gbatzas-eleftheroipolites: Ενώ προχωρούμε σε νέο ελληνοτουρκικό παζάρι

20 Μαΐου 2010

Ενώ προχωρούμε σε νέο ελληνοτουρκικό παζάρι

Ενώ προχωρούμε σε νέο ελληνοτουρκικό παζάρι
εφ' όλης τής ύλης

Τα διδάγματα τής Ιστορίας δεν είναι, πάντα, ξεκάθαρα.
Ωστόσο μερικά από αυτά, έστω ανθρωπίνως τραγικά, είναι ολοκάθαρα.
H Τουρκία τού σημερα συνοδοιπορεί με την παρελθοντική αμφιρρέπουσα πολιτική της (Οθωμαντική-Νεοτουρκική, Κεμαλική). Δεν ακολουθεί το παράδειγμα τής μεταπολεμικής Γερμανίας (τών Βίλι Μπραντ, Χέλμουτ Κολ κ.ά.) που με λύπη και μετάνοια παραδέχτηκαν τα ναζιστικά εγκλήματα τού Χίτλερ ενσωματώνοντας συνάμα τη χώρα τους στην πορεία τής Δύσης. Και όχι μόνον αυτό: είναι και η εν δυνάμει πολιτική γραμμή τής Άγκυρας που συμβαδίζει με την τρομοκρατική Χαμάς. Βρίζει το Ισραήλ για τη Μεσανατολική πολιτική του, συνοδοιπορεί με το Ιράν και τα πυρηνικά σχέδιά του. Και, ακόμα, εξεγείρει φυλές με τουρκικές ρίζες στο Ιράκ. Και γενικότερα αποστασιοποιείται από τα κύρια αμερικανικά συμφέροντα στον νευραλγικό Κόλπο. Ιδίως στο τρίσκελο Ιράκ, Αφγανιστάν, Ιράν. Μωραίνει Κύριος; Δεν μπορούμε να το πούμε με βεβαιότητα, αλλά ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν ξεφεύγει αισθητά από την τουρκική φιλοαμερικανική γραμμή τών χρόνων που ακολούθησαν το τέλος τού Β' Παγκοσμίου Πολέμου (ιδίως με τούς Μεντερές, Οζάλ, Τσιλέρ). Αφού πρώτα η χώρα του (επί Ίνονου) είχε ερωτοτροπήσει, σχεδόν φανερά, με τον βάρβαρο τριμερή άξονα Γερμανία, Ιταλία, Ιαπωνία. Μνήμες που ξαναζωντανεύουν όχι θετικά για την τωρινή Τουρκία.
Επιπλέον, η πολιτική δραστηριότητα τού δίσκελου Αμπντουλάχ Γκιουλ και Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν υπέστη, τελευταία, δύο επιπλέον πολιτικά πλήγματα:
α) Ναυάγησε, σχεδόν ολοκληρωτικά, η πολυδιαφημισμένη συμφωνία με την Αρμενία.
β) Δημιουργήθηκε σάλος από την εσφαλμένη κίνηση τών Ερντογάν-Ναμπούκογλου να κόψουν μέρος από το σήριαλ τού γνωστού σκηνοθέτη Στίβεν Σπίλμπεργκ, στο σημείο που αναφερόταν το κάψιμο τής Σμύρνης, στην Καταστροφή τού 1922. Κάτι που διόγκωσε τα αντιτουρκικά σχόλια τών ΜΜΕ σε διεθνές εύρος!
...............................................
Η αναφορά στα ανωτέρω και το φρεσκάρισμά τους δεν αποτελεί για μένα στείρα χαιρεκακία. Απλά υπενθυμίζω στούς εδώ δικούς μας ηγέτες (στούς Γιώργο Παπανδρέου, Θ. Πάγκαλο, Δ. Δρούτσα, Γ. Πεταλωτή) και στούς όποιους άλλους εθνικούς μειοδότες (και δεν εξαιρώ τούς παρελθοντικούς Κώστα Καραμανλή, Μαριέττα Γιαννάκου και άλλους γαλάζιους) τα ρήγματα στο γενικό κορμό τού τωρινού τουρκικού δίσκελου πολιτική-διπλωματία. Αμερική και Ισραήλ αισθάνονται έντονα στο πετσί τους την τουρκική υπεροψία. Ναι, δεν πρόκειται για προδοσία, αλλά πρόκειται, τουλάχιστον, για παρασπονδία και μάλιστα σε πολλά καίρια μέτωπα.
Η Άγκυρα ειρωνεύεται την Αθήνα ισχυριζόμενη ότι "οι ελληνικοί εξοπλισμοί οδήγησαν την ελλαδική οικονομία στα πρόθυρα τής χρεοκοπίας". Και τούτο ενώ οι τουρκικοί εξοπλισμοί κινούνται στο τριπλάσιο τών ελληνικών. Χώρια οι μαζικές παραγγελίες (που ήδη έχουν παραδοθεί). Μεταξύ τους και οι συνδυασμένες πλωτές γέφυρες, πλατφόρμες και άλλα συμπληρωματικά μηχανικά μέσα αμερικανικής και γερμανικής κατασκευής.. Ιδίως γέφυρες που συναρμολογούνται γρήγορα, επιπλέουν σε πολύ ρηχά νερά επιτρέποντας το πέρασμα στην ελληνική όχθη μέσα σε 15-20 λεπτά τής ώρας. Εξουδετερώνοντας έτσι το ελληνικό φυσικό αμυντικό πλεονέκτημα τού συνοριακού ποταμού Έβρου.
Προσθέτω: οι τουρκικές πλωτές γέφυρες στην απέναντι όχθη τού Έβρου δεν είναι δικό μου προσωπικό εύρημα-μύθευμα. Χρονολογούνται τουλάχιστον από τις αρχές τού 2009. Αρκεί μια επίσκεψη στο Πεντάγωνο ή και στο ΥΠΕΞ (στα αρμόδια γραφεία ενημέρωσης) για να διαπιστωθεί κατά 100% το αληθές. Και κάτι επιβεβαιωτικά πιο σημαντικό: πριν δέκα μήνες (τον Ιούλιο 2009) το έγκυρο περιοδικό Στρατηγική έγραψε σχετικά: «Αλλαγή τών τακτικών και στρατηγικών δεδομένων στην κύρια γραμμή αντιπαράθεσης Ελλάδας-Τουρκίας, στον ποταμό Έβρο. Με μια κίνηση, η οποία δεν αφήνει κανένα περιθώριο αμφιβολιών για το τί σχεδιάζουν έναντι τής Ελλάδος οι γείτονες, προχώρησαν στην προμήθεια γεφυρών-πορθμείων, ενός κατεξοχήν επιθετικού όπλου και μάλιστα σε τέτοιες ποσότητες και με τέτοιες δυνατότητες που τούς επιτρέπει εντός λεπτών (!) να προχωρήσουν σε ζεύξη τού ποταμού Έβρου και να ξεχυθούν στο εσωτερικό τής ελληνικής επικράτειας. Για μία ακόμη φορά, η γειτονική χώρα πρωτοτυπεί, αφού είναι η μόνη παγκοσμίως, η οποία μεσούσης τής παγκόσμιας οικονομικής κρίσης δαπανά μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ για την απόκτηση μέσων ταχείας γεφύρωσης υδάτινων κωλυμάτων στο πλαίσιο ενός καλά μελετημένου και με σπουδή υλοποιούμενου εξοπλιστικού προγράμματος. Το ζήτημα είναι ιδιαίτερα σημαντικό, δικαιολογίες διπλωματικές-πολιτικές δεν υπάρχουν για την κίνηση αυτή και είναι επιβεβλημένο να τεθεί σε ανώτατο επίπεδο στην τουρκική πολιτική ηγεσία.»
...............................................
Εντός τού Μαΐου αναμένεται στην Αθήνα ―εκτός απροόπτου― ο τούρκος Πρωθυπουργός Ρ.Τ. Ερντογάν να συζητήσει με τον έλληνα ομόλογό του διάφορα άμεσης ελληνοτουρκικής επικαιρότητας θέματα. Ας έχουν υπόψη τους οι δικοί μας όλα τα ανωτέρω. Τόσο τα πολιτικά, όσο και τα στρατιωτικά "συν" και "πλην' τού τούρκου συνομιλητή. Και, συνεπώς, ας μην προχωρήσουν σε απλόχερες εθνικού τύπου παραχωρήσεις (για να κοιμούμαστε ήσυχοι)!
................................................
Με τα όσα αρνητικά για την Τουρκία περιέχονται στο πρώτο μέρος τού άρθρου αυτού επιχειρώ, έστω στο ελάχιστο, να επιστήσω την προσοχή τών "δικών μας" στο ότι σε τούτη τη χρονική περίοδο έχουν κάποια πλεονεκτήματα σε σχέση με τούς τούρκους ομολόγους τους. Δεν αιθεροβατώ. Ξέρω καλά ότι ιδίως στις παρούσες εσωτερικές, εδαφικές, πληθυσμιακές, οικονομικές, εξοπλιστικές, συμμαχικές συνθήκες η γειτονική μουσουλμανική χώρα πλεονεκτεί. Τι κι αν νιώθω επιβαλλόμενο να σημειώσω ότι τα ίδια "πλεονεκτήματα" είχαν (ή νόμισαν πως είχαν) οι Μουσολίνι και Χίτλερ το 1940 και το 1941. Επρόκειτο για πλάνη υπερεκτίμησης ως προς την απόδοση, που πέρα από την όποια τελική πολεμική έκβαση τούς κόστισε, στρατηγικά, πανάκριβα. Συνεπώς, είναι απαραίτητο η όποια διαπραγματευτική θέση με τούς Τούρκους να εστιάζεται στο 12 παρά 1 και όχι στο 12 και 1. Αλίμονο αν αρχίσουμε να μετράμε τα μεταξύ μας δούναι και λαβείν μετά την όποια πολεμική συμφορά.
Τα διδάγματα τής Ιστορίας δεν είναι, πάντα, ξεκάθαρα. Ωστόσο μερικά από αυτά, έστω ανθρωπίνως τραγικά, είναι ολοκάθαρα.
Ανδρέας Γ. Λαμπίκης, εκδότης μηνιαίας εφημ. "Κωνσταντινούπολης" Μάϊος 2010