006 σελ.6. «Το τραπεζικό σύστημα στην Τουρκία».

[21] Θεσμοθετήθηκαν με τον Ν.3606 ΦΕΚ Α’ 195/17.8.2007

[22] Κοίτα 21/5/2001 www.banksnews.gr/portal/home-page/124-top-story/2658---goldman-sachs?t

Ετικέτες

18 Ιουλίου 2011

Ελεγχόμενη (από τις ελίτ) ή λαϊκή χρεοκοπία;*

Ελεγχόμενη (από τις ελίτ) ή λαϊκή χρεοκοπία;*

ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ  
Στο προηγούμενο άρθρο[1]αναφέρθηκα στη βαριά ήττα που υπέστη το λαϊκό κίνημα με το      άνετο πέρασμα από τις ντόπιες και ξένες ελίτ του      καταστροφικού για τα λαϊκά στρώματα «μεσοπρόθεσμου» που      επέβαλαν οι «εταίροι» μας στην ΕΕ. Και αυτό, παρά την      απόπειρα «ωραιοποίησης» της ήττας από εκείνο μάλιστα το      τμήμα της Αριστεράς που φέρει ιδιαίτερη ευθύνη για την ήττα      αυτή, με τις ψευδαισθήσεις που καλλιεργούσε ότι με ειρηνική      περικύκλωση της Βουλής κ.λπ. θα την απέτρεπε. Φυσικά, η      Χούντα αυτή δεν διαθέτει πλέον την παραμικρή λαϊκή      νομιμοποίηση και στηρίζεται αποκλειστικά στην ωμή φυσική      βία, όπως έδειξε ο τρόπος με τον οποίο ματοκύλισε την Αθήνα      τις 29 του Ιούνη για να τρομοκρατήσει τους «νοικοκυραίους»      που πνέουν πια μένεα εναντίον της και τυχόν θα σκεφτόντουσαν      να πάρουν μέρος στις εκδηλώσεις εναντίον της. Kαι η οργή      όλων κατά της Χούντας συνεχώς εντείνεται, ιδιαίτερα όταν τις      τελευταίες ημέρες αποκαλύφθηκε ότι θα μπορούσε κάλλιστα να      «καθίσει στο σκαμνί» στο μέλλον για εσχάτη προδοσία (μαζί με      τους επαγγελματίες πολιτικάντηδες που τη στηρίζουν), όχι      μόνο για τη ριζική υπονόμευση κάθε εθνικής κυριαρχίας,      εφόσον εσκεμμένα επέλεξε να είναι τυφλό όργανο της      υπερεθνικής ελίτ (και τώρα και της εγκληματικής Σιωνιστικής      ελίτ!), αλλά και για την εσκεμμένη καταστροφή των λαϊκών      στρωμάτων όταν αγνόησε τη πρόταση του υπό τον Πούτιν      τμήματος της Ρώσικης ελίτ για δάνειο χωρίς τους ληστρικούς      όρους των «εταίρων» μας στην Ε.Ε., πέρυσι τον Φεβρουάριο,      μόνο και μόνο για να υπακούσει στα αφεντικά της σε      Ουάσιγκτον και Βρυξέλλες ![2]

Ο στόχος των καταστροφικών μέτρων που επιβάλλονται από τις      ελίτ δεν είναι βέβαια «να σωθεί η πατρίδα από τη χρεοκοπία»,      όπως υποστηρίζει ο συστηματικά ψευδόμενος αρχηγός της      κοινοβουλευτικής Χούντας, διότι, δήθεν χωρίς αυτά, το Κράτος      δεν θα μπορούσε να πληρώνει ούτε μισθούς και συντάξεις και      θα έκλεινε ―υποτίθεται― περισσότερα από τώρα σχολεία και      νοσοκομεία. Το ασύστολο ψεύδος της Χούντας προκύπτει από το      γεγονός ότι τα δάνεια (με τα υπέρογκα επιτόκια που μας      χρεώνουν γι’ αυτά οι «εταίροι» μας) δίνονται με αποκλειστικό      σκοπό να ξεπληρώσουμε προηγούμενα δάνεια στους ίδιους.      Φυσικά, όπως προβλέπουν όλοι οι έγκυροι διεθνείς      παρατηρητές, το Χρέος μας δεν είναι βιώσιμο, εφόσον ακόμη      και αν εφαρμόζαμε όλα τα ληστρικά μέτρα που μας έχουν      επιβάλλει, όπως έδειξε πολύ πρόσφατη εμπεριστατωμένη έρευνα      της Citigroup,[3]το Χρέος θα είχε ανεβεί το 2014 στο 180% του ΑΕΠ.

Γι’ αυτό και ήδη άρχισαν να μιλούν σήμερα για «επιλεκτική» ή      «ελεγχόμενη» (από τις ελίτ) χρεοκοπία μέσω της αναδιάρθρωσης      του Χρέους (μείωση επιτοκίων, παράταση αποπληρωμής, στην      ανάγκη και «κούρεμα»  κ.λπ.), και παράλληλη πιθανή      αποπληρωμή τμήματος του Χρέους με ευρω-ομόλογα. Όμως,      οποιαδήποτε παρόμοια προσωρινή «λύση» και να δώσουν, όχι      μόνο δεν πρόκειται να σταματήσει το ληστρικό ξεπούλημα του      κοινωνικού πλούτου, αλλά και δεν θα ανακληθεί κανένα από τα      δύο Μνημόνια που ουσιαστικά καταδικάζουν τους εργαζόμενους      σε Κινεζοποίηση, τα λαϊκά στρώματα σε μαζική φτωχοποίηση και      τη χώρα συνολικά σε Λατινοαμερικανοποίηση. Με δεδομένη      λοιπόν κάποιας μορφής ελεγχόμενη χρεοκοπία, το ερώτημα είναι      πώς θα μπορούσαν τα λαϊκά στρώματα να επιβάλλουν στις      ντόπιες και ξένες ελίτ μια χρεοκοπία ελεγχόμενη από αυτά (κάτι      που οι ελίτ ονομάζουν «ανεξέλεγκτη» χρεοκοπία, αλλά θα      ονόμαζα «λαϊκή χρεοκοπία»), ώστε να αποφευχθεί  η σημερινή      καταστροφή που τους επιβάλλουν οι ελίτ, για χάρη των δικών      τους ιδιοτελών συμφερόντων;

Αρχικά, όμως, πρέπει να ξεκαθαρίσουμε πώς βλέπουμε την «λαϊκή      χρεοκοπία». Το κρίσιμο πλεονέκτημα  μιας παρόμοιας      χρεοκοπίας, έναντι αυτής που μας επιβάλλεται σήμερα από τις      ελίτ με την αποφασιστική βοήθεια των «ανθρώπων τους στην      Αθήνα», είναι ότι θα οδηγούσε  στην άμεση απόσυρση όλων των      ληστρικών μέτρων που μας επέβαλαν οι ελίτ από την Άνοιξη του      2010 και μετά, καθώς και στην ακύρωση του ξεπουλήματος του      κοινωνικού πλούτου που έκτισαν προηγούμενες γενιές      εργαζόμενων (και κάλυπτε επίσης) βασικές ανάγκες (νερό,      ηλεκτρικό, λιμάνια, παραλίες, τρένα, κ.λπ.) για τη κάλυψη      των οποίων τα λαϊκά στρώματα  θα εξαναγκαστούν στο μέλλον να      πληρώνουν πολλαπλάσια ποσά (όπως συνέβη στη Βρετανία κ.α.      μετά τις ιδιωτικοποιήσεις). Το δημόσιο θα μπορούσε να      συνεχίσει να πληρώνει τους ίδιους μισθούς και συντάξεις όπως      πριν τα Μνημόνια (παρόλο που μία ορθολογικότερη      αναδιοργάνωση του δημόσιου τομέα ―χωρίς καμία απόλυση― θα      ήταν αναγκαία) και η Παιδεία και Υγεία, μετά από παρόμοια      αναδιοργάνωση, θα μπορούσαν να καλύπτουν πραγματικά τις      ανάγκες όλων των πολιτών.  
Αναγκαία προϋπόθεση για όλα αυτά είναι η άμεση μονομερής      έξοδός μας από την Ε.Ε. και συνακόλουθα την Ο.Ν.Ε.[4]      (κάτι που δεν συζητά σήμερα κανένα κοινοβουλευτικό κόμμα      εκτός από το Κ.Κ.Ε., που το ανάγει όμως στην δημιουργία      επαναστατικών συνθηκών, οι οποίες σήμερα είναι ανύπαρκτες),      η οποία αποτελεί την  αναγκαία συνθήκη για την ανάκτηση της      απαραίτητης οικονομικής κυριαρχίας, αλλά και για την      αποδέσμευση της χώρας  από τις «4 ελευθερίες» της συνθήκης      του Μάαστριχτ που κάνουν αδύνατη την εφαρμογή      αποτελεσματικών κοινωνικών ελέγχων στις αγορές κεφαλαίου,      εργασίας, αγαθών και υπηρεσιών. Παράλληλα, θα έπρεπε να      διακηρυχθεί προσωρινή στάση πληρωμών (που δεν σημαίνει,      βέβαια, στάση πληρωμών μισθών και συντάξεων, όπως      ξεδιάντροπα ψεύδεται η Χούντα και παπαγαλίζουν ακόμη και «Μαρξιστές»      οικονομολόγοι που αδίστακτα μετέχουν στη καταστροφολογία)      αλλά, απλά, τη  στάση πληρωμής των ληστρικών τοκοχρεολυσίων      μέχρι να συμφωνηθούν οι όροι της λαϊκής χρεοκοπίας. 
Η λαϊκή χρεοκοπία θα έπρεπε να συνοδευθεί από:
Προσωρινή ολοκληρωτική απαγόρευση της εξόδου κεφαλαίου από      τη χώρα, μέχρις ότου συντελεστεί η μετάβαση από το ευρώ στο      νέο νόμισμα.    
Επανεισαγωγή της δραχμής που θα συνοδευόταν από μια λογική      υποτίμηση π.χ. της τάξης του 30%, με παράλληλη επιχορήγηση      των ειδών πρώτης ανάγκης (για να μην κτυπηθούν τα λαϊκά      στρώματα), χρηματοδοτούμενη από τα έσοδα που θα προέκυπταν      από ένα βαρύ επιπρόσθετο φόρο στα εισαγόμενα είδη      πολυτελείας. Η αξία των καταθέσεων σε ευρώ θα μετατρεπόταν      αυτόματα σε δραχμές, με βάση μια προοδευτική κλίμακα που θα      προστάτευε την αγοραστική αξία τους ανάλογα με το γενικότερο      εισόδημα των καταθετών.   
Ταυτόχρονη με την έξοδο από ΟΝΕ/ΕΕ κοινωνικοποίηση όλων των      Τραπεζών.   
Δραχμοποίηση του Χρέους, που καθεαυτή δεν μειώνει το Χρέος      αλλά επαναφέρει τον έλεγχό του στον Ελληνικό λαό μέσω ενός      νομίσματος που θα ελέγχει ο ίδιος, και θα του έδινε τη      δυνατότητα (π.χ. με ένα ελεγχόμενο πληθωρισμό) να      εξαναγκάσει τις ελίτ να πληρώσουν αυτές το Χρέος ―όπως      άλλωστε έκανε κάθε χρεοκοπημένη χώρα στο παρελθόν που έλεγχε      το νόμισμά της.    
Επαναδιαπραγμάτευση του Χρέους, από θέσεως ισχύος τώρα, και      με την απειλή κήρυξης άμεσης χρεοκοπίας (δηλαδή στάσης των      πληρωμών τοκοχρεολυσίων σε περίπτωση μη αποδοχής της), με      στόχο τη σημαντική επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής και την      περικοπή σημαντικού μέρους του (π.χ. του 50-70%).   
Σταδιακή αποπληρωμή του άκρως «κουρεμένου» Χρέους με έσοδα      που θα προέλθουν βασικά από έναν πολύ προοδευτικό έκτακτο      φόρο ακίνητης και κινητής περιουσίας (π.χ. για περιουσίες      πάνω από 1 εκ. ευρώ, που βρίσκονται είτε στην Ελλάδα είτε σε      καταθέσεις του εξωτερικού, ανεξάρτητα αν ο ιδιοκτήτης είναι      φυσικό ή νομικό πρόσωπο, συμπεριλαμβανομένης της      εκκλησιαστικής περιουσίας κ.λπ.), μετά από γενική απογραφή      τους, και με παράλληλη εισαγωγή μόνιμων αυστηρών ελέγχων      στην κίνηση κεφαλαίου (πέρα από την προσωρινή  απαγόρευση      της κίνησής του που ανέφερα), ώστε να σταματήσει η συνεχής      εκροή κεφαλαίων των ελίτ και να ελεγχθεί η κερδοσκοπία. 
Αλλά θα χρειαστεί να επανέλθω στο επόμενο για τον τρόπο με      τον οποίο θα μπορούσε να επιβληθεί στις ελίτ ένα πρόγραμμα      σαν το παραπάνω, μέσα από ένα κύμα «άγριων απεργιών», σαν      αυτό που είχε συγκλονίσει τη Δυτική Ευρώπη στις αρχές της      δεκαετίας του 1970 και είχε γονατίσει πανίσχυρες ελίτ όπως η      Βρετανική, που θα κορυφωνόταν σε γενική απεργία διαρκείας. 
   *Μια μικρότερη  εκδοχή του άρθρου δημοσιεύθηκε στην        Ελευθεροτυπία της 16/7/2011    
[1]To προηγούμενο άρθρο έτυχε πολλών θετικών σχολίων        και εποικοδομητικής (επώνυμης η ανώνυμης) κριτικής        αλλά και κάποιων ανώνυμων λασπολογικών επιθέσεων στα        Ιντιμιντια, που προσφέρονται για παρόμοια λασπολογία        κατά επώνυμων απόψεων σε όσους δεν τολμούν να        αντιπαρατεθούν σε δημόσιο διάλογο επί ίσοις όροις.  
[2]Βλ. Κύρα Αδάμ, «Αθήνα – Μόσχα”», &   Θαν. Αυγερινού,   «Η Ρωσία έδινε δάνειο, η Ελλάδα αδιαφόρησε»,   Ελευθεροτυπία (14/7/2011). 
[3]        Martin Wolf, “Moment of truth for the eurozone,” Financial Times (5/7/2011). 
[4]Βλ. για λεπτομερή ανάλυση των απαιτούμενων μέτρων Τ.        Φωτόπουλος,   Η Ελλάδα ως προτεκτοράτο της        υπερεθνικής ελίτ   (Γόρδιος, 2010), κεφ. 10. 
--
περιοδικό Περιεκτική Δημοκρατία
http://www.inclusivedemocracy.org/pd/

Ετικέτες

Ζήτημα ημερών πλέον…»


Ζήτημα ημερών πλέον…» 

Ο κύβος ερρίφθη. Η Γερμανία έχει ήδη αποφασίσει για την τύχη της Ελλάδας. Το Βερολίνο θα οδηγήσει τη χώρα μας σε καθεστώς επιλεκτικής χρεοκοπίας και μάλιστα πολύ σύντομα. Η επίσημη ανακοίνωση της απόφασης μέσω μιας έκτακτης συνόδου κορυφής της Ευρωζώνης είναι πλέον ζήτημα ημερών, όχι μηνών. Ενδέχεται να γίνει και μέσα στην εβδομάδα, χωρίς πάντως αυτό να είναι σίγουρο. Δεν έχουν ακόμη προσδιοριστεί οι όροι και η ακριβής μορφή της επιλεκτικής χρεοκοπίας.

Περί αυτού υφίστανται ακόμη ενδογερμανικές διαφορές. Γερμανικοί τραπεζικοί κύκλοι, που συμπεριλαμβάνουν και μέλη του διοικητικού συμβουλίου της Μπούντεσμπανκ, προβάλλουν σθεναρή αντίσταση και ισχυρές αντιρρήσεις στο να δώσει η ΕΕ δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ στην Ελλάδα για την επαναγορά ελληνικών ομολόγων από την Αθήνα και σε τιμές αγοράς - δηλαδή με έκπτωση περίπου 50%.

Σύντομα θα λήξει αυτή η υπόθεση, πιθανότατα προς την κατεύθυνση που προαναφέρθηκε. Πληρούται ήδη η θεμελιώδης προϋπόθεση: οι γερμανικές τράπεζες έχουν ξεφορτωθεί από πάνω τους ελληνικά ομόλογα αξίας πολλών δεκάδων δισεκατομμυρίων ευρώ που κατείχαν όταν ξέσπασε η κρίση.

Ο Ολι Ρεν επιβεβαίωσε το γεγονός αυτό. Πάνω από 50 δισ. ευρώ άξιζαν τα ελληνικά κρατικά ομόλογα που είχαν γερμανικές τράπεζες το φθινόπωρο του 2009. Στις 31 Μαρτίου 2011 όμως τα "συνολικά ελληνικά κρατικά ανοίγματα δεκατεσσάρων συμμετεχουσών γερμανικών τραπεζών ανέρχονταν σε 14,6 δισεκατομμύρια ευρώ" μόνο όπως τονίζει ο Ολι Ρεν σε απάντηση ερωτήματος του ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Νίκου Χουντή. Εκτοτε, βάσει δημοσιευμάτων του γερμανικού Τύπου, το ποσό αυτό έχει μειωθεί ακόμη περισσότερο και αυτή τη στιγμή είναι κάτω από 10 δισ. ευρώ.

Εχουν μειώσει οι πάντες την έκθεσή τους σε ελληνικά ομόλογα. Οπως αναφέρει χαρακτηριστικά στην απάντησή του ο Ολι Ρεν, "σύμφωνα με τα δεδομένα της Τράπεζας Διεθνών Διακανονισμών η έκθεση όλων των ξένων τραπεζών στο χρέος του ελληνικού δημόσιου τομέα (ήτοι κυρίως σε κρατικό χρέος) μειώθηκε από 66,9 δισεκατομμύρια ευρώ τον Μάρτιο του 2010 σε 39,5 δισεκατομμύρια ευρώ τον Δεκέμβριο του 2010". Σε εννέα μήνες του 2010 ξεφορτώθηκαν δηλαδή σχεδόν τα μισά ελληνικά ομόλογα που κατείχαν οι ξένες τράπεζες, ενώ η τάση αυτή ενισχύθηκε ακόμη περισσότερο το πρώτο εξάμηνο του 2011. Είναι προφανές ότι οι ξένες τράπεζες θα υποστούν μηδαμινές ζημιές από οποιαδήποτε μορφή επιλεκτικής χρεοκοπίας αποφασιστεί από το Βερολίνο.

Δεν θίγονται οι καταθέσεις των Ελλήνων πολιτών στις ελληνικές τράπεζες σε περίπτωση επιλεκτικής χρεοκοπίας. Ούτε υπάρχει κίνδυνος να μην καταβληθούν μισθοί και συντάξεις. Οι φόβοι του κόσμου γύρω από αυτά τα θέματα δεν είναι δικαιολογημένοι. Το πράγμα φυσικά αλλάζει για τους κατόχους ελληνικών ομολόγων ή αμοιβαίων κεφαλαίων που συμπεριλαμβάνουν και ομόλογα του ελληνικού κράτους.

Σοβαρές ζημιές θα υποστούν οι ελληνικές τράπεζες, καθώς θα υποχρεωθούν εκούσες - άκουσες να πουλήσουν κρατικά ομόλογα στη μισή τιμή (αν τελικά επιλεγεί η χρηματοδότηση της επαναγοράς κρατικών ομολόγων από την Ελλάδα με λεφτά της ΕΕ) ή να παρακρατήσουν ομόλογα και μετά τη λήξη τους, αν επικρατήσουν σενάρια βασιζόμενα στην επιμήκυνση. Σε άλλη περίπτωση, οι τράπεζες θα είχαν προβλήματα ρευστότητας και ενδεχομένως σοβαρά. Επειδή όμως τώρα την επιλεκτική χρεοκοπία θα την αποφασίσουν και θα τη μεθοδεύσουν οι Γερμανοί και τυπικά η ΕΕ, οι ελληνικές τράπεζες θα έχουν λεφτά για να πληρώνουν τις υποχρεώσεις τους.

Τα χρήματα θα τα δίνει στις ελληνικές τράπεζες η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, οπότε δεν θα υπάρξει πρόβλημα - τουλάχιστον αρχικά. Από εκεί και πέρα όμως εγείρονται άλλα ζητήματα. Επί πόσο χρονικό διάστημα θα παρέχει ρευστότητα στο ελληνικό τραπεζικό σύστημα η ΕΚΤ; Με ποιους όρους; Με ποια προοπτική; Στα ερωτήματα αυτά κανένας δεν είναι σε θέση να απαντήσει, αν προηγουμένως δεν ανακοινωθεί το πλήρες περιεχόμενο της επιλεκτικής χρεοκοπίας που θα αποφασιστεί για την Ελλάδα.

Νέο κύμα λιτότητας είναι πάντως βέβαιο ότι θα ακολουθήσει την επισημοποίηση των εξελίξεων, όποιας μορφής επιλεκτική χρεοκοπία και αν επιβληθεί. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Τα πάθη του ελληνικού λαού δεν θα έχουν τέλος.
antibaro.com

Τουρκία: Οι Κούρδοι ανακήρυξαν την δημοκρατική αυτονομία τους

Παρασκευή, 15 Ιουλίου 2011

Τουρκία: Οι Κούρδοι ανακήρυξαν την δημοκρατική αυτονομία τους

του Maxime-Azadi        14 Ιουλίου  2011 
Η Αϊσέλ Τουγκλούκ, Ντιγιαρμπακίρ 14 Ιουλίου 2011
Η Εθνοσυνέλευση για μια Δημοκρατική Κοινωνία (DTK), μια πλατφόρμα κουρδικών οργανώσεων και κινημάτων, μεταξύ των οποίων το κύριο κουρδικό κόμμα BDP, ανακήρυσσε την δημοκρατική αυτοδιοίκηση, επιβεβαιώνοντας ότι οι Κούρδοι δεν θέλουν πια να ζήσουν χωρίς θεσμική αναγνώριση.
Οι 850 εκπρόσωποι του DTK, που συγκεντρώθηκαν την Πέμπτη 14 Ιουλίου στο Ντιγιαρμπακίρ, την πρωτεύουσα του τουρκικού Κουρδιστάν, αποφάσισαν να κηρύξουν μια «δημοκρατική αυτονομία" για την ειρηνική επίλυση του κουρδικού ζητήματος.
«Υπό το φως των διεθνών συμβάσεων για τα ανθρώπινα δικαιώματα, με σεβασμό της εδαφικής ακεραιότητας ενός κοινού κορμού και με την προοπτική ενός δημοκρατικού έθνους, εμείς, ο κουρδικός λαός, ανακηρύσσουμε την Δημοκρατική Αυτονομία μας, και δεσμευόμαστε για την εθνική ενότητα των λαών της Τουρκίας», αναφέρει η τελική δήλωση, που ανέγνωσε η συμπρόεδρος του DTK Αϊσέλ Τουγκλούκ.
Υπογραμμίζοντας ότι η δημοκρατική αυτοδιοίκηση αποτελεί το φυσικό σύστημα όλων των κοινοτήτων, η Τουγκλούκ διευκρίνισε ότι αυτή η αυτονομία δεν έχει ως στόχο να καταστρέψει ένα Κράτος και να οικοδομήσει ένα άλλο.  
Για το DTK, η δημοκρατική αυτονομία δεν αποτελεί κρατικό σύστημα, αλλά ένα σύστημα στο οποίο ο κουρδικός λαός θα μπορούσε να αυτοκυβερνηθεί.
Το DTK ισχυρίζεται επίσης ότι ο κουρδικός λαός δεν θα δεχθεί πλέον να ζήσει χωρίς νομικό θεσμικό καθεστώς και καλεί τη διεθνή κοινότητα να αναγνωρίσει αυτό το δικαίωμα.

Συνήχηση του μποϊκοτάζ του κοινοβουλίου
Η ανακήρυξη αυτή έρχεται την ώρα που το κύριο κουρδικό κόμμα BDP συνεχίζει να μποϊκοτάρει το τουρκικό κοινοβούλιο μετά τις εκλογές της 12ης Ιουνίου.  
Οι Κούρδοι βουλευτές απαιτούν να υπογραφεί διμερές πρωτόκολλο μεταξύ του  BDP και του κυβερνώντος κόμματος ΑΚΡ του Πρωθυπουργού Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν. 
Αλλά η κυβέρνηση αρνείται να συμφωνήσει με ένα σχέδιο νόμου που θα μπορούσε να ανοίξει επιτέλους το δρόμο για την απελευθέρωση των έξι φυλακισμένων Κούρδων βουλευτών, μεταξύ άλλων του Hatip Dicle, φιγούρας του κινήματος των Κούρδων. 
Η έδρα του τελευταίου αφαιρέθηκε στις 20 Ιουνίου, οκτώ ημέρες μετά τις εκλογές, από το Ανώτατο Εκλογοδικείου (YSK), με το πρόσχημα της ύπαρξης καταδίκης σε 20 μήνες φυλάκισης για λόγους που συσχετίζονται με το νόμο περί τρομοκρατίας.
Οι ανεξάρτητοι υποψήφιοι του Μπλοκ «Εργασία, Δημοκρατία και Ελευθερία», που υποστηρίζεται από το κύριο κουρδικό κόμμα BDP, είχαν βγει νικητές των εκλογών, κερδίζοντας 36 έδρες έναντι 22 το 2007, παρά την πολύ άδικη εκλογική εκστρατεία και των απατών σε ολόκληρη τη χώρα, ιδιαίτερα στη κουρδική περιοχή.