29 Ιουνίου 2009

Επιβαρύνεται το κλίμα στις σχέσεις Ελλάδας - Τουρκίας

Η κατάσταση στο εσωτερικό της γείτονος χώρας αναγκάζει την Aγκυρα να επιβάλει νέα ζητήματα στην ατζέντα των συνομιλιών

Της Δωρας Aντωνιου
Η πρώτη συνάντηση της υπουργού Εξωτερικών κ. Ντόρας Μπακογιάννη με τον Τούρκο ομόλογό της Αχμέτ Νταβούτογλου, που έχει προγραμματιστεί για σήμερα νωρίς το απόγευμα, στο περιθώριο των εργασιών της άτυπης συνόδου ΥΠΕΞ του ΟΑΣΕ στην Κέρκυρα, γίνεται σε μια χρονική στιγμή, κατά την οποία τις ελληνοτουρκικές σχέσεις σκιάζουν αρκετά σύννεφα.
Οι επαναλαμβανόμενες και κλιμακούμενες τουρκικές προκλήσεις στο Αιγαίο κάνουν διπλωματικές πηγές να αναγνωρίζουν ότι το κλίμα τους τελευταίους μήνες διαρκώς επιβαρύνεται, οι σχέσεις επιδεινώνονται, «με ευθύνη της τουρκικής πλευράς, που συνεχώς φορτώνει το καλάθι με νέα γεγονότα», όπως αναφέρουν. Οι διαθέσεις της Αγκυρας είναι τόσο σαφείς και χωρίς περιθώριο αμφιβολιών ως προς το επιδιωκόμενο, που η κ. Μπακογιάννη έσπευσε δημοσίως προ ημερών να δηλώσει ότι στη σημερινή συνάντηση πολύ ψηλά στην ατζέντα θα τεθεί από ελληνικής πλευράς το θέμα των προκλήσεων στο Αιγαίο και ειδικότερα των υπερπτήσεων πάνω από κατοικημένα νησιά. Εκτός από τις κινήσεις στο Αιγαίο, σε επίπεδο δηλώσεων, το τελευταίο διάστημα πυκνώνουν οι αναφορές της τουρκικής πολιτικής ηγεσίας σε «τουρκική» μειονότητα στη Θράκη, με αφορμή, κυρίως, τη συζήτηση για τη Θεολογική Σχολή της Χάλκης. Η Αγκυρα επιχειρεί σαφώς να συνδέσει τα δύο ζητήματα.
Μέσα σε αυτό το κλίμα, η απόφαση του πρωθυπουργού της Τουρκίας κ. Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν να ακυρώσει την έλευσή του στην Αθήνα, λίγες μόνο ώρες πριν από τα εγκαίνια του Μουσείου της Ακρόπολης, εξελήφθη ως μία ακόμη ένδειξη της επί τω χείρω στροφής στις διμερείς σχέσεις.
Ακόμα και οι πλέον καλοπροαίρετοι στο υπουργείο Εξωτερικών, εκείνοι που δεν δέχονται την εκδοχή της «διπλωματικής ασθένειας», αλλά θεωρούν πως όντως ο κ. Ερντογάν είχε πρόβλημα υγείας, παραδέχονται ότι ο συμβολισμός της ακύρωσης είναι ισχυρός. Οπως αναφέρουν, το γεγονός ότι ο Τούρκος πρωθυπουργός δεν έστειλε κάποιον υπουργό να τον εκπροσωπήσει, σαφώς έχει τη σημασία του.
Η Αθήνα, στην ανάλυση που έχει κάνει για τη στάση που υιοθετεί η τουρκική πλευρά στα ελληνοτουρκικά, βλέπει πολλούς και σύνθετους λόγους πίσω από την επιλογή της συντήρησης κλίματος έντασης. Εσωτερικές αλλαγές και παιχνίδια ισχύος μεταξύ των διαφορετικών πόλων εξουσίας, η κρίσιμη καμπή στην ενταξιακή διαδικασία, με την παράμετρο της λαθρομετανάστευσης να μπαίνει εσχάτως επιτακτικά ως ένα ακόμα σημείο σε αυτήν και η πάγια προσπάθεια της Αγκυρας να επιβάλει νέα ζητήματα στην ατζέντα των ελληνοτουρικών, είναι οι βασικότεροι από τους λόγους αυτούς.
Στο εσωτερικό της Τουρκίας, το παιχνίδι ισχύος και εξουσίας μεταξύ πολιτικής και στρατιωτικής εξουσίας όχι μόνο συνεχίζεται με αμείωτη ένταση, αλλά φαίνεται να γίνεται περισσότερο πολύπλοκο. Ετσι, σύμφωνα με τις αναλύσεις που γίνονται στο ΥΠΕΞ, ο κάθετος διαχωρισμός μεταξύ των δύο πόλων εξουσίας φαίνεται ότι πλέον συμπληρώνεται από έναν οριζόντιο διαχωρισμό στο εσωτερικό του καθενός, γεγονός που καθιστά την εικόνα πιο περίπλοκη.
H ένταξη στην E.E.

Με την αξιολόγηση αυτή συμφωνούν και στελέχη των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων, που θεωρούν ότι ο νυν αρχηγός του τουρκικού Γενικού Επιτελείου, στρατηγός Ιλκέρ Μπασμπούγκ, δεν έχει τον απόλυτο έλεγχο του στρατεύματος, κάτι που ίσχυε για τον προκάτοχό του Γιασάρ Μπουγιούκανιτ.

Οσον αφορά την ενταξιακή διαδικασία της Τουρκίας στην Ε.Ε., αυτή εισέρχεται πλέον σε πολύ κρίσιμο στάδιο.

Οπως αναφέρουν πηγές του ΥΠΕΞ, ουσιαστικά έως τώρα η πορεία της ενταξιακής διαπραγμάτευσης εξελισσόταν σε επίπεδο γραφειοκρατικών χειρισμών, τόσο από την Ε.Ε. όσο και από την Αγκυρα. Πλέον, η διαπραγμάτευση φτάνει στον πυρήνα, που αφορά την εκπλήρωση των κριτηρίων του Ελσίνκι και, βεβαίως, τα ελληνοτουρκικά. Η Αγκυρα αισθάνεται ήδη την πίεση να αυξάνεται, ενώ γίνεται όλο και πιο ξεκάθαρο ότι ένταξη α λα καρτ δεν υπάρχει, γεγονός που επιτείνει τον εκνευρισμό και τις σπασμωδικές αντιδράσεις. Η σε υψηλούς τόνους αναφορά από πλευράς Ε.Ε., μετά και από την πίεση της Ελλάδας, του ρόλου της Τουρκίας στη λαθρομετανάστευση και η σύνδεση του ζητήματος με την ενταξιακή προοπτική, προκάλεσαν επιπλέον ενόχληση, κυρίως, εκτιμούν διπλωματικές πηγές, διότι πρόκειται για ένα ζήτημα που φαίνεται να βρίσκεται πολύ χαμηλά στην ατζέντα της Αγκυρας.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο καταγράφεται και η εντεινόμενη προκλητικότητα στο Αιγαίο, κυρίως με τις αυξημένες υπερπτήσεις άνωθεν κατοικημένων νησιών, κυρίως στο Φαρμακονήσι και στο Αγαθονήσι. Η Αθήνα εντάσσει τις υπερπτήσεις στην προσπάθεια της Τουρκίας να δημιουργήσει προηγούμενα και να βάλει στην ατζέντα, ντε φάκτο, νέα ζητήματα. Στο υπουργείο Εξωτερικών εκτιμούν ότι πρόκειται, εν πολλοίς, για αντίδραση στην πραγματοποίηση στα μέσα του περασμένου Δεκεμβρίου, έπειτα από δύο αναβολές, της άσκησης «Τολμηρός Τοξότης» στον Αγιο Ευστράτιο, με την παραχώρηση νατοϊκού ιπτάμενου ραντάρ Awacs. Θεωρείται ότι πρόκειται για κομβικό σημείο, καθώς η Αγκυρα είδε στην πραγματοποίηση της άσκησης την ακύρωση μιας πολιτικής μονομερούς διεκδίκησης, που με συνέπεια προωθούσε για την περιοχή αυτή από το 1980. Παράλληλα, τον περασμένο Μάρτιο είδε να ακυρώνεται η προσπάθεια νομιμοποίησης των αξιώσεών της στο Αιγαίο, μέσω της συμμετοχής δυνάμεων από τέσσερις χώρες (Βρετανία, ΗΠΑ, Ολλανδία, Βέλγιο) στην άσκηση «Ηγεμών», οι οποίες σεβάστηκαν στο ακέραιο τις ελληνικές θέσεις για το status quo. Ετσι, εκτιμάται ότι, πλέον, η τουρκική πλευρά εντείνει την τακτική των υπερπτήσεων, διότι μέσω αυτών προσπαθεί να εδραιώσει τις διεκδικήσεις της, τουλάχιστον σε επίπεδο συμβολισμού.

Σε αυτό το πλαίσιο θα πραγματοποιηθεί η σημερινή συνάντηση των ΥΠΕΞ των δύο χωρών και από το αποτέλεσμά της, καθώς και από τη στάση που θα τηρήσει η Αγκυρα το προσεχές διάστημα στο Αιγαίο, θα εξαρτηθεί ο χρόνος πραγματοποίησης της επίσκεψης της κ. Μπακογιάννη στην Τουρκία, για την οποία της έχει ήδη απευθύνει πρόσκληση ο κ. Νταβούτογλου.

Hμερομηνία : 28/6/09

Copyright: http://www.kathimerini.gr

Ετικέτες

28 Ιουνίου 2009

Η Μέση Ανατολή μετά την ομιλία Ομπάμα

Αρθρο του Joschka Fischer:
Η κατάσταση παραμένει ρευστή αλλά αν το σημερινό αδιέξοδο συνεχιστεί θα γίνει χειρότερη
Αθήνα - Σάββατο 27 Ιουνίου 2009
Oι μεγάλες ομιλίες συχνά υποτιμώνται ως «λόγια του αέρα». Και όμως, μπορεί να έχουν πολύ σημαντικές συνέπειες. Τέτοια είναι η περίπτωση της ιστορικής ομιλίας του προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών Μπαράκ Ομπάμα προς τον μουσουλμανικό κόσμο στο Κάιρο, καθώς (απλή σύμπτωση ή μήπως τέλειο τάιμινγκ;) τα πράγματα στη Μέση Ανατολή παραμένουν έκτοτε ρευστά.
Μετά την ομιλία Ομπάμα έγιναν εκλογές στον Λίβανο, όπου, προς έκπληξη πολλών, η συμμαχία φιλοδυτικών κομμάτων κατάφερε σαφή νίκη κατά της Χεζμπολάχ και των συμμάχων της. Εξίσου αξιοσημείωτο σε αυτές τις εκλογές αποτελεί το γεγονός ότι η χαμένη πλευρά αποδέχθηκε αμέσως την ήττα της και ότι η Συρία έχει σήμερα σαφείς προθέσεις να οικοδομήσει μια νέα σχέση με τον Λίβανο.

Στις πρόσφατες προεδρικές «εκλογές» του Ιράν η κατάφωρη νοθεία υπέρ του νυν προέδρου προκαλεί τον ξεσηκωμό των μαζών υπέρ της δημοκρατίας. Εκπληκτος μένει κανείς στο ότι η κυβέρνηση του Ιράν δεν επέλεξε αμέσως τη διαφάνεια, δίνοντας ολοκληρωμένα τα στοιχεία των εκλογών, τα οποία μόνο εκείνη διαθέτει. Στο κάτω κάτω αν ο πρόεδρος Μαχμούτ Αχμαντινετζάντ έχει κερδίσει πράγματι με περιθώριο 2 προς 1, δεν έχει να φοβάται τίποτε. Αυτό που συμβαίνει, ωστόσο, είναι ακριβώς το αντίθετο. Και για ό,τι συμβαίνει μία είναι η εξήγηση: οι εκλογές ήταν «μαγειρεμένες».
Η εκλογική νοθεία στο Ιράν έχει ξεσηκώσει ένα μαζικό κίνημα στις πόλεις της χώρας, το οποίο (όπως είναι προφανές από τώρα) θα την αλλάξει ριζικά. Το καθεστώς είτε θα καταφύγει στην ωμή βία για την καταστολή των διαδηλώσεων, εγκαταλείποντας κάθε πρόσχημα δημοκρατικής νομιμότητας υπέρ της de facto στρατιωτικής δικτατορίας, είτε θα συνειδητοποιήσει ότι είναι αδύνατον να κλείσει το ανατρεπτικό τζίνι της δημοκρατίας πίσω στο μπουκάλι του, με αποτέλεσμα το Ιράν να «ανοίξει» και να μεταρρυθμιστεί.
Αν υπερισχύσει ο Αχμαντινετζάντ, το δίλημμα για τη Δύση θα είναι ότι θα έχει να κάνει με ένα καθεστώς αμφισβητούμενου κύρους, λόγω της νοθείας, πλην απαραίτητου για την επίλυση όλων των σημαντικών προβλημάτων της Μέσης Ανατολής: του πυρηνικού προγράμματος του ίδιου του Ιράν και τις συγκρούσεις σε Αφγανιστάν, Πακιστάν, Ιράκ, Λίβανο και Παλαιστίνη. Το Ιράν αποτελεί επιπλέον βασικό παίκτη για την άμβλυνση των εντάσεων σε Καύκασο και Κεντρική Ασία.
Ενα καθεστώς στην Τεχεράνη το οποίο πρέπει να επιδείξει εξωτερική δύναμη για να διασώσει τη θρυμματισμένη νομιμότητά του στο εσω τερικό, θα καταστήσει, συνεπώς, τη συνολική συμφωνία που επιδιώκει η Δύση πολύ πιο δύσκολη και επικίνδυνη, αν όχι απίθανη.
Τα πράγματα έχουν αρχίσει να κινούνται επίσης σε ένα τρίτο επίπεδο: τη σύγκρουση μεταξύ Ισραήλ και Παλαιστινίων. Ο Ομπάμα επιθυμεί μια λύση δύο κρατών αλλά, αντιθέτως προς τους πρώην προέδρους ΜπιλΚλίντον και Τζορτζ Μπους, δεν έχει μεταθέσει τη διευθέτηση της ισραηλινοπαλαιστι- νιακής διένεξης στο τέλος της δεύτερης θητείας του. Τουναντίον έχει αντιμετωπίσει δραστικά το ζήτημα εξ αρχής. Ούτε έχει φοβηθεί να συγκρουστεί σε μικρό βαθμό με την κυβέρνηση του Ισραήλ για τους εποικισμούς της Δυτικής Οχθης.
Ωστόσο οι συνθήκες για σοβαρές διαπραγματεύσεις στην ισραηλινοπαλαιστινιακή σύγκρουση δεν είναι καλές εξαιτίας της έλλειψης εταίρων και από τις δύο πλευρές. Ο πρωθυπουργός Βενιαμίν Νετανιάχου έχει δεσμευτεί πλέον για τη δημιουργία παλαιστινιακού κράτους και η ηγεσία της Χαμάς, η οποία αρνείται το δικαίωμα ύπαρξης του Ισραήλ, έχει συμφωνήσει στη σύσταση παλαιστινιακού κράτους εντός των συνόρων πριν από την 5η Ιουνίου του 1967. Οι όροι, ωστόσο, που θέτει η μία πλευρά στην άλλη θέτουν εν αμφιβόλω την ειλικρίνεια της δέσμευσής τους για μία λύση δύο κρατών. Μόνο μία κυβέρνηση της ισραηλινής Δεξιάς μπορεί όμως να τερματίσει την επέκταση των οικισμών, και μόνο η Χαμάς μπορεί να σταματήσει τη βία κατά του Ισραήλ. Αυτά τα δύο ζητήματα- οι οικισμοί και η ασφάλεια- πρέπει να επιλυθούν ταυτοχρόνως με πρακτικό τρόπο για να ξεκινήσει πάλι η ειρηνευτική διαδικασία.
Αν ο Μπαράκ Ομπάμα θέλει να κάνει σοβαρή πρόοδο όσον αφορά αυτή τη σύγκρουση, πρέπει να ωθήσει την κυβέρνηση Νετανιάχου και τη Χαμάς σε διαπραγματεύσεις. Κάτι τέτοιο φαίνεται ενδεχομένως αδύνατον από τη σημερινή οπτική γωνία, αλλά τα φαινόμενα απατούν. Τέτοιες διαπραγματεύσεις είναι δυνατές, αν και όταν οι δύο πλευρές (το Ισραήλ και οι Παλαιστίνιοι) σχηματίσουν κυβερνήσεις εθνικής ενότητας.
Η σημερινή ρευστότητα στη Μέση Ανατολή αποτελεί μια άκρως αμφίσημη σχέση, καθώς η κατάσταση μπορεί να βελτιωθεί ή (το πιο πιθανό) να επιδεινωθεί. Ενα πράγμα είναι ωστόσο βέβαιο: αν το σημερινό αδιέξοδο συνεχιστεί, η κατάσταση μόνο χειρότερη θα γίνει. Είναι λοιπόν ώρα να αναλάβουν όλοι ένα ρίσκο.

Ο κ. Γιόσκα Φίσερ, ηγετικό στέλεχος του γερμανικού Κόμματος των Πρασίνων επί περίπου 20 έτη, διετέλεσε υπουργός Εξωτερικών και αντικαγκελάριος της Ομοσπονδιακής Γερμανίας από το 1998 ως το 2005.

http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=6&artId=275618&dt=27/06/2009
©2008 Δημοσιογραφικός Οργανισμός Λαμπράκη Α.Ε. powered by NETVOLUTION

Ετικέτες

Eθνική ή προσωπική εξωτερική πολιτική;

Γράφει ο Βασίλης Μαρκεζίνης «E» 27/6
www.ethnos.online

Φαντάζομαι τους προφήτες σαν γέρους με μακριές γενειάδες, κοινωνικά ανυπόφορους λόγω της εμμονής τους στις ιδέες τους ή, ακόμη, ενοχλητικούς λόγω της συνήθειάς τους να επικοινωνούν (μετά θάνατον) με όσους κάποτε (ματαίως) συμβούλευαν και να τους υπενθυμίζουν: «Σας τα έλεγα εγώ».
Δεν έχω γενειάδα, δεν είμαι γέρος και ούτε διαθέτω προφητικές ικανότητες. Yποψιάζομαι, όμως, ότι έχω αρχίσει να ενοχλώ μερικούς αναγνώστες μου, αν και άλλοι με ενθαρρύνουν να επαναλαμβάνω την ίδια προειδοποίηση: η ελληνική εξωτερική πολιτική είναι παρωχημένη. Aδυνατεί να συμβαδίσει με τους μεταβαλλόμενους καιρούς, ακολουθεί δουλικά τις αμερικανικές προσταγές. Aσκείται από υπαλλήλους που διαπρέπουν στις δημόσιες σχέσεις, αλλά όχι και στη βαθιά σκέψη.

Iσως ακούγεται υπερβολικό αυτό. Kαι αγγίζει, ίσως, τα όρια της καρικατούρας. Eίναι όμως γεγονός ότι οι καρικατούρες είναι ιδιαίτερα επιτυχημένες όταν συλλαμβάνουν με ακρίβεια και υπερτονίζουν τα χαρακτηριστικά του ατόμου (ή της τάξης) που απεικονίζουν. H προσέγγισή μου, πιστεύω, έχει αυτήν την ιδιότητα!

H πολυγαμικότητα είναι το κεντρικό θέμα μου. H πολυγαμικότητα στην εξωτερική πολιτική.

Θεωρώ ότι η εξωτερική πολιτική δεν πρέπει να συνδέεται με τη γαμήλια ηθική. Πράγματι, στην εξωτερική πολιτική μία είναι η υπέρτατη ηθική: η επιβίωση του κράτους.

Προβάλλω αυτήν την άποψη εδώ και δεκαοκτώ μήνες. Eλπίζω ότι κάποιος θα την προσέξει δεόντως προτού με δικαιώσουν τα γεγονότα, διότι αναμένεται να ακολουθήσει μια ιδιαίτερα δύσκολη χρονιά σε ό,τι αφορά την ΠΓΔM και, κυρίως, τις τουρκικές προκλήσεις.

H Tουρκία αποτελεί πρότυπο πολυγαμικής πολιτικής. Eάν η λέξη «πολυγαμικότητα» δηλώνει σεξουαλικές επαφές με πολλούς συντρόφους, τότε θα λέγαμε πως η Tουρκία έχει επαφές σχεδόν με τους πάντες - όχι αδιακρίτως, βέβαια, αλλά έπειτα από προσεκτική εξέταση των προτερημάτων του καθενός.

Eτσι, αν η Tουρκία θεωρεί πως τη συμφέρει να έχει σχέσεις με το Iράν του Σάχη, θα τις έχει. Kαι αν, πάλι, θεωρεί πως είναι σκόπιμο να διατηρήσει αυτές τις σχέσεις και με τους φονταμενταλιστές διαδόχους του, θα τις διατηρήσει.

Aν διαμεσολαβώντας υπέρ του Iσραήλ θα αποσπάσει την ευγνωμοσύνη αυτής της χώρας, αλλά και της Aμερικής, τότε θα το κάνει. Συγχρόνως όμως θα φροντίσει να υποστηρίξει και τους Παλαιστινίους!

Aν θεωρεί αναγκαίες μερικές εισβολές στο Bόρειο Iράκ για να καταστείλει την κουρδική απειλή, διόλου δεν θα διστάσει. Παράλληλα, όμως, θα αξιοποιήσει και τη δυνατότητα ελέγχου των υδάτων του Eυφράτη και του Tίγρη ως τρόπο «φιλικής» επιρροής επί του Bορείου Iράκ.

Eσχάτως οι Tούρκοι μιλούν πολύ για την Aρμενία, αλλά, παράλληλα, εμφανίζονται μετρημένοι όσον αφορά τον Nαγκόρνο Kαραμπάχ, εφόσον δεν θέλουν να ενοχλήσουν το Aζερμπαϊτζάν.

Προώθησαν επίσης με ενθουσιασμό τον αγωγό Nabucco, χρησιμοποιώντας τον μάλιστα εκβιαστικά ώστε να επισπευσθούν οι συζητήσεις για την ένταξή τους στην EE. Συνειδητοποιώντας, ωστόσο, ότι δεν υπάρχουν ούτε χρήματα για να κατασκευαστεί ο αγωγός ούτε και αέριο για να τροφοδοτηθεί, οι Tούρκοι διαπραγματεύτηκαν και τη σύναψη μιας δεύτερης συμφωνίας, απευθείας με τη Pωσία, με σκοπό την επέκταση του Clear Stream.

Kαι δεν σταματά εδώ το τουρκικό θαύμα. H Tουρκία κατάφερε να κάνει τους Aμερικανούς να επιστρέψουν γονατιστοί και να της ζητήσουν συγνώμη, επειδή είχαν θυμώσει μαζί της όταν δεν συνέβαλε στον αμερικανικό πόλεμο στο Iράκ. Προτού βγει ο μήνας είδαμε τον κ. Eρντογάν να χαριεντίζεται με τον κ. Πούτιν στην Kριμαία, φροντίζοντας να μην παρεξηγήσει ο Pώσος μνηστήρας την πρόσφατη αμερικανική διαχυτικότητα.

Aυτό είναι το πρώτο χαρακτηριστικό της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής.

Yπάρχει όμως και ένα δεύτερο χαρακτηριστικό, το οποίο θεωρώ εξίσου αξιοθαύμαστο, καθώς φανερώνει την εξαιρετική ωριμότητα του τουρκικού λαού: αντίθετα με τους Eλληνες, οι Tούρκοι δεν παραπονιούνται γι’ αυτές τις «ανοιχτές σεξουαλικές σχέσεις». Tο μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού παραβλέπει τις εν λόγω «παρασπονδίες», ενώ η ελίτ βρίσκει ιδιοφυείς τρόπους για να τις δικαιολογήσει. Aρκεί να διαβάσει κανείς τα εμβριθή κείμενα του κ. Nταβούτογλου και να τα συγκρίνει με τις δικές μας κοινοτοπίες!

Oι προτάσεις ουσίας προκαλούν βαθύτατη αίσθηση. H προπαγάνδα δημιουργεί απλώς φευγαλέες εντυπώσεις.

Eτσι το Aζερμπαϊτζάν λαμβάνει βοήθεια διότι είναι χώρα, κατά βάση, φιλική προς την Tουρκία.

Oι μουσουλμάνοι στη Bοσνία, την Aλβανία, τη Θράκη ή, σήμερα, ακόμη και στα Δωδεκάνησα θα έχουν την προστασία της ισλαμικής μητρόπολης ακριβώς λόγω της θρησκείας τους.

Tο τουρκικό ενδιαφέρον για τους Παλαιστινίους αιτιολογείται με ανθρωπιστικούς όρους από μια χώρα αμφιλεγόμενη από αυτήν την άποψη.

Eπιπλέον, οι Tούρκοι χειρίζονται πολύ προσεκτικά τη Pωσία όχι μόνο επειδή είναι μία από τις χώρες που αγοράζουν τα προϊόντα τους, αλλά και επειδή γνωρίζουν πως μόνο αυτή θα μπορούσε να ανακόψει τις αναπτυσσόμενες φιλοδοξίες τους στον Kαύκασο.

Aξιοσημείωτη είναι και η τρίτη πτυχή αυτής της τολμηρής εξωτερικής πολιτικής: η ευκολία με την οποία γίνεται δεκτή (ως φυσιολογική) από τη Δύση.

Δεν μπορώ να μη συγκρίνω όλα τα προηγούμενα με την ελληνική επιφυλακτικότητα, την τάση μας να είμαστε απολογητικοί ή αυτάρεσκα καθησυχαστικοί, να επιδεικνύουμε με καμάρι πόσο «φιλικοί» είμαστε απέναντι στη γείτονα χώρα, ακόμη και όταν (α) αυτή συμβάλλει στην επιδείνωση της λαθρομετανάστευσης, ακόμη και όταν (β) παραβιάζει καθημερινά τον εναέριο χώρο μας, ακόμη και όταν (γ) θέλει να γίνει μέλος της ευρωπαϊκής λέσχης, αλλά επιμένει να μην αναγνωρίζει την ύπαρξη ενός άλλου μέλους της - της Kύπρου.

Tι μας ενδιαφέρει περισσότερο: να αντιμετωπίσουμε την Tουρκία, όπως επιβάλλει το εθνικό συμφέρον, ή να ικανοποιήσουμε τους Aμερικανούς;

Mήπως υπάρχει και άλλος λόγος για τον οποίο επιλέγουμε να είμαστε τόσο απαθείς, χαμηλόφωνοι και πεζοί;

Eχω ήδη μιλήσει για τις αγκυλώσεις του υπουργείου Eξωτερικών μας, για τις υπουργικές γονυκλισίες προς τον Aμερικανό πρέσβη στην Aθήνα, για τη φοβισμένη συμβολή υπαλλήλων που διαθέτουν πάμπολλες κοινωνικές αρετές, αλλά στερούνται της μανίας του μοναχικού ερευνητή να δει το πρόβλημα και να πει την αλήθεια χωρίς πάθος ή προκατάληψη, για τις κοινότοπες (δημοσιοποιημένες) απόψεις των διαφόρων think-tanks που συντηρεί το υπουργείο για να του δίνουν νέες ιδέες, και όχι για να αναπαράγουν γνωστές αναλύσεις.

Δεν θα έπρεπε οι Eλληνες να γνωρίζουν περισσότερα γι’ αυτά τα ζητήματα;

Δεν θα έπρεπε οι Eλληνες πολιτικοί να τα ερευνήσουν σε βάθος; Tο θεωρούν άραγε σκόπιμο να συνεχίσουν να θαμπώνονται από εντυπωσιακές κοινωνικές συγκεντρώσεις και εικόνες με χειραψίες χαμογελαστών πολιτικών, αντί να ομολογήσουν ότι έχουμε χάσει κάθε ελπίδα για μιαν ανεξάρτητη και πρωτότυπη πολιτική, και ότι πρέπει να πάψουμε επιτέλους να κρυβόμαστε πίσω από το αυτονόητο γεγονός ότι η Tουρκία είναι μεγαλύτερη από την Eλλάδα;

Eχω εξηγήσει ότι μια πολυγαμική εξωτερική πολιτική δεν σημαίνει και αλλαγή των «σταθερών» της παραδοσιακής πολιτικής γραμμής μας. Eχω επίσης δείξει ότι μπορεί σταδιακά να ξεπεραστεί η διστακτικότητα των Eλλήνων, η οποία είναι απολύτως φυσιολογική, δεδομένου ότι οι περισσότεροι έχουμε μεγαλώσει πιστεύοντας πως πρέπει να φοβόμαστε τους Pώσους και να κλίνουμε το γόνυ στους Aμερικανούς.

Oι προειδοποιήσεις μου όμως αγνοήθηκαν, όπως αγνοούνται συνήθως οι δυσάρεστες προγνώσεις - ειδικά όταν μια χώρα διέρχεται μια περίοδο αναστάτωσης ανάλογη με τη δική μας, μετά τις πρόσφατες ευρωεκλογές, οι οποίες άφησαν όλα τα κόμματα -πλην ενός- σε κατάσταση αποδιοργάνωσης.

Oσοι εμπλέκονται σήμερα στην ελληνική πολιτική έχουν ως μόνη ασχολία να αλλάζουν συνεχώς πόστα, να σχεδιάζουν ποιον θα χτυπήσουν πισώπλατα και ποιον θα εγκωμιάσουν, να προετοιμάζουν την επόμενη, ανώτερη θέση τους στο πλαίσιο του γνωστού παιχνιδιού εξουσίας. Eν τω μεταξύ, τα φλέγοντα προβλήματα ροκανίζουν τα θεμέλια του κράτους, υπονομεύοντας τη δομή της κοινωνίας μας.

Eνόσω εμείς παραμένουμε εγωκεντρικοί ή λιαζόμαστε στις παραλίες, κάποιοι άλλοι συνεχίζουν να εργάζονται συστηματικά. Aς σκεφτούμε λ.χ. την πρόσφατη επίσκεψη στη Mόσχα του υπουργού Eξωτερικών του Iσραήλ.

Στην Aμερική, τον επόμενο προορισμό του, ο κ. Λίμπερμαν θα συναντηθεί μόνο με την κ. Kλίντον. Στη Pωσία, όμως, τον υποδέχτηκε ο κ. Πούτιν αυτοπροσώπως. Tο γεγονός αυτό σαφώς και δεν πρόκειται να πλήξει τα συμφέροντα της Aμερικής, από τα οποία άλλωστε εξαρτάται το Iσραήλ.

Ωστόσο, το φλερτ με μια ερωμένη πάντοτε κάνει τη σύζυγο να ζηλεύει. Kαι οι Aμερικανοί δεν θα νιώσουν απλώς ζήλια: θα νιώσουν εντονότατη ανησυχία και θα σπεύσουν να μειώσουν τις πιέσεις που ασκούν στον κ. Nετανιάχου για να κάνει αυτό που ΠPEΠEI να κάνει: να σταματήσει τους παράνομους εποικισμούς.

Oι Eβραίοι, όπως και οι Tούρκοι, είναι έξυπνοι άνθρωποι και έχουν διαμορφώσει μια πολύπλευρη διπλωματία. Eτσι, για να βεβαιωθεί ότι έχουμε καταλάβει το νόημα της επίσκεψής του στη Mόσχα, ο κ. Λίμπερμαν ανακοίνωσε: «Θέλουμε να προσδώσουμε ποικιλία στην εξωτερική μας πολιτική».

Kαι δεν είναι ο μόνος.

Πολύ πρόσφατα, μόλις δύο εβδομάδες αφότου επισκέφτηκε το Bελιγράδι ο κ. Mπάιντεν, η Σερβία αιτήθηκε στον κ. Mεντβέντεφ δάνειο ύψους 1 δισ. ευρώ. Mολονότι ηγέτης της Σερβίας είναι ο (φιλοδυτικός και υποστηρικτής της EE) κ. Tάντιτς, η χώρα του γνωρίζει ότι η οικονομία της παραπαίει, ότι οι Aμερικανοί δεν πρόκειται να εισακούσουν τις απόψεις της για το Kοσσυφοπέδιο και ότι είναι αμφίβολη η ένταξή της στην EE μέσα στο σημερινό κλίμα οικονομικής στενότητας.

Eτσι η Σερβία εμφανίζεται σήμερα πρόθυμη να δείξει τη συμπάθειά της στους Pώσους. Kαι οι Pώσοι, από την πλευρά τους, παρά τις καθημερινά προβαλλόμενες -από Aμερικανούς, κυρίως, συντάκτες-οικονομικές δυσκολίες τους, μπορούν να χρησιμοποιήσουν τους πόρους τους με στρατηγικό τρόπο κάθε φορά που αυτό θα συνέβαλε στη διεύρυνση της επιρροής τους. Tο Kιργιζιστάν, το Aζερμπαϊτζάν, η Oυκρανία, η Iσλανδία και σήμερα η Σερβία είναι όλες χώρες που έχουν ήδη ωφεληθεί ή θα ωφεληθούν από αυτόν τον έξυπνο εμπλουτισμό της εξωτερικής πολιτικής τους.

Eλλάδα, ακούς;

Tα περισσότερα άρθρα τελειώνουν με συμπεράσματα. Tο παρόν άρθρο κλείνει με μία προειδοποίηση.

Σε σύγκριση με το υπουργείο Oικονομικών ή Eσωτερικών, τα λάθη του υπουργείου Eξωτερικών εύκολα παραβλέπονται, συγκαλύπτονται ή και ξεχνιούνται. Yπάρχουν όμως λάθη και περιστάσεις όπου ο κανόνας αυτός αναιρείται.

Oι πρόσφατες περιπέτειες του υπουργείου Eξωτερικών δεν ήταν και τόσο εποικοδομητικές. Eχει έρθει η στιγμή να αντιμετωπίσουμε με αποφασιστικότητα την κατάσταση και να ερευνήσουμε βαθύτερα πώς διαμορφώνει το υπουργείο την εξωτερική μας πολιτική - ή ό,τι, τέλος πάντων, παρουσιάζεται ως ελληνική εξωτερική πολιτική.

Oι συνάξεις ξένων αξιωματούχων και τα επικοινωνιακά πυροτεχνήματα δεν είναι επαρκή υποκατάστατα. Eάν οι Eλληνες παίρνουν κάτι στα σοβαρά, είναι η περηφάνια τους και η εδαφική ακεραιότητα της χώρας τους. Oποιοσδήποτε παίζει απερίσκεπτα με αυτά τα δύο πράγματα στο τέλος θα πληρώσει.

Kαι αυτό δεν το λέει ένας προφήτης, αλλά ένας ψηφοφόρος.
Eάν οι Eλληνες παίρνουν κάτι στα σοβαρά, είναι η περηφάνια τους και η εδαφική ακεραιότητα της χώρας τους. Oποιοσδήποτε παίζει απερίσκεπτα με αυτά τα δύο πράγματα στο τέλος θα πληρώσει
H Tουρκία αποτελεί πρότυπο πολυγαμικής πολιτικής, έχοντας επαφές σχεδόν με τους πάντες. Κατάφερε να κάνει τους Aμερικανούς να επιστρέψουν γονατιστοί και να της ζητήσουν συγνώμη

* Ο κ. Βασίλης Μαρκεζίνης φέρει τον τίτλο του σερ και είναι τακτικό μέλος της Βρετανικής Ακαδημίας, αντεπιστέλλον μέλος των Ακαδημιών Αθηνών, Γαλλίας, Ρώμης, Βελγίου, Ολλανδίας και νομικός σύμβουλος (επί τιμή) της βασίλισσας της Αγγλίας.

Ετικέτες

22 Ιουνίου 2009

Παρέμβαση του Ιδρύματος Μελέτης Ιστορίας του Ελ. Βενιζέλου

Παρέμβαση του Ιδρύματος Μελέτης Ιστορίας του Ελ. Βενιζέλου
Ι. Το Ίδρυμα Μελέτης Ιστορίας του Ελευθερίου Βενιζέλου δια της παρούσης - κατά καταστατικό του σκοπό - μετέχει στον διάλογο για την «Μικρασιατική Εκστρατεία».

ΙΙ. Η θέση μας αναλύεται σε τρεις ενότητες. Στην πρώτη προσδιορίζουμε την «Μικρασιατική πολιτική» του Βενιζέλου. Στην δεύτερη αναδεικνύουμε την επί του ζητήματος πανεθνική - τότε - αντίληψη. Στην τρίτη, δι' ολίγων, την αιτία της καταστροφής και παραθέτουμε άποψη χρήσιμη του Ιωάννη Μεταξά. Τέλος παρουσιάζουμε την άποψή μας και έναντι του ζητήματος του «Διχασμού». Ειδικώτερα:

Α΄ Ο Βενιζέλος και προ αυτού ο οξυνούστατος Πατριάρχης Ιωακείμ ο Γ΄ είχαν διαβλέψει ότι ο μετασχηματισμός του Οθωμανικού κράτους σε εθνικό Τουρκικό - υπό την επιρροή (τελικώς) - των Νεοτούρκων θα προοιωνίζετο συνέπειες καταστροφικές για τους χριστιανικούς εκεί πληθυσμούς. Και αυτό βέβαια διότι η επιβολή του τουρκικού εθνικισμού αυτομάτως αναδείκνυε (και) τους χριστιανικούς αυτούς πληθυσμούς ως μειοψηφίες. Σήμερα η βάρβαρη εξόντωση άνω των 250.000 Ελλήνων του Πόντου, όπως και ενός εκατομμυρίου πεντακοσίων χιλιάδων Αρμενίων, μάλιστα δε μέχρι του 1918 δεν αμφισβητείται. Η Ελληνική Βουλή την 21.2.1994 ομοφώνως ανακήρυξε την 19 Μαϊου εκάστου έτους ως Ημέρα Μνήμης για την γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού. Επίσης έχει από το Κοινοβούλιό μας αναγνωρισθεί και η γενοκτονία των Αρμενίων με ψήφισμα ομοίως ομόφωνο την 25.4.1996.

Για την ανακοπή της εξέλιξης αυτής (όπου προδιαγεγραμμένη ήταν η εξάλειψη των χριστιανών από την τουρκική επικράτεια), ο Βενιζέλος με το περίφημο από 22.9.1920 τηλεγράφημά του προς Leoyd George θέτει ως αμέσους στόχους της - τότε - κοινής Αγγλοελληνικής πολιτικής: i) Χωριστό κράτος για Κωνσταντινούπολη και Στενά. ii) Ίδρυση κράτους του Πόντου. iii) Συνεργασία αυτού μετ' Αρμενίας και Γεωργίας προς ανάδειξη φραγμού …"… κατά του Ισλαμισμού και ενδεχομένως κατά του ρωσικού ιμπεριαλισμού …"… (κείμενο τηλεγραφήματος - μεταφρασμένο από Β. Μόστρα - σε Σπ. Μαρκεζίνη «Πολιτική Ιστορία» της Νεωτέρας Ελλάδος. Σειρά Β΄ Σύγχρονος Ελλάς τομ. 1ος». «Παράρτημα Κειμένων» υπ΄αριθμ. 2 σελ. 403. «Πάπυρος» 1978.

Β΄ Αλλά η αλυτρωτική αυτή επιδίωξη αποτελούσε - τότε - πανεθνικό αίτημα.

Είναι χαρακτηριστική η από 24.4.68 επιστολή του Π. Κανελλόπουλου προς Σπ. Μαρκεζίνη σε Σπ. Μαρκεζίνη οπ. ανωτ. σελ. 48). Εκεί ο επιστολογράφος, ανεψιός του Δ. Γούναρη, βεβαιώνει ό,τι του ανακοίνωσε ο Γούναρης τον Σεπτέμβριο 1920. Ότι, δηλαδή,... »...Καλά έκαμεν ο Βενιζέλος και εδέχθη την εντολήν εις την Μικράν Ασίαν. Το ίδιο θα έπραττα και εγώ. Δεν ήτο νοητή η άρνησις. Εκπληρούται μέγα όνειρο του Ελληνισμού. Εάν κερδίσωμε τας εκλογάς θα συνεχίσωμεν τας στρατιωτικάς επιχειρήσεις. Και ο Θεός βοηθός...»...

ΙΙ. Η πορεία προς την καταστροφή άρχισε με την εδραίωση του Κεμάλ και την Επιστροφή του Κωνσταντίνου. Οι σύμμαχοι που μας έδωσαν το εισιτήριο της Μικρασίας θεωρούσαν - επισήμως - την παλινόρθωση ως εχθρική πράξη. Ο Βασιλιάς, εκείνος, γαμβρός του Κaizer είχε ευνοήσει την γερμανική άποψη - πάντως - κατά την αντίληψη των νικητών.

Ως προς το ζήτημα δεν είναι δυνατό να αγνοηθεί η εισήγηση Ι. Θεοτόκη, που αποκάλυψε ο γιος του Σπ. Ι. Θεοτόκης ("Πολιτικαί Αναμνήσεις» έκδ. συγγραφέα 1986, σελ. 37-38).

Η εισήγηση είναι καταπληκτική. Ο εκπρόσωπος ακραιφνούς φιλοβασιλικής οικογένειας, επισκέπτεται τον Κωνσταντίνο, στην Ελβετία. Του εκθέτει ότι οι νικήτριες πλέον δυνάμεις της Entent διάκεινται απέναντί του εχθρικώς. Εν όψει αυτού απευθύνει έκκληση και τονίζει προς τον Βασιλέα επί λέξει …"… να μην επιστρέψετε στην Ελλάδα μέχρις ότου ρυθμισθούν οι σχέσεις Σας με την νικήτριαν Αντάντ …"…

Εν τούτοις, παρά πάσα έννοια φροντίδας του εθνικού συμφέροντος, ο Κωνσταντίνος δεν έλαβε υπ' όψη την εχθρική στάση των συμμάχων μας - τότε - απέναντί του. Επέστρεψε και ανέλαβε τα βασιλικά του καθήκοντα (!!!).

ΙΙΙ. Μετά την πτώση Βενιζέλου (1.11.20) οι σύμμαχοι διατύπωσαν προτάσεις απαγκίστρωσής μας από την εκστρατεία. Εν τούτοις οι μετανοεμβριανοί κυβερνήτες - και ο Κωνσταντίνος - επέμειναν.

Είναι χαρακτηριστική η αισιοδοξία τότε της «Καθημερινής». Μετά τις επιχειρήσεις του θέρους 1921 έγραφε :... «...Η οδός προς την Άγκυραν είναι σήμερον ανοικτή και είναι βραχεία...»... (Σπ. Β. Μαρκεζίνης - αμέσως άνω - σελ. 206). Και οι δηλώσεις του Νικ. Στράτου: Η Κωνσταντινούπολις …"… είναι η πεπρωμένη πρωτεύουσα της Ελληνικής Αυτοκρατορίας... »... (Σπ. Β. Μαρκεζίνης - αμέσως άνω - σελ. 116).

Ακόμη περισσότερο δεν είναι δυνατό να μην επισημανθεί η άκρως αφελής δήλωσή του, τότε, (15.2.21) υπουργού Στρατιωτικών Δημ. Γούναρη. Αγορεύων έλεγε και παρέσυρε ότι …"… Είμαι εν γνώσει της καταστάσεως εν Μικρά Ασία υπέρ πάντα άλλον και δύναμαι να διαβεβαιώσω με τον θετικώτερον τρόπον, ότι η εκεί αντίδρασις (των Τούρκων !!!) πρέπει να χαρακτηρισθεί ως συντριβείσα …"… (Σπ. Β' Μαρκεζίνη αμέσως άνω σελ. 115).

Γ΄ Η μεγαλόπνοη θεώρηση - σημειώθηκε ήδη - υπέκυψε στην μοίρα. Οι αντίπαλοι του Βενιζέλου την 1.11.1920 πλειοψήφισαν σε έδρες. Δεν είναι βέβαιο ότι το αυτό συνέβη και σε ψήφους. Ο Αλ. Παπαναστασίου στην μελέτη του «Δημοκρατία και Εκλογικό Σύστημα» υποστηρίζει ότι …"… δια των εκλογών της 1ης Νοεμβρίου (1920) η μειοψηψία του λαού εισήλθεν εις την Βουλήν ως πλειοψηφία και εκανόνισε την πολιτικήν του Κράτους …"… Όπως και να έχει το ζήτημα κρίσιμο είναι ότι: Οι μετεκλογικοί κυβερνήτες προσπάθησαν ν' ασκήσουν πολιτική Βενιζέλου χωρίς τον εμπνευστή της (!!!). Χωρίς, δηλαδή, να έχουν τις συμμαχίες και τα ερείσματά του. Και, έτσι, επήλθαν οι συνέπειες της γνωστής καταστροφής. Για την τεχνική - στρατιωτική - εκδοχή της καταστροφής είναι χαρακτηριστικώς αποκαλυπτικά τα όσα ο Ιωάννης Μεταξάς εξηγεί σε χειρόγραφο μνημόνιο που παρατίθεται στο «Ημερολόγιο» του (τομ. τρίτος, σελ. 75) αναφορικά, μάλιστα, προς το γιατί αρνήθηκε την συμμετοχή του. Εκθέτει συγκεκριμένα:... »... Δεν μου είναι πλέον (25.3.21) δυνατόν ούτε τα κατά την γνώμην μου κακώς γενόμενα να επανοσθώσω, ούτε να αναλάβω να εφαρμόσω ξένα σχέδια και να συνεχίσω επιχειρήσεις αίτινες θα ήγον εις αποτυχίαν.

Το πράγμα θα ήτο διάφορον, προσέθεσα, εάν είχον εις την διάθεσίν μου τον από Νοεμβρίου και πέραν διαρρεύσαντα χρόνο …"….

Περαιτέρω, ο ίδιος, ψέγει τους μετανοεμβριανούς κυβερνήτες, ότι... »... Αντί δε να σπάζωμεν το κεφάλι μας εις τας οχυρώσεις του Κεμάλ (Άγκυρα), να τον αφήσωμεν να σπάση αυτός τα μούτρα του εις τας ιδικάς μας (Σμύρνη)... »... (αμέσως άνω σελ. 85).

ΙV. Χάθηκε - τότε - για τον Ελληνισμό μια μεγάλη ελπίδα, στην πραγματοποίηση της οποίας - τότε - είχαν πιστέψει όλοι. Και, πράγματι, εάν είχαν κάπως άλλως εξελιχθεί οι συνθήκες ήδη η πατρίδα μας θα ήταν κράτος σαράντα - τουλάχιστον - εκατομμυρίων κατοίκων. Επί πλέον, θα κυριαρχούσε στην γεωπολιτικά κρίσιμη - σήμερα - περιοχή της Ανατολικής Λεκάνης της Μεσογείου.

V. Ήδη επί του «Διχασμού» προβάλλεται κατά Βενιζέλου ότι τον προκάλεσε. Πρόκειται περί συκοφαντικού μύθου. Κατ' απόλυτη ακρίβεια. Όχι απλώς δεν τον προκάλεσε, αλλά τον υπέστη ο Βενιζέλος με την αντισυνταγματική υφαρπαγή των κατά το Πολίτευμα εξουσιών του. Δηλαδή: Κατά την έκρηξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου πρωθυπουργός - με ισχυρότατη μάλιστα - κοινοβουλευτική βάση ήταν ο Βενιζέλος. Εκείνος, λοιπόν, μόνος εδικαιούτο (και όφειλε) ν' ασκεί εξωτερική πολιτική. Όχι ο Κωνσταντίνος που ουδεμία είχε κατά το Πολίτευμα εξουσία άσκησης πολιτικής.

VI. Οιοσδήποτε ενδιαφερόμενος για λεπτομερέστερη ενημέρωση επί των δραματικών - πράγματι - στιγμών της Ιστορίας μας, που συνδέονται με την προσπάθεια αποκατάστασης του Ελληνισμού στην πρώτη του κοιτίδα μπορεί να επικοινωνήσει με τον διευθυντή του Ιδρύματος μας κ. Δημήτρη Μιχαλόπουλο, ο οποίος θα του παράσχει κάθε ενημέρωση.

Ο Πρόεδρος

Γεώργιος Κ. Στεφανάκης

kathimerini.gr




--------------------------------------------------------------------------------



Hμερομηνία : 05-06-09
Copyright: http://www.kathimerini.gr

Ετικέτες

12 Ιουνίου 2009

ΘΕΜΑ ΑΜΟΙΒΑΙΟΤΗΤΑΣ ΜΕ ΤΗ ΜΕΙΟΝΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΘΡΑΚΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ ΧΑΛΚΗΣ

ΘΕΤΕΙ ΘΕΜΑ ΑΜΟΙΒΑΙΟΤΗΤΑΣ ΜΕ ΤΗ ΜΕΙΟΝΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΘΡΑΚΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ ΧΑΛΚΗΣ
Ερντογάν: Τα έχω πει στον κ. Κώστα
Του ΑΡΗ ΑΜΠΑΤΖΗ
Εσωτερικό ζήτημα της Τουρκίας, θέμα ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αλλά και αντικείμενο αμοιβαιότητας με τη μειονότητα στη Θράκη είναι η επαναλειτουργία της Θεολογικής Σχολής στη Χάλκη, σύμφωνα με την Αγκυρα, η οποία με συμπεριφορά α λα και τα μυαλά στα κάγκελα, επιδίδεται σε άνευ προηγουμένου ακροβασίες στο θέμα αυτό.
«Τα μέλη της Ιεράς Συνόδου δεν είναι πολίτες μας, αλλά εμείς δείξαμε κατανόηση. Τι έκανε η άλλη πλευρά; Τίποτα», ανέφερε ο Ερντογάν προσθέτοντας ότι «τα έχω αναφέρει αυτά πολλές φορές στον φίλο μου τον Καραμανλή»
Ο Εγκεμέν Μπαγίς, υπουργός άνευ χαρτοφυλακίου και επικεφαλής της τουρκικής διαπραγματευτικής ομάδας στην ενταξιακή πορεία της Τουρκίας, είπε χθες ότι «εάν υπάρχει ζήτημα Θεολογικής Σχολής στην Τουρκία, αυτό είναι θέμα ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Είναι θέμα αναγκών δικών μας πολιτών. Μπορούμε να καθίσουμε και να συζητήσουμε με τους πολίτες μας και να καθορίσουμε τις ανάγκες τους και να δούμε πώς μπορεί να γίνει η επίλυση εντός του δικού μας νομικού πλαισίου». Πρόσθεσε μάλιστα ότι «εάν προχωρήσουμε σε μια ρύθμιση σχετικά με τη Θεολογική Σχολή, αυτό δεν θα έχει σχέση με την ενταξιακή διαδικασία, με τα αιτήματα της Ευρώπης, της Αμερικής και του αραβικού κόσμου. Πιστεύω ότι θα πρέπει να εκτιμηθεί ως εσωτερική μας υπόθεση και να συζητηθεί αν θα γίνει ή όχι».
«Πιο σημαντική»
Ο Μπαγίς ανέφερε πως με βάση τη Συνθήκη της Λωζάννης, οι μειονότητες έχουν μια σειρά από δικαιώματα σχετικά με την ικανοποίηση των θρησκευτικών και εκπαιδευτικών τους αναγκών. Ερωτηθείς αν η επαναλειτουργία της Θεολογικής Σχολής προϋποθέτει αλλαγή στο τουρκικό Σύνταγμα, είπε τα εξής:

«Η προσωπική μου άποψη είναι ότι δεν χρειάζεται συνταγματική αλλαγή στο θέμα αυτό. Διότι η Συνθήκη της Λωζάννης, ως διεθνής συνθήκη, είναι συνθήκη πιο σημαντική κι από το Σύνταγμά μας. Πρόκειται για ένα κείμενο που από την ίδρυση της τουρκικής Δημοκρατίας και εντεύθεν, σεβόμαστε και προτάσσουμε σε πολλές διεθνής διενέξεις. Εάν το σκεφτούμε στο πλαίσιο αυτό, στο πλαίσιο που εννοώ εγώ, δεν υπάρχει πρόβλημα με το Σύνταγμά μας, ως προς την επαναλειτουργία ως λυκείου, υπό την επίβλεψη του υπουργείου Παιδείας».

Ο Μπαγίς είπε πάντως ότι «εάν υπάρξει κάποιο σχετικό βήμα, πιστεύω ότι και η ελληνική κυβέρνηση θα πρέπει να εξετάσει με ευαισθησία τις ανάγκες που έχουν οι Τούρκοι αδελφοί μας στη Δυτική Θράκη ως προς τα εκπαιδευτικά και θρησκευτικά τους καθήκοντα».

Για τον μουφτή

Θέμα αμοιβαιότητας έθεσε και ο Τούρκος πρωθυπουργός Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, μιλώντας χθες στο τουρκικό τηλεοπτικό κανάλι NTV.

Ο Τούρκος πρωθυπουργός είπε ότι «πάντα το αναφέρω αυτό στους αρμοδίους. Αλλά τι κάνει η άλλη πλευρά; Λένε ακόμη επισήμως, δεν σε αναγνωρίζω, σε ένα μουφτή που εξέλεξαν οι πολίτες μου στη Δυτική Θράκη και δέχονται ως μουφτή αυτόν που έχουν διορίσει οι ίδιοι. Ποιος εκλέγει εδώ τον Πατριάρχη; Η Ιερά Σύνοδος. Τα μέλη της Ιεράς Συνόδου πρέπει να είναι Τούρκοι υπήκοοι, σύμφωνα με τη Λωζάννη. Αυτή τη στιγμή τα μέλη της Ιεράς Συνόδου δεν είναι πολίτες μας. Αλλά εμείς δείξαμε κατανόηση και σε αυτό. Τους είπαμε τουλάχιστο να κάνουν αίτηση για τουρκική υπηκοότητα. Εμείς είμαστε εντάξει. Τι έκανε όμως η άλλη πλευρά; Τίποτα. Δεν ανέχονται ούτε τη λέξη Τούρκος στη Δυτική Θράκη. Πώς μπορεί; Τελικά το δικαστήριο εξέδωσε απόφαση και αγχώθηκαν για το τι θα κάνουν. Θα πρέπει να σέβονται παντού με τον ίδιο τρόπο το δίκαιο των μειονοτήτων».

Ο Ερντογάν ρωτήθηκε για την επίσκεψη που θα πραγματοποιήσει στην Αθήνα και για το αν θα θέσει τα θέματα αυτά προς την ελληνική κυβέρνηση και είπε: «Τα έχω αναφέρει πολλές φορές στον φίλο μου τον Καραμανλή. Τα έχω πει και στην κυρία Ντόρα και στον κύριο Κώστα. Δεν μπορούν όμως να υπερασπιστούν τον εαυτό τους. Λένε απλώς θα το δούμε. Αλλά εκεί φοβούνται πολύ από την πίεση των ΜΜΕ».

enet.gr

Ετικέτες

7 Ιουνίου 2009

Μια πρόκληση για την Ευρώπη

Από τον ΘΑΝΑΣΗ ΓΙΑΛΚΕΤΣΗ

Το κείμενο που ακολουθεί είναι απόσπασμα διάλεξης του πολωνού κοινωνιολόγου Ζίγκμουντ Μπάουμαν, η οποία δόθηκε στην ιταλική πόλη Πορντενόνε, στο πλαίσιο της τοπικής «Γιορτής του βιβλίου».

Το να διατυπώνουμε τα καθήκοντα της Ευρώπης με βάση το αξίωμα του αμερικανικού μονοπώλιου στην παγκόσμια εξουσία είναι ουσιωδώς εσφαλμένο. Η αληθινή πρόκληση για την Ευρώπη προκύπτει από το προφανές γεγονός ότι η μοναδική υπερδύναμη δεν είναι σε θέση να οδηγήσει τον πλανήτη σε μιαν ειρηνική συνύπαρξη, μακριά από την επικείμενη καταστροφή.
Αντίθετα, υπάρχουν πολλοί λόγοι για να πιστεύουμε ότι αυτή η υπερδύναμη μπορεί να γίνει η πρώτη αιτία μιας καταστροφής. Σε όλα τα επίπεδα της ανθρώπινης συμβίωσης οι ισχυροί τείνουν να αξιοποιούν τα μέσα που διαθέτουν για να καταστήσουν το περιβάλλον περισσότερο προσαρμοσμένο και ευνοϊκό στον τύπο εξουσίας που κατέχουν. Η υπερδύναμη δεν αποτελεί εξαίρεση.
Δεδομένου ότι το πιο ισχυρό της πλεονέκτημα είναι η στρατιωτική ισχύς, αυτή τείνει να επαναπροσδιορίζει όλα τα πλανητικά προβλήματα -είτε αυτά είναι οικονομικά είτε πολιτικά ή κοινωνικά- σαν προβλήματα στρατιωτικού κινδύνου και στρατιωτικής αναμέτρησης, που μπορούν να λυθούν αποκλειστικά με στρατιωτικές λύσεις. Αντιστρέφοντας τη διατύπωση του Κλαούζεβιτς, οι Ηνωμένες Πολιτείες θεωρούν και ασκούν την πολιτική σαν συνέχεια του πολέμου με άλλα μέσα.

Για να εξασφαλίζει την κυριαρχία της, βασιζόμενη στο μοναδικό και αδιαμφισβήτητο πλεονέκτημά της -τη στρατιωτική υπεροχή- η Αμερική χρειάζεται να αναδημιουργεί τον υπόλοιπο κόσμο κατ' εικόνα της, καθιστώντας τον «φιλόξενο» στις πολιτικές που αυτή προτιμάει. Οφείλει να μετατρέπει τον πλανήτη σε έναν τόπο όπου τα οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά προβλήματα θα αντιμετωπίζονται με στρατιωτικά μέσα και στρατιωτική δράση και όπου, αντίθετα, κάθε άλλο μέσο και τύπος δράσης θα στερείται αξίας και θα χαρακτηρίζεται άχρηστος.
Ιδού, λοιπόν, από πού γεννιέται η αληθινή πρόκληση για την Ευρώπη. Η Ευρώπη δεν μπορεί να υπολογίζει σοβαρά ότι θα αποκτήσει στρατιωτική ισχύ ίση με εκείνη της Αμερικής και ότι θα αντισταθεί στη στρατιωτικοποίηση του πλανήτη παίζοντας το αμερικανικό παιχνίδι. Δεν μπορεί ούτε και να ελπίζει ότι θα ανακτήσει την παλαιά βιομηχανική της κυριαρχία, που χάθηκε οριστικά στον όλο και περισσότερο πολυκεντρικό κόσμο μας.
Ωστόσο, μπορεί και οφείλει να προσπαθεί να καταστήσει τον πλανήτη φιλόξενο για άλλες αξίες και για άλλους τρόπους ύπαρξης, διαφορετικούς από εκείνους που εκπροσωπεί και προωθεί η αμερικανική στρατιωτική υπερδύναμη. Μπορεί να καταστήσει τον πλανήτη φιλόξενο στις αξίες και στους τρόπους που η Ευρώπη, περισσότερο από κάθε άλλο μέρος, είναι προετοιμασμένη να προσφέρει στον κόσμο.
Ο Τζορτζ Στάινερ επιμένει στο γεγονός ότι το καθήκον της Ευρώπης «είναι τόσο πνευματικό όσο και διανοητικό».
Το πνεύμα της Ευρώπης είναι γι' αυτόν «το πνεύμα της γλωσσικής, πολιτισμικής και κοινωνικής διαφορετικότητας, ενός πλουσιότατου μωσαϊκού που συχνά μετατρέπει μιαν ασήμαντη απόσταση, μια εικοσαριά χιλιόμετρα, σε σύνορο ανάμεσα σε δύο κόσμους». Ανάλογους στοχασμούς βρίσκουμε στη φιλοσοφική κληρονομιά του Χανς Γκέοργκ Γκάνταμερ. Κατά τη γνώμη του, το «καθήκον της Ευρώπης» είναι να αποκτήσει και να μοιραστεί την τέχνη τού να μαθαίνουν οι μεν από τους δε.

Εγώ θα προσέθετα: αν τη δούμε στο φόντο ενός πλανήτη που σπαράσσεται από συγκρούσεις, η Ευρώπη φαίνεται σαν εργαστήρι όπου σφυρηλατούνται τα εργαλεία που είναι αναγκαία για να επιτευχθεί η καντιανή ενοποίηση του ανθρώπινου γένους.
Για την ώρα, ωστόσο, η Ευρώπη φαίνεται να αναζητάει μιαν απάντηση στα νέα προβλήματα με πολιτικές που βλέπουν στο εσωτερικό μάλλον παρά στο εξωτερικό, με πολιτικές κεντρομόλες μάλλον παρά φυγόκεντρες. Με δυο λόγια, κλειδαμπαρώνουμε τις πόρτες μας και κάνουμε πολύ λίγα, αν όχι τίποτα, για να θεραπεύσουμε την κατάσταση που μας οδήγησε να τις κλείνουμε.
Είναι σαφές ότι η Ευρώπη έχει τους λόγους της να κοιτάζει πάντοτε περισσότερο το εσωτερικό της. Ο κόσμος δεν εμφανίζεται πλέον ελκυστικός. Φαίνεται εχθρικός, αναξιόπιστος, είναι ένας κόσμος που ζητάει εκδίκηση και που πρέπει, ωστόσο, να γίνει ασφαλής για μας. Αυτός είναι ο κόσμος του επικείμενου «πολέμου των πολιτισμών», ένας κόσμος στον οποίο κάθε βήμα που κάνει κανείς, όποιος και αν είναι, παρουσιάζει πολλαπλούς κινδύνους.

Η ασφάλεια είναι ο κύριος σκοπός του παιχνιδιού. Είναι μια αξία η οποία στην πράξη, αν όχι και στη θεωρία, συσκοτίζει και παραγκωνίζει κάθε άλλη αξία. Σε έναν κόσμο ανασφαλή, όπως ο δικός μας, η προσωπική ελευθερία του λόγου και της δράσης, το δικαίωμα για προστασία της ιδιωτικής σφαίρας, η πρόσβαση στην αλήθεια -όλα αυτά τα πράγματα που συνδέαμε με τη δημοκρατία- πρέπει να υποβαθμιστούν ή να ανασταλούν. Αυτό υποστηρίζει η επίσημη εκδοχή, που επιβεβαιώνεται από την επίσημη πρακτική.
Η αλήθεια είναι, όμως, ότι εμείς δεν μπορούμε να υπερασπιστούμε τις ελευθερίες μας στη χώρα μας αν απομονωθούμε από τον υπόλοιπο κόσμο.
Σε έναν παγκοσμιοποιημένο πλανήτη, στον οποίο η δυσκολία του καθενός καθορίζει τη δυσκολία όλων των άλλων και ταυτόχρονα καθορίζεται από τους άλλους, ελευθερία και δημοκρατία δεν μπορούν πλέον να εξασφαλιστούν «διαχωρισμένα», δηλαδή μόνο σε μία χώρα ή σε μια ομάδα χωρών.
Η τύχη της ελευθερίας και της δημοκρατίας σε κάθε χώρα αποφασίζονται και καθορίζονται σε παγκόσμια κλίμακα και μόνο σε αυτή την κλίμακα μπορούμε να τις υπερασπιστούμε με συγκεκριμένες πιθανότητες επιτυχίας. *
www.enet.gr

Ετικέτες

1 Ιουνίου 2009

Εξαγωγές πετρελαίου από το ιρακινό Κουρδιστάν

Το ιρακινό Κουρδιστάν άρχισε από σήμερα, για πρώτη φορά στην ιστορία του, να εξάγει πετρέλαιο.

Σε επίσημη τελετή που πραγματοποιήθηκε στην πρωτεύουσα του Κουρδιστάν Αρμπίλ και μεταδόθηκε απευθείας από την τηλεόραση, ο ιρακινός πρόεδρος Τζαλάλ Ταλαμπανί και ο πρόεδρος της αυτόνομης περιοχής Μασούντ Μπαρζανί άνοιξαν συμβολικά μία στρόφιγγα, εγκαινιάζοντας τις εξαγωγές πετρελαίου από τα δύο κοιτάσματα της περιοχής.

Το πετρέλαιο θα εξάγεται από δύο πετρελαιοπηγές στο βόρειο Ιράκ, απ' όπου θα διοχετεύονται στο εξωτερικό 90.000 βαρέλια την ημέρα. Ο μαύρος χρυσός που προέρχεται από τα κοιτάσματα Τακ Τακ και Τάουκε του ιρακινού Κουρδιστάν θα διοχετεύεται προς τον πετρελαιαγωγό που συνδέει το Κιρκούκ του βορείου Ιράκ με την Τουρκία. Το πρώτο κοίτασμα θα εξάγει αρχικά 40.000 βαρέλια την ημέρα, ενώ το δεύτερο 50.000, σύμφωνα με τις πετρελαϊκές εταιρείες εκμετάλλευσής τους.
enet.gr

Ετικέτες