gbatzas-eleftheroipolites

Η Ελλάδα μπορεί να αποτελέσει εξαίρεση

του Jean-Μarie Colombani |
Αθήνα - Κυριακή 4 Οκτωβρίου 2009

Μήπως θα πρέπει να περιμένουμε τους έλληνες Σοσιαλιστές ως Μεσσίες; Αυτό είναι το ερώτημα που τίθεται εν όψει των αποτελεσμάτων των ελληνικών εκλογών που, όπως όλα δείχνουν, θα ανατρέψουν το κλίμα που επικρατεί στην υπόλοιπη Ευρώπη. Διότι η εικόνα που παρουσιάζει η Σοσιαλδημοκρατία στην Ευρώπη είναι ανησυχητική. Είναι γνωστό ότι οι Εργατικοί στη Βρετανία ετοιμάζονται να ολοκληρώσουν τον κύκλο ζωή τους έπειτα από τέσσερις διαδοχικές θητείες. Η Σοσιαλδημοκρατία στη Γερμανία έφθασε την περασμένη εβδομάδα σε «ιστορικό χαμηλό». Η ιταλική Αριστερά δεν έχει συνέλθει από την πανωλεθρία του Ρομάνο Πρόντι για την οποία ευθύνεται ασφαλώς η ίδια. Υπό το βάρος της κρίσης που βιώνουν οι Ισπανοί με πιο επώδυνο τρόπο σε σχέση με τους υπόλοιπους Ευρωπαίους, η σοσιαλιστική κυβέρνηση του Θαπατέρο γίνεται όλο και λιγότερο δημοφιλής. Για να μη μιλήσουμε βέβαια για τους γάλλους Σοσιαλιστές που υπέστησαν δριμεία ήττα στις ευρωεκλογές μετά την αποτυχία των προηγούμενων προεδρικών εκλογών. Βέβαια υπάρχει και η περίπτωση των πορτογάλων Σοσιαλιστών, οι οποίοι επανεξελέγησαν με ισχνή πλειοψηφία. Μέσα σε αυτό το καταστρεπτικό κλίμα, η μόνη χαραμάδα φωτός μπορεί και πρέπει να ξεπροβάλλει από το ΠαΣοΚ. Η Ελλάδα μπορεί να αποτελέσει την εξαίρεση. Ισως ακόμη και να αποτελέσει ένα εργαστήρι ιδεών.
Μια εξαίρεση στον κανόνα της ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας, η οποία βρίσκεται αντιμέτωπη με μια κρίση: κρίση ταυτότητας. Πρόκειται ωστόσο για μια κατάσταση πραγματικά παράδοξη, καθώς σχεδόν σε όλον τον κόσμο οι συνταγές που ακολουθούνται για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης δεν είναι παρά αυτές της Σοσιαλδημοκρατίας. Μέσω των πακέτων αναθέρμανσης της οικονομίας οι κυβερνήσεις προχωρούν σε αύξηση των δημόσιων δαπανών και οδηγούνται αναπότρεπτα σε μια πιο προσεκτική συμπεριφορά για την εξάλειψη των ανισοτήτων. Οι κλασικές φιλελεύθερες συνταγές τίθενται στο περιθώριο και ακόμη περισσότερο αποδοκιμάζονται ως πηγές της κρίσης.
Ας αναζητήσουμε λοιπόν τις αιτίες αυτής της υστέρησης. Η πρώτη είναι αναμφίβολα ότι η παγκόσμια οικονομική κρίση διεύρυνε το χάσμα που προϋπήρχε στους κόλπους της Αριστεράς. Το φαινόμενο αυτό έλαβε εντυπωσιακές διαστάσεις στη Γερμανία με την ενίσχυση του κόμματος της Αριστεράς του Οσκαρ Λαφοντέν, το οποίο απέσπασε σχεδόν το ένα τρίτο των δυνητικών ψήφων του σοσιαλδημοκρατικού SΡD.
Ο δεύτερος λόγος είναι ότι τα κόμματα της Δεξιάς και της Κεντροδεξιάς έδωσαν προφανώς μια ρεαλιστική απάντηση στην κρίση. Αρκεί να κοιτάξουμε την Ανγκελα Μέρκελ, τον Νικολά Σαρκοζί , ακόμη και τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι οι οποίοι στράφηκαν σε πολιτικές προστατευτισμού που απέχουν πολύ από τα ιδεολογικά τους «πιστεύω». Με αυτόν τον τρόπο προσέφεραν ασφάλεια στους πολίτες των χωρών τους.
Η Ελλάδα μπορεί να αποτελέσει την εξαίρεση στην Ευρώπη πιθανόν λόγω και της αδυναμίας της δεξιάς κυβέρνησης να αντιμετωπίσει την κρίση. Βλέπουμε λοιπόν ότι τα εργαλεία της Αριστεράς και η «αποκατάστασή» τους έστω και από τα δεξιά κόμματα είναι αυτά που εμπνέουν ασφάλεια και εμπιστοσύνη στους λαούς. Μια τέτοια εξέλιξη στην Ελλάδα θα πάει κόντρα στο ρεύμα της Ευρώπης, θα είναι ωστόσο σε απόλυτη συμφωνία με ό,τι έγινε σε άλλες χώρες όπως οι ΗΠΑ, η Βραζιλία και η Ινδία οι οποίες επέλεξαν την Αριστερά και όχι τη Δεξιά.

Είναι επίσης σημαντικό ότι το ΠαΣοΚ μοιάζει με εργαστήριο παραγωγής νέων ιδεών. Την εβδομάδα που πέρασε το γαλλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα διοργάνωσε δημοψήφισμα μεταξύ των μελών του τα οποία εκλήθησαν να αποφασίσουν για μια σειρά αποφάσεων. Οι δύο πιο σημαντικές- οι οποίες υπερψηφίστηκαν- αφορούν την κατάργηση της συγκέντρωσης διαφορετικών αξιωμάτων από τα πολιτικά πρόσωπα (σ.σ.: στη Γαλλία ο νόμος δίνει τη δυνατότητα να εκλέγεται κάποιος σε περισσότερα του ενός αιρετά αξιώματα, π.χ., δήμαρχος, νομάρχης και βουλευτής) και τη διεξαγωγή προκριματικών εκλογών για την ανάδειξη υποψηφίου προέδρου από το Σοσιαλιστικό Κόμμα κατά το πρότυπο των αμερικανικών κομμάτων. Η απόφαση ελήφθη με βάση και την προηγούμενη εμπειρία του ΠαΣοΚ, το οποίο είχε διοργανώσει αντίστοιχες εκλογές τον Νοέμβριο του 2003 με σκοπό να σταματήσει την υποχώρηση της δημοτικότητας του κόμματος μετά τη διακυβέρνηση του Κώστα Σημίτη.

Η μαζική κινητοποίηση των μελών που υπερψήφισαν τον Γιώργο Παπανδρέου επέτρεψαν στο κόμμα να αναδείξει έναν ηγέτη και μαζί με αυτόν να ανακτήσει τον δυναμισμό του. Σε αυτό το προηγούμενο στηρίχθηκε ο Ντομινίκ Στρος Καν ο οποίος πρότεινε την ιδέα της διεξαγωγής προκριματικών, προκειμένου να μετασχηματιστεί και το γαλλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα σε ένα κόμμα της «νέας γενιάς», της διαφάνειας και των ανοικτών διαδικασιών. Το μέλλον θα δείξει αν αυτή η διαδικασία που έφθασε από την Αθήνα στο Παρίσι θα έχει τα ίδια αποτελέσματα. Με άλλα λόγια, μένει να δούμε αν η γαλλική Αριστερά θα αναδείξει ή όχι ένα πρόσωπο ικανό να αντιπαρατεθεί στον Νικολά Σαρκοζί. Πρόσωπο που θα καταφέρει να συγκεντρώσει γύρω του όχι μόνο τους Σοσιαλιστές αλλά και τους Οικολόγους και το κέντρο. Συμπερασματικά, οι σημερινές εκλογές στην Ελλάδα ίσως δώσουν απαντήσεις σε δύο ερωτήματα: Γιατί οι έλληνες Σοσιαλιστές πέτυχαν εκεί όπου όλοι οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι απέτυχαν; Οι συνταγές που εφάρμοσε το ΠαΣοΚ για την ανανέωσή του μπορούν να μεταδοθούν και στο εξωτερικό;

Ο κ. Ζαν-Μαρί Κολομπανί είναι ένας από τους εγκυρότερους ευρωπαίους δημοσιογράφους, πρώην διευθυντής της εφημερίδας «Le Μonde». Το τακτικό, ανά Κυριακή, άρθρο του είναι γραμμένο αποκλειστικά για «Το Βήμα».
http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=6&artid=291978&dt=04/10/2009

©2008 Δημοσιογραφικός Οργανισμός Λαμπράκη Α.Ε. powered by NETVOLUTION

Ετικέτες Πολιτική-ανάλυση

αναρτήθηκε από το χρήστη george batzas @ Κυριακή, Οκτωβρίου 04, 2009