Η κολοβή γνώση, η ημιμάθεια, είναι χειρότερη από την αμάθεια
Η κολοβή γνώση, η ημιμάθεια, είναι χειρότερη από την αμάθεια, δεδομένου ότι ο αμαθής διατηρεί μια αμεσότητα πρόσληψης της πραγματικότητας, που ο αμαθής έχει χάσει.
Αφορμή της παρέμβασης μου αυτής το κείμενο του Διονυσίου Γουσέτη περί «παρωχημένης εθνικής συνείδησης» στην «Καθημερινή» της 13/1/2010 και το δραγώνιο εθνοφονικό παραλήρημα.
Ίσως μετά τη γνωστή επιστολή του Μίκη Θεοδωράκη προς την κ. Δραγώνα να μην ήταν αναγκαία η παρέμβασή μου αυτή, όμως θα πρέπει να εξεταστούν ορισμένα θέματα κάτω από καθαρό επιστημονικό πρίσμα.
* * *
Είναι γεγονός ότι η ένοια του Έθνους στη Δύση διαμορφώνεται με την άνοδο των αστικών στρωμάτων – όχι στη Γαλλική Επανάσταση κ. Γουσέτη – ήδη από τον 10ο και 11ο αιώνα.
Γιατί; Διότι τα αστικά στρώματα έρχονται να υπερβούν την «υπερεθνική» φεουδαρχική πολυδιάσπαση και να συλλάβουν την εθνο-κρατική ενότητα και οντότητα ως οργανική ενσωμάτωση κοινών συμφερόντων, ιστορικών παραδόσεων και πολιτιστικών χαρακτηριστικών.
Η Αναγέννηση, ο Διαφωτισμός και το ρήγμα των Νεώτερων χρόνων δεν θα είχε υπάρξει αν δεν είχε πραγματοποιηθεί αυτό το τεράστιο ιστορικό βήμα , δηλαδή η γέννηση του Εθνους – Κράτους.
Επομένως η ενότητα του Έθνους δεν συνδέεται μόνο με πολέμους και συγκρούσεις , όπως υπαινίσσονται οι σύγχρονοι παραποιητές της Ιστορίας, αλλά και με τη συνειδητοποίηση καθοριστικών στοιχείων ταύτισης υλικών , ψυχικών και πνευματικού χαρακτήρα σε συλλογικό και ατομικό επίπεδο. Όχι ότι αυτά τα στοιχεία δεν προυπήρχαν , αλλά δεν είχαν συνειδητοποιηθεί ώστε να λειτουργήσουν ως ενεργός μοχλός και κινητήρια δύναμη της Ιστορίας.
Ένας μοχλός που μετέβαλλε τη στατική κοινωνία υπαίθρου της φεουδαρχίας σε δυναμικά εξελισσόμενη κοινωνία πόλεων και επέτρεψε στον άνθρωπο να ξεπεράσει την «ειδωλολατρεία της φύσης» [ Κ. Μάρξ ] και να την καθυποτάξει , γνωρίζοντας τους νόμους της.
Αν ο κ. Γουσέτης εγνώριζε αυτά στοιχειωδώς δεν θα κατέφευγε στο αφιέρωμα του μη επιστημονικού «Εξπρές» και σε κάποιο Γάλλο καθηγητή Μισέλ Βινόκ, προκειμένου να στηρίξει το επιστημονικό ανυπόστατο του έργου της κ. Δραγώνα.
Είναι φανερόν ότι δεν γνωρίζει , αλλά όφειλε να γνωρίζει – όπως και η μέντωρ του κ. Δραγώνα – ότι στην περίφημη πραγματεία του για τον Μακιαβέλι, ο Αντόνιο Γκράμσι [ ή μήπως και αυτός καμουφλαρισμένος ακροδεξιός; ] εμπεδώνει επιστημονικά ότι ο μεγάλος αυτός πολιτικός διανοητής της Αναγέννησης ξεκινά και τελειώνει με το επιχείρημα ότι η κακοδαιμονία της Ιταλίας της εποχής του οφείλετο στο γεγονός ότι στη χώρα αυτή η πολυδιάσπαση δεν είχε επιτρέψει την πραγματοποίηση της εθνικής ενότητας του ιταλικού λαού και ζητούσε τον τύπο εκείνο του «Ηγεμόνα» που θα μπορούσε να το κάνει με κάθε μέσο.
Σαφέστατα η ιδέα του Έθνους λειτούργησε ως εφαλτήριο για την ανάπτυξη ανταγωνιστικών εθνικισμών και τη λογική του «πας μη Έλλην βάρβαρος» που ξεπερνάει κατά πολύ τα όρια του ανήκειν , του «εμείς», που είναι σύμφυτη με την έννοια του Έθνους και αυτό βέβαια πρέπει να καταπολεμηθεί και να εξαλειφθεί , διότι λειτουργεί στη βάση ενός ακραίου θετικού στερεοτύπου για το «εμείς» και ενός ακραίου αρνητικού στερεοτύπου για του «άλλους». Όμως για να φτάσουμε σε μία διαδικασία αλληλοκατανόησης μεταξύ των Εθνών πρέπει να πληρούται ο όρος της αμοιβαιότητας , που φυσικά δεν πληρούται όταν η μία πλευρά διώκει, εξευτελίζει και απειλεί [ ας θυμηθούμε τα όσα πρόσφατα κατήγγειλε ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος ] ή περιπίπτει σε μεγαλοιδεατικούς και ανιστόρητους παραλογισμούς σκοπιανής κοπής και ραφής.
Ας γίνουμε όμως πιο συγκεκριμένοι ως προς τα καθ ημάς, όπου ένα μίγμα άγνοιας και συνειδητής διαστρέβλωσης των ιστορικών δεδομένων επιτρέπει τη διατύπωση θέσεων και επιχειρημάτων εντελώς λαθεμένων.
Πρώτον η πολιτισμική συνέχεια του ελληνισμού – ανεξάρτητα από την οθωμανική κατάκτηση – ήταν αδιάκοπη και ακριβώς γι’ αυτό η αντίληψη της εθνικής ταυτότητας και ιδιαιτερότητας ήταν διάχυτη σε όλα τα στρώματα του λαού – όπως αποδεικνύεται από όλα τα γραπτά κείμενα, τα ήθη και τα έθιμα , τη λαική μούσα , τις λαικές πολιτισμικές παραδόσεις όλων των κατηγοριών – σ’ολη τη διαδρομή του χρόνου από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα.
Δεύτερον η ελληνική γλώσσα – το υπερτατο αυτό πολιτιστικό στοιχείο – δεν έγινε ποτέ νεκρή , όπως π.χ. τα λατινικά , παρά τις όποιες μεταλλαγές που υπέστη όπως κάθε ζωντανή γλώσσα. Γι ‘ αυτό και δεν χρειάστηκε κανέναν Λούθηρο ή τη Γαλλική Ακαδημία για να ενοποιηθεί, όπως συνέβη με τη γερμανική και τη γαλλική αντίστοιχα. Πέραν τούτου οι όποιοι «διεθνιστές» ισοπέδωσης και ομοιομορφοποίησης λησμονούν ότι η ελληνική γλώσσα ήταν η lingua franca, η κοινή γλώσσα συνενόησης, όχι μόνο στο πλαίσιο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας , αλλά σε ολόκληρη την Ανατολή.
Τριτον οι πολιτιστικές επιδράσεις του ελληνισμού στην Βαλκανική και τη Ρωσία, όχι μόνον απλά λόγω ιστορικού παρελθόντος και του αρχαίου μεγαλείου, αλλά κατ ‘ εξοχήν ως ζωντανή και πάλλουσα πραγματικότητα , υπήρξαν κυριολεκτικά ανυπολόγιστες.
Επομένως η εθνική συνείδηση των Ελλήνων, η συνείδηση της εθνικής ταυτότητας δεν είναι κατασκευή , προιόν του ρωμαντισμού του 19ου αιώνα και κακέκτυπο του δυτικού πρωτύπου. Είναι οργανική μετεξέλιξη μιάς νοηματικής σύλληψης και συνειδητοποίησης , που οι ρίζες τους ανάγονται σε ιστορικό-πολιτισμικά δεδομένα, που ξεπερνούν κατά πολύ τα όρια του αστικού μετασχηματισμού , όπως συνέβη στη Δύση.
Ισχυρίζεται ο κ. Γουσέτης ότι ο ελληνικός πατριωτισμός εδράζεται ακόμα σε μία παρωχημένη αγροτική περίοδο. Τι σημαίνει αυτό; Τίποτα και , μάλιστα είναι βαθύτατα αντιφατικό όταν ο ίδιος υποστηρίζει ότι η έννοια του Έθνους γεννήθηκε με την Γαλλική Επανάσταση που είναι η «επανάσταση της τρίτης τάξης» δηλαδή των αστών !!
* * *
Ο πολιτισμός της ανθρωπότητας συγκροτήθηκε ως ένα πελώριο μωσαικό που συντίθεται από ψηφίδες , που συνεισέφεραν όλοι οι λαοί μέσα από μία αδιάκοπη όσμωση, αλληλόδραση και μετάλλαξη.
Η λεγόμενη «παγκοσμιοποίηση» που ουδέποτε πρέπει να αναφέρεται χωρις την προσθήκη … «και Νέα Τάξη πραγμάτων» δεν έχει καμμία σχέση με οικουμενισμό και διεθνισμό, που προυποθέτουν σχέσεις «επι ίσοις όροις», σχέσεις ισότητας.
Η «παγκοσμιοποίηση» δεν συνιστά απλά μία διαδικασία επικυριαρχιάς των γιγάντιων μονοπωλιακών και τραπεζικών συμφερόντων , αλλά και προυποθέτει και την εξάλειψη του διαφορετικού ώστε να μην υπάρχουν αντιστάσεις στον παγκόσμιο οικονομικό – πολιτικό έλεγχο.
Ακριβώς γι’ αυτό στο ιδεολογικό περίγραμμα της «παγκοσμιοποίησης» εντάσσεται η λογική του «τέλους των ιδολογιών» , της κατάργησης του Έθνους , της πολιτισμικής εξομοίωσης.
Το νευραλγικό χαρακτηριστικό αυτής της προσέγγισης συνίσταται στην ελαχιστοποίηση της σημασίας της Ιστορίας και της ιστορικής μεταβολής , ο καθαγιασμός και η διατήρηση του «γε νυν έχοντος», όπως ακριβώς συλλαμβάνεται από το αμερικανικό δομολειτουργισμό στην Κοινωνιολογία και στον συμπεριφορισμό στην Ψυχολογία *
Αυτά όλα δεν τα αντιλαμβάνονται «προοδευτικοί» του τύπου Δραγώνα – Φραγκιαδάκη – Ρεπούση – Γουσέτη και Σία. Δεν τα αντιλαμβάνονται ή δεν θέλουθν να τα αντιληφθούν; Είναι ένα ερώτημα.
Πάντως συνειδητά ή ασυνείδητα με τη λογική τους αυτή γίνονται τυμπαμοκρούστες και προωθητές του ιμπεριαλιστικού οδοστρωτήρα , που κρύβεται πίσω από την ιδέα της παγκοσμιοποίησης και μιάς ψευδεπίγραφης πολυπολιτισμικότητας. Εκτός και αν η ασύδοτη δυτικοφρένεια τους ανάγεται στην περιοχή της ψυχοδιανοητικής διαταραχής σε τρόπο ώστε με στρεβλωτική πρισματική διάθλαση να βλέπουν την ελληνική κοινωνία , που πάντοτε υπήρξε ανεκτική στο ξένο και το διαφορετικό ως «κλειστή» έναντι της υποτιθέμενης «ανοικτής» των δυτικοευρωπαίων και των Αμερικανών.
Αθήνα 23 Ιανουαρίου 2010,
Καθηγητής Βασίλης Φίλιας,
*Θα ηταν χρήσιμο οι ιεροκήρυκες του εθνομηδενισμού να διαβάσουν επ αυτών τα βιβλία μου «Κοινωνιολογία του Πολιτισμού» και «Συμβολή στον επαναπροσδιορισμό της Ψυχολογίας ως Επιστήμης του Ανθρώπου» , στις εκδόσεις Παπαζήση.
Ετικέτες Κοινωνιολογικά θέματα
ΤΟΥΡΚΙΑ ΤΟ «ΣΧΕΔΙΟ ΒΑΡΙΟΠΟΥΛΑ», ΠΕΡΙΕΛΑΜΒΑΝΕ ΚΑΙ «ΜΙΚΡΗΣ ΕΜΒΕΛΕΙΑΣ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ»
Εισβολή στον Εβρο «επί χάρτου»
Του ΑΡΗ ΑΜΠΑΤΖΗ «Στα δημοκρατικά καθεστώτα η εξουσία αλλάζει με εκλογές και δημοκρατικές διαδικασίες», δηλώνει ο αρχηγός των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων, στρατηγός Ιλκέρ Μπάσμπουγ (στη φωτογραφία), και κάνει λόγο για έρευνες σχετικά με τη «διαρροή» του «Σχεδίου Βαριοπούλα». Το τελευταίο προέβλεπε μεταξύ άλλων, σύμφωνα με τον τουρκικό Τύπο, και εισβολή στον Εβρο.
Η εφημερίδα «Ταράφ», που ξεκίνησε την περασμένη εβδομάδα τις αποκαλύψεις για το σχέδιο, έγραψε ότι κατά τη διάρκεια του σεμιναρίου σχετικά με το σχέδιο, ταξίαρχος πρότεινε την πραγματοποίηση «μικρής εμβέλειας συγκρούσεων με την Ελλάδα» προς «τόνωση του αισθήματος εθνικής ενότητας». Σύμφωνα με την εφημερίδα, κατά την τρίτη μέρα του σεμιναρίου, που πραγματοποιήθηκε στις 3-5 Μαρτίου 2003 στην Α' Στρατιά, ο τότε διοικητής της τελευταίας, στρατηγός Τσετίν Ντογάν, πρότεινε εισβολή στον Εβρο.
Η περίπτωση της Ιμβρου
Τέλος, η «Ταράφ» έγραψε επίσης ότι «η παρουσίαση που έκανε στο ίδιο σεμινάριο ο συνταγματάρχης Τουντζάι, που εμφανίζεται ως διευθυντής της Διεύθυνσης Επιχειρησιακού Σχεδιασμού, δείχνει πως εξαναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την Ιμβρο οι εκεί Ελληνες, στο πλαίσιο ενός συστηματικού σχεδίου». Η εφημερίδα ανέφερε ότι «τα λόγια του συνταγματάρχη επιβεβαιώνουν τους ισχυρισμούς ότι οι Ελληνες εξαναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την Ιμβρο, ως αποτέλεσμα των παρενοχλήσεων των υπόδικων των ανοιχτών φυλακών, που δημιουργήθηκαν το 1965 στο νησί» και δημοσίευσε μέρος της παρουσίασης του συνταγματάρχη: «Τώρα εδώ θα συζητήσουμε και κάποια απόρρητα πράγματα. Εξάλλου, αυτός είναι ο βασικός σκοπός της εργασίας σχετικά με το σχέδιο. Σε πρώτη φάση, προκειμένου να αναγκάσουμε σε φυγή τους Ελληνες από την Ιμβρο, στείλαμε μονάδα κομάντος της στρατοχωροφυλακής. Φτιάξαμε στην περιοχή ανοιχτές φυλακές. Ως προς το αποτέλεσμα που υπήρξε στην περιοχή, υπήρξε μετανάστευση σε σημαντικό βαθμό. Βήμα βήμα, έγιναν διάφορα πράγματα στην περιοχή και στις ανοιχτές φυλακές, όπως καλλιέργειες. Τώρα είναι αδύνατον να γίνει κάτι τέτοιο, αλλά στο πλαίσιο των τουρκοελληνικών σχέσεων της εποχής, προέκυψε η ανάγκη να γίνει αυτό, εναντίον αυτών που γίνονταν στη Δυτική Θράκη. Αργότερα, όταν αποσύραμε τη δύναμη, εγκαταστήσαμε στην περιοχή τη μονάδα κομάντος».
Σε ομιλία που έκανε χθες στην Αγκυρα, ο στρατηγός Μπάσμπουγ δήλωσε πως έχει παρέλθει η εποχή των πραξικοπημάτων, ανακοίνωσε μεν ότι έχει ξεκινήσει έρευνα σχετικά με τους ισχυρισμούς, αλλά ταυτόχρονα επισήμανε τα εξής: «Ενας στρατός που επιτίθεται φωνάζοντας Αλλάχ Αλλάχ, πώς μπορεί να βομβαρδίσει τζαμιά; Απευθύνομαι στους ασυνείδητους. Εχει όρια και η υπομονή των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων. Πώς μπορείτε και κατηγορείτε με αυτόν τον τρόπο τις ένοπλες δυνάμεις;» Ο στρατηγός αναφερόταν στις αποκαλύψεις της εφημερίδας «Ταράφ», η οποία έχει γράψει ότι το σχέδιο επιβολής πραξικοπήματος προέβλεπε, μεταξύ άλλων, και βομβαρδισμό δύο τζαμιών.
Από τα όσα είπε ο Τούρκος γενικός επιτελάρχης προκύπτει ότι οι έρευνες που έχουν ξεκινήσει αφορούν μάλλον τη διαρροή που έγινε και όχι την ίδια την κατηγορία περί σχεδίου επιβολής πραξικοπήματος. Εκανε λόγο για δραστηριότητες εναντίον των ενόπλων δυνάμεων και επισήμανε ότι «υπάρχουν καθήκοντα που αναλογούν και στο κράτος, ως προς την αντιμετώπιση των δραστηριοτήτων αυτών». Ανέφερε ότι έχει γνωστοποιήσει τις σχετικές «απόψεις, σκέψεις και προτάσεις του προς τον πρόεδρο της Δημοκρατίας και τον πρωθυπουργό».
Στο κυνήγι της «διαρροής»
Είπε επίσης ότι «πρέπει να αντιμετωπιστεί το θέμα της διαρροής πληροφοριών» και ανακοίνωσε ότι μέχρι σήμερα έχουν γίνει 61 έρευνες σχετικά με διαρροές και από αυτές οι εννέα πήραν μορφή δικαστική. Η μία από αυτές ολοκληρώθηκε κι ένας αξιωματικός καταδικάστηκε σε τρία χρόνια φυλάκιση και αποπέμφθηκε. Υπάρχουν άλλοι δέκα αξιωματικοί διαφόρων βαθμών που κρατούνται.
Ο Μπάσμπουγ αναφερόμενος στα περί πραξικοπήματος είπε: «Αισθάνομαι ντροπή, αλλά είμαι υποχρεωμένος να χρησιμοποιήσω τον όρο. Τον τελευταίο καιρό, το πραξικόπημα και οι ισχυρισμοί περί πραξικοπήματος έχουν εξελιχθεί σε κύριο θέμα της επικαιρότητας. Είμαστε πολύ ενοχλημένοι από τους ισχυρισμούς αυτούς» και υπογράμμισε ότι «το ερώτημα που πρέπει να διατυπωθεί είναι ποιοι ωφελούνται από την αναπαραγωγή των ισχυρισμών περί πραξικοπήματος».
Ο στρατηγός είπε πως «αυτό, στο οποίο πρέπει να πιστεύουν ειλικρινά όλοι οι πολίτες, είναι ότι στη Δημοκρατία και τα δημοκρατικά καθεστώτα η εξουσία αλλάζει με εκλογές και δημοκρατικές διαδικασίες».
enet.gr
Ετικέτες Εξωτερική Πολιτική
Η δράση της «Εργκένεκον» στον ελληνισμό της Πόλης
Του ΣΥΜΕΩΝ ΣΟΛΤΑΡΙΔΗ
Και στο παρελθόν ο υπογράφων είχε αναφερθεί στη γνωστή πλέον τρομοκρατική οργάνωση στην Τουρκία «Εργκένεκον», στο παραστρατιωτικό τμήμα «γκλάντιο», συνέχεια της πρωτοϊδρυθείσης στην Ιταλία κατά τη διάρκεια του ψυχρού πολέμου, και στο τμήμα Ειδικού Πολέμου που ιδρύθηκε στην Τουρκία το 1953.
Ολες αυτές δημιουργήθηκαν ή συνεχίστηκαν με σκοπό την εθνική εκκαθάριση των μειονοτήτων και των αντιφρονούντων Τούρκων πολιτών, με σκοπό τη δημιουργία ενός αμιγώς τουρκικού εθνοτικά κράτους, την οποία ασπάσθηκαν όλοι οι ένθερμοι υποστηρικτές αυτής της άποψης: «Είμαστε εθνικιστές και ο εθνικισμός είναι το μοναδικό στοιχείο συνένωσής μας. Δίπλα στην τουρκική πλειονότητα, όλα τα άλλα στοιχεία δεν έχουν καμία επίδραση. Με κάθε μέσο θα τουρκοποιήσουμε όλους όσοι ζουν στην πατρίδα μας και θα εξαφανίσουμε κάθε άτομο που θα εναντιώνεται στους Τούρκους και στον τουρκισμό».
Η πολιτική λοιπόν που ασκήθηκε από την Αγκυρα ήταν πάντοτε κατά των μειονοτήτων και δημιουργός αυτής όλης της γενοκτόνου σκηνοθεσίας είναι ο Ισμέτ Ινονού. Είναι αυτός που ξεκίνησε με τη γενοκτονία της Κιλικίας, συνέχισε με τη γενοκτονία του 1915 και ολοκλήρωσε την πρώτη πράξη του εξολοθρευτικού του σχεδίου το 1942 με τον Φόρο Περιουσίας. Τελικά ολοκλήρωσε την εξολοθρευτική του μανία κατά της ελληνικής μειονότητας με τις απελάσεις του 1964. Η έκθεση περί μειονοτήτων του 1944 δηλώνει ευθαρσώς ότι οι πολίτες της τουρκικής δημοκρατίας δεν είναι ισότιμοι και δεν έχουν ισονομία. Ο φόβος δε «της ρωμιοποίησης της Πόλης» οδηγεί πλέον τη μετά Ινονού εποχή, με πρωτεργάτη το Ρεπουμπλικανικό Λαϊκό Κόμμα, να οργανώσει τα Σεπτεμβριανά.
Μέσα στο γενικότερο σχέδιο εξολόθρευσης της ελληνικής μειονότητας ήταν η αποδυνάμωση του Οικουμενικού Πατριαρχείου και η οικονομική αρπαγή των ελληνικών ακινήτων. Σχεδιαστής και πάλι ο Ισμέτ Ινονού, ο οποίος επιβάλλει στον Κεμάλ Ατατούρκ το σχέδιο δημιουργίας ενός Τουρκο-ορθόδοξου Πατριαρχείου. Βρίσκεται λοιπόν ο κληρικός Ευθύμιος Καραχισαρίδης από την Καππαδοκία, τον οποίο αναγνωρίζει η Αγκυρα ως «Πατριάρχη των Τουρκο-ορθοδόξων», καταλαμβάνει τις εκκλησίες της Κοινότητας Γαλατά, όπως της Παναγίας Καφατιανής, του Χριστού και του Αγίου Ιωάννη των Χίων, τις οποίες με τα ακίνητα που έχουν παραχωρεί στον παπα-Εφτίμ. Και το 1944, επί προεδρίας Ισμέτ Ινονού, του παραχωρούν πολυκατοικίες στο Πέρα, όπως στην οδό Μενεξέ και στην οδό Ενλί Γιοκούς. Σκοπός της πολιτικής αυτής η διάσπαση της Ρωμιοσύνης και η αποδυνάμωση του Οικουμενικού Πατριαρχείου, που όμως δεν επιτυγχάνεται. Ετσι, εγκαταλείπεται η στήριξη του παπα-Εφτίμ από την Αγκυρα. Αποτέλεσμα αυτής της εγκατάλειψης η επιστολή του παπα-Εφτίμ στον Τούρκο πρωθυπουργό το 1952, στην οποία «ζητά την αύξηση της οικονομικής στήριξης που πρέπει να έχει, τη δανειοδότηση της οικογενείας του από την Τράπεζα Εργασίας, τη δανειοδότηση του «Τουρκο-ορθόδοξου Πατριαρχείου» και καταλήγει: «Η κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να βοηθήσει την εθνική μου οργάνωση, τα παιδιά μου και εμένα τον ίδιο». Ενδυναμώνεται όμως και πάλι κατά το πραξικόπημα του Γκιουρσέλ το 1960.
Με τη διερεύνηση της υπόθεσης «Εργκένεκον» ανακαλύφθηκε ότι η έδρα της τρομοκρατικής οργάνωσης, η οποία εκτελούσε συμβόλαια θανάτου, έκανε προβοκάτσιες, δρούσε κατά του επίσημου κράτους και τελευταία κατά της κυβέρνησης Ερντογάν, ήταν η έδρα του «Τουρκο-ορθόδοξου Πατριαρχείου», δηλαδή του Ναού της Παναγίας της Καφατιανής, και σημαίνον στέλεχος της τρομοκρατικής οργάνωσης η κόρη του Σεβγκί Ερένερολ, η οποία βρίσκεται φυλακισμένη. Στόχος τους δε, που συμπεριλαμβανόταν στο σχέδιο «κλουβί», ήταν η δολοφονία του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου, του Τούρκου πρωθυπουργού και σημαντικών Τούρκων πολιτικών προσωπικοτήτων.
Σήμερα λοιπόν που αποκαλύφθηκαν τόσα στοιχεία για τη δράση των παρακρατικών στοιχείων της τουρκικής ζωής, για τη δράση του Ισμέτ Ινονού, για τους δήθεν «προοδευτικούς» εθνικιστές του Ρεπουμπλικανικού Λαϊκού Κόμματος, για τις «πατριωτικές» τους δράσεις που στρέφονταν κατά των μειονοτήτων και των προοδευτικών δυνάμεων της Τουρκίας, γιατί ο Τούρκος πρωθυπουργός και η κυβέρνησή του δεν αποφασίζει την επιστροφή των ορθόδοξων ναών με τα ακίνητά τους, που κατέλαβαν παράνομα και κατά παράβαση της Λοζάνης, στο Οικουμενικό Πατριαρχείο και στην ομογένεια;
Γνωρίζουμε ότι η Τουρκία έχει τεράστια προβλήματα, τα οποία αντιμετωπίζει ο κ. Ερντογάν. Και αυτά όμως είναι προβλήματα μειονοτικά, Τούρκων πολιτών και στοιχεία έλλειψης δημοκρατίας.
enet.gr
soltaridis@enet.gr
Ετικέτες Εξωτερική Πολιτική
Ονειρο απατηλό έμειναν οι ευρωπαϊκοί μισθοί για τους Ελληνες
Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ
Οικονομολόγος, μέλος του Σώματος Μεσολαβητών - Διαιτητών (ΟΜΕΔ)
Ο νέος κύκλος συλλογικών διαπραγματεύσεων για την αμοιβή των μισθωτών, με προεξάρχουσα τη διαπραγμάτευση για την Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας, θα εξελιχθεί σε ένα διαφορετικό οικονομικό περιβάλλον: αρνητικής οικονομικής μεγέθυνσης έναντι του μέσου ετήσιου +4% της περιόδου 2000-2008, απασχόλησης όχι πλέον αυξανόμενης αλλά μειούμενης, πληθωρισμού περί το 2%, αλλά όχι μηδενικού, έναντι του μέσου ετήσιου +3,4% της περιόδου 2000-2008.
Στις αρχές της δεκαετίας με την είσοδό μας στην ευρωζώνη τα αιτήματα της διαπραγμάτευσης είχαν «εμπλουτισθεί» με το επιχείρημα της «σύγκλισης στους μισθούς» της Ενωσης. Δέκα χρόνια μετά, με αυξήσεις που δεν ήταν ούτε οι χαμηλότερες ούτε οι υψηλότερες στις 20 από τις 27 χώρες της Ενωσης που έχουν κατώτατο μισθό, η Ελλάδα παρέμεινε στη «μεσαία ταχύτητα» κατώτατων μισθών (με Ισπανία, Πορτογαλία, Μάλτα, Σλοβενία, Πολωνία).
Ο ελληνικός κατώτατος μισθός των 450,90 ευρώ τον Ιανουάριο 2000 διαμορφώθηκε σε 701,01 ευρώ τον Δεκέμβριο 2008 και 739,56 ευρώ τον Δεκέμβριο 2009. Οι βάσει της ΕΓΣΣΕ ποσοστιαίες αυξήσεις του ήταν, κατά κανόνα, οδηγός για μεγαλύτερες αυξήσεις στις σχεδόν 100 κλαδικές και σχεδόν 90 ομοιοεπαγγελματικές ΣΣΕ που «έπονται» στον κύκλο των διαπραγματεύσεων. Ωστόσο, ο μέσος μισθός τον Δεκέμβριο 2008 (τελευταία διαθέσιμα στοιχεία ΙΚΑ) ήταν 1.350 ευρώ (1.459 ευρώ των ανδρών, 1.208 ευρώ των γυναικών) και το 50% των ασφαλισμένων μισθωτών κέρδιζε λιγότερο από 1.090 ευρώ τον μήνα.
Οι μισθοί του ελληνικού ιδιωτικού τομέα δείχνουν ότι η «απλοϊκή» λογική της «σύγκλισης των μισθών» δεν ευοδώθηκε.
Οι διευρωπαϊκές ανισότητες κατώτατων και μέσων μισθών, εκτός από εθνικές, κλαδικές κ.λπ. διαφορές στα συστήματα διαμόρφωσης των μισθών, εμπεριέχουν και διαφορές επιπέδου τιμών, παραγωγικότητας και καταμερισμού της κοινωνικής παραγωγής. Π.χ. η ανισότητα 1 προς 13 μεταξύ χαμηλότερου και υψηλότερου ονομαστικού κατώτατου μισθού στην Ενωση, με τη σύγκριση σε «ισότιμα αγοραστικής δύναμης» μειώνεται στο 1 προς 6.
Η συλλογική διαπραγμάτευση για τους μισθούς αφορά τη διανομή του προϊόντος /εισοδήματος. Πριν απ' την κρίση, μία ουσιαστική πλευρά της διανομής στην Ελλάδα είναι η συγκριτική «φτώχεια» των μισθών που επιτείνεται από τη χρόνια ελλειμματικότητα του ψευδεπίγραφου «κοινωνικού μισθού» για τα δημόσια αγαθά «δημόσιας δωρεάν παιδείας, υγείας» κ.λπ. Τον ελληνικό οικογενειακό προϋπολογισμό των 1.000-2.000 ευρώ βαρύνουν υπέρμετρα, περισσότερο κάθε άλλης χώρας, οι ιδιωτικές δαπάνες εκπαίδευσης (φροντιστήρια, «ιδιαίτερα», φοιτητική δαπάνη) για κάθε βαθμίδα της, και, συνεπώς, σε κάθε στάδιο του εργασιακού βίου των μισθωτών.
Ως αποτέλεσμα ο διαθέσιμος μισθός γίνεται «φτωχότερος», ο μισθωτός παρωθείται στην υπερωρία, στη δεύτερη, και συχνά «αδήλωτη», εργασία, κ.ο.κ. Οι δε μισθοί «φτωχαίνουν» περαιτέρω από την ανάγκη για ιδιωτικές δαπάνες υγείας, για εξόφληση του στεγαστικού σε μια υπερτιμημένη αγορά κατοικίας, κ.ο.κ. Τώρα εν μέσω κρίσης χρειάζεται και για αυτήν την πλευρά της διανομής αλλά και για την παραγωγή - για τι και πώς παράγει η χώρα στον διεθνή καταμερισμό της εργασίας.
enet.gr
Ετικέτες Κοινωνιολογικά θέματα
Προσκαλεί η Aθήνα, προκαλεί ο Eρντογάν
Με πρώτο θέμα στην ατζέντα του το μειονοτικό, θέλοντας να κατοχυρώσει αμοιβαιότητα μεταξύ της Θράκης και της εναπομείνασας ελληνικής μειονότητας της Κωνσταντινούπολης, ετοιμάζεται να έρθει στην Αθήνα ο Τούρκος πρωθυπουργός Τ. Ερντογάν, ο οποίος εντός των προσεχών ημερών θα λάβει την πρόσκληση του Γ. Παπανδρέου, όπως ο ίδιος ο πρωθυπουργός ανακοίνωσε χθες.
Ο κ. Ερντογάν είχε χθες, κατόπιν αιτήματός του,
συνάντηση με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας κ. Κ. Παπούλια, στο περιθώριο της ενεργειακής διάσκεψης στο Αμπου Ντάμπι, κατά τη διάρκεια της οποίας άκουσε τις ελληνικές θέσεις για όλα τα θέματα και έλαβε τις κατάλληλες απαντήσεις όταν αναφέρθηκε στη γνωστή θέση του για τα «προβλήματα της Δυτικής Θράκης».
Σύμφωνα με το πρακτορείο «Ανατολή», ο κ. Ερντογάν στη συνάντηση εξέφρασε την εκτίμηση ότι στο Κυπριακό θα μπορούσε να υπάρξει θετικό αποτέλεσμα εάν η Ελλάδα και η Τουρκία προσέφεραν ακόμη μεγαλύτερη υποστήριξη ως εγγυήτριες δυνάμεις, ενώ έθεσε και τα «προβλήματα της Δυτικής Θράκης».
«Είναι λάθος να έχουμε προβλήματα με την Ελλάδα. Εχουμε σχεδόν 130.000 ομογενείς στη Δυτική Θράκη, που αντιμετωπίζουν κάποια προβλήματα. Είναι αναγκαίο να εξαλείψουμε αυτά τα προβλήματα. Εχουμε επίσης σχεδόν 3.000 Ελληνες πολίτες μεταξύ των μειονοτήτων στην Τουρκία και αντιμετωπίζουν και αυτοί κάποια προβλήματα. Πρέπει να επιλυθούν αμοιβαία τα προβλήματα αυτά», κατέληξε ο κ. Ερντογάν.
Στην επιστολή που είχε στείλει στις 2 Νοεμβρίου ο Τούρκος πρωθυπουργός στον Γ. Παπανδρέου είχε θέσει μία σειρά ζητημάτων τα οποία παρέπεμπαν στη γνωστή ατζέντα των τουρκικών διεκδικήσεων.
Ανώτερη πηγή του υπουργείου Εξωτερικών δήλωνε κατηγορηματικά ότι δεν τίθεται θέμα συζήτησης θεμάτων «ελλήνων πολιτών με ξένες κυβερνήσεις» και διευκρίνιζε ότι για την επίσκεψη Ερντογάν το χρονοδιάγραμμα πραγματοποίησής της είναι το επόμενο εξάμηνο.
ΝΙΚΟΣ ΜΕΛΕΤΗΣ
Ethnos-online
Ετικέτες Πολιτικές ειδήσεις
Επαφές Μπάρακ - Νταβούτογλου στην Αγκυρα
Ethnos.online
18/1/2010
Σε μια προσπάθεια αναθέρμανσης των σχέσεων Tουρκίας - Iσραήλ, ο υπουργός Aμυνας, Eχούντ Mπάρακ και ηγέτης του «Eργατικού Kόμματος» του Iσραήλ επισκέφθηκε χθες την Aγκυρα και μετά την επίσκεψή του στο μαυσωλείο του Kεμάλ Aτατούρκ, συναντήθηκε διαδοχικά με τους υπουργούς Eξωτερικών και Aμυνας της Tουρκίας Aχμέτ Nταβούτογλου και Bετζντί Γκιονούλ.
Συνάντηση με τον πρωθυπουργό Tαγίπ Eρντογάν, ο οποίος εξόργισε ξανά την περασμένη εβδομάδα το Iσραήλ με τη νέα κριτική του για τον πόλεμο στη Λωρίδα της Γάζας, δεν πραγματοποιήθηκε. Oμως, αν τα «διπλωματικά επεισόδια» και η ανάγκη αναθέρμανσης των σχέσεων των πρώην αγαστών εταίρων στην περιοχή ήταν ο πρώτος στόχος της επίσκεψης, δεύτερος και εξίσου σημαντικός ήταν η προώθηση σημαντικότατων εξοπλιστικών συμβολαίων.
Συμφωνία
Συγκεκριμένα, παρά τους δημόσιους καβγάδες, το Iσραήλ βρίσκεται κοντά σε συμφωνία με την Tουρκία για την πώληση 10 μη επανδρωμένων κατασκοπευτικών και βομβαρδιστικών «Heron» ύψους 180 εκ. δολαρίων, ενώ παράλληλα η Tουρκία αναμένει να παραλάβει ηλεκτρονικό εξοπλισμό για τις κάμερες πολεμικών αεροσκαφών, ύψους 141 εκ. δολαρίων.
H συνάντηση του Eχούντ Mπάρακ με τον Aχμέτ Nταβούτογλου διήρκεσε 3,5 ώρες και Iσραηλινός αξιωματούχος δήλωσε υπό καθεστώς ανωνυμίας ότι διεξήχθη σε «πολύ φιλική ατμόσφαιρα».
Eπίσημες δηλώσεις στον Tύπο δεν έγιναν. «Στόχος της επίσκεψης είναι η αναθέρμανση σχέσεων. H συμμαχία Tουρκίας - Iσραήλ είναι αμοιβαίας στρατηγικής συμμαχίας» είχε δηλώσει προ ημερών εκπρόσωπος του Mπάρακ.
Ετικέτες Εξωτερική Πολιτική
Τα ενεστώτα και τα μετά της "ΣΤΑΥΡΩΣΗΣ''
του Ανδρέα Γ. Λαμπίκη*
Τα ενεστώτα και τα μετά τής «ΣΤΑΥΡΩΣΗΣ»
τής Α.Θ.Π. Βαρθολομαίου Α'
Χρονικά καθυστερημένος ο σχολιασμός, μα όχι και ξεπερασμένος. Ο λόγος για την έκρηξη αγανάκτησης τού Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου Α', στη διάρκεια συνέντευξης που έδωσε στον αμερικανοεβραίο δημοσιογράφο Μπόμπ Σιμόν, ανταποκριτή τού Καναλιού CBS.
Αιώνες τώρα είχε ν' ακούσει η Οικουμένη τέτοιον απ' ευθείας σταράτο Πατριαρχικό λόγο σαφούς διαμαρτυρίας. Ως τώρα η εκεί Κωνσταντινουπολίτικη Ομογένεια, καθώς και οι εδώ ελλαδικές κυβερνήσεις, εκθείαζαν την "σοφία" (!) τών εκάστοτε Προκαθημένων τής Χριστιανορθοδοξίας να μη μιλούν, και κυρίως να μην εκφράζονται επικριτικά κατά τών τουρκικών κυβερνήσεων (οθωμανικών, νεοτουρικικών, κεμαλικών, ισλαμικών) που με την πολιτική τους κτύπησαν βαριά-εξολοθρευτικά την πολίτικη Ρωμιοσύνη. Και, ακόμα, μηδενοποίησαν μέχρι εξαφάνισης τα δικαιώματα τού Οικουμενικού Πατριαρχείου, τι κι αν αυτά στηρίζονταν σε διμερείς (μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας) επίσημες Συμβάσεις, Συμφωνίες και Αποφάσεις, μερικές από τις οποίες ήταν-είναι κατοχυρωμένες και διεθνώς (όπως και η Σύμβαση τής Λωζάνης). Αυτονόητον είναι ότι οι εκάστοτε Παναγιότατοι δεν μπορούσαν να επέμβουν με δυναμικά στεντόρειο λόγο στις πολλαπλές και συνεχείς πιέσεις τών σουλτανικών και "δημοκρατικών" τουρκικών κυβερνήσεων κατά τής εν Τουρκία Ομογένειας, η οποία ως τουρκικής υπηκοότητας υπαγόταν στις απάνθρωπα εξοντωτικές πιέσεις τών εκ τής Κεντρασίας αιμοβόρων. Την ίδια αδιανόητα ντροπιαστική σιγή ακολούθησε και η Ελλαδική Πατρίδα, καθ' όλον τον 20ό αιώνα. Αλλά το ειδικά κατακριτέο ήταν-είναι η επί αιώνες έλλειψη στοιχειώδους θάρρους τής Πρωτόθρονης Χριστιανορθόδοξης Εκκλησίας, που δέχτηκε τελείως αδιαμαρτύρητα τον αδίστακτο και ασεβή κατατρεγμό και τον απηνή στραγγαλισμό τής Μεγάλης τού Χριστού Εκκλησίας. Αφαιρώντας, από ΑΥΤΗΝ, σταδιακά αλλά και ταπεινωτικά, δικαιώματα σεβαστά και διεθνώς αναγνωρισμένα. Σιγή στο «Φανάρι», σιγή στην Αθήνα. Σιγή και από τις κάποτε Μεγάλες Δυνάμεις και τούς νυν πλανηταρχικούς, συνευρωπαίους και άλλους κρατικούς ηγεμόνες (κοντινούς και μακρινούς), που αν και Χριστιανοί, δέχτηκαν με αδιαφορία τον εναντίον τού Οικουμενικού Θρόνου στραγγαλισμό στοιχειωδών ελευθεριών. Ως που τελικά ακούστηκε ο λόγος τού Οικουμενικού Βαρθολομαίου, ο οποίος στράτα και εν απελπισία τόνισε: «Στην Τουρκία αισθάνομαι σαν να με σταυρώνουν καθημερινά.»
Δεν άνοιξα βιβλία αιώνων για να διαπιστώσω και άλλα τέτοια γενναία δείγματα Πατριαρχικού λόγου. Αλλά προσωπικά έζησα και ξέρω 5 Πατριαρχίες από το 1948 (όταν ξεκίνησα να δημοσιογραφώ) τούς Βενιαμίν Α', Μάξιμο Ε', Αθηναγόρα Α', Δημήτριο Α' και Βαρθολομαίο Α'. Οι τέσσερις πρώτοι δέχτηκαν τις αλλεπάλληλες τουρκικές πιέσεις ραγιάδικα, στα βουβά. Όπως και ο Βαρθολομαίος ως το 2009, όχι όμως τελείως παθητικά. Απλά, ήταν χαμηλών τόνων. Πάντως, από καιρού εις καιρόν ύψωνε φωνή διαμαρτυρίας όπως για το κλείσιμο τής Θεολογικής Σχολής Χάλκης. Και, ακόμα, δεν δίστασε να καταφύγει σε Διεθνές Δικαστήριο για το κτήριο και το οικόπεδο τού Ορφανοτροφείου τής Πριγκήπου, κερδίζοντας το δίκιο Του. Ως που ήρθε και η τελευταία η δήλωσή του για «Σταύρωση». Χειροκροτώ, παρ' όλον ότι διαφωνώ με την μετέπειτα επεξηγηματική πατριαρχική ανακοίνωση. Και τούτο επειδή όλοι ξέρουμε ότι τα περί «Σταύρωσης» αναφέρονταν μεν στούς περιοδικούς τουρκικούς διωγμούς, αλλά οπωσδήποτε ήταν μεταφορικό σχήμα. Και ουδόλως επρόκειτο για "γλωσσική παραδρομή" (κατά το λατινικό-διπλωματικό Lapsus linguae), όπως θέλησε να το ελαφρύνει ο τούρκος ΥΠΕΞ Νταβούτογλου. Πάντως, πρέπει να παραδεχτούμε ότι η μετέπειτα διευκρινιστική πατριαρχική ανακοίνωση ήταν μάλλον κατευναστική. Ανάγκα και θεοί πείθονται,
Αυτά για να είμαστε δίκαιοι και σωστοί. Τοσούτο μάλλον που δημοσιογραφικά συχνά έχω κατακρίνει κάποιες αποφάσεις και τακτικές τών Οικ. Πατριαρχών. Όπως τού Αθηναγόρα Α' που αρνήθηκε να κηρύξει την Εκκλησία εν διωγμώ (μετά τα Σεπτεμβριανά τού 1955) λέγοντας εκείνο το ταπεινό: «Ε, ας πούμε ότι έγινε ένας καταστροφικός σεισμός.» Αλλά και τού Βαρθολομαίου Α', ο οποίος μεταξύ άλλων λαθεμένων χειρισμών παρέδωσε την Ρωμιοσύνη τής Κωνσταντινούπολης στην εκεί τουρκική Μασονία. Ακόμα, έκανε το χατήρι τών Τούρκων ανακαλώντας από τις ΗΠΑ σχεδόν απροσχημάτιστα τον Αρχιεπίσκοπο Αμερικής Ιάκωβο, τον κτίστη τού εκεί πανίσχυρου, κάποτε, ελληνοαμερικανικού lobby. Και όχι μόνο αυτά... Ωστόσο πιστεύω πως το γόητρο και η υστεροφημία τού Βαρθολομαίου Α' σώθηκαν με το τελευταίο περί "Σταύρωσής του". Που ήταν και γενναίο και σωστό. Μπράβο Του.
*Εκδότης εφημερίδας "Κωνσταντινούπολης"
Ετικέτες Πολιτική-ανάλυση
Η ΔΙΖΩΝΙΚΗ ΔΙΚΟΙΝΟΤΙΚΗ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ
Η ΔΙΖΩΝΙΚΗ ΔΙΚΟΙΝΟΤΙΚΗ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ
του Λουκή Γ. Λουκαΐδη*
Πριν μπω στο θέμα της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας πιστεύω ότι πρέπει να πω λίγα λόγια για την έννοια του ομοσπονδιακού κράτους. Ομοσπονδιακό κράτος είναι το κράτος που σε αντίθεση με το ενιαίο αποτελείται από περιοχές που έχουν καθορισμένη αυτονομία την οποία εφαρμόζει η κάθε μια με δικά της όργανα (εκτελεστικά, νομοθετικά και δικαστικά) ενώ παράλληλα υπάρχει μια κεντρική κυβέρνηση (ομοσπονδιακή) η οποία έχει αρμοδιότητες που ασκούνται απ’ ευθείας σε ολόκληρο το ομοσπονδιακό κράτος, δηλαδή σε όλες τις περιοχές, με άλλα δικά της (ομοσπονδιακά) όργανα (εκτελεστικά κλπ).
Συνεπώς ο λαός των σχετικά αυτόνομων περιοχών υπάγεται απ’ ευθείας σε δυο εξουσίες εκείνη της κεντρικής κυβέρνησης και εκείνη της περιοχής όπου κατοικεί. Οι εξουσίες αυτές κατά κανόνα δεν συγκρούονται. Τα περισσότερα κράτη είναι ενιαία π.χ. Γαλλία, Σουηδία, Ελλάς κ.α. Παραδείγματα ομοσπονδιακών κρατών είναι οι Η.Π.Α., Καναδάς, Αυστραλία, Ελβετία.
Ο κλασσικός τρόπος δημιουργίας του ομοσπονδιακού κράτους είναι δια της συνένωσης δυο ή περισσότερων κρατών υπό μια κοινή εξουσία ανεξάρτητη των εξουσιών κάθε κράτους τα οποία το απαρτίζουν (πχ ΗΠΑ, Ελβετία). Υπάρχει όμως και η περίπτωση δημιουργίας ομοσπονδιακού κράτους δια της αποσύνθεσης ήδη υφισταμένου ενιαίου κράτους (π.χ. Ρωσία, Βραζιλία). Το ομοσπονδιακό κράτος είναι πολύπλοκο και πολυδάπανο λόγω των πολλών κρατικών οργάνων και διαδικασιών που απαιτούνται για την λειτουργία του. Βασικές προϋποθέσεις σε κάθε ομοσπονδιακό κράτος είναι η ενότητα του μέσω του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε ολόκληρη την επικράτεια του(δικαίωμα εγκατάστασης ιδιοκτησίας, πολιτικά δικαιώματα κλπ), του κοινού νομίσματος, των κοινών βασικών αρχών δικαίου και της απαγόρευση φυλετικών διακρίσεων. Στα ομοσπονδιακά κράτη δεν νοείται να διαχωρίζονται οι περιοχές που συνθέτουν το κράτος ή τα ανθρώπινα δικαιώματα με βάση φυλετικά κριτήρια ή, στην περίπτωση των ατομικών δικαιωμάτων, ανάλογα με την περιοχή που τυγχάνει να εισέρχεται ένας υπήκοος του κράτους.
Ο διαχωρισμός ενός ομοσπονδιακού κράτους σε περιφέρειες βασιζόμενες σε φυλετικά κριτήρια συνεπάγεται
α) την παραβίαση της απαγόρευσης φυλετικών διακρίσεων σύμφωνα με τους κανόνες του αναγκαστικού διεθνούς δικαίου που επιφέρει σύμφωνα με τη Συνθήκη της Βιέννης 1980 ακυρότητα οποιασδήποτε διεθνούς συμφωνίας που προβλέπει τέτοια παραβίαση και
β) τη δημιουργία πόλωσης μεταξύ των περιφερειών που απαρτίζουν το κράτος και τη δημιουργία κινδύνου αντιπαλότητας και προώθησης θεμάτων σε κάθε περιφέρεια πάνω σε εθνικιστικά κριτήρια μάλλον παρά κριτήρια που εξυπηρετούν το κράτος σαν σύνολο με αποτέλεσμα να δημιουργούνται διαχωριστικές παρά ενοποιητικές τάσεις, οι οποίες να διασπούν και ακόμη να ανεξαρτητοποιούν τις περιφέρειες.
Αυτά τα αρνητικά στοιχεία εντείνονται αν οι περιφέρειες είναι δυο όπως συνέβη με τη Τσεχοσλοβακία, η οποία τελικά χωρίστηκε σε δυο ανεξάρτητα κράτη έστω και αν δεν υπήρχαν τα επιπρόσθετα προβλήματα αναγκαστικού φυλετικού διαχωρισμού και αποκλεισμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε οποιαδήποτε περιοχή. Εξάλλου η σύνθεση ενός ομόσπονδου κράτους με δυο μόνο ισότιμες περιοχές αποτελεί από μόνο του πρόβλημα λόγω της δυνατότητας κάθε περιφέρειας, ανεξάρτητα αν ο πληθυσμός της αποτελεί μειοψηφία στο σύνολο του κράτος, να μπλοκάρει από μόνη της τις αποφάσεις της κεντρικής ομοσπονδιακής κυβέρνησης.
Στην Κύπρο το προτεινόμενο ομοσπονδιακό κράτος θα απαρτίζεται (όπως ο όρος διζωνική εξυπακούει) από δυο μόνο περιφέρειες και θα κυβερνώνται από τις δυο κοινότητες Ε/Κ και Τ/Κ αντιστοίχως.
Τέτοιο πολιτειακό κατασκεύασμα δεν υπήρξε ούτε αναμένεται να υπάρξει άλλο ποτέ σε όλο τον κόσμο. Για να επιτευχθεί δε αυτό απαιτείται
α) δημιουργία περιοχών βάσει γεωγραφικού διαχωρισμού και κοινοτικών/φυλετικών διακρίσεων και
β) αποκλεισμός των πολιτικών δικαιωμάτων και της πρόσβασης στις δημόσιες υπηρεσίες με ίση μεταχείριση των μελών κάθε κοινότητας στην περιοχή που θα διοικείται από την άλλη κοινότητα.
Και οι δυο αυτές συνέπειες θα συγκρούονται με διεθνείς Συνθήκες Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων που οπωσδήποτε θα συνεχίσουν να δεσμεύουν την Κύπρο. Βέβαια οι Τούρκοι ζητούν επιπρόσθετα να αποκλεισθούν τα ανθρώπινα δικαιώματα εγκατάστασης και περιουσίας σε κάθε περιοχή σε σχέση με την κοινότητα της άλλης περιοχής.
Και τούτο διότι για την εξασφάλιση της δικοινοτικής μορφής της λύσης που θα συνεπάγεται διοίκηση της μιας από τις δυο περιοχές από τους Τ/Κ επιδιώκεται η πλειοψηφία των κατοίκων και της ακίνητης ιδιοκτησίας να είναι Τ/Κ πάνω σε μόνιμη βάση.
Ουσιαστικά οι Τούρκοι επιδιώκουν ένα εθνικό ξεκαθάρισμα στην περιοχή που θα διοικούν για να διαιωνίσουν την τουρκοποίηση της περιοχής αυτής ως πρόδρομο ανεξαρτητοποίησής τους ως κρατικής οντότητας για να μην πω και τουρκοποίηση της υπόλοιπης Κύπρου. Αυτή ήταν πάντοτε η Τουρκική επιδίωξη και πέτυχαν ουσιαστικά την υλοποίηση της με το Σχέδιο Ανάν. Ένα Σχέδιο που καταδίκασε ο Κυπριακός λαός αλλά που δυστυχώς συνεχίζουν ορισμένοι πολιτικοί να προσπαθούν να το επαναφέρουν αφού το τσιμεντώσουν.
Με τα δεδομένα λοιπόν της Κύπρου η διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία θα πάσχει από τα εξής σοβαρά προβλήματα: Θα διαχωρίζεται το κράτος σε δυο περιοχές Ε/Κ και Τ/Κ που η κοινοτική διακυβέρνησή τους θα καταστήσει την Τ/Κ περιφέρεια ουσιαστικά ανεξέλεγκτη. Και τούτο λόγω
α) της διαχρονικής πολιτικής της Τουρκίας για ανεξαρτησία της Τ/Κ περιοχής,
β) της άρνησης της Τ/Κ πλευράς να υπαχθεί σε μια κεντρική κυβέρνηση με ευρείες εξουσίες σε ολόκληρο το ομοσπονδιακό κράτος και
γ) την απαίτηση της Τουρκικής πλευράς για λήψη των αποφάσεων της κεντρικής κυβέρνησης σε σχέση με όλα τα θέματα με τη σύμφωνη γνώμη της Τ/Κ περιφέρειας.
Οι Τουρκικές αυτές απαιτήσεις έγιναν ήδη αποδεκτές από την παρούσα κυβέρνηση. Συνέπεια αυτή της κατάστασης είναι ότι
α) οι έποικοι θα πολλαπλασιάζονται και νόμιμα και απεριόριστα λόγω του ελέγχου των βορείων συνόρων της Κύπρου από μία ανεξέλεγκτη Τ/Κ διοίκηση υποταγμένη στην Τουρκία,
β) οι Ε/Κ θα στερούνται βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Τ/Κ περιφέρεια και
γ) θα καταλήξουμε σε νομιμοποίηση ουσιαστικής διχοτόμησης που θα οδηγήσει τελικά σε ένα ανεξάρτητο Τ/Κ κράτος που πολύ ευκολότερα παρά τώρα θα τύχει διεθνούς αναγνώρισης και που θα επεκτείνει την επιρροή του και στην υπόλοιπη Κύπρο.
Το σχέδιο Ανάν που διευκόλυνε τα Τουρκικά σχέδια και διέλυε την Κυπριακή Δημοκρατία συντάχθηκε από την ομάδα των συνεργατών του Γενικού Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών. Στην ομάδα αυτή πρωταρχικό ρόλο διαδραμάτισε ως νομικός σύμβουλος για το σχέδιο ο Ελβετός Didier Pfirter.
Σε ένα άρθρο που δημοσίευσε το 2007[1] προ τιμή του φίλου του επίσης Ελβετού Προέδρου, τότε, του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων Κου Wildhaber παραδόξως, καταδικάζει το γεωγραφικό διαχωρισμό ξεχωριστών εθνικών ομάδων λέγοντας τα εξής:
«Από πλευράς ανθρωπίνων δικαιωμάτων ο γεωγραφικός διαχωρισμός δυο ξεχωριστών εθνικών ομάδων είναι εξαιρετικά προβληματικό εγχείρημα που δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί χωρίς επέμβαση με πολύ οδυνηρούς και δραστικούς τρόπους με τις ζωές και τα ανθρώπινα δικαιώματα του επηρεαζόμενου λαού.
Οποτεδήποτε αυτό συνέβηκε οι ζωές των θυμάτων κατεστράφησαν σε ουσιαστικό βαθμό και μόνο τα παιδιά τους ή άλλοι απόγονοι τους μπόρεσαν λίγο πολύ να αναπτύξουν ρίζες κάπου αλλού. Κάτω από ομαλές συνθήκες φαίνεται κυριολεκτικά αδύνατο να βρεθεί ένα νόμιμο δημόσιο συμφέρον που θα ήταν αρκετά ισχυρό για να δικαιολογήσει μια τέτοια δραστική επέμβαση στα ανθρώπινα δικαιώματα.»
Βέβαια στη συνέχεια ο κ. Pfirter προσπαθεί να δικαιολογήσει το ρόλο του στο σχέδιο Ανάν που κατέληξε στην υιοθέτηση ενός τέτοιου γεωγραφικού φυλετικού διαχωρισμού και παραβίασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων λέγοντας ότι βρήκε την κατάσταση στην Κύπρο με προϋπάρχοντα γεωγραφικό διαχωρισμό των δυο κοινοτήτων που ήταν αποτέλεσμα βίας και παραβίαζε ήδη τα ανθρώπινα δικαιώματα και το διεθνές ανθρωπιστικό δίκαιο και γι’ αυτό προσπάθησε όσο ήταν δυνατό να συμβιβάσει μέσα στο σχέδιο τα ασυμβίβαστα.
Υπενθυμίζω πάλιν εδώ την κατάρρευση της διζωνικής ομοσπονδίας της Τσεχοσλοβακίας που ήταν διαμελισμένη σε δυο περιφέρειες που κατοικούντο από Τσέχους και Σλοβάκους αντιστοίχως. Η κατάρρευση επήλθε μόλις έφυγε το κομμουνιστικό σύστημα που επιβαλλόταν από τη Σοβιετική Ένωση δια της βίας και επενεργούσε σαν ενοποιητικό στοιχείο. Σημειώνω εδώ ότι μετά την απελευθέρωση της από το κομμουνιστικό καθεστώς και παρόλο που τα ανθρώπινα δικαιώματα όπως της ελεύθερης εγκατάστασης, ιδιοκτησίας και πολιτικών δικαιωμάτων ήταν κατοχυρωμένα βάσει τη Ευρωπαϊκής σύμβασης ανθρωπίνων δικαιωμάτων την οποία η Τσεχοσλοβακία επικύρωσε, η κατάρρευση του ομόσπονδου κράτους δεν αποφεύχθηκε. Και τούτο οφειλόταν απλώς στη διπεριφερειακή φύση του κράτους και στο γεωγραφικό de facto διαχωρισμό των δυο εθνικών ομάδων. De facto γεωγραφικός διαχωρισμός εθνικών ομάδων υπάρχει και στο Βέλγιο που γι’ αυτό και μόνο τον λόγο κινδυνεύει να διαλυθεί.
Η χώρα αυτή είναι μεν ομόσπονδο κράτος άλλα παρά την εκ των πραγμάτων διαίρεση σε περιφέρειες που κατοικούνται από διαφορετικές εθνικές κοινότητες το Σύνταγμα διασφαλίζει τα ανθρώπινα δικαιώματα χωρίς φυλετικές διακρίσεις όπως ορισμένοι στην Κύπρο εκ του πονηρού διατείνονται.
Στο Βέλγιο υπάρχει ελευθερία εγκατάστασης και ιδιοκτησίας όλων των Βέλγων σε ολόκληρη την επικράτεια της χώρας.
Χρήσιμη είναι και η αναφορά στη Βοσνία και Ερζεγοβίνη. Το πρόβλημα είναι γνωστό. Υποτίθεται ότι δόθηκε λύση σ’ αυτό με τη συμφωνία Dayton στις Η.Π.Α. Η λύση στηριζόταν και προέβλεπε διαχωρισμό και ξεχωριστά δικαιώματα των τριών εθνικών ομάδων του πληθυσμού δηλ. των Σέρβων, των Βοσνίων και των Κροατών. Κατοχύρωνε συνεταιρική και εκ περιτροπής διακυβέρνηση της χώρας με βάση εθνικιστικά και φυλετικά κριτήρια.
Μέχρι σήμερα η λύση αυτή δεν λειτουργεί. Διατηρείται επιφανειακά και τυπικά λόγω της παραμονής των ευρωπαϊκών στρατευμάτων που βρίσκονται εκεί για την υλοποίηση της λύσης. Η ένταση υπάρχει, η δυσλειτουργία συνεχίζεται και μόλις φύγουν τα στρατεύματα αναμένεται ότι το όλο πολιτειακό κατασκεύασμα θα καταρρεύσει.
Εδώ αξίζει να αναφέρουμε τι έγραψε η νομικός σύμβουλος Gro Nystuen που έλαβε μέρος στις σχετικές διαπραγματεύσεις στο Dayton για την εν λόγω λύση.[2] Επαναλαμβάνω επί λέξει το σχετικό κείμενο της με δική μου μετάφραση από τα αγγλικά.
«Στις διαπραγματεύσεις αναφορικά με τη Βοσνία και Ερζεγοβίνη, οι υπεύθυνοι-μεσολαβητές είχαν την τάση να θεωρούν τις προοπτικές κατάληξης σε μια πολιτική διευθέτηση, τόσο σημαντικές που μια ενδελεχής νομική ανάλυση των πτυχών των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, στα Συντάγματα της χώρας αυτής δεν διεξάχθηκε. Κατά το χρόνο των διαπραγματεύσεων, ειδικότερα λόγω της αποτυχίας της διευθέτησης 18 μήνες προηγουμένως, θεωρήθηκε ως πολύ επικίνδυνο να εγερθούν ανησυχίες σχετικά με την εθνικιστική διάκριση που θα συμπεριλαμβανόταν στο συνταγματικό σύστημα. Υπήρχε ο φόβος ότι αυτό από μόνο του θα μπορούσε να καταστρέψει τις προοπτικές για μια συμφωνία. Βλέποντας όμως πίσω και σαν ένα μάθημα που πήραμε φαίνεται ξεκάθαρα ότι θα ήταν καλύτερη λύση να ακολουθήσουμε τις παραμέτρους του διεθνούς δικαίου κάνοντας την εθνικιστική ισορροπία του συστήματος προσωρινή. Αυτό θα επέτρεπε μια πολιτική εξέλιξη στη Βοσνία που τελικά θα μπορούσε να κατευθυνθεί προς μια πολιτική ενοποίηση παρά όπως αποδείχθηκε ένα τσιμέντωμα της αρχικής πολιτικής της διάσπασης και αποσύνθεσης.»
Και συνεχίζει η εν λόγω νομικός: «Η απροθυμία να εξεταστούν αυτά τα θέματα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε σχέση με την συμφωνία ειρήνης του Dayton είχε σαν αποτέλεσμα ένα νομικό πλαίσιο που είναι ασυμβίβαστο με το διεθνές δίκαιο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και που πράγματι κατακρίθηκε γι’ αυτό το λόγο. Αλλά ακόμη πιο σημαντικό είναι το γεγονός ότι είχε σαν αποτέλεσμα ένα πλαίσιο που εμποδίζει μια πολιτική εξέλιξη προς τη κατεύθυνση ενός γνήσιου πολυεθνικού συστήματος, το συνταγματικό σύστημα διασφαλίζει ότι η προσήλωση στην εθνικότητα θα παραμείνει ουσιαστικό στοιχείο για κάθε πρόσωπο και για κάθε πολιτικό κόμμα στη Βοσνία στο προβλεπτό μέλλον. Η προσήλωση στην εθνικότητα θα είναι η κινητήριος δύναμη πίσω από τα πολιτικά επιχειρήματα για σχεδόν κάθε πολιτικό θέμα. Η συνεχής διάσπαση θα επικρατεί.
Το συμπέρασμα αυτού του βιβλίου» καταλήγει η εν λόγω συγγραφεύς «είναι συνεπώς ότι είναι καλύτερα να τυγχάνουν χειρισμού τα ενδεχόμενα προβλήματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε διαπραγματεύσεις για την ειρήνη μάλλον παρά να αγνοούνται. Έστω και αν ακόμη είναι δελεαστικό βραχυπρόθεσμα να παραγνωρίζονται ενδεχόμενα επίμαχα ζητήματα σχετιζόμενα με ανθρώπινα δικαιώματα, υπάρχει μεγαλύτερη ελπίδα επίτευξης πλήρους εφαρμογής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων μακροπρόθεσμα αν τα θέματα αυτά τυγχάνουν χειρισμού με ανοικτό και συστηματικό τρόπο. Επίσης είναι προτιμότερο να καταλήγεις σε συμφωνίες που περιέχουν προσωρινές επεμβάσεις σε ανθρώπινα δικαιώματα μάλλον παρά να συμφωνείς σε διευθετήσεις στις οποίες αυτά τα θέματα δεν έτυχαν προσοχής και συνεπώς συνιστούν μόνιμες παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων όπως έγινε με τη συμφωνία Dayton».
Είναι για αυτό που πρέπει να προτάξουμε επιτέλους τις αρχές της Ε.Ε. όπου ανήκει και η Κύπρος δηλαδή την ελευθερία, τη δημοκρατία, τα ανθρώπινα δικαιώματα και το κράτος δικαίου προς όφελος όλων των κατοίκων της Κύπρου.
Μόνο με βάση τις αρχές αυτές μπορεί να υπάρξει ένα ενωμένο κυπριακό κράτος όπου όλοι οι κάτοικοι θα απολαμβάνουν τα ίδια ανθρώπινα δικαιώματα ανεξάρτητα με την περιοχή που εισέρχονται και ανεξάρτητα από την εθνική τους καταγωγή.
Αν οι αρχές αυτές θα υιοθετηθούν θα έχουν σαν αποτέλεσμα να φέρουν μαζί όλες τις εθνικές κοινότητες για να συνεργαστούν για το κοινό συμφέρον της Κύπρου αντί να ανταγωνίζεται η μια την άλλη και να κατευθύνονται από εθνικά ελατήρια ή φιλοδοξίες. Αυτό είναι που ισχύει σε όλα τα δημοκρατικά κράτη. Επίσης μόνο με βάση τις αρχές της Ευρωπαϊκής Ένωσης που ανάφερα θα αποφευχθεί ο πολλαπλασιασμός των εποίκων και η διχοτόμηση πάνω σε νόμιμη μόνιμη βάση.
Βέβαια υπάρχει και το επιχείρημα: είναι τώρα πια δυνατόν να αλλάξει η πολιτική μας ηγεσία κατεύθυνση και να ζητά την εφαρμογή των εν λόγω αρχών;
Eίναι γεγονός ότι το ομοσπονδιακό διζωνικό δικοινοτικό κράτος έγινε αποδεκτό πριν πολλά χρόνια από την πολιτική μας ηγεσία και συνεχίζει η αποδοχή αυτή από τον παρόντα Πρόεδρο της Δημοκρατίας παρόλο ότι μεσολάβησαν τέτοια γεγονότα που άλλαξαν ριζικά τις πραγματικές και πολιτικές συνθήκες έτσι που να επιβάλλουν αλλαγή της πολιτικής μας στο θέμα αυτό Τα γεγονότα αυτά ήσαν βασικά τα εξής:
(α) η ανακήρυξη του ψευδοκράτους το 1983 από τους Τ/Κ, (β) η έναρξη ισχύος της συνθήκης της Βιέννης του 1980 που προβλέπει για την ακυρότητα διεθνών συμφωνιών που είναι αντίθετες με κανόνες του αναγκαστικού δικαίου όπως εκείνους που είναι ασυμβίβαστοι με τη λύση για την οποία μιλούμε,
(γ) η καταδίκη της Τουρκίας από το ΕΔΑΔ για συνεχείς και μαζικές παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων,
(δ) οι προτάσεις των Τ/Κ στις δικοινοτικές συνομιλίες που απομακρύνονται από την παραδοσιακή έννοια του ομόσπονδου κράτους και στηρίζουν μάλλον περισσότερο την έννοια της συνομοσπονδίας, τη συνεργασία δηλαδή δυο ανεξαρτήτων κρατών,
(ε) η απόρριψη από το λαό του σχεδίου Ανάν ο πυρήνας του οποίου ήταν η έννοια της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας και
(στ) φυσικά η ένταξη μας στην Ε.Ε., η οποία προϋποθέτει και απαιτεί το σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που περιλαμβάνουν τις δημοκρατικές αρχές διακυβέρνησης και την απαγόρευση φυλετικών διακρίσεων.
Η λύση της διζωνικής δικοινοτικής ομόσπονδης κυπριακής πολιτείας υιοθετήθηκε, λόγω και της δικής μας πολιτικής στο θέμα αυτό, σε ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών και άλλων διεθνών οργανισμών.
Δυστυχώς αντί οι πολιτικές μας ηγεσίες να αναπροσαρμόζουν τις επιδιώξεις τους σύμφωνα με τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις άλλες αρχές του διεθνούς δικαίου επέμεναν στη διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία.
Όμως παρά την παραχώρηση αυτή οι Τούρκοι για 35 ολόκληρα χρόνια επεδίωκαν ακόμα χειρότερη λύση για την Κύπρο, μια λύση που θα εξυπηρετούσε αποκλειστικά τα συμφέροντα της Τουρκίας.
Έστω και τώρα όμως πιστεύω ότι μεταξύ νομιμοποίησης της διχοτόμησης- που όπως εξήγησα προηγουμένως θα επέλθει οπωσδήποτε με την παρούσα πολιτική- και της εφαρμογής των αρχών της Ε.Ε. δεν βλέπω γιατί οι ξένοι να μπορούν λογικά να αντιτάξουν την πρώτη πορεία αντί της δεύτερης. Έχω τη γνώμη ότι θα προτιμούσαν να μη δεχτούν στην οικογένεια τους ένα κράτος διαμελισμένο βάσει φυλετικών διακρίσεων. Αυτό βέβαια προϋποθέτει και μια από μέρους μας αλλαγή πολιτικής, μια αγωνιστική στρατηγική και πολλές προσπάθειες.
Οι Τούρκοι θα το δεχτούν; Οι Τούρκοι δεν δέχονται ούτε κράτος ενοποιημένο με βάση αρχές ούτε καν τις αρχές της Ε.Ε. Συνεπώς επειδή οι θέσεις τους είναι αδιάλλακτες και καταστρεπτικές για την πατρίδα μας έχουμε τουλάχιστον υποχρέωση να υπερασπίσουμε τον κυπριακό λαό με ασπίδα τις αρχές της Ε.Ε. Και να προσπαθήσουμε να πείσουμε τους ξένους για την ορθότητα των επιδιώξεων μας αφού τους ενημερώσουμε για τις απαράδεκτες θέσεις των Τούρκων κάτι που δεν έγινε αποτελεσματικά από την πολιτική μας ηγεσία.
Η συνεχής δε αρνητική Τουρκική στάση σε σχέση μάλιστα με από μέρους μας παραχωρήσεις πέρα ακόμη και από τις αρχές που ανάφερα, που συνεχίζει μέχρι σήμερα δίνει την ευκαιρία στην πολιτική μας ηγεσία να εκθέσει την Τουρκία ως κατέχουσα μια ευρωπαϊκή χώρα για 35 χρόνια ως παραβιάζουσα τα ανθρώπινα δικαιώματα και ως επιδιώκουσα μια λύση που να διχοτομεί την Κύπρο δίνοντας έτσι σε μας το δικαίωμα να επανέλθουμε στη διεκδίκηση αρχών και αξιών πάνω στις οποίες να στηρίζεται η λύση του προβλήματος μας. Η διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία καταστρατηγεί τα ανθρώπινα δικαιώματα και αποτελεί σίγουρη συνταγή για καταστροφή της Κυπριακής Δημοκρατίας και του Κυπριακού Ελληνισμού. Πρέπει να την αποτρέψουμε.
Σε αυτή την προσπάθεια πρέπει όλοι μας να στρατευθούμε. Το χρωστούμε στους νεκρούς ήρωες μας, στα παιδιά μας, στις επόμενες γενιές, στην πατρίδα μας.
* Ο δικηγόρος Λουκής Γ. Λουκαΐδης είναι τέως Δικαστής του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου
Πηγη: http://www.newstrap.gr/main/text.asp Σάββατο 19/12/09
Rubrik: Geopolitik/Γεωπολιτικη
19.12.09
Λουκής Λουκαϊδης
Ετικέτες Εξωτερική Πολιτική
