gbatzas-eleftheroipolites: Η Σημασία της Ιστορικής Αυτογνωσίας για το Γένος

7 Απριλίου 2009

Η Σημασία της Ιστορικής Αυτογνωσίας για το Γένος

του Νίκου Ουζούνογλου

Το κυριότερο συμπέρασμα που μας διδάσκει η ιστορία είναι ότι οι κρατικές οντότητες, όσο και ισχυρές να είναι, έρχονται και παρέρχονται. Η ιστορία έχει καταγράψει την διέλευση από το σκηνικό πανίσχυρων κρατών που κυριάρχησαν σε τεράστιες ηπειρωτικές εκτάσεις όμως η συμβολή τους ήταν η καταστροφή προϋπαρχόντων πολιτισμών χωρίς να αφήσουν σημαντικό ίχνος στους μετέπειτα αιώνες. Όπως πάντα και σήμερα οι ηγέτες των πανίσχυρων κρατών δεν αντιλαμβάνονται αυτή την αλήθεια όταν σχεδιάζουν και εκτελούν τις ενέργειες τους. Επομένως οι κρατικές οντότητες δεν είναι τόσο ισχυρές όσο φαίνονται απευθείας.
Τι είναι όμως το πλέον σημαντικό και καθοριστικό για το ανθρώπινο γένος; Η απάντηση στο ερώτημα αυτό είναι ο χαρακτήρας των πολιτισμών που έχουν δημιουργηθεί στην ιστορία. Πολιτισμός είναι οι κώδικες συμπεριφοράς των μελών μιας κοινότητας ανθρώπων με κοινές καταβολές μεταξύ τους, προς άλλες κοινότητες και επίσης προς την φύση. Η θρησκεία αποτελεί τον πλέον καθοριστικό παράγοντα στην διαμόρφωση αυτών των κωδίκων συμπεριφοράς. Οι πολιτισμοί που παρέμειναν κλειστοί χωρίς να αλληλεπιδρούν με άλλους πολιτισμούς οδηγούνται σε μαρασμό και εξαφάνιση. Αντίθετα βλέπει κανείς στην ιστορία ότι οι πολιτισμοί που διέπρεψαν και προσέφεραν στο ανθρώπινο γένος είναι αυτοί που είχαν την ικανότητα να αφομοιώνουν ομοούσια στοιχεία από άλλους πολιτισμούς. Η σύνθεση αυτή υπήρξε η πεμπτουσία των λαμπρών περιόδων στην Ελληνική Ιστορία όπως η Ιωνική περίοδος του 6ου αιώνα π.Χ., η Ελληνιστική περίοδος και η μακραίωνη Μεσαιωνική Ελληνική Αυτοκρατορία γνωστή σήμερα ως Βυζάντιο. Ανάλογη περίοδος είναι η Ευρωπαϊκή Αναγέννηση που αποτελεί την συνέχιση της Βυζαντινής Αναγέννησης.
Προϋπόθεση για την συνέχιση μιας κοινότητας-ενός γένους (ή έθνους όπως έχει καθιερωθεί να ονομάζεται σήμερα) να παραμείνει ελεύθερο και να δρα διατηρώντας τον πολιτισμό του είναι να διαθέτει άμυνα εξίσου υλική και ηθική. Η ηθική άμυνα που αποτελεί την αναγκαία και ικανή συνθήκη της διατήρησης ενός πολιτισμού ως ανεξάρτητης παρουσίας στην ροή της ιστορίας. Η κατάρρευση της υλικής άμυνας είναι εύκολη αν εξουδετερωθεί η ηθική άμυνα και η οποία πρωτίστως βασίζεται στην αυτογνωσία της ιστορικής προέλευσης και αποστολής της κοινωνίας που αφορά. Επομένως η γνώση της ιστορίας και κυρίως των κομβικών σημείων της έχει εξαιρετική σημασία για το μέλλον ενός πολιτισμού και του γένους που αντιπροσωπεύει.
Ο Ελληνισμός άντεξε για πολλούς αιώνες στις συνθήκες σχεδόν ολοκληρωτικού αφανισμού λόγο της πολιτισμικής του παράδοσης που στηριζόταν στην εκκλησιαστική του παράδοση. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Ελληνισμός της Καππαδοκίας που έζησε για εννιά αιώνες (την μεγαλύτερη διάρκεια κάτω από τις συνθήκες αυτές σε σύγκριση με τα υπόλοιπα τμήματα του ελληνισμού) διέσωσε την ιστορική του παρουσία διατηρώντας ισχυρή την Ορθόδοξη Χριστιανική του παράδοση παρόλο που η Ελληνική γλώσσα είχε υποχωρήσει σε σημαντικό βαθμό.
Η Ελληνική επανάσταση του 1821, που επιβεβαιώνει την αρχή ότι τίποτα στην Ιστορία δεν είναι αδύνατο, επέτυχε λόγω της διάσωσης της ιστορικής μνήμης στις γενεές που έζησαν κάτω από σκλαβιά. Η πανάρχαια οικειότητα του Ελληνισμού με το υγρό στοιχείο την θάλασσα ήταν που άνοιξε τον δρόμο στην ελευθερία παρά τις αντίξοες συνθήκες. Όμως η δημιουργία του ακρωτηριασμένου ελεύθερου κράτους έφερε στο προσκήνιο νέα ζωτικής σημασίας ζητήματα με την υποταγή του ελεύθερου κράτους ιδεολογικά σε μη ομοούσια στοιχεία προερχόμενα από την Δύση. Η απομάκρυνση από την αντίληψη του Οικουμενικού Ελληνισμού που είναι ο κατεξοχήν ανοικτός πολιτισμός και την επικράτηση στον κρατικό επίπεδο της «Κοραητικής» ιδεολογίας εξασθένησε την ηθική άμυνα του γένους. Ακόμα και η «Μεγάλη Ιδέα» , ως η ελληνική έκδοση του δυτικοφερμένης ιδεολογίας του έθνους-κράτους, που προτάθηκε από τον αρχηγό του φιλογαλλικού κόμματος Ι. Κωλέττη το 1844 αποτελεί το ιδεολόγημα του παλαιοκομματικού συστήματος να χρησιμοποιεί τον αλύτρωτο ελληνισμό στις εσωτερικές πολιτικές έριδες. Η αποκαλούμενη σήμερα 3η Ελληνική Δημοκρατία η συνήθως «Μεταπολίτευση» ακολουθεί την παράδοση αυτή της αποστροφής από την αντίληψη του Οικουμενικού Ελληνισμού. Το σημερινό πολιτικό σύστημα της «Μεταπολίτευσης» που κατά πολλούς αναλυτές διέρχεται από υπαρξιακή κρίση μήπως δεν έχει βασιστεί σε σημαντικό βαθμό στην συγκάλυψη της τραγωδίας του Ελληνισμού της Κύπρου και την εγκατάλειψη των κατοχυρωμένων με διεθνείς συμβάσεις του Ελληνισμού της Κωνσταντινούπολης και των νησιών Ιμβρου και Τενέδου;
Η στάση σε ζωτικά ζητήματα επιβίωσης έναντι μιας εξωτερικής απειλής προέρχεται από τον βαθμό ηθικής αντίστασης και σε δεύτερο βαθμό στις συνθήκες της υλικής άμυνας. Η διαπιστωμένη αδυναμία της διατήρησης των Κοινοτήτων του απόδημου ελληνισμού στον νέο κόσμο ως ζωντανών κυττάρων οφείλεται στις υποβολιμαίες ενέργειες κατά τις ηθικής αντίστασης του Ελληνισμού. Το ίδιο ισχύει σήμερα εντός του εθνικού κέντρου. Με συστηματικό τρόπο βλέπουμε σήμερα την συστηματική δράση της παραποίησης και παραμόρφωσης της ιστορικής αλήθειας. Βλέπουμε καθημερινά την αχαλίνωτη δράση των «αποδομιστών» της ιστορίας να υφέρπει και να προσπαθεί να αλλοιώσει την ιστορική αλήθεια. Το θέμα του βιβλίου της 6ης Δημοτικού το 2005 είναι πολύ γνωστό. Δυστυχώς η προσπάθεια αυτή είναι πολύπλευρη. Πρόσφατα εκδόθηκε ιστορικό «μυθιστόρημα» (συγγραφέας είναι σύμβουλος πρώην Πρωθυπουργού) που έχει σαν κεντρικό θέμα την ανακάλυψη μιας «περγαμηνής» με την οποία δήθεν αποδεικνύεται ότι είναι ψέμα το ότι ο Αυτοκράτωρ Κωνσταντίνος Παλαιολόγος έπεσε αμυνόμενος την Κωνσταντινούπολη αλλά εγκατέλειψε την Πόλη κρυφά λιποψυχώντας. Βεβαίως πρόκειται για χονδροειδές ψέμα αλλά όπως έλεγε ο πλέον ειδικός των μεθόδων της προπαγάνδας «όσο μεγάλο και αν είναι ένα ψέμα- όσο το λες κάτι θα μείνει στο τέλος». Ακόμα και ο προσκυνημένος Κριτόβουλος εξυμνεί την στάση του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου. Εξάλλου όλοι βλέπουμε καθημερινά να δρουν κρατικοδίαιτα ιδρύματα να προσπαθούν να στρεβλώσουν τι συνέβη στον Ελληνισμό της Ανατολής (Πόντου, Μ. Ασίας και Θράκης). Ήδη υπάρχουν «εκλεκτοί» της εκτελεστικής εξουσίας που θέλουν να παρουσιάσουν τον Ελληνισμό της Ανατολής (Πόντου, Μ. Ασίας και Αν. Θράκης) από θύμα ως θύτη. Παρουσιάζει ενδιαφέρον όλοι αυτοί οι «αποδομιστές» είναι και αυλοκόλακες της εξουσίας.
Η δράση των «αποδομιστών» έχει δύο βασικούς στόχους : α) την κάμψη της ηθικής αντίστασης του Γένους και β) την ψυχική ικανοποίηση των ίδιων με την άρνηση των πράξεων μαζικής βίας κατά της ανθρωπότητας. Η μηχανισμοί που προωθούν την προσπάθεια αυτή πρέπει να αναζητηθούν τόσο στην σφαίρα των μηχανισμών προώθησης της υποταγής αλλά και των ψυχικών τραυμάτων που οφείλονται σε διάφορες προσωπικές εμπειρίες.
Η παραπάνω σύντομη ανάλυση οδηγεί στο συμπέρασμα ότι αποτελεί ζήτημα εξαιρετικής προτεραιότητας η διάσωση της ιστορικής αλήθειας. Η ανάγκη της τεκμηριωμένης ιστορικής έρευνας είναι επιτακτική για την αντιμετώπιση της κατάστασης αυτής. Το καθήκον αυτό πέφτει πρωτίστως σε εμάς τους Κωνσταντινουπολίτες που η ροή της ιστορίας μας έφερε να είμαστε από τους πρώτους κληρονόμους του Οικουμενικού Ελληνισμού. Η εγρήγορση και η κινητοποίηση όλων μας είναι ζωτικό ζήτημα για όλο το Γένος.

Νικόλαος Ουζούνογλου
Καθηγητής Ε.Μ.Π

Ετικέτες πολιτικο-φιλοσοφικά