gbatzas-eleftheroipolites

Τα ενεστώτα και τα μετά της "ΣΤΑΥΡΩΣΗΣ''

του Ανδρέα Γ. Λαμπίκη*


Τα ενεστώτα και τα μετά τής «ΣΤΑΥΡΩΣΗΣ»
τής Α.Θ.Π. Βαρθολομαίου Α'

Χρονικά καθυστερημένος ο σχολιασμός, μα όχι και ξεπερασμένος. Ο λόγος για την έκρηξη αγανάκτησης τού Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου Α', στη διάρκεια συνέντευξης που έδωσε στον αμερικανοεβραίο δημοσιογράφο Μπόμπ Σιμόν, ανταποκριτή τού Καναλιού CBS.

Αιώνες τώρα είχε ν' ακούσει η Οικουμένη τέτοιον απ' ευθείας σταράτο Πατριαρχικό λόγο σαφούς διαμαρτυρίας. Ως τώρα η εκεί Κωνσταντινουπολίτικη Ομογένεια, καθώς και οι εδώ ελλαδικές κυβερνήσεις, εκθείαζαν την "σοφία" (!) τών εκάστοτε Προκαθημένων τής Χριστιανορθοδοξίας να μη μιλούν, και κυρίως να μην εκφράζονται επικριτικά κατά τών τουρκικών κυβερνήσεων (οθωμανικών, νεοτουρικικών, κεμαλικών, ισλαμικών) που με την πολιτική τους κτύπησαν βαριά-εξολοθρευτικά την πολίτικη Ρωμιοσύνη. Και, ακόμα, μηδενοποίησαν μέχρι εξαφάνισης τα δικαιώματα τού Οικουμενικού Πατριαρχείου, τι κι αν αυτά στηρίζονταν σε διμερείς (μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας) επίσημες Συμβάσεις, Συμφωνίες και Αποφάσεις, μερικές από τις οποίες ήταν-είναι κατοχυρωμένες και διεθνώς (όπως και η Σύμβαση τής Λωζάνης). Αυτονόητον είναι ότι οι εκάστοτε Παναγιότατοι δεν μπορούσαν να επέμβουν με δυναμικά στεντόρειο λόγο στις πολλαπλές και συνεχείς πιέσεις τών σουλτανικών και "δημοκρατικών" τουρκικών κυβερνήσεων κατά τής εν Τουρκία Ομογένειας, η οποία ως τουρκικής υπηκοότητας υπαγόταν στις απάνθρωπα εξοντωτικές πιέσεις τών εκ τής Κεντρασίας αιμοβόρων. Την ίδια αδιανόητα ντροπιαστική σιγή ακολούθησε και η Ελλαδική Πατρίδα, καθ' όλον τον 20ό αιώνα. Αλλά το ειδικά κατακριτέο ήταν-είναι η επί αιώνες έλλειψη στοιχειώδους θάρρους τής Πρωτόθρονης Χριστιανορθόδοξης Εκκλησίας, που δέχτηκε τελείως αδιαμαρτύρητα τον αδίστακτο και ασεβή κατατρεγμό και τον απηνή στραγγαλισμό τής Μεγάλης τού Χριστού Εκκλησίας. Αφαιρώντας, από ΑΥΤΗΝ, σταδιακά αλλά και ταπεινωτικά, δικαιώματα σεβαστά και διεθνώς αναγνωρισμένα. Σιγή στο «Φανάρι», σιγή στην Αθήνα. Σιγή και από τις κάποτε Μεγάλες Δυνάμεις και τούς νυν πλανηταρχικούς, συνευρωπαίους και άλλους κρατικούς ηγεμόνες (κοντινούς και μακρινούς), που αν και Χριστιανοί, δέχτηκαν με αδιαφορία τον εναντίον τού Οικουμενικού Θρόνου στραγγαλισμό στοιχειωδών ελευθεριών. Ως που τελικά ακούστηκε ο λόγος τού Οικουμενικού Βαρθολομαίου, ο οποίος στράτα και εν απελπισία τόνισε: «Στην Τουρκία αισθάνομαι σαν να με σταυρώνουν καθημερινά.»

Δεν άνοιξα βιβλία αιώνων για να διαπιστώσω και άλλα τέτοια γενναία δείγματα Πατριαρχικού λόγου. Αλλά προσωπικά έζησα και ξέρω 5 Πατριαρχίες από το 1948 (όταν ξεκίνησα να δημοσιογραφώ) τούς Βενιαμίν Α', Μάξιμο Ε', Αθηναγόρα Α', Δημήτριο Α' και Βαρθολομαίο Α'. Οι τέσσερις πρώτοι δέχτηκαν τις αλλεπάλληλες τουρκικές πιέσεις ραγιάδικα, στα βουβά. Όπως και ο Βαρθολομαίος ως το 2009, όχι όμως τελείως παθητικά. Απλά, ήταν χαμηλών τόνων. Πάντως, από καιρού εις καιρόν ύψωνε φωνή διαμαρτυρίας όπως για το κλείσιμο τής Θεολογικής Σχολής Χάλκης. Και, ακόμα, δεν δίστασε να καταφύγει σε Διεθνές Δικαστήριο για το κτήριο και το οικόπεδο τού Ορφανοτροφείου τής Πριγκήπου, κερδίζοντας το δίκιο Του. Ως που ήρθε και η τελευταία η δήλωσή του για «Σταύρωση». Χειροκροτώ, παρ' όλον ότι διαφωνώ με την μετέπειτα επεξηγηματική πατριαρχική ανακοίνωση. Και τούτο επειδή όλοι ξέρουμε ότι τα περί «Σταύρωσης» αναφέρονταν μεν στούς περιοδικούς τουρκικούς διωγμούς, αλλά οπωσδήποτε ήταν μεταφορικό σχήμα. Και ουδόλως επρόκειτο για "γλωσσική παραδρομή" (κατά το λατινικό-διπλωματικό Lapsus linguae), όπως θέλησε να το ελαφρύνει ο τούρκος ΥΠΕΞ Νταβούτογλου. Πάντως, πρέπει να παραδεχτούμε ότι η μετέπειτα διευκρινιστική πατριαρχική ανακοίνωση ήταν μάλλον κατευναστική. Ανάγκα και θεοί πείθονται,

Αυτά για να είμαστε δίκαιοι και σωστοί. Τοσούτο μάλλον που δημοσιογραφικά συχνά έχω κατακρίνει κάποιες αποφάσεις και τακτικές τών Οικ. Πατριαρχών. Όπως τού Αθηναγόρα Α' που αρνήθηκε να κηρύξει την Εκκλησία εν διωγμώ (μετά τα Σεπτεμβριανά τού 1955) λέγοντας εκείνο το ταπεινό: «Ε, ας πούμε ότι έγινε ένας καταστροφικός σεισμός.» Αλλά και τού Βαρθολομαίου Α', ο οποίος μεταξύ άλλων λαθεμένων χειρισμών παρέδωσε την Ρωμιοσύνη τής Κωνσταντινούπολης στην εκεί τουρκική Μασονία. Ακόμα, έκανε το χατήρι τών Τούρκων ανακαλώντας από τις ΗΠΑ σχεδόν απροσχημάτιστα τον Αρχιεπίσκοπο Αμερικής Ιάκωβο, τον κτίστη τού εκεί πανίσχυρου, κάποτε, ελληνοαμερικανικού lobby. Και όχι μόνο αυτά... Ωστόσο πιστεύω πως το γόητρο και η υστεροφημία τού Βαρθολομαίου Α' σώθηκαν με το τελευταίο περί "Σταύρωσής του". Που ήταν και γενναίο και σωστό. Μπράβο Του.

*Εκδότης εφημερίδας "Κωνσταντινούπολης"

Ετικέτες Πολιτική-ανάλυση

αναρτήθηκε από το χρήστη george batzas @ Σάββατο, Ιανουαρίου 02, 2010