gbatzas-eleftheroipolites

Η πρόκληση Νταβούτογλου

Tου Χρηστου Γιανναρα

Σε δύο άρθρα του στην εφημερίδα το «Εθνος» (2 και 4 Αυγούστου 2009) ο καθηγητής και ακαδημαϊκός κ. Βασίλειος Μαρκεζίνης πρόσφερε στο ελλαδικό κοινό μια συντομογραφική παρουσίαση του «φαινομένου Νταβούτογλου»: Σκιαγράφησε την προσωπικότητα, τις απόψεις και τη σημασία του ρόλου που διαδραματίζει σήμερα στη διεθνή σκηνή ο νέος υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας, η δυναμική των ιδεών του.
Η ανάγνωση των άρθρων γεννάει την ανάγκη να ευχαριστήσει κανείς τον καθηγητή Μαρκεζίνη για την εξαιρετικά γόνιμη πρόκληση και τη σοβαρότητα που κομίζουν οι προβληματισμοί του. Κατατίθενται στο κενό, στο τίποτα – η στελέχωση του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών από τη σημερινή κυβέρνηση υπηρετεί αποκλειστικά μικροκομματικές σκοπιμότητες απίθανης φτήνειας, η ανικανότητα και η μικρόνοια καταντούν γραφική την εξωτερική μας πολιτική. Και το σκηνικό συμπληρώνεται από τους ανάλογης στάθμης «αρμόδιους» εκπροσώπους της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Οσο για τις «δεξαμενές σκέψης» και «μελετών» διεθνολογικού προβληματισμού στην Ελλάδα, μοιάζει να κοπιάρουν τα μεταπτυχιακά ινστιτούτα της αλλοδαπής, όπου κάποτε σπούδασαν οι επιτελείς τους, ή την επεξεργασμένη πληροφόρηση με την οποία τους τροφοδοτούν «συμμαχικές» πρεσβείες. Το φαινόμενο Νταβούτογλου τούς είναι μάλλον «εξωτικό», υπερβαίνει τα ενδιαφέροντά τους.
Αλλά έστω και χωρίς ορατή ελπίδα, οι προβληματισμοί του καθηγητή Μαρκεζίνη παραμένουν γόνιμοι: υπάρχει ακόμα δυναμική ζύμη στην ελληνική κοινωνία, ανίσχυρη εκλογικά, αλλά φορέας των ζυμώσεων που μπορούν να οδηγήσουν σε εκρήξεις ανατροπών. Αξίζει λοιπόν να συζητηθεί η πρόκληση Νταβούτογλου και ποια θα μπορούσε να είναι η ελληνική αξιοποίησή της.
Η συζήτηση δεσμεύεται από πολύ συγκεκριμένα δεδομένα: το 1926, μετά την ανταλλαγή των πληθυσμών, η Τουρκία είχε 13 εκατομμύρια κατοίκους και η Ελλάδα 6,5 εκατομμύρια. Σήμερα η Τουρκία έχει 75 εκατομμύρια και η Ελλάδα 10. Το 2020 οι στατιστικές προβλέπουν για την Τουρκία 100 εκατομμύρια και για την Ελλάδα, το 2080, 2,5 εκατομμύρια.
Το δόγμα περί αναλογίας εξοπλισμών 7 προς 10 έχει από χρόνια εγκαταλειφθεί. Η ελλαδική ρητορεία για το «αξιόμαχον και ετοιμοπόλεμον» των Ενόπλων Δυνάμεων μοιάζει με συναισθηματική γραφικότητα, όταν όλοι (φίλοι και επίβουλοι) ξέρουν ότι:
Η θητεία μειώνεται συνεχώς με τη λογική της ψηφοθηρίας, όχι των αναγκών της άμυνας.
Ο εξοπλισμός της χώρας είναι η χρυσή ευκαιρία για λεηλασία δημόσιου χρήματος από τους πολιτικούς, τα κόμματα, τους μεσάζοντες, όχι για εκσυγχρονισμό της άμυνας.
Το κράτος, στο σύνολο των λειτουργιών του είναι «μπάχαλο» ανοργανωσιάς, ραστώνης και διάλυσης, δεν γίνεται να αποτελούν εξαίρεση οι Ενοπλες Δυνάμεις.
Το πιο ασφυκτικό από τα δεδομένα που οριοθετούν τη συζήτηση για την «πρόκληση Νταβούτογλου» είναι η διαφορά στο «φρόνημα» των δύο λαών: η τουρκική πολιτεία, με οποιαδήποτε κυβέρνηση, καλλιεργεί στα σχολειά και στον δημόσιο βίο ένα ζωντανό πατριωτισμό, εξωραϊσμένη (συχνά και πλαστογραφημένη) ιστορική συνείδηση, αίσθημα συλλογικής αξιοπρέπειας, περηφάνιας, ισχύος και διεθνούς κύρους της τουρκικής πατρίδας. Στην Ελλάδα η εκπαιδευτική πολιτική όλων των κομμάτων καλλιεργεί μεθοδικά τον αφελληνισμό της νεολαίας σαν προετοιμασία «αντίστασης» σε μια φαντασιωδώς επερχόμενη εθνικιστική χούντα. Κατασυκοφαντεί η εκπαίδευση στις συνειδήσεις των παιδιών την ιστορία του λαού τους. Τύπος και τηλεοράσεις χλευάζουν σαν περίπου φασισμό κάθε αναφορά σε πατρίδα, παράδοση, πολιτισμό. Στόχος και «νόημα» της οργανωμένης συλλογικότητας είναι μόνο να εξασφαλίζει με δάνεια τη μεγιστοποίηση της καταναλωτικής ευχέρειας των συνδικαλισμένων.
Εγκλωβισμένος στα ασφυκτικά αυτά δεδομένα ο τυχόν ανήσυχος Ελληνας πρέπει να διαλεχθεί με τα ρεαλιστικά και οξυδερκή πολιτικά οράματα του κ. Νταβούτογλου από θέσεως μηδενικής, κυριολεκτικά, ισχύος. Δεν έχει πια η Ελλάδα περιθώρια να διαπραγματευθεί παρά μόνο, έναντι οποιουδήποτε τιμήματος, την ιστορική συνέχεια ελληνικής παρουσίας στον 21ο αιώνα, τη διάσωση (αποτροπή εξαφάνισης) του ελληνόφωνου κρατιδίου. Οι Τούρκοι αποκλείεται να αγνοούν ότι μπορούν, οποιαδήποτε στιγμή θελήσουν, να καταλύσουν το διαλυμένο και διεφθαρμένο κρατίδιο που μόνο «επανίδρυση» θα το έσωζε. Βλέπουν και κρίνουν πόσο ανίκανοι είναι οι ελλαδίτες πολιτικοί να διαχειριστούν τα απλούστερα των προβλημάτων, πόσο το ενδιαφέρον τους εξαντλείται αποκλειστικά και αρρωστημένα στην εκλογή ή επανεκλογή τους.
Θα συζητούσαν, ίσως, οι Τούρκοι να δώσουν εγγυήσεις παράτασης της ελληνικής παρουσίας, αν πεισθούν ότι υπάρχει συμφερότερη γι’ αυτούς πολιτική από την τμηματική ή συνολική προσάρτηση των ελληνικών εδαφών. Το ενδεχόμενο διαπραγμάτευσης υποδηλώνεται στην περίπτωση Νταβούτογλου: Με τη δική του πολιτική λογική, συμφερότερη για την Τουρκία είναι η οθωμανική προοπτική αυτοκρατορίας, όχι η κεμαλική προοπτική του εθνικιστικού κρατισμού. Η αυτοκρατορία σήμαινε πάντοτε «τάξη πραγμάτων» (ordo rerum), το είδος της ειρηνικής συνύπαρξης διαφορετικών λαών και εθνοτήτων που εγκαινίασε η Ρώμη (pax romana), με άξονα ενότητας έναν ηγεμονικό λαό διαχειριστή κοινών για όλους πολιτιστικών προτεραιοτήτων.
Ο κ. Νταβούτογλου μοιάζει να θέλει την Τουρκία όχι σε ρόλο κρατικής «περιφερειακής υπερδύναμης» που υπηρετεί μιαν αμερικανική Παγκόσμια Τάξη Πραγμάτων και προϋποθέτει την «εσωστρέφεια» του κεμαλικού εθνικισμού. Θέλει την Τουρκία φορέα του ισλαμικού πολιτισμού, με ηγετικό ρόλο στην προαγωγή της συνύπαρξης χωρών που βρίσκονταν κάποτε κάτω από την οθωμανική κυριαρχία. Να αποκτήσει ο ισλαμικός πολιτισμός, στον γεωγραφικό χώρο της άλλοτε οθωμανικής επικράτειας, πολιτική προτεραιότητα έναντι του εθνικού κράτους, το οποίο, ως τυπικά δυτικό προϊόν, είναι δυσαφομοίωτο στην Ανατολή. Αρνείται ο Αχμέτ Νταβούτογλου την αφελή επιδίωξη των ΗΠΑ σήμερα: να ομογενοποιηθεί ο μουσουλμανικός κόσμος με βάση τον εκδυτικισμό του. Προσβλέπει όμως σε ένα Ισλάμ ανοιχτό προς τη Δύση, μετριοπαθές και συμβιβασμένο, γι’ αυτό και ζητάει την είσοδο της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ενωση.
Με αυτή την πολιτική λογική οι μόνοι με τους οποίους θα μπορούσε να συζητήσει ο κ. Νταβούτογλου (και τους χρειάζεται ως καταλύτη ρεαλισμού των στόχων του) είναι οι Ελληνες. Οχι οι «κεμαλικοί» Ελληνες, εθνικιστές κοραϊκοί, που συγκροτούν το σημερινό πολιτικό σύστημα και έχουν αναγάγει τον μηδενισμό σε επίσημη κρατική ιδεολογία. Αλλά οι Ελληνες που ξέρουν ότι για να μετέχουν δημιουργικά (και όχι παρασιτικά) στο γίγνεσθαι της δυτικής πρωτοπορίας, πρέπει να «μην ανήκουν» στη Δύση: να διασώζουν ενεργό και δυναμική την πολιτιστική τους ετερότητα. Με ποιες προϋποθέσεις η προτεραιότητα του πολιτισμού μπορεί να αναδείξει την Τουρκία άξονα μιας αυτοκρατορικής «ειρήνης» στον χώρο της άλλοτε οθωμανικής κυριαρχίας με όρους όχι αντιπαλότητας, αλλά συνεργασίας με τη Δύση; Αυτό μπορούν οι Ελληνες, για δεύτερη φορά στην Ιστορία, να το χειριστούν για λογαριασμό των Τούρκων αποτελεσματικά.
Αλλά η ανάλυση των προϋποθέσεων χρειάζεται μια δεύτερη επιφυλλίδα.

Hμερομηνία : 30/8/09
Copyright: http://www.kathimerini.gr

Ετικέτες Εξωτερική Πολιτική

αναρτήθηκε από το χρήστη george batzas @ Κυριακή, Αυγούστου 30, 2009 0 σχόλια

Η (ανύπαρκτη) ευρωπαϊκή πολιτική για τη μετανάστευση

Jean-Marie Colombani |
Αθήνα - Κυριακή 30 Αυγούστου 2009

Την ώρα που η προσοχή μας εστιάζεται στις εκλογές και στις στρατιωτικές επιχειρήσεις στο Αφγανιστάν, ένα άλλο φαινόμενο που βρίσκεται σε εξέλιξη στην ίδια χώρα θα έπρεπε να μας απασχολήσει ακόμη περισσότερο. Πρόκειται για τη μαζική έξοδο νεαρών, ακόμη και ανήλικων Αφγανών, που εγκαταλείπουν τα πάτρια εδάφη από τον φόβο νέου πολέμου με τους Ταλιμπάν. Το γεγονός έχει ήδη επισημανθεί από τις Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις (ΜΚΟ) που δραστηριοποιούνται στην περιοχή, όμως θα πρέπει να ασχοληθούμε πιο ενεργά με την αντιμετώπισή του. Πρώτον, είναι ζήτημα ηθικής καθώς πρόκειται για μικρά παιδιά και εφήβους. Δεύτερον, διότι μιλάμε για μια περιοχή όπου υπάρχει έντονη παρουσία των δυτικών χωρών και συνεπώς η κατάσταση εκεί τελεί υπό τον έλεγχό μας. Εξ αφορμής αυτού τίθεται εκ νέου το ζήτημα της ανυπαρξίας ευρωπαϊκής πολιτικής για τη μετανάστευση. Είναι δύσκολο να υπολογίσουμε το πραγματικό μέγεθος του προβλήματος. Οι μόνες αξιόπιστες μαρτυρίες προέρχονται από τις ΜΚΟ και την Υπατη Αρμοστεία των Ηνωμένων Εθνών για τους Πρόσφυγες. Σύμφωνα με τον διεθνή οργανισμό, σχεδόν 3.000 νεαροί Αφγανοί έκαναν το 2008 αίτηση ασύλου προς τις χώρες της Ευρω παϊκής Ενωσης, οι μισοί από τους οποίους προς τη Βρετανία. Ο αριθμός είναι βέβαιον ότι αυξάνεται και εκτιμάται μάλιστα ότι οι αιτούντες άσυλο από το Αφγανιστάν θα ξεπεράσουν για πρώτη φορά αυτή τη χρονιά σε αριθμό αυτούς που προέρχονται από την Υποσαχάρια Αφρική. Αυτά τα παιδιά, ηλικίας ως και 14 ετών, χρειάζονται πέντε- έξι μήνες για να διανύσουν τα περίπου 6.000 χιλιόμετρα που τα χωρίζουν από τα πρώτα σύνορα της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Μεγάλο μέρος αυτών εισέρχεται στην Ευρώπη διά μέσου της Ελλάδας. Και, ας μην κρυβόμαστε, οι συνθήκες υποδοχής τους- αν μπορούμε να μιλάμε για «υποδοχή»- είναι συνήθως απαράδεκτες. Η Υπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ ζήτησε την περασμένη εβδομάδα να κλείσει το κέντρο κράτησης των λαθρομεταναστών στην Παγανή της Μυτιλήνης, όπου στοιβάζονται σε άθλιες συνθήκες 900 άνδρες, γυναίκες και παιδιά. Ας μην ξεχνάμε ότι αυτοί οι ανήλικοι ξέφυγαν από τον πόλεμο με στόχο να διασφαλίσουν τη στοιχειώδη εκπαίδευση που θα τους επιτρέψει να ζήσουν με αξιοπρέπεια. Ας σκεφτούμε λοιπόν ότι η βελτίωση των συνθηκών υποδοχής, αλλά και η δημιουργία υποδομών για την εκπαίδευσή τους, προκειμένου να μπορέσουν στο μέλλον να γίνουν μέρος της ελίτ της πατρίδας τους, θα ήταν εξίσου «επικερδής επένδυση» με την αποστολή στρατιωτών στο Αφγανιστάν. Αυτή είναι μόνο μία από τις πτυχές του μεταναστευτικού προβλήματος, τις συνέπειες του οποίου υφίστανται κυρίως οι χώρες του ευρωπαϊκού Νότου. Η Ιταλία δέχεται τη μεγαλύτερη πίεση με την άφιξη 36.000 λαθρομεταναστών το 2008 αλλά και η Ελλάδα, η οποία δέχτηκε περισσότερους από 15.000 παράνομους μετανάστες την περασμένη χρονιά (αύξηση 400% σε σχέση με το 2007). Την ώρα, όμως, που ο Νότος αδυνατεί να αντιμετωπίσει μόνος το πρόβλημα, οι βορειοευρωπαϊκές χώρες αρνούνται να μοιραστούν τα βάρη των εταίρων τους. Αυτή η εικόνα που παρουσιάζει η Ευρώπη είναι ασφαλώς αρνητική, καθώς έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τη λογική της ελεύθερης μετακίνησης προσώπων, όπως ορίζει η Συνθήκη Σένγκεν. Ετσι οι κυβερνήσεις των χωρών εφαρμόζουν κατά το δοκούν διαφορετική μεταναστευτική πολιτική. Για παράδειγμα, η ιταλική κυβέρνηση υιοθέτησε νόμο- παρά την αντίθεση της Εκκλησίας- που καθιστά αξιόποινη πράξη την υποδοχή λαθρομεταναστών. Ο υπουργός Εξωτερικών Φράνκο Φρατίνι της κυβέρνησης του Σίλβιο Μπερλουσκόνι υπεραμύνθηκε της απόφασής του, λέγοντας ότι «η Ευρώπη αρέσκεται στα όμορφα λόγια αλλά δεν μας λέει τι να κάνουμε με τα κύματα των μεταναστών που κατακλύζουν τις ακτές μας».

Σε λίγες ημέρες θα αναλάβει την προεδρία της Ενωσης η Σουηδία. Μια χώρα που κατά το παρελθόν έχει αποδείξει πόσο φιλόξενη, αλλά και σήμερα δέχεται μέρος των χριστιανών του Ιράκ. Η Σουηδία λοιπόν σε συνεργασία με τον ευρωπαίο επίτροπο Δικαιοσύνης Ζακ Μπαρό έχουν αποφασίσει ότι η Ευρώπη πρέπει να προχωρήσει ένα βήμα μπροστά και σε αυτή την κατεύθυνση έχουν θέσει δύο φιλόδοξους ομολογουμένως στόχους. Ο πρώτος είναι να γίνει δεκτή από όλες τις χώρες η αρχή της μετεγκατάστασης των μεταναστών που προσεγγίζουν τις μεσογειακές ακτές της Ευρώπης. Ο δεύτερος στόχος είναι να διαμορφωθεί μια ενιαία πολιτική χορήγησης ασύλου το οποίο θα προχωρεί πέρα από το στοιχειώδες επίπεδο προστασίας, το οποίο υποτίθεται ότι γίνεται σεβαστό από όλες τις χώρες, χωρίς όμως αυτό να είναι υποχρεωτικό. Η επίτευξη του δεύτερου στόχου είναι ακόμη πιο δύσκολη, καθώς η ιδεολογική επικράτηση της Δεξιάς επιβεβαιώθηκε και στις πρόσφατες εκλογές για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.

Θα πρέπει, όμως, να γίνει αντιληπτό ότι η Ευρώπη, όπως και οι Ηνωμένες Πολιτείες στο παρελθόν, οφείλει να χρησιμοποιήσει τη μετανάστευση ως μοχλό ανάπτυξης. Ακόμη και αν δεν το αντιληφθούμε σήμερα, θα έλθει σύντομα η ημέρα που θα αποδεχτούμε ότι δεν μπορούμε παρά να εφαρμόσουμε στην πράξη τις ιδέες που εμείς οι ίδιοι επικαλούμαστε. Οφείλουμε, τέλος, να λάβουμε υπόψη ότι η υπογεννητικότητα που χαρακτηρίζει τις κοινωνίες μας καθιστά αναγκαία την παρουσία μεταναστών, αν βέβαια θέλουμε να διατηρήσουμε τα σημερινά επίπεδα ευημερίας που απολαμβάνουν οι ευρωπαίοι πολίτες.

Ο κ. Ζαν-Μαρί Κολομπανί είναι ένας από τους εγκυρότερους ευρωπαίους δημοσιογράφους, πρώην διευθυντής της εφημερίδας «Le Μonde». Το τακτικό, ανά Κυριακή, άρθρο του είναι γραμμένο αποκλειστικά για «Το Βήμα».
http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=6&artid=285868&dt=30/08/2009

©2008 Δημοσιογραφικός Οργανισμός Λαμπράκη Α.Ε. powered by NETVOLUTION

Ετικέτες Πολιτική-ανάλυση

αναρτήθηκε από το χρήστη george batzas @ Κυριακή, Αυγούστου 30, 2009 0 σχόλια

Η «αριστερή» μπότα του συστήματος

Του ΤΑΚΗ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΥ

Οπως προσπάθησα να δείξω προηγουμένως1, η πελώρια προπαγανδιστική εκστρατεία, η οποία εξαπολύθηκε πριν από τέσσερα περίπου χρόνια από την υπερεθνική ελίτ και τους σιωνιστές και τα ελεγχόμενα από αυτούς διεθνή ΜΜΕ, για την αποσταθεροποίηση του ιρανικού καθεστώτος και τη δαιμονοποίηση του λαϊκού κινήματος που το στηρίζει, ήδη εισήλθε στην τελική κρίσιμη φάση της.

Στη φάση δηλαδή που θα οδηγήσει τελικά στην αντικατάσταση του καθεστώτος με ένα «πελατειακό» καθεστώς -είτε από πραξικόπημα εκ των έσω είτε από στρατιωτικό κτύπημα «απ' έξω» είτε από συνδυασμό και των δύο- γεγονός που θα σηματοδοτήσει την αλλαγή του χάρτη σε ολόκληρη τη Μέση Ανατολή και θα ανοίξει τον δρόμο για την παγκόσμια επιβολή της Νέας Τάξης, από την Ασία και την Αφρική μέχρι τη Λατινική Αμερική.

Στην εκστρατεία όμως αυτήν δεν μετέχουν μόνο, όπως θα περίμενε κανείς, τα συστημικά όργανα και οι αντίστοιχοι κονδυλοφόροι, αλλά επίσης, εσκεμμένα ή μη, και ένα πελώριο τμήμα της σημερινής μεταμοντέρνας «Αριστεράς», που συμπεριλαμβάνει όχι μόνο τη ρεφορμιστική Αριστερά και τους ενσωματωμένους από καιρό στο σύστημα Οικολόγους-Πράσινους, αλλά και την «αντιεξουσιαστική» Αριστερά (που δεν ταυτίζεται με την αναρχική). Παρόμοια, άλλωστε, στάση είχε τηρήσει η Αριστερά αυτή, κατά κανόνα, και σε σχέση με τους άλλους πρόσφατους εγκληματικούς πολέμους της υπερεθνικής και της σιωνιστικής ελίτ, κρατώντας συνήθως «ίσες αποστάσεις» για τους κτηνώδεις βομβαρδισμούς στη Γιουγκοσλαβία και τις σφαγές στην Παλαιστίνη, το δολοφονικό εμπάργκο και στη συνέχεια την καταστροφή του Ιράκ, τη συνεχιζόμενη σφαγή στο Αφγανιστάν κ.λπ. Πρόκειται για την «Αριστερά», τύπου Ζίζεκ, Τσόμσκι, Αλμπερτ, Znet και το εδώ παρακλάδι του στην «αντιεξουσιαστική» «Βαβυλωνία» κ.λπ.) που, συμπλέοντας απόλυτα με την υπερεθνική ελίτ, σήμερα χαιρετίζει ως ριζοσπαστική τη ροζ επανάσταση των αστών εκσυγχρονιστών και των ρεφορμιστών ισλαμιστών - δηλαδή την «Αριστερά» που πολύ εύστοχα χαρακτηρίζουν Ρώσοι αναρχοκομμουνιστές2 ως την αριστερή μπότα του «ιμπεριαλισμού» ή, θα προτιμούσα, του «συστήματος»...

Εντούτοις, το γεγονός ότι το καθήκον σήμερα της αντισυστημικής Αριστεράς είναι πράγματι να υποστηρίζει πλήρως κάθε εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα που η υπερεθνική ελίτ και οι σιωνιστές ονομάζουν «τρομοκρατικό» (Χαμάς, Χεζμπολά κ.λπ.) καθώς και κάθε αντιστασιακή οργάνωση στις κατεχόμενες από την υπερεθνική ελίτ χώρες (Ιράκ, Αφγανιστάν) και φυσικά κάθε κίνημα ανεξαρτησίας από την ίδια ελίτ, δεν σημαίνει άκριτη υποστήριξη των καθεστώτων και κινημάτων αυτών, όπως κάνει τμήμα της αντισυστημικής Αριστεράς (Monthly Review, James Petras κ.ά.). Ετσι το ισλαμικό καθεστώς στο Ιράν στηρίζεται βέβαια σε ένα πελώριο κίνημα, που απαιτεί την ανεξαρτησία από τη Δύση και αποτελεί συνέχεια του κινήματος που επάνδρωσε την επανάσταση του 1979. Το κίνημα αυτό σήμερα στηρίζει τους φονταμενταλιστές της επανάστασης στον αγώνα που διεξάγουν ενάντια στους αστούς εκσυγχρονιστές και τους ρεφορμιστές μέσα στο καθεστώς, οι οποίοι με την υποστήριξη της υπερεθνικής ελίτ, εσκεμμένα ή μη, οδηγούν σε πελατειακό καθεστώς ελεγχόμενο από αυτήν. Ομως, όλα αυτά δεν αναιρούν το γεγονός ότι το καθεστώς αυτό -έστω και αν παίζει τον ρόλο κάποιου είδους «απελευθερωτικής θεολογίας», όπως έγραψα στη στήλη αυτή- δεν παύει να είναι ένα ανορθολογικό θεοκρατικό καθεστώς. Τις συνέπειες τις είδαμε, για παράδειγμα, στις «ανίερες» συμμαχίες του με τους σιίτες στο Ιράκ εναντίον των σουνιτών (δίνοντας τη δυνατότητα στην υπερεθνική ελίτ να εφαρμόσει άνετα τη δοκιμασμένη μέθοδο «διαίρει και βασίλευε», που τελικά επέτρεψε τη μετατροπή του Ιράκ σε πελατειακό καθεστώς), καθώς και στις αντίστοιχες συμμαχίες στο Αφγανιστάν, που επίσης μετατράπηκε σε πελατειακό καθεστώς, για να μην αναφερθώ στους θρησκευτικούς περιορισμούς ως προς τις γυναίκες, τους γκέι κ.λπ., που παραβιάζουν κατάφωρα την ατομική αυτονομία.

Ομως, όλα αυτά απλώς σημαίνουν ότι ο αγώνας των Ιρανών ισλαμιστών κατά της παγκοσμιοποίησης, στην πραγματικότητα δεν στρέφεται κατά της οικονομικής (καπιταλιστικής) παγκοσμιοποίησης, αλλά μόνο κατά της πολιτικής και πολιτιστικής παγκοσμιοποίησης, όπως άλλωστε συμβαίνει και με κάθε παρόμοιο ανορθολογικό κίνημα (π.χ. το δικό μας αντίστοιχο κίνημα των «Ελληνορθόδοξων» στρέφεται μόνο κατά της πολιτιστικής παγκοσμιοποίησης!)3. Αναμφισβήτητα, το ισλαμικό καθεστώς, όπως κάθε θεοκρατικό και θρησκευτικό καθεστώς, είναι ασύμβατο με την αυτονομία και την πραγματική δημοκρατία. Αλλωστε, η θεοκρατία και η θρησκεία γενικότερα, όπως προσπάθησα να δείξω αλλού4, αποτελούν πρωταρχικά παραδείγματα ετερονομίας και απόλυτης ασυμβατότητας με μια γνήσια δημοκρατία, όπως η Περιεκτική Δημοκρατία. Παρ' όλα αυτά, όμως, η αναγκαία προϋπόθεση για ν' ανοίξει ο δρόμος προς μία πραγματική δημοκρατία είναι η πολιτική -και αν είναι δυνατόν και οικονομική- ανεξαρτησία από την υπερεθνική ελίτ. Και είναι ακριβώς αυτή η πολιτική ανεξαρτησία του ιρανικού λαού που διακυβεύεται σήμερα και όχι κάποια ανθρώπινα δικαιώματα που παραχωρούν τα κράτη (έστω κατόπιν αιματηρών αγώνων) και εύκολα ανακαλούν τα ίδια, όπως συμβαίνει σήμερα στη Νέα Τάξη, ακόμη και σε σχέση με κράτη-κοιτίδες παρόμοιων δικαιωμάτων, όπως η Βρετανία! Η σύγχυση, επομένως, που δημιουργεί η ρεφορμιστική Αριστερά σε συνεργασία με μεταμοντέρνους «αναρχικούς» για την ανάγκη πάλης για τα ατομικά δικαιώματα σε κάθε χώρα, στην πραγματικότητα, μετατοπίζει το κέντρο της κοινωνικής πάλης από το αντισυστημικό στο ρεφορμιστικό πεδίο5.

Με άλλα λόγια, ο αγώνας για την ανεξαρτησία του Ιράν που διεξάγει το ισλαμικό καθεστώς με την υποστήριξη του λαϊκού κινήματος που το στηρίζει, είναι διπλά αντισυστημικός: πρώτον, διότι η πολιτική ανεξαρτησία αποτελεί την αναγκαία (όχι όμως και την επαρκή) συνθήκη για την ανάπτυξη ενός αντισυστημικού αγώνα για κοινωνική απελευθέρωση και, δεύτερον, διότι η ανατροπή του συστήματος δεν προϋποθέτει βέβαια την ανατροπή των... μουλάδων, αλλά της ίδιας της υπερεθνικής ελίτ που το ελέγχει! Ο ιστορικός άλλωστε ρόλος της αντισυστημικής Αριστεράς, όταν ανέκυπταν παρόμοιες συγκρούσεις με τις σημερινές στο Ιράν ή στην Παλαιστίνη, δεν ήταν να συντάσσεται με τις ροζ «επαναστάσεις» των αστών ή να καταδικάζει εξίσου θύτη και θύμα, αντίστοιχα, αποπροσανατολίζοντας και αδρανοποιώντας εκατομμύρια ακτιβιστές σε όλο τον κόσμο -όπως κάνει σήμερα η «αριστερή» μπότα του συστήματος, που ουσιαστικά παίζει τον ρόλο του συνοδοιπόρου του- αλλά να στηρίζει κριτικά εκείνα τα κινήματα και «καθεστώτα-παρίες», που αντιτάσσονταν στις διεθνείς ελίτ που εκπροσωπούσαν το ίδιο το σύστημα. Για κάθε συνεπή αντισυστημικό αριστερό είναι επομένως προφανές, ότι η πτώση των αγιατολάδων, που αναγκαστικά θα οδηγήσει στην αντικατάστασή τους με ένα πελατειακό καθεστώς της υπερεθνικής ελίτ, όχι μόνο δεν πρόκειται να έχει την παραμικρή αντισυστημική σημασία, αλλά, αντίθετα, θα έχει κατακλυσμιαίες πολιτικές και κοινωνικές συνέπειες σε όλο τον κόσμο, αφού, μέσα από την εξάλειψη κάθε σημαντικής αντίστασης ενάντια στην υπερεθνική ελίτ, μπορεί να οδηγήσει στην καθιέρωση της ηγεμονίας της για πολλά χρόνια στο μέλλον.

X.K. Τεγόπουλος Εκδόσεις Α.Ε.
Ελευθεροτυπία, Σάββατο 29 Αυγούστου 2009
http://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos/

Ετικέτες Διεθνή θέματα

αναρτήθηκε από το χρήστη george batzas @ Σάββατο, Αυγούστου 29, 2009 0 σχόλια

Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΣΟΒΙΕΤΙΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΕΘΝΙΚΟΑΣΤΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

Δημοσιεύουμε ένα μέρος από την μελέτη του Νίκου
Ψυρουκη σχετικά με τον ρόλο της πρώην Σοβιετικής Ένωσης
στον Ελληνοτουρκικό πόλεμο.

Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΣΟΒΙΕΤΙΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ

ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΚΗ
ΕΘΝΙΚΟΑΣΤΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

Σχετικά με το μέγεθος του ρόλου της Σοβιετικής ¨Ένωσης στην
τουρκική εθνικοαστική επανάσταση υπάρχουν βασικά δυο
διαφορετικές αντιλήψεις.
Ή άποψη τοϋ Γ.Κορδάτου ότι τότε η Σοβιετική Ένωση δεν έπαιζε
ρόλο μεγάλης δύναμης, εμ¬ποδίζει ασφαλώς το μελετητή να δει σε όλο
το βάθος την σοβιετική συνεισφορά στην ανάπτυξη της
αντιαποικιακής πάλης στην Εγγύς Ανατολή γενικά και
στην Τουρκία ιδιαίτερα 1.
Ό Κ. Σακελλαρόπουλος υποστηρίζει την γνώμη ότι
«ή Σοβιετική Ρωσία υπήρξε αποφασιστικός υπέρ της
επαναστάσεως παράγων»2 . Ή γνώμη του συμπίπτει με
εκείνη τής πλειοψηφίας των ιστορικών πού ασχολήθη¬καν με
τα προβλήματα της Εγγύς Ανατολής μετά τον πρώτο
παγ¬κόσμιο πόλεμο.
Εκεί πού γίνεται σοβαρή αλλοίωση της πραγματικότητας είναι στο δεύτερο σκέλος τού προβλήματος, δηλαδή στην εξήγηση των αίτιων της βοήθειας της Σοβιετικής Ένωσης προς τα άντι-αποικιακά κινήματα τής Εγγύς Ανατολής, στο διάστημα 1919 - 22. Ή δυ¬τική αστική ιστοριογραφία προσπαθεί να εξηγήσει την τότε άντιαποικιακή πολιτική τού σοβιετικού κράτους σαν μία νέα προσπάθεια συνέχισης τής παλιάς ρωσικής πολιτικής. Την άποψη αυτή την υπερασπί¬ζονται όλοι οι αστοί ιστοριογράφοι: από τον Ε.Driault και τον William Miller μέχρι τον σοσιαλσωβινιστή Robert Lacost 3 Η τουρκική αστική ιστοριογραφία δί¬νει μία παραπλήσια εξήγηση στο πρόβλημα, θεωρεί την σοβιετική βοήθεια προς την τουρκική επανάσταση σαν κάτι ξένο προς τις επιδιώξεις τού σοβιετικού κράτους. Κατά τους Τούρκους αστούς Ιστορι¬κούς ή Σοβιετική "Ένωση υποχρεώθηκε από τα γεγονότα να, βοηθή¬σει την άντιαποικιακή πάλη τού Τούρκικου λαού, παρά την αντίθετη επιθυμία της. Οι "Έλληνες πάλι αστοί ιστορικοί προσπαθούν να εκμεταλλευτούν τη σοβιετική πολιτική για να δημιουργήσουν αντισοβιετικά αισθήματα στους αναγνώστες τους. Πασχίζουν να εξηγήσουν τα ελατήρια της σοβιετικής υποστήριξης στην τουρκική επανάσταση σαν ανθελληνικά, ενώ παρασιωπούν το γεγονός άτι μια από τις πρώτες πράξεις τού σοβιετικού κράτους ήταν ή παραίτηση του από τα Ιμπε¬ριαλιστικά οικονομικά προνόμια πού είχε ή τσαρική Ρωσία στην Ελ¬λάδα. Το ελληνικό όμως κράτος αντί για ευχαριστίες έστελνε τον ελ¬ληνικό στρατό στην Ουκρανία για να πολεμήσει την Σοβιετική Ένω¬ση. Ή στάση της Σοβιετικής "Ένωσης απέναντι στην τουρκική επα¬νάσταση δεν επηρεάσθηκε από το μεγάλο αυτό σφάλμα της κυβέρνησης τού Ε. Βενιζέλου. Η θετική_ βοήθεια τού επαναστατικού σοβιετικού κράτους, δεν ήταν συνέχιση τής μεγάλο κρατικής τσαρικής πολιτικής. Ούτε πάλι πήγαζε από τις ανάγκες της στιγμής, δηλαδή για την α¬νακούφιση των Σοβιέτ σε μία εποχή πού αντιμετώπιζαν την ξένη ε¬πέμβαση και τον εμφύλιο πόλεμο. Δεν υπήρξε μία πράξη αντιπερισπα¬σμού στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Το συμπέρασμα αυτό βγαίνει από την διαπίστωση πώς: α) η βοήθεια δεν δόθηκε με όρους ή με διατή¬ρηση παλιών ρωσικών προνομίων, β) η βοήθεια δεν αποτελούσε εκ¬βιασμό προς τρίτους. Ή σοβιετική κυβέρνηση δεν έδωσε ούτε την παραμικρή ευκαιρία να γίνει συζήτηση για ανταλλάγματα στην βάση τού περιορισμού ή τερματισμού της σοβιετικής βοηθείας προς την Αγ¬κυρα.΄ Ή στάση τής Σοβιετικής Ρωσίας προς την τουρκική εθνικοαστική επανάσταση, υπήρξε έμπρακτη εκδήλωση τής μαρξιστικής θεωρίας για την σύγχρονη παγκόσμια εξέλιξη.
Η σοβιετική εξωτερική πολιτική στα χρόνια 1919—22 βασίστηκε στα γενικότερα συμφέροντα τού διεθνούς σοσιαλιστικού κινήματος. Ή άνοδος τού κινήματος αυτού εξαρτάται πάντα από τον συσχετισμό των δυ¬νάμεων ανάμεσα σ' αυτό και το παγκόσμιο αστικό σύστημα. Ή σημαντικότερη φυσιογνωμία του σοβιετικού κράτους, ο Λένιν, αρκετά χρόνια πριν από την δημιουργία τής Σοβιετικής "Ένωσης, διαπίστωνε ότι το αστικό καθεστώς «δεν μπορεί να ζήσει και να αναπτυχθεί χωρίς την διαρκή επέκταση της σφαίρας κυριαρχίας του, χωρίς την άποικιοποίηση νέων χωρών και την μετατροπή των μη αστικών παλιών χωρών σε τροφοδότη τής παγκόσμιας οικονομίας»4 . Στην διαπίστω¬ση αυτή βασίστηκε και ή επίσημη εξωτερική πολιτική τού σοβιετικού κράτους. Ή άντιαποικιακή πάλη και η πάλη για την κατάργηση τού αποικιακού συστήματος, αφαιρεί την υλική βάση τής αποικιοκρατίας και του Ιμπεριαλισμού. Δημιουργεί προϋποθέσεις για την άνοδο του σοσιαλισμού, για την κατοχύρωση τής ασφάλειας και ανεξαρτησίας του σοσιαλιστικού κράτους. Ό Λένιν πίστευε πώς η όλη Ιστορική εξέ¬λιξη για ένα πολύ μεγάλο διάστημα, θα καθοριστεί άπό την πορεία του άντι-αποικιακοϋ - άντιμπεριαλιστικοΰ αγώνα των' καταπιεζομένων λαών. Ό ίδιος έλεγε πώς: «ή αυριανή ήμερα στην παγκόσμια ιστορία θα είναι μια τέτοια ημέρα όπου μια για πάντα θα αφυπνιστούν οι καταπιεζόμενοι από τον ιμπεριαλισμό λαοί και που θα αρχίσει ένας αποφασιστικός,
θα είναι μια τέτοια ήμερα, όπου μια για πάντα θα αφυπνισθούν οι καταπιεζόμενοι από τον ιμπεριαλισμό λαοί και πού θα. αρχίσει §ένας απο¬φασιστικός, μακρόχρονος και δύσκολος αγώνας για την απελευθέρωση τους». Επίσης πίστευε πώς ή απάρνηση των έθνικοαπελευθερωτικών πολέμων είναι «θεωρητικό λάθος, ιστορικό σφάλμα και εκδήλωση του ευρωπαϊκού σωβινισμού».
Δεν είναι λοιπόν ανεξήγητο γιατί μία από τις πρώτες φροντίδες του σοβιετικού κράτους ήταν να δείξει έμπρακτα τον βαθύ άντιαποικιακό του χαρακτήρα. Στις 15.11.1917 ή σοβιετική κυβέρνηση δημοσίευσε την «Διακήρυξη των δικαιωμάτων των εθνών της. Ρωσίας». Ή Διακήρυξη βασιζόταν σε τέσσερες αρχές: 1. Στην αρχή της ισότητας και αυτοτέλειας των εθνών της Ρωσίας. 2. Στην αρχή του δικαιώματος των εθνών της Ρωσίας για την αυτοκυβέρνηση τους μέχρι και την αποχώρηση τους και τον σχηματισμό ανεξάρτητων κρατών. 3. Στην αρχή τής κατάργησης όλων των εθνικών και εθνικοθρησκευτικών προνομίων περιορισμών. 4. Στην αρχή της απόλυτης ελευ¬θερίας στην ανάπτυξη των εθνικών μειονοτήτων και των εθνικών ομάδων πού κατοικούν στο Έδαφος της Ρωσίας (5). Η Διακήρυξη μπήκε αμέσως σε εφαρμογή. Η Φινλανδία και η Πολωνία έγιναν ανε¬ξάρτητα αστικά κράτη, εχθρικά μάλιστα προς την Σοβιετική Ένωση. Ή Ουκρανία, ή Λευκορωσία, η Υπερκαυκασία και η Κεντρική Ασία Ισότιμες ομόσπονδες Δημοκρατίες της Σοβιετικής Ένωσης. Το 1919 το Τουρκεστάν έγινε ισότιμη ομόσπονδη Δημοκρατία της Σοβιετικής "Ένωσης.

Ταυτόχρονα με την έμπρακτη απόδειξη του άντιαποικιακοΰ της χαρακτήρα, ή Σοβιετική "Ένωση εφάρμοσε συνεπή άντιαποικιακή ε¬ξωτερική πολιτική. Ό Λένιν, πριν από την Οκτωβριανή επανάσταση, Έγραφε ότι ένας από τους βασικούς σκοπούς της εξωτερικής πολιτι¬κής ενός μελλοντικού σοσιαλιστικού κράτους στην Ρωσία θα είναι να βοηθήσει «την απελευθέρωση όλων των αποικιών, την απελευθέρωση όλων των εξαρτημένων, καταπιεζομένων και μη ισοτίμων εθνών». Μετά την δημιουργία τού σοβιετικού κράτους ή επιδίωξη έγινε πραγ¬ματικότητα. Το δεύτερο συνέδριο των Σοβιέτ ψήφιζε την διακήρυξη τής ειρήνης στην οποία καθαρά έλεγε «ότι σκοπός της Σοβιετικής "Ένωσης είναι η ανεξαρτησία όχι μόνο τής Ευρώπης, αλλά και των πιο απομακρυσμένων υπερπόντιων χωρών».
Το νέο σοβιετικό κράτος βοήθησε έμπρακτα την άντιαποικιακή πάλη στις Ινδίες, στην Κίνα, στην Περσία, στο Αφγανιστάν, στην Τουρκία. "Όλα αυτά τα κινήματα δεν ήταν σοσιαλιστικά. Τα περισ¬σότερα βρίσκονταν κάτω από την καθοδήγηση τής ντόπιας αστικής τάξης. Ή ιδεολογία τους ήταν ή εθνικιστική αστική άντιαποικιακή ιδεολογία. "Όμως επειδή πήγαζε από τις επιδιώξεις τής αποτίναξης του αποικιακού ζυγού και τής κατάκτησης τής εθνικής ανεξαρτησίας, ήταν_ αντιρατσιστική και άντιϊμπεριαλιστική. Αναφέρουμε για παρά¬δειγμα την διατύπωση του τούρκικου εθνικισμού, έτσι όπως τον έδωσαν οι ίδιοι οι Τούρκοι αστοί ιδεολόγοι: «Ό τουρκικός εθνικισμός, θεωρεί το Τουρκικό Έθνος ένδοξο μέλος τής μεγάλης οικογένειας της ανθρωπότητας,
συμπαθεί όλη την ανθρωπότητα, δεν καλλιεργεί ούτε προκαλεί αισθήματα εχθρότητας προς τα αλλά έθνη εφόσον φυσικά αυτά 'δεν θίγουν την τιμή του και τα εθνικά του συμφέροντα». Μέσα στην διατύπωση αυτή διαφαίνονται καθαρά τα σπέρματα της άρνησης. Οι Τούρκοι αστοί Ιδεολόγοι συνταύτισαν την αποικιακή και Ιμπεριαλιστική πολιτική τού μονοπωλιακού κεφαλαίου με ολόκληρα έθνη. Έτσι δημιούργησαν την προϋπόθεση της μελλοντικής ανάπτυ¬ξης του αντιδραστικού φανατικού τούρκικου σωβινισμού πού τις απάνθρωπες συνέπειες του τις γνώρισε πολύ καλά δ μικρασιατικός ελ¬ληνισμός. Παρ' όλα αυτά ή εθνικιστική αστική ιδεολογία των έθνικοαστικών επαναστάσεων στις αποικίες, δεν είχε ούτε και έχει το ίδιο περιεχόμενο με την ρατσιστική σοβινιστική ιδεολογία των ιμπεριαλι¬στικών κρατών πού σκοπό της έχει να διευκολύνει τις αποικιακές κα¬τακτήσεις, την εδραίωση του αποικιακού ζυγού και την καταπίεση της πλειοψηφίας της ανθρωπότητας.

Το σοβιετικό κράτος όταν στα 1919-22 βοηθούσε την τουρκική εθνικοαστική επανάσταση δεν σήμαινε άτι παραδεχόταν και την ιδεο¬λογία της. Στον τομέα αυτόν υπήρχε πολύ ξεκάθαρος διαχωρισμός. Ή ιδεολογία και ή πολιτική του σοβιετικού κράτους βρισκόταν σε αντί¬θεση με τον τουρκικό αστικό σωβινισμό. Ή σοβιετική συμπαράσταση προς την τουρκική έθνικοαστική επανάσταση ήταν συγκεκριμένη. Αφορούσε καθαρά την ενίσχυση του Τουρκικού λαού στην πάλη του για την σωτηρία της εθνικής του ανεξαρτησίας και της κρατικής αυ¬τοτέλειας τής πατρίδας του. Σε μια συνομιλία πού είχε δ Λένιν με τον πρώτο σοβιετικό Πρεσβευτή στην Άγκυρα, Σ, Η. Άράλωφ, έδινε όχι μόνο τον χαρακτηρισμό του Άτατούρκ αλλά και το βαθύτερο νόημα της σοβιετικής βοήθειας. «Ό Μουσταφά Κεμάλ Πασάς — έλεγε ό Λένιν δεν είναι σοσιαλιστής.. Πάντως φαίνεται άτι είναι υπέροχος οργανωτής, έξυπνος, ηγήθηκε της άστικοδημοκρατικης επανάστασης και τα έβαλε με τους ιμπεριαλιστές επιδρομείς... Ό λαός έχει πίστη σ' αυ¬τόν. Είναι ανάγκη να βοηθηθεί. Και αυτό είναι σημαντική βοήθεια προς τους Τούρκους εργάτες και αγρότες.
Να ποιο είναι το νόημα τής δουλειάς σας. Να σέβεστε την τουρκική κυβέρνηση, τον Τουρκικό λαό, να μην είστε υπεροπτικός και να μην αναμιγνύεσθε στις εσωτερι¬κές υποθέσεις» (6) . Σε επιστολή τού Λένιν προς τον υπουργώ των εξω¬τερικών τής Σοβιετικής "Ένωσης Τσιτσέριν για την συνδιάσκεψη τής Γένουας (1922), διαβάζουμε: «Το νέο στοιχείο τής διεθνούς πολιτι¬κής μας συνοψίζεται στο έξης: Οι Νέγροι και οι άλλοι αποικιακοί λαοί πρέπει να παίρνουν μέρος στις συνδιασκέψεις και στις επιτροπές σαν Ισότιμα μέλη και να έχουν το δικαίωμα να εμποδίζουν την ανάμι¬ξη των άλλων στα εσωτερικά τους». Και σε άλλο σημείο αναφέρει: «Πρέπει να επιβληθεί ή αρχή όπως οι διεθνείς συνδιασκέψεις και τα συνέδρια να μην έχουν το δικαίωμα να αναμιγνύονται στα εσωτερικά των αδύνατων λαών» (10). Σε_ αυτά τά δυό_ντοκουμέντα φαίνεται πολύ καλά ή πολιτική τής_ άντιιμπεριαλιστικής ειρηνικής συνύπαρξης των κρατών, ανεξάρτητα από τις πολιτικές και ιδεολογικές διαφορές τους και πού βασίζεται στον σεβασμό τής ανεξαρτησίας τους. Έτσι χωρίς να συνταυτίζεται η πολιτική της Σοβιετικής Ένωσης με εκείνη της εθνικιστικής Τουρκίας, ή πρώτη σύναψε φιλικές σχέσεις με την δεύτε¬ρη και τη βοήθησε στον έθνικααπελευθερωτικό της αγώνα. Ή άντιιμπεριαλιστική αλληλεγγύη υπήρξε το πνεύμα της πολιτικής τής «ειρη¬νικής συνύπαρξης» τού Λένιν.
Άλλα η Σοβιετική Ένωση όταν είδε ότι ο μικρασιατικός ελληνι¬σμός θα γινόταν ολοκαύτωμα για τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστών, προσπάθησε να μεσολαβήσει και να τον σώσει. Ό Γ. Κορδάτος μας αναφέρει ότι το 1922 ήλθε στην" Ελλάδα σοβιετικός εκπρόσωπος του υπουργείου των εξωτερικών με σκοπό να διαπραγματευθεί μια φιλική μεσολάβηση τής Σοβιετικής Ένωσης για τον ειρηνικό τερματισμό του ελληνοτουρκικού πολέμου στην Μικρά Ασία (η). Ό σοβιετικός δι¬πλωμάτης ήλθε με πολωνικό διαβατήριο, γιατί τότε ή Ελλάδα δεν είχε διπλωματικές σχέσεις με την Σοβιετική Ένωση. Ζήτησε από τον Γ. Κορδάτο, σαν ηγέτη τότε, πολιτικού κόμματος (του Κομμουνι¬στικού) , να έλθει σε επαφή με την ελληνική κυβέρνηση και να τής ανακοινώσει τον ερχομό του και τον σκοπό τής αποστολής του. Ό Κορ¬δάτος, 8πως γράφει, πήγε και είδε για τον σκοπό αυτό τους υπουρ¬γούς Ν. Στράτο και Α. Καρτάλη, χωρίς ναχει όμως κανένα θετικό αποτέλεσμα ή επίσκεψη του. Η μαρτυρία του Γ. Κορδάτου έχει μεγάλη ιστορική σημασία για αυτό και πρέπει να πιστοποιηθεί και από άλλες πηγές για να κατοχυρωθεί ή εγκυρότητα της και τυπικά. Το γε¬γονός έχει ιδιαίτερη σημασία γιατί χρονολογικά συμπίπτει με την εποχή πού ή εθνική μας καταστροφή στην Μικρά Ασία ήταν πια σί¬γουρη. Ή σοβιετική χειρονομία δείχνει πόσο βαθειά δημοκρατική και προοδευτική ήταν ή αρχή του σοβιετικού κράτους για την προστασία των εθνικών μειονοτήτων. Στην συγκεκριμένη περίπτωση αν δ τουρ¬κικός αστικός σωβινισμός δεν Έβρισκε κατάλληλο κλίμα για να κατα¬κτήσει τις τουρκικές λαϊκές μάζες σε βάρος των Ελλήνων και των Αρμενίων τής Μικράς Ασίας, τότε και οι δύο αυτές μειονότητες θα σώζονταν από την καταστροφή κα!. ή τουρκική έθνικοαστική επανάσταση θα Έπαιρνε πιο βαθύ δημοκρατικό και κοινωνικό περιεχόμενο. Οπωσδήποτε ο αποπροσανατολισμός του Τούρκικου λαού στην αποφασι¬στική στιγμή τής νίκης, με την .διοχέτευση τής μαχητικότητας του σε απάνθρωπες σφαγές σε βάρος των αλλοεθνών συμπολιτών του, του αφαίρεσε την δυνατότητα να αξιοποιήσει, όσο μπορούσε καλύτερα, τους καρπούς του θριάμβου του. Να γιατί οι ιμπεριαλιστές Άγγλοι, Αμερικάνοι, Γάλλοι και Ιταλοί ενίσχυσαν με την στάση τους την σφαγή του μικρασιάτικου ελληνισμού το φθινόπωρο του 1922. Για αυτούς ή σφαγή των Ελλήνων ήταν ή ιδανικότερη λύση τής στι¬γμής. Ό σοβινιστικά φανατισμένος λαός, έστω και νικητής, τους ήταν ακίνδυνος. Ό Καρολίδης μάς δίνει την παρακάτω εικόνα από τις σφαγές στην Σμύρνη: «Επίσημοι μαρτυρίαι βεβαιοΰσιν δτι ού μόνον έν ταΐς έσωτερικαϊς συνοικίαις τής πόλεως αλλά και έν αύτη τή προ¬κυμαία ενώπιον τών άπό τών πλοίων άναισχύντως θεωμένων Ευρω¬παίων και Αμερικανών έτι, έσφάζοντο αθρόοι και όσοι 5έ διαφυγόν¬τες την σφαγήν ερρίπτοντο εΐς την θάλασσα ουδεμιάς έτύγχανον βοηθείας, ούτως ώστε η θάλλασσα επί μέγα μήκος επληρώθη πτωμάτων σφγέντων ή πνιγέντων εις τρόπον ώστε ηδύνατο τις βαδίζων επί των πτωμάτων τούτων να διανύση μέγα μέρος της κα΄τα την προκυμαίαν θαλάσσης ώσπερ επί ξηράς βαδίζων. Και αυτοί οι Αμερικανοί ενώ ηδύναντο δια μιας μόνον βολής τηλεβόλου να διασκορπίσωσι το αιμοδιψόν πλήθος, εθεώντο μετά θλίψεως, αλλά και άνευ ενεργείας τινός το τελούμενον αιματηρόν δράμα".

Βλέπε συνέχεια στην διδακτορική διατριβή του ιστορικού Νίκου Ψυρούκη
«Η Μικρασιατική Καταστροφή» εκδόση Επικαιροτητα Αθήνα 1982

Ετικέτες Πολιτική-ιστορία

αναρτήθηκε από το χρήστη george batzas @ Παρασκευή, Αυγούστου 28, 2009 0 σχόλια

Απόβαση της Μεγάλης Ιδέας στη Μικρασία

Ο ρόλος των Συμμάχων στην ανάληψη της εκστρατείας το 1919
και στην καταστροφή που ακολούθησε το 1922

Του Στεφανου Χελιδονη

Κωνσταντινος Σβολοπουλος
Η απόφαση για την επέκταση της ελληνικής κυριαρχίας στη Μικρά Ασία
πρόλογος: Νικόλαος Παπαδάκης
εκδ. Ικαρος
«Στο τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, η Τουρκία θα μπορούσε να είχε υποκύψει στις ξένες δυνάμεις που προσπαθούσαν να διεκδικήσουν το έδαφός της, ή επεδίωκαν να επαναφέρουν μία αρχαία αυτοκρατορία. Αλλά η Τουρκία διάλεξε ένα διαφορετικό μέλλον. Απελευθερώσατε τον εαυτό σας από τον ξένο έλεγχο, και ιδρύσατε μία δημοκρατία που επιβάλλει τον σεβασμό των Ηνωμένων Πολιτειών και του ευρύτερου κόσμου».
Τάδε έφη ο πρόεδρος των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα στο πλαίσιο της ομιλίας του προς το τουρκικό κοινοβούλιο στην Αγκυρα, στις 6 Απριλίου, κατά τη διάρκεια της επίσημης επίσκεψής του στην Τουρκία. Η ξένη δύναμη που «επεδίωκε να επαναφέρει μία αρχαία αυτοκρατορία» στη Μικρά Ασία, δεν ήταν άλλη από την Ελλάδα.
Οταν η Ελλάδα αποβίβασε στρατό στη Σμύρνη στις 15 Μαΐου του 1919, το έκανε έπειτα από εντολή της παντοδύναμης τριανδρίας στη Συνδιάσκεψη των Παρισίων, του προέδρου των ΗΠΑ Γούντροου Ουίλσον, του Βρετανού πρωθυπουργού Λόιδ Τζορτζ και του πρωθυπουργού της Γαλλίας Ζορζ Κλεμανσό προς τον Ελευθέριο Βενιζέλο. Και όταν ο Βενιζέλος στις 6 Μαΐου του 1919 απαντούσε «είμεθα έτοιμοι» στο ερώτημα του Λόιδ Τζορτζ, αν η Ελλάδα είχε διαθέσιμο στρατό για την κατάληψη της Σμύρνης, άρπαζε την ευκαιρία για την πραγμάτωση του κυρίου αιτήματος της χώρας μας στη Συνδιάσκεψη της Ειρήνης, σύμφωνου με τις διακηρύξεις του Γούντροου Ουίλσον: «Κανένας λαός δεν οφείλει να αποδεχτεί κυριαρχία που δεν του είναι αρεστή• η κατοχύρωση της απόλυτα ελεύθερης ανάπτυξης, υπό καθεστώς εδαφικής ασφάλειας, υπαγορεύει την απαλλαγή από την τουρκική καταπίεση, τόσο στην Ευρώπη όσο και στην Ασία».

Με εκατοντάδες χιλιάδες Μικρασιάτες πρόσφυγες στην Ελλάδα, τους οποίους η τουρκική κυβέρνηση είχε εκδιώξει μεταξύ του 1914 και του 1918, και συνεχείς διώξεις από το 1912, οι οποίες μέχρι την ολοκλήρωση της μικρασιατικής καταστροφής θα επέφεραν τον θάνατο τουλάχιστον 700.000 Ελλήνων στην Ανατολία, ο Βενιζέλος, ερμηνεύοντας το δωδέκατο από τα «14 σημεία» της διακήρυξης του προέδρου Ουίλσον για την «πλήρη και απρόσκοπτη δυνατότητα της αυτόνομης ανάπτυξης των εθνοτήτων υπό την τουρκική κυριαρχία», θα υποστήριζε ότι «δεν τίθεται ζήτημα διατηρήσεως» της τελευταίας στη δυτική Μικρά Ασία.

Αυτά, μεταξύ άλλων, μπορεί να διαβάσει κανείς στο βιβλίο του ακαδημαϊκού Κωνσταντίνου Σβολόπουλου «Η απόφαση για την επέκταση της ελληνικής κυριαρχίας στη Μικρά Ασία», το οποίο εκδόθηκε τον Φεβρουάριο, από την εκδοτική εταιρεία Ικαρος και με την υποστήριξη του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών και Μελετών «Ελευθέριος Κ. Βενιζέλος». Η κριτική αυτή επαναψηλάφηση, όπως αναγράφεται ο υπότιτλος του βιβλίου, ρίχνει φως στους παράγοντες που οδήγησαν στη μικρασιατική εκστρατεία.
Ο Αμερικανός πρόεδρος

Στο τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, Γάλλοι, Αγγλοι και Ιταλοί εποφθαλμιούσαν κομμάτια του Μεγάλου Ασθενούς, και ήταν ως πρόληψη σε μια επαπειλούμενη ιταλική πραξικοπηματική ενέργεια στη Σμύρνη, ερήμην της αναζήτησης μιας λύσης για την Ανατολία, κοινά αποδεκτής σε όλους τους εταίρους, που οι Ουίλσον, Λόιδ Τζορτζ και Κλεμανσό αποφάσισαν την αποστολή ελληνικών στρατευμάτων στην πόλη. Μάλιστα, ενώ μέχρι εκείνη τη στιγμή, ο πρόεδρος Ουίλσον αντιτίθετο στο αίτημα της Ελλάδας στη Συνδιάσκεψη για μια ελληνική ζώνη κυριαρχίας στη Μικρά Ασία, ήταν αυτός που ρώτησε τους Λόιδ Τζορτζ και Κλεμανσό αν είχαν αντίρρηση σε μία άμεση απόβαση των Ελλήνων στη Σμύρνη. Από τη στιγμή που οι Τρεις συμφώνησαν, ο Βενιζέλος άρπαξε την ευκαιρία.
Δύο εικοσιτετράωρα πριν από την ελληνική απόβαση, ο Γούντροου Ουίλσον δεν απέκρυπτε την πρόθεσή του: η Ελλάδα θα ενσωμάτωνε τη Σμύρνη υπό καθεστώς πλήρους κυριαρχίας• και θα δεχόταν, με πρωτοβουλία του, την εντολή της Κοινωνίας των Εθνών για το υπόλοιπο του βιλαετίου του Αιδινίου. Η επέκταση της Ελλάδας στη Μικρά Ασία, ως επιδιωκόμενη πολιτική από τον Βενιζέλο, συνέπλεε με το όραμα του Λόιδ Τζορτζ για έναν ισχυρό συνεργάτη της Βρετανικής Αυτοκρατορίας στη νοτιοανατολική Μεσόγειο, ο οποίος θα πλήρωνε το κενό εξουσίας που άφηνε πίσω της η Οθωμανική Αυτοκρατορία. Εξάλλου, το 1919 κανείς δεν λογάριαζε ακόμη το κίνημα του Μουσταφά Κεμάλ. Ο Βενιζέλος ήθελε την Ελλάδα κορυφαία περιφερειακή δύναμη σε περιοχές όπου ζούσαν Ελληνες. Αλλωστε, και η Μεγάλη Ιδέα αυτόν τον στόχο εξέφραζε• την επέκταση της ελληνικής επικράτειας σε περιοχές όπου κατοικούσε κυρίως ελληνικός πληθυσμός. Με όχημα τη Μεγάλη Ιδέα η Ελλάδα απέσπασε στους Βαλκανικούς Πολέμους τα εδάφη της Ηπείρου, της Μακεδονίας και της Θράκης.
Η Ελλάδα δεν επιδίωκε με τη μικρασιατική εκστρατεία να επαναφέρει μία αρχαία αυτοκρατορία. Ο Βενιζέλος διέταξε την αποβίβαση στρατιωτικού αγήματος στη Σμύρνη κατόπιν εντολής. Η προεργασία του Βενιζέλου προς αυτόν τον στόχο απέρρεε από τη Μεγάλη Ιδέα και συνάδει με τις υψηλές αρχές των Τριών Μεγάλων, και ειδικά του προέδρου Ουίλσον, περί «ειρήνης βασισμένης στο δίκαιο» και αυτοδιάθεσης των λαών, σε μια εποχή όπου ήδη εις βάρος της Γερμανίας και της Αυστροουγγαρίας είχε εκχωρηθεί η δυνατότητα της εδαφικής διεύρυνσης σε Πολωνούς, Τσέχους, Σέρβους και Ρουμάνους. Εύλογα διερωτάτο ο Βενιζέλος το 1919 -γράφει ο κ. Σβολόπουλος- θα υποχρεώνονταν, πράγματι, δύο και πλέον εκατομμύρια Χριστιανοί
να παραμείνουν υπό τον μουσουλμανικό ζυγό;

Αναζήτηση απαντήσεων
Το αν ο Ελευθέριος Βενιζέλος, ο οποίος σε ηλικία μόλις δύο ετών εξορίστηκε από την πατρίδα του, θύμα κι αυτός των διωγμών που υπέφερε ο χριστιανικός πληθυσμός της Κρήτης στα χέρια των Τούρκων, και ο οποίος αφιέρωσε το ήμισυ του πολιτικού του βίου στην απελευθέρωση της Mεγαλονήσου από την Οθωμανική Αυτοκρατορία, έπραξε σωστά να στείλει ελληνικό στρατό στη Σμύρνη, τη στιγμή που εκατοντάδες χιλιάδες Ελληνες της Μικράς Ασίας δοκιμάζονταν για χρόνια, χρήζει εκτενούς διαλόγου. Οπως συζήτησης χρήζει και το γιατί δεν απέφυγε τις εκλογές του 1920, αλλά και τι τελικά οδήγησε στη Mικρασιατική Kαταστροφή, τη στιγμή που τα ελληνικά στρατεύματα στην Ανατολία, ενάντια στις Κασσάνδρες και στις αντιξοότητες, σημείωναν εντυπωσιακές νίκες. Με τη συμπλήρωση, φέτος, 90 χρόνων από τη μοιραία απόφαση της 6ης Μαΐου για την ελληνική απόβαση στη Σμύρνη στις 15 Μαΐου του 1919,
το βιβλίο του κ. Σβολόπουλου προσφέρει σημαντικότατη ώθηση στην αναζήτηση απαντήσεων.

Hμερομηνία : 23/8/09
Copyright: http://www.kathimerini.gr
________________________________________

Ετικέτες Πολιτική-ιστορία

αναρτήθηκε από το χρήστη george batzas @ Πέμπτη, Αυγούστου 27, 2009 0 σχόλια

Η καταστροφή του Μικρασιατικού Ελληνισμού και η επιστροφή της μνήμης και της αλήθειας.

Στους Έλληνες της Σμύρνης, 87 χρόνια μετά την εκδίωξή τους

Φάνης Μαλκίδης

Η άνοδος του τουρκικού εθνικισμού με την άνοδο των Νεότουρκων στην εξουσία καθώς και οικονομικά συμφέροντα συνδεόμενα σε μεγάλο βαθμό με την οικονομική διείσδυση της Γερμανίας στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, οδήγησαν σε συστηματικούς διωγμούς του ελληνικού στοιχείου που διήρκεσαν από το 1913 ως το 1924. Ένα εκατομμύριο Έλληνες από τους 2650.000 που ζούσαν το 1914, δολοφονήθηκαν και μαζί τους δολοφονήθηκε η μακραίωνη του ελληνικού πολιτισμού.
Το τελευταίο μέρος του ανθρώπινου δράματος παίζεται τον Αύγουστο του 1922. Στις 13 Αυγούστου 1922, αρχίζει η επίθεση του Μουσταφά Κεμάλ, ο οποίος έχει υπογράψει σύμφωνο φιλίας και συνεργασίας με τη σοβιετική Ρωσία, τις τρεις σοβιετικές Δημοκρατίες του Καυκάσου, και με τη Γαλλία και Ιταλία. Στις 27 Αυγούστου, οι Τούρκοι μπαίνουν στη Σμύρνη και αρχίζει ο εμπρησμός της και η καταστροφή κάθε ελληνικής παρουσίας . Εκεί, όπως σημειώνει ο πρόξενος των ΗΠΑ George Horton «δεν έλειπε τίποτε σχετικά με τη θηριωδία, την ακολασία, την σκληρότητα και όλη τη μανία του ανθρώπινου πάθους». Εικοσιπέντε χιλιάδες (25.000) Έλληνες χάθηκαν στην πυρκαγιά, ενώ μόνο το διάστημα από 27 Αυγούστου μέχρι 4 Σεπτεμβρίου 1922 δολοφονήθηκαν 50.000 Έλληνες. Στις 28 Αυγούστου 1922 κατακρεουργήθηκε ο μητροπολίτης Σμύρνης Χρυσόστομος, και μαζί του 342 κληρικοί της Μητροπόλεως Σμύρνης και των περιχώρων οι οποίοι πρώτα βασανίστηκαν. Τη δολοφονία, την εκδίωξη των Ελλήνων, ακολούθησε η καταστροφή κάθε ίχνους ελληνικής παρουσίας, αυτό άλλωστε υποδηλώνει η φωτιά στη Σμύρνη.
Περίπου 1,5 εκατομμύριο Έλληνες αναγκάστηκαν να έρθουν σαν πρόσφυγες στην Ελλάδα, αφήνοντας πίσω τους 1.000.000 νεκρούς και χιλιάδες αγνοούμενους.
Γράφει σχετικά η Διδώ Σωτηρίου: «Βάλαν φωτιά στη Σμύρνη…εκατοντάδες χιλιάδες κόσμος, τρελός από φόβο, αρχίνησε να τρέχει…και να ξεχύνεται στη παραλία σαν μαύρο ποτάμι…μπρος θάλασσα και πίσω σφαγή». Και σε άλλο έργο της η ίδια γράφει: «…βάλθηκαν να τρέχουν να φεύγουν κυνηγημένοι απ΄ το τούρκικο μαχαίρι και τη φωτιά του πολέμου. Έρχεται μια τραγική στιγμή στη ζωή του ανθρώπου, που το θεωρεί τύχη να μπορέσει να παρατήσει το έχει του, την πατρίδα του το παρελθόν του και να φύγει, να φύγει λαχανιασμένος αποζητώντας αλλού τη σιγουριά. ….Ενάμισι εκατομμύριο αγωνίες και οικονομικά προβλήματα ξεμπαρκάρανε στο φλούδι της Ελλάδας, με μια θλιβερή ταμπέλα κρεμασμένη στο στήθος: «Πρόσφυγες!» ….Χωρίς πατρίδα χωρίς δουλειά χωρίς σπίτι….».
Ο πρέσβης των ΗΠΑ Η. Morgenthau παρομοιάζει τους πρόσφυγες αυτούς με 26.000.000 άνδρες, γυναίκες και παιδιά οι οποίοι είχαν ξαφνικά και απρόσμενα φτάσει στα λιμάνια των ΗΠΑ. Όταν άρχισε ή Συνδιάσκεψη της Λωζάννης την 1η Νοεμβρίου 1922 έμεναν ακόμα στην Κωνσταντινούπολη και στα περίχωρά της, καθώς και στην Ίμβρο και την Τένεδο περίπου 300.000 Έλληνες και στον Πόντο ελληνόφωνοι αλλά σαν μουσουλμάνοι μη ανταλλάξιμοι, άλλες 400.000. Οι περισσότεροι έφυγαν με την ελληνοτουρκική συνθήκη της ανταλλαγής των πληθυσμών και άλλοι στους διωγμούς που ακολούθησαν το 1942, το 1955 και το 1964 και σήμερα μένουν μόνο ο άγνωστος αριθμός ελληνόφωνων στον Πόντο.
Η εκδίωξη των Ελλήνων από τους Νεότουρκους και τον Μουσταφά Κεμάλ, ο οποίος στράφηκε με ξεχωριστή μανία εναντίον του Ελληνισμού, αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα όχι μόνο στην ελληνική αλλά και στην ανθρώπινη ιστορία. Η γενοκτονία των Ελλήνων είναι ένα ζήτημα το οποίο παρέμεινε στο περιθώριο για πολλά χρόνια. Είναι ένα πολιτικό ζήτημα και η διεθνής του προέκταση αναφέρεται στην υποχρέωση των κρατών και των διεθνών οργανισμών να αναγνωρίσουν τη γενοκτονίας και να αποκαταστήσουν με αυτόν τον τρόπο, την βλάβη που υπέστησαν.
Από την άλλη το σύγχρονο τουρκικό κράτος οφείλει να αναλάβει την ευθύνη για τη γενοκτονία των Ελλήνων, χωρίς να κάνει προπαγάνδα. Κάθε λαός και ιδιαίτερα οι Έλληνες οι οποίοι έχουν χάσει χιλιάδες συμπατριώτες τους, έχουν το δικαίωμα στην μνήμη, έχουν το δικαίωμα να απαιτούν με επιμονή την επίσημη αναγνώριση από τις αρχές των εγκλημάτων και αδικιών που διαπράχτηκαν σε βάρος του.

Ετικέτες Πολιτική-ιστορία

αναρτήθηκε από το χρήστη george batzas @ Πέμπτη, Αυγούστου 27, 2009 0 σχόλια

Οι ρωσοτουρκικές σχέσεις και η στάση της Ελλάδας

Οι ρωσοτουρκικές σχέσεις και η στάση της Ελλάδας
Βασίλης Μαρκεζίνης | Αθήνα - Κυριακή 23 Αυγούστου 2009
ΕΝΩ ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ κόμματα εμμέσως προσπαθούν να υποτιμήσουν τη σημασία των πρόσφατων συμφωνιών μεταξύ Ρωσίας και Τουρκίας εκμεταλλευόμενα, μεταξύ άλλων, το γεγονός ότι οι περισσότεροι Ελληνες κάνουν τις θερινές διακοπές τους, οι δύο αυτές χώρες συνεχίζουν ακάθεκτες να προωθούν τα αντίστοιχα προγράμματά τους.

Ο ελληνικός Τύπος σκόπιμο θα ήταν να αγνοήσει τα «κομματικά παιγνίδια» και: (α) να επιβάλει έναν σοβαρό διάλογο για τη γεωπολιτική διάσταση αυτών των εξελίξεων• (β) να εξετάσει τη σύνδεσή τους με την υπερδραστηριότητα της Τουρκίας στο Αιγαίο ( η οποία δεν απορρέει,όπως ισχυρίζονται οι έλληνες αξιωματούχοι, από μια προσπάθεια των κεμαλιστών στρατηγών να επιδείξουν τη μειούμενη δύναμή τους, αλλά εντάσσεται στο ευρύτερο γεωπολιτικό σχέδιο της τουρκικής κυβέρνησης και,άρα,είναι σαφώς πιο δυσοίωνη )• (γ) να ωθήσει την κυβέρνηση να προβεί σε αντίμετρα και να έλθει πλησιέστερα στη Ρωσία όσο υπάρχει ακόμη χρόνος για αμυντικές κινήσεις• (δ) να δώσει τέλος στην ανία που προκαλούν στους Ελληνες τα επαναλαμβανόμενα καθησυχαστικά αλλά κενά περιεχομένου ανακοινωθέντα του υπουργείου Εξωτερικών.

Μεταξύ εκείνων που προσπάθησαν να μας διαβεβαιώσουν ότι οι ρωσοτουρκικές συμφωνίες ήταν «αναμενόμενες» και ότι αποτελούν πρωτίστως εμπορικές δοσοληψίες ήταν και ο αξιόπιστος υπουργός Ανάπτυξης Κωστής Χατζηδάκης. Σε ένα προσεκτικά διατυπωμένο άρθρο του στο «Βήμα»της περασμένης εβδομάδας τόνισε την οικονομική διάσταση αυτών των συμφωνιών, δίνοντας έμφαση στη δική μας παρουσία στο όλο παιγνίδι.

Θα ήθελα να διαφωνήσω εν μέρει με την ανάλυσή του, προβάλλοντας τους ακόλουθους ισχυρισμούς:

(α) σε αυτό το στάδιο, οι συγκεκριμένες συμφωνίες συνιστούν προπάντων διπλωματικές κινήσεις μείζονος σημασίας• (β) παρά τη φαινομενική σύμπνοια, οι ρωσοτουρκικές σχέσεις θα μπορούσαν να ναυαγήσουν, εν μέρει λόγω της υποβόσκουσας αντιπαλότητας των δύο χωρών στον Καύκασο• (γ) οι συμφωνίες δημιουργούν δυσκολίες στους Αμερικανούς, οι οποίοι παρακολουθούν με ανησυχία την αναπτυσσόμενη ρωσοτουρκική entente • (δ) η όλη κατάσταση επιτρέπει στην Ελλάδα να αναζωογονήσει τις γεωπολιτικές δραστηριότητές της στην περιοχή, εάν υποθέσουμε πως θα μπορούσε να ξεφύγει από την ελκτική τροχιά των ΗΠΑ.
http://rapidshare.com/files/270596905/______________________________________________.doc | 50 KB

ΤΟ VIMA.ONLINE

αναρτήθηκε από το χρήστη george batzas @ Κυριακή, Αυγούστου 23, 2009 0 σχόλια

Τι γύρευε ο Ταγίπ Ερντογάν στον Αϊ-Γιώργη

Τι γύρευε ο Ταγίπ Ερντογάν στον Αϊ-Γιώργη τον Κουδουνά
ΜΑΡΙΑ ΑΝΤΩΝΙΑΔΟΥ | Αθήνα - Κυριακή 23 Αυγούστου 2009

ΣΤΙΣ ΑΡΧΕΣ της δεκαετίας του ΄50 η ευφορία και η ευημερία διακατείχαν τους δεκάδες χιλιάδες ομογενείς της Κωνσταντινούπολης. Η επίσκεψη του βασιλιά της Ελλάδος Παύλου και του πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Καραμανλή στην Τουρκία έδειχνε ότι άρχιζε μια νέα εποχή. Μια εποχή που
στο χάραμά της φαινόταν λαμπρή, αφού ο καταγόμενος από το Αϊδίνι πρωθυπουργός της Τουρκίας Αντνάν Μεντερές επισκέπτεται για λίγα λεπτά της ώρας την έδρα του Οικουμενικού Πατριαρχείου στο Φανάρι και συναντάται με τον Οικουμενικό Πατριάρχη Αθηναγόρα. Επειτα από μερικά χρόνια ήρθαν τα «Σεπτεμβριανά» του 1955, οι καταστροφές, οι λεηλασίες και το κλίμα φόβου. Ο Μεντερές
συλλαμβάνεται, φυλακίζεται στο Ιμραλί και εκτελείται το 1961. Σαράντα οκτώ χρόνια μετά ο ισλαμιστής Ταγίπ Ερντογάν, πρωθυπουργός της Τουρκίας, συναντήθηκε με τον Οικουμενικό Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίο. Για όσους γνωρίζουν τα δεδομένα, δεν επρόκειτο για την πρώτη συνάντηση των δύο ανδρών καθώς πολλές φορές κατά το παρελθόν συναντήθηκαν και συνομίλησαν.
O κ.κ. Βαρθολομαίος και κ. Ερντογάν γνωρίζονται αρκετά καλά. Ο πρώην δήμαρχος της Κωνσταντινούπολης είχε την ευκαιρία να γνωρίσει τον Πατριάρχη σε δεξιώσεις και δείπνα και να δεχθεί τις επισκέψεις του όταν ανήλθε στον πρωθυπουργικό θώκο και εγκαταστάθηκε στην Αγκυρα.
Η συνάντηση όμως των ηγετών της Ορθοδοξίας και της Τουρκίας την περασμένη εβδομάδα στην Πρίγκηπο είχε συμβολισμούς, μηνύματα και πολλαπλούς αποδέκτες. Το τελευταίο χρονικό διάστημα ο Ταγίπ Ερντογάν δείχνει αποφασισμένος να επιλύσει όλα τα προβλήματα που σκιάζουν το παρελθόν της Τουρκίας. Αναφέρεται στις μειονότητες και στις εναντίον τους διώξεις, συζητεί για τους Κούρδους, συμμετέχει στις κατασκευές αγωγών αμερικανικών συμφερόντων, πραγματοποιεί ανοίγματα διά της ενέργειας με τον ρώσο πρωθυπουργό Βλαντίμιρ Πούτιν, ενισχύει οικονομικά και πολιτικά ακόμη περισσότερο τους δεσμούς του με τις χώρες της Μέσης Ανατολής και συναντά στην Πρίγκηπο τον Οικουμενικό Πατριάρχη, τον Πατριάρχη των Αρμενίων και τον θρησκευτικό ηγέτη των Εβραίων της Πόλης, τους εκπροσώπους τριών θρησκευτικών μειονοτήτων στην Τουρκία που επί πολλούς αιώνες έζησαν διά πυρός και σιδήρου.
▅ Το Ορφανοτροφείο και το Ευρωδικαστήριο
«Σήμερα, 15 Αυγούστου 2009, επισκεφθήκαμε το μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου μαζί με τους φίλους μου υπουργούς και βουλευτές, τον δήμαρχο,τον νομάρχη,τον διευθυντή Ασφαλείας και τους επάρχους μου. Μια θαυμάσια θέα και μια ευχάριστη συζήτηση. Με χαιρετισμούς και την αγάπη μου.Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, πρωθυπουργός». Οι φράσειςαυτές γράφτηκαν στο βιβλίο των επισκεπτών μετά την ολοκλήρωση της συνάντησης που πραγματοποιήθηκε στο Ορφανοτροφείο της Πριγκήπου. Η θέα όμως του Ορφανοτροφείου και του Αγίου Γεωργίου κοστίζει πολλά στον κ. Ερντογάν και στο ευρωπαϊκό προφίλ που προσπαθεί να καλλιεργήσει για τη χώρα του.
Πρόκειται για δύο ιδρύματα που μεταξύ άλλων έχουν βρεθεί στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος των ευρωπαίων αξιωματούχων, αφού ο μεν Αγιος Γεώργιος ο Κουδουνάς έχει χαρακτηριστεί από τις τουρκικές αρχές «μαζμπούτ», δηλαδή «κατειλημμένο», για το δε Ορφανοτροφείο εις βάρος της Τουρκίας υπάρχει καταδικαστική απόφαση του Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων βάσει της οποίας είτε θα επιστρέψει το ακίνητο είτε θα πρέπει να αποζημιώσει το Πατριαρχείο. Ενώπιον του δικαστηρίου οι δύο πλευρές έχουν καταθέσει τις προτάσεις τους και αναμένεται η τελική απόφασή του.
Η επίσκεψη του ιδιαίτερα αγαπητού στις λαϊκές τάξεις της Τουρκίας κ. Ερντογάν κατά τη διάρκεια της μεγάλης γιορτής για την Ορθοδοξία, της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, ικανοποίησε τους χριστιανούς αφού απέδωσε μεγάλη τιμή στη μητέρα του Χριστού. Και για τους μουσουλμάνους η τιμή αυτή είναι αποδεκτή αφού η Παναγία αναφέρεται στο Κοράνι. Ο Αγιος Γεώργιος ο Τροπαιοφόρος, σεβαστός σε όλες τις μουσουλμανικές χώρες, στη γείτονα λατρεύεται ιδιαίτερα. Χιλιάδες Τούρκοι κάθε χρόνο σπεύδουν στην Πρίγκηπο για να προσκυνήσουν και να κάνουν ένα τάμα στον Αγιο Γεώργιο τον Κουδουνά και, όταν η ημερομηνία της γιορτής του αλλάζει, αφού είναι κινητή, δεν είναι λίγοι εκείνοι που απογοητεύονται επειδή χάνουν το μεγάλο πανηγύρι.
▅ Οι υπουργοί και οι συμβολισμοί
Και η επιλογή όμως των προσώπων που συνόδευαν τον τούρκο πρωθυπουργό στο ταξίδι του στην Πρίγκηπο μόνο τυχαία δεν ήταν. Ανάμεσά τους ξεχώριζαν ο υπουργός Επικρατείας, υπεύθυνος για τις διαπραγματεύσεις με την Ευρωπαϊκή Ενωση, ο υπουργός Πολιτισμού και Τουρισμού, ο οποίος έχει εκφράσει θετικές απόψεις για την επαναλειτουργία της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης, η υπουργός Παιδείας, η οποία κρατάει αποστάσεις από τις θέσεις του συναδέλφου της, και ο γενικός διευθυντής της Διεύθυνσης Βακουφίων, που στην κατοχή της έχει πολλά από τα ιδρύματα του Οικουμενικού Πατριαρχείου και της ορθόδοξης μειονότητας.
Η κίνηση του κ. Ερντογάν εντυπωσίασε πολλούς εντός και εκτός Τουρκίας. Χρειάστηκαν πενήντα και πλέον έτη για να προχωρήσει σε μια τόσο μεγάλη και δημόσια κίνηση έναντι του Οικουμενικού Πατριαρχείου ένας τούρκος πρωθυπουργός. Και αυτό διότι, όπως λένε συνεργάτες του κ.κ. Βαρθολομαίου, χρειάζεται θάρρος να αντιμετωπίσεις τις γενεές των Τούρκων που γαλουχήθηκαν με εχθρικά αισθήματα έναντι του Οικουμενικού Πατριαρχείου και ενισχύονται με τις κατά καιρούς ενέργειες των Γκρίζων Λύκων. Ο δημοφιλής κ. Ερντογάν δεν δείχνει να αντιμετωπίζει τέτοια προβλήματα αφού φαίνεται ότι ο κατ΄ αρχήν στόχος του είναι η ανατροπή της εικόνας που έχει δημιουργηθεί για την Τουρκία στην κοινή γνώμη της Ευρώπης, στο Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και στα στελέχη της ΕΕ που τους επόμενους μήνες θα αποφανθούν εκ νέου για την πρόοδο της γείτονος και την ευρωπαϊκή προοπτική της.
Αισιόδοξος αλλά προσεκτικός ο κ.κ. Βαρθολομαίος
«ΕΛΠΙΖΩ η παρουσία μου να βοηθήσει και να λυθούν τα προβλήματα» είπε ο τούρκος πρωθυπουργός. Και ο Οικουμενικός Πατριάρχης, σύμφωνα με πληροφορίες, του έθεσε το ζήτημα της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης, για το οποίο η Αγκυρα έχει δεχθεί πολλές συστάσεις από ευρωπαίους και αμερικανούς πολιτικούς. Μόλις όμως πριν από έναν μήνα, όταν ρωτήθηκε ο τούρκος πρωθυπουργός από δημοσιογράφο, δήλωσε: «Δεν έχω δεχθεί κανένα αίτημα ή πρόταση. Θα το αξιολογήσουμε όταν τεθεί».
Ο Οικουμενικός Πατριάρχης ελπίζει στην ανατροπή του κλίματος. «Είναι μια μεγάλη ημέρα για την ομογένεια και τα ιδρύματά της. Μας έδωσε πολλές ελπίδες. Είμαστε αισιόδοξοι» τόνισε χαρακτηριστικά.
Ο Προκαθήμενος της Εκκλησίας της Κωνσταντινούπολης επί χρόνια ζει με το όνειρο να δει τη Θεολογική Σχολή από την οποία αποφοίτησε και ο ίδιος να επαναλειτουργεί. Πολλές φορές απέσπασε υποσχέσεις και σε ορισμένες περιπτώσεις πίστεψε ότι έφθασε η μεγάλη ημέρα. Ως σήμερα όμως το όνειρό του δεν έχει πραγματοποιηθεί. Η επίσκεψη του κ. Ερντογάν στην Πρίγκηπο φαίνεται ότι αναπτερώνει εκ νέου την πεποίθησή του.
Ζητήματα όπως η υπηκοότητα του εκάστοτε Οικουμενικού Πατριάρχη φαίνεται ότι βρίσκονται στην πρώτη γραμμή των προτεραιοτήτων των συνεργατών του που γεννήθηκαν και ζουν στις Ηνωμένες Πολιτείες αλλά φαντάζουν πολύ μακρινά. Οπως πολύ μακρινή φάνταζε πριν από έναν χρόνο και μια τέτοιου είδους συνάντηση, όπως αυτή της Πριγκήπου. Μόνο που, όπως λένε οι σκεπτικιστές του Φαναρίου, οι πράξεις κοστίζουν, τα λόγια τα παίρνει ο αέρας...
Ο Οικουμενικός Πατριάρχης είναι ενθουσιασμένος αλλά και προσεκτικός, λένε οι συνεργάτες του. Και φαίνεται ότι στις σχέσεις του με την τουρκική ηγεσία θα πραγματοποιηθούν και άλλα βήματα προσέγγισης.

http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=32&artId=284602&dt=23/08/2009

Ετικέτες Πολιτική-Ενημέρωση

αναρτήθηκε από το χρήστη george batzas @ Κυριακή, Αυγούστου 23, 2009 0 σχόλια

Κίνδυνος ανάφλεξης στο Βόρειο Ιράκ

Αραβες και Κούρδοι με το χέρι στη σκανδάλη για τον έλεγχο των κοιτασμάτων πετρελαίου
Του ΡΑΤRΙCΚ CΟCΚΒURΝ |
Αθήνα - Κυριακή 16 Αυγούστου 2009
ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ αμφισβητούμενη λωρίδα γης περίπου 500 χιλιομέτρων στο Βόρειο Ιράκ, στην οποία άραβες και κούρδοι στρατιώτες έρχονται καθημερινά αντιμέτωποι και η οποία απειλεί να καταστήσει την περιοχή πεδίο μάχης. Καθώς ο κόσμος έχει εστιάσει στην αποχώρηση των αμερικανικών δυνάμεων από το Ιράκ και στον εντεινόμενο πόλεμο στο Αφγανιστάν, οι Αραβες και οι Κούρδοι στο Ιράκ έρχονται όλο και
πιο κοντά σε έναν ολοκληρωτικό πόλεμο για τον έλεγχο των πλούσιων σε πετρέλαιο περιοχών που εκτείνονται από τα σύνορα με τη Συρία ως το Ιράν. Ο κίνδυνος της ένοπλης σύγκρουσης είναι μεγάλος καθώς η αμφισβητούμενη ζώνη είναι ένα μωσαϊκό από καλά οπλισμένες κοινότητες οι οποίες υποστηρίζονται από τακτικές δυνάμεις. Κούρδοι και άραβες στρατιώτες παρακολουθούν στενά ο ένας τις κινήσεις του άλλου από φόβο μήπως ο αντίπαλος επιχειρήσει να εδραιώσει την κυριαρχία του στην περιοχή. Προκειμένου να αποφευχθεί
το ξέσπασμα μιας ένοπλης σύγκρουσης μεταξύ των δύο ισχυρών κοινοτήτων, ο ιρακινός πρωθυπουργός Νούρι αλ Μαλίκι ταξίδεψε προσφάτως στο Κουρδιστάν για να συνομιλήσει με κούρδους ηγέτες, τον (κούρδο) πρόεδρο του Ιράκ Τζαλάλ Ταλαμπανί και τον πρόεδρο της αυτόνομης Κουρδικής Περιφερειακής Κυβέρνησης (ΚRG) Μασούντ Μπαρζανί. Πριν από αυτό κ. Μαλίκι και ο κ. Μπαρζανί δεν είχαν συναντηθεί για έναν ολόκληρο χρόνο, κατά τη διάρκεια του οποίου είχαν ανταλλάξει μόνο μερικούς λεκτικούς διαπληκτισμούς.

Η 26η Ταξιαρχία της 7ης Μεραρχίας του ιρακινού στρατού, που αποτελείται από Αραβες, προσφάτως επιχείρησε να μετακινηθεί από την επαρχία Ντιγιάλα, βορειοανατολικά της Βαγδάτης, προς τη σουνιτική πόλη της Μοσούλης μέσω της κουρδικής περιοχής Μαχμούρ. Φοβούμενοι ότι αυτό αποτελούσε μια προσπάθεια της Βαγδάτης να καταλάβει την περιοχή, κούρδοι πολίτες έκλεισαν τον δρόμο. «Οι δυνάμεις μας είχαν πάρει θέσεις μάχης και αν ο ιρακινός στρατός προχωρούσε, είχαν εντολές να ανοίξουν πυρ εναντίον του» είπε ο Κάσρο Γκόραν , στέλεχος του κυβερνώντος Κουρδικού Δημοκρατικού Κόμματος (ΚDΡ). Η κουρδική μονάδα που είχε λάβει διαταγές να ανοίξει πυρ ανήκε επίσης στον ιρακινό στρατό. Η αμερικανική παρέμβαση στη Βαγδάτη και οι αραβοκουρδικές διαπραγματεύσεις τελικά αποσόβησαν τη σύγκρουση και η 26η Ταξιαρχία αποχώρησε. Αλλά σύμφωνα με τον Μοχάμεντ Ιχσάν, υπουργό Εξωκοινοτικών Υποθέσεων της Κουρδικής Περιφερειακής Κυβέρνησης, ο οποίος είναι υπεύθυνος για τις αμφισβητούμενες περιοχές, οποιαδήποτε συμπλοκή μπορεί να οδηγήσει σε γενικευμένο πόλεμο. «Αν κάποια στιγμή σημειωθεί ένα θερμό επεισόδιο, τότε είμαι βέβαιος ότι θα εξαπλωθεί σε ολόκληρη την περιοχή από τη Σινζάρ (κοντά στη Συρία) ως την Κανακίν (κοντά στο Ιράν)» δήλωσε.
▅ Η αμερικάνικη «κόλλα»
Η κυβέρνηση Ομπάμα έχει θορυβηθεί από το ενδεχόμενο διάσπασης του Ιράκ μετά την απόσυρση των αμερικανικών δυνάμεων. Αλλά η Ουάσιγκτον μπορεί επίσης να διακρίνει τον κίνδυνο που απορρέει από την περαιτέρω εμπλοκή της στην αραβοκουρδική αντιπαράθεση, που κατά το μεγαλύτερο μέρος του προηγούμενου αιώνα είχε βυθίσει το Βόρειο Ιράκ στο χάος. Η αποχώρηση των αμερικανικών δυνάμεων προκαλεί ανησυχία στους Κούρδους, οι οποίοι εξ αρχής είχαν υποστηρίξει την αμερικανική εισβολή στο Ιράκ. Μια έκθεση της Ομάδας Διεθνών Κρίσεων κατέληξε ότι «χωρίς την “κόλλα” που προσφέρουν οι αμερικανικές δυνάμεις,οι πολιτικοί δρώντες του Ιράκ είναι πιθανό να ξεκινήσουν μια ένοπλη σύγκρουση σε ολόκληρη την αμφισβητούμενη περιοχή αμέσως μετά την απόσυρση,πιστεύοντας ότι μπορούν να νικήσουν, αν χρειαστεί, χωρίς εξωτερική βοήθεια».

Οι άραβες ηγέτες, τόσο οι Σουνίτες όσο και οι Σιίτες, υποστηρίζουν ότι οι Κούρδοι από το 2003 και μετά έχουν ξεπεράσει τα όρια. Οταν το καθεστώς του Σαντάμ Χουσεΐν κατέρρεε, οι κουρδικές δυνάμεις προωθήθηκαν στις πόλεις της Μοσούλης και του Κιρκούκ, καταλαμβάνοντας περιοχές όπου πριν από την εθνοτική εκκαθάριση του Σαντάμ ζούσαν Κούρδοι. Ο θόρυβος που προκαλεί η κουρδική κοινότητα γύρω από την πιθανότητα να ξεσπάσουν νέες συγκρούσεις με τους Αραβες πηγάζει εν μέρει από την προσπάθειά της να πανικοβάλει τις Ηνωμένες Πολιτείες προκειμένου να μην απεμπλακούν από την αντιπαράθεση. Ωστόσο το ενδεχόμενο του πολέμου είναι μεγάλο αφού ο φόβος των Κούρδων μήπως εκδιωχθούν από τις αμφισβητούμενες περιοχές είναι πραγματικός. Οι Κούρδοι παρακολουθούν με τρόμο τον ιρακινό στρατό να καταλαμβάνει θέσεις που είχε άλλοτε καταλάβει ο στρατός του Σαντάμ. Πέρυσι ο ιρακινός στρατός έστειλε τη 12η Μεραρχία του, μια δύναμη 9.500 ανδρών που αποτελείται κατά 75% από Αραβες Σιίτες, στην πλούσια σε πετρέλαιο επαρχία Κιρκούκ. «Ο στρατός προσπαθεί να περικυκλώσει το Κιρκούκ όπως έκανε και ο Σαντάμ Χουσεΐν» δήλωσε ο εκπρόσωπος του ΚDΡ.
▅ Πολύτιμο υπέδαφος
Στην αμφισβητούμενη ζώνη δεν κυριαρχεί η μετριοπάθεια. Ενας ιρακινός διοικητής τάγματος αποπέμφθηκε καθώς θεωρήθηκε ότι επέδειξε δειλία κατά τη διάρκεια μιας διένεξης με κουρδικές δυνάμεις ασφαλείας τον Ιανουάριο σε μια κουρδική- τουρκομανική πόλη που βρίσκεται μεταξύ Αρμπίλ και Κιρκούκ. Οταν στην πόλη έκανε την εμφάνισή της μια περιπολία του ιρακινού στρατού οι Κούρδοι και η κουρδική αστυνομία ξεχύθηκαν αμέσως στους δρόμους προκειμένου να διαμαρτυρηθούν. Τα βίαια επεισόδια απετράπησαν μόνο επειδή ο διοικητής του τάγματος, που τελικά αποπέμφθηκε για τη μετριοπάθειά του, αγνόησε τις διαταγές να ανοίξει πυρ εναντίον των διαδηλωτών.
Στις αμφισβητούμενες περιοχές οι κάτοικοι υποστηρίζουν ότι θα αγωνιστούν για ρημαγμένα χωριά και άγονες εκτάσεις ερήμου, για τις οποίες εκ πρώτης όψεως κανείς δεν αξίζει να πεθάνει. Αλλά η γη στην περιοχή είναι πιο πολύτιμη από όσο δείχνει. Ενας από τους λόγους της διαφωνίας για την ακριβή θέση των συνόρων που χωρίζουν τους Αραβες από τους Κούρδους είναι τα αποθέματα πετρελαίου και φυσικού αερίου που εντοπίζονται γύρω από την περιοχή του Κιρκούκ. Οι επιδρομές του ιρακινού στρατού στις πόλεις της περιοχής ενοχλούν ιδιαιτέρως τους Κούρδους εξαιτίας της ύπαρξης σε αυτές πετρελαιοπηγών. Οι Κούρδοι και οι Αραβες στο Ιράκ διαθέτουν αρκετή δύναμη ώστε να αλληλεξοντωθούν. Η Κουρδική Περιφερειακή Κυβέρνηση έχει προχωρήσει σε συμφωνίες με ξένες εταιρείες για την εκμετάλλευση του πετρελαϊκού πλούτου της περιοχής, αλλά η εξόρυξή του μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο αν γίνει χρήση των αγωγών της Βαγδάτης. «Αλλιώς θα πρέπει να το κουβαλάνε με κουβάδες» δήλωσε χαρακτηριστικά ο ιρακινός υπουργός Πετρελαίου Χουσεΐν αλ Σαχριστανί.

Ο πόλεμος μεταξύ των Αράβων και των Κούρδων θα καταδίκαζε το Ιράκ καθώς προσπαθεί να ανεξαρτητοποιηθεί. Μια τέτοια σύγκρουση θα ήταν μηδενικού αθροίσματος και η κάθε πλευρά θα αναζητούσε συμμάχους στο εξωτερικό. Παρά τη θηριωδία του, το καθεστώς του Σαντάμ Χουσεΐν δεν μπόρεσε να εκμηδενίσει τους Κούρδους. Οι διαφορές είναι μεγάλες και η επίλυση δεν είναι εύκολη, αλλά μετά τη συνάντησή του με τους κούρδους ηγέτες ο κ. Μαλίκι θα κληθεί να αποτρέψει περαιτέρω κλιμάκωση της αραβο-κουρδικής σύγκρουσης.

http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=2&artId=283575&dt=16/08/2009

Ετικέτες Πολιτική-Ενημέρωση

αναρτήθηκε από το χρήστη george batzas @ Σάββατο, Αυγούστου 15, 2009 0 σχόλια

Το δράμα της Ιμβρου

▅ Οι «φρικιαστικές» συνθήκες βίαιου εκτουρκισμού του ελληνικού νησιού τη δεκαετία του 1960
Το δράμα της Ιμβρου
Της ΦΩΤΕΙΝΗΣ ΤΟΜΑΗ |
Κυριακή 9 Αυγούστου 2009
ΤΟ ΒΗΜΑ ONLINE
ΔΕΝ ΕΙΧΕ καν προλάβει να στεγνώσει το μελάνι από την υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάννης όταν με ευθύνη της τουρκικής πλευράς άρχισαν να παραβιάζονται οι διατάξεις της. Πρώτες στο στόχαστρο μπήκαν οι μειονότητες της Ιμβρου και της Τενέδου, όπου δεν εφαρμόστηκε ποτέ το άρθρο 14 περί τοπικής αυτονομίας τους. Την ίδια τύχη δεν
απέφυγε και ο Ελληνισμός της Πόλης. Αλλοτε με νομοθετικά μέτρα ή απλές διοικητικές πράξεις, συχνότερα όμως διά της βίας, οι τουρκικές αρχές άσκησαν πολλών ειδών πιέσεις στα άτομα και στα ιδρύματα της ομογένειας στοχεύοντας κυρίως στο να περιορισθεί ή αποκοπεί κάθε σχέση της με το Πατριαρχείο έτσι ώστε να περιέλθει ο έλεγχος της διαχειρίσεως των μειονοτικών ιδρυμάτων (βακούφια) σε πρόσωπα επιλεγόμενα από την τουρκική διοίκηση, οδηγώντας
σε επαγγελματικό μαρασμό τους ομογενείς, οι οποίοι γι΄ αυτόν τον λόγο αργά ή γρήγορα θα αναγκάζονταν να εγκαταλείψουν τη χώρα.

Η φράση του πρέσβη ε.τ. Βύρωνα Θεοδωρόπουλου, βαθέος γνώστη των ελληνοτουρκικών σχέσεων, στο βιβλίο του «Οι Τούρκοι και εμείς» πως «η σημερινή αντιπαράθεση Ελλήνων και Τούρκων έχει βαθιές ρίζες στα γεγονότα εκείνης της εποχής» αποτελεί το κλειδί στην ερμηνεία των σχέσεων των δύο λαών ως σήμερα.

Ετικέτες Πολιτική-ιστορία

αναρτήθηκε από το χρήστη george batzas @ Κυριακή, Αυγούστου 09, 2009 0 σχόλια

Το νέο δόγμα

Γιάννης Καρτάλης |
Αθήνα - Κυριακή 9 Αυγούστου 2009
Με τον αέρα της περιφερειακής υπερδύναμης- που αποτελεί το νέο δόγμα της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής- η Αγκυρα συνεχίζει απτόητη τις προκλήσεις της στο Αιγαίο, έχοντας ντε φάκτο καταργήσει το περιώνυμο θερινό μορατόριουμ για τις στρατιωτικές ασκήσεις. Και είναι τουλάχιστον αφελής η αντίληψη που επικρατεί στην Αθήνα ότι οι προκλήσεις αυτές αποτελούν παιχνίδια των τούρκων στρατηγών εις βάρος του κ. Ερντογάν, στο πλαίσιο της γνωστής διελκυστίνδας για την εξουσία. Αυτό που δεν έχει γίνει αντιληπτό είναι ότι, μετά την αρνητική στάση των Ευρωπαίων απέναντι στην ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας, η τουρκική κυβέρνηση υπό την καθοδήγηση του νέου υπουργού Εξωτερικών κ. Νταβούτογλου, ο οποίος διαθέτει ισχυρή προσωπικότητα και σοβαρή θεωρητική κατάρτιση, έχει χαράξει νέα γραμμή με στόχο να καταστήσει τη χώρα μια ισχυρή δύναμη απαραίτητη για τη γενικότερη ασφάλεια της ευρύτερης περιοχής. Ετσι στο τέλος θα είναι οι Ευρωπαίοι που θα έχουν την ανάγκη της Τουρκίας και όχι η Τουρκία την ανάγκη της Ευρώπης.

Μέσα στο πλαίσιο αυτό η Αγκυρα είναι αποφασισμένη να επιδείξει την ισχύ της απέναντι στην Ελλάδα, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι είναι έτοιμη να οδηγήσει τα πράγματα σε θερμό επεισόδιο. Γι΄ αυτό και υποβίβασε αμέσως τις ανόητες ενέργειες των τούρκων δημοσιογράφων στο νησί της Ρω, οι οποίοι επιχείρησαν να δημιουργήσουν τα νέα Ιμια. Οι συνεχιζόμενες όμως παραβιάσεις πάνω από το Φαρμακονήσι και τη γύρω περιοχή θέλουν να επιβάλουν τη γνωστή θεωρία των γκρίζων ζωνών, σύμφωνα με την οποία στην Ελλάδα ανήκουν μόνον όσα νησιά αναφέρονται ονομαστικά στις συνθήκες με τις οποίες παραχωρήθηκαν. Η θεωρία αυτή ενισχύεται από το γεγονός ότι βορείως της Δωδεκανήσου δεν έχει υπογραφεί συμφωνία οριοθέτησης των θαλασσίων συνόρων. Αυτό είναι ένα πρόβλημα το οποίο κάποτε θα πρέπει να διευθετηθεί, αλλά, ως γνωστόν, οι 44 ελληνοτουρκικές συναντήσεις που έχουν πραγματοποιηθεί ως σήμερα για την επίλυση των προβλημάτων στο Αιγαίο δεν έχουν καταλήξει πουθενά, διότι προφανώς δεν υπάρχει η αναγκαία πολιτική βούληση για να υπάρξει λύση, ενώ παραμένει εκκρεμές το ζήτημα της διαφοράς μεταξύ των 10 μιλίων του εθνικού εναερίου χώρου και των 6 μιλίων των ελληνικών χωρικών υδάτων.
Η Αγκυρα αισθάνεται ιδιαίτερα ισχυρή την περίοδο αυτή καθώς έχει εξασφαλίσει την εντυπωσιακή στήριξη της Ουάσιγκτον και της Μόσχας, ενώ συνεχίζει να παίζει έναν ρόλο-κλειδί στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής με τις μεσολαβητικές πρωτοβουλίες που αναλαμβάνει. Οπως απέδειξε και η πρόσφατη επίσκεψη Πούτιν η Ρωσία έχει επιλέξει την Τουρκία ως στρατηγικό εταίρο για την προώθηση της ενεργειακής της πολιτικής, ενώ η νέα πολιτική Ομπάμα καθιστά την Τουρκία απαραίτητο συνεργάτη για τη μεταφορά των αμερικανικών στρατευμάτων από το Ιράκ στο Αφγανιστάν. Αυτή την ισχυρή Τουρκία έχει να αντιμετωπίσει η Ελλάδα σε μια περίοδο όπου έχει βυθισθεί στην εθνική της μιζέρια και ο διεθνής της ρόλος έχει συρρικνωθεί δραματικά. Αντί λοιπόν να ακούγονται και πάλι τα γνωστά ατελέσφορα εθνικοπατριωτικά τροπάρια καλό θα ήταν, με συγκεκριμένες ενέργειες, να βελτιωθεί η διεθνής εικόνα της χώρας. Διότι, όπως όλα δείχνουν, στη σημερινή εποχή μόνον οι ισχυροί μπορούν να επιβιώσουν.
http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=6&artId=282750&dt=09/08/2009

Ετικέτες Εξωτερική Πολιτική

αναρτήθηκε από το χρήστη george batzas @ Κυριακή, Αυγούστου 09, 2009 0 σχόλια

Τριπλή συμφωνία Πούτιν με Τουρκία

Ο νέος «κουμπάρος» του Ερντογάν
Τριπλή συμφωνία Πούτιν με Τουρκία για φυσικό αέριο, πετρέλαιο και πυρηνική ενέργεια

Παρασκευή 7 Αυγούστου 2009
TΑ ΝΕΑ ΟΝLINE

Ο Ρώσος πρωθυπουργός Βλαντίμιρ Πούτιν και ο Τούρκος ομόλογός του Ταγίπ Ερντογάν υπέγραψαν συμφωνία συνεργασίας στον τομέα του φυσικού αερίου και του πετρελαίου, που ενισχύει σημαντικά τη θέση των δύο χωρών στον παγκόσμιο ενεργειακό χάρτη και τις κάνει, όπως δήλωσαν, «αναμφίβολα στρατηγικούς εταίρους».

Oι δύο ηγέτες συμφώνησαν χθες στην Άγκυρα να περνά μέρος του ρωσικού αγωγού φυσικού αερίου South Stream από τα χωρικά ύδατα της Τουρκίας στη Μαύρη Θάλασσα. Ο Βλαντίμιρ Πούτιν χαρακτήρισε τη συμφωνία «ουσιώδη για την ευρωπαϊκή ενεργειακή ασφάλεια» και τόνισε ότι παρ΄ ότι ο ρώσικος αγωγός αποτελεί εναλλακτική πρόταση απέναντι στον αγωγό Νabucco που στηρίζουν η Ε.Ε. και οι ΗΠΑ, δεν είναι «ανταγωνιστικός». Παρά τις δηλώσεις αυτές όμως, οι Ρώσοι επισπεύδουν τις εργασίες για την κατασκευή του, ενώ εξασφάλισαν και την άδεια των τουρκικών αρχών να πραγματοποιήσουν ερευνητικές εργασίες στις περιοχές απ΄ όπου θα περάσει.

Οι δύο πρωθυπουργοί υπέγραψαν και συμφωνία στον τομέα του πετρελαίου παρουσία του Ιταλού πρωθυπουργού Σίλβιο Μπερλουσκόνι, καθώς ο ιταλικός όμιλος Εni είναι βασικός εταίρος στον αγωγό South Stream, μαζί με τον ρωσικό Gazprom. Επίσης υπεγράφη συμφωνία για τη μελλοντική κατασκευή πυρηνικού σταθμού παραγωγής ενέργειας από τους Ρώσους στην τουρκική περιοχή του Ακουγιού.

Από τις συμφωνίες βγήκαν ενισχυμένες και οι δύο χώρες. Οι Ρώσοι επειδή βιάζονται να ολοκληρώσουν τον αγωγό που θα μεταφέρει φυσικό αέριο στη Δυτική Ευρώπη, την οποία προμηθεύει με το 1/4 των αναγκών της, και παράλληλα απέφυγε να περάσει ο South Stream από τα χωρικά ύδατα της Ουκρανίας με την οποία βρίσκεται σε αντιπαράθεση. Η Τουρκία, η οποία πριν από έναν μήνα υπέγραψε τη συμμετοχή της και στον αγωγό Νabucco, επειδή έτσι ενισχύει σημαντικά τον ρόλο της στην περιοχή μέσα από τον ανταγωνισμό Ε.Ε. και Μόσχας, ενώ εξασφαλίζει ταυτόχρονα την κάλυψη των αναγκών της σε φυσικό αέριο μαζί με σημαντικά οικονομικά κέρδη.

Οι Ρώσοι έδειξαν ιδιαίτερα ευχαριστημένοι από τη συμφωνία, γεγονός που φάνηκε και στις δηλώσεις του υποδιευθυντή του γραφείου του Ρώσου πρωθυπουργού, του Γιούρι Ουσακόφ ο οποίος επεσήμανε πως η Ρωσία είναι ο πρώτος εμπορικός εταίρος της Τουρκίας, ενώ η Τουρκία ανήλθε στην πέμπτη θέση του ρωσικού εξαγωγικού εμπορίου. Ο όγκος των ανταλλαγών έφθασε τα 40 δισ. δολάρια και αναμένεται να διπλασιαστεί μέσα στα επόμενα 4 χρόνια.

Στις συναντήσεις πάντως συζητήθηκαν και μια σειρά άλλων θεμάτων, όπως η ανάπτυξη των μεταφορών, των οδικών, σιδηροδρομικών και ατμοπλοϊκών συγκοινωνιών και η ενίσχυση του τουρισμού, καθώς περισσότεροι από 2,5 εκατομμύρια Ρώσοι υπολογίζεται ότι επισκέφθηκαν πέρσι τα τουρκικά θέρετρα.
Η ΑΓΚΥΡΑ
Έχει υπογράψει συμμετοχή και στον αγωγό Νabucco που στηρίζουν Ε.Ε. και ΗΠΑ και έτσι ενισχύει σημαντικά τον ρόλο της
«Πιο κοντά» για τον πετρελαιαγωγό
ΕΝΑ ΑΛΛΟ μεγάλο σχέδιο που συζητήθηκε μεταξύ Πούτιν και Ερντογάν είναι ο πετρελαιαγωγός Σαμψούντα- Τσεϊχάν, για τον οποίο συμφωνήθηκε να συγκροτηθεί ομάδα εργασίας για τη μελέτη της σκοπιμότητας της ρωσικής συμμετοχής. Η Τουρκία έχει επανειλημμένως προσκαλέσει τη Μόσχα να συμμετάσχει στο σχέδιο αυτό που άρχισε το 2007 και αναμένεται να ολοκληρωθεί το 2011, αλλά για πρώτη φορά τώρα «έγινε ένα βήμα προσέγγισης», όπως δήλωσε ο πρόεδρος της ρωσικής εταιρείας Τρανσνέφτ Νικολάι Τόκαρεφ στην Άγκυρα όπου συνοδεύει τον Βλαντίμιρ Πούτιν. Ο αγωγός θα ξεκινάει από το λιμάνι της Μαύρης Θάλασσας Σαμσούντα, θα καταλήγει στο λιμάνι Τσεϊχάν στη Μεσόγειο και θα επιτρέπει τη μεταφορά πετρελαίου παρακάμπτοντας τα Στενά του Βοσπόρου και τα Δαρδανέλλια.

Ετικέτες Πολιτικές ειδήσεις

αναρτήθηκε από το χρήστη george batzas @ Παρασκευή, Αυγούστου 07, 2009 0 σχόλια

Τουρκική πρόκληση με δημοσιογράφους στη Ρω

Επιχείρησαν... έφοδο στις ακτές της νησίδας όπως στα Ίμια
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Τετάρτη 5 Αυγούστου 2009
Προβοκάτσια α λα Ίμια επιχείρησαν να δημιουργήσουν χθες Τούρκοι δημοσιογράφοι στη νησίδα Ρω, συνεχίζοντας τις προκλήσεις των τελευταίων ημερών στη νησίδα αυτή των Δωδεκανήσων.

Η νέα πρόκληση έγινε χθες το απόγευμα, όταν οι Τούρκοι επιχείρησαν έφοδο κοντά στις ακτές της νησίδας με μικρό τουριστικό σκάφος, αντιδρώντας, όπως μετέδωσε το τουρκικό πρακτορείο ειδήσεων Ανατολία, όταν έμαθαν ότι Έλληνες στρατιώτες είχαν υψώσει την ελληνική σημαία στη Ρω (την αναφέρουν ως Καρά Αντά). Η κίνηση του τουρκικού σκάφους εντός των ελληνικών υδάτων και γύρω από τη νησίδα Ρω έγινε αντιληπτή από το παρατηρητήριο του Στρατού και αμέσως ειδοποιήθηκε το Λιμενικό (στις 17.35). Οι επιβάτες του- όπως αποδείχθηκε ήταν ένας δημοσιογράφος της εφημερίδας «Σαμπάχ», δύο δημοσιογράφοι του πρακτορείου ειδήσεων ΙΗΑ και τα δύο μέλη του πληρώματος- κινηματογραφούσαν και φωτογράφιζαν τη νησίδα. Το πλήρωμα του περιπολικού του Λιμενικού που έφθασε από το Καστελλόριζο έκανε συνήθη έλεγχο αστυνομικού τύπου στο τουρκικό σκάφος που έφερε το όνομα ΡΟΝΥ και είπε στους επιβαίνοντες να απομακρυνθούν - κάτι που φαίνεται ότι έγινε σχετικά γρήγορα (18.10) σύμφωνα με την ανακοίνωση του Ελληνικού Λιμενικού. Στο σημείο αυτό ωστόσο αρχίζει να φαίνεται η στημένη πρόκληση των Τούρκωνείτε έγινε αυτόνομα από την ομάδα των δημοσιογράφων είτε ήταν καθοδηγούμενη από άγνωστους κύκλους. Ισχυρίστηκαν λοιπόν μετά οι Τούρκοι ότι οι Έλληνες «φωτογράφισαν και φωτοτύπησαν τις ταυτότητές τους». Κατά τους ισχυρισμούς του τουρκικού πρακτορείου μάλιστα, οι 3 δημοσιογράφοι και οι 2 συνοδοί συνελήφθησαν και κρατήθηκαν ενόσω αυτοί προσπαθούσαν να φωτογραφήσουν τους Έλληνες στρατιώτες. Οι Τούρκοι δημοσιογράφοι ισχυρίστηκαν- πάντα κατά το Ανατολία- ότι πήγαν στη Ρω όταν έμαθαν ότι οι Έλληνες είχαν τοποθετήσει σημαία στη νησίδα, αποσιωπώντας φυσικά ότι στο ελληνικό αυτό νησί το φυλάκιο των εθνοφυλάκων υπάρχει από τα μέσα της δεκαετίας του ΄70 και εκεί ζούσε από το 1924 η Κυρά της Ρω (Δέσποινα Αχλαδιώτη), η οποία και ύψωνε κάθε μέρα την ελληνική σημαία από το 1943 μέχρι τον θάνατό της το 1982.

Είναι επίσης χαρακτηριστικό στοιχείο της πρόκλησης ότι αργά χθες το βράδυ στην ιστοσελίδα της εφημερίδας «Σαμπάχ» είχε αναρτηθεί φωτογραφία του Τούρκου δημοσιογράφου Μπεκίρ Ονέρ Σουν, ο οποίος επιβαίνει στο σκάφος κρατώντας ανοιγμένη στα χέρια του την τουρκική σημαία με φόντο (και μάλιστα σε μικρή απόσταση) τη νησίδα Ρω!

Πάντα σύμφωνα με τους ισχυρισμούς των Τούρκων, την ώρα που οι Έλληνες λιμενικοί έκαναν τον έλεγχο, ο καπετάνιος του τουρκικού σκάφους ειδοποίησε τις Αρχές στην πόλη Κας που βρίσκεται απέναντι από το Καστελλόριζο, με αποτέλεσμα να φτάσει στην περιοχή και μία τουρκική ακταιωρός.
«Οι Έλληνες ήταν πολύ ευγενικοί»

ΑΠΟ ΧΘΕΣ το πρωί παρουσιάστηκε μια ασυνήθιστη κινητικότητα διαφόρων «τουριστικών» σκαφών μεταξύ Ρω και Καστελλόριζου, στα οποία επέβαιναν Τούρκοι δημοσιογράφοι. Για τις κινήσεις αυτές ήταν πλήρως ενημερωμένο το Λιμενικό Σώμα όσο και το ΓΕΕΘΑ, το οποίο πάντως δεν έστειλε πολεμικό πλοίο.
Ο έλεγχος διήρκεσε περίπου 30 λεπτά και στη συνέχεια το τουρκικό σκάφος αφέθηκε ελεύθερο, οι δε δημοσιογράφοι επιβιβάστηκαν στην ακταιωρό και μεταφέρθηκαν στην πόλη Κας, ενώ ο ανταποκριτής του πρακτορείου ΙΗΑ δήλωσε αργότερα στα τουρκικά ΜΜΕ ότι «οι Έλληνες ήταν πολύ ευγενικοί».

http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=1&artid=4530009 RSS FEEDS | ©2008 Δημοσιογραφικός Οργανισμός Λαμπράκη A.E

Ετικέτες Πολιτικές ειδήσεις

αναρτήθηκε από το χρήστη george batzas @ Πέμπτη, Αυγούστου 06, 2009 0 σχόλια

Παπανδρέου: δίκαιος ο αγώνας των Παλαιστινίων

Τρίτη 4 Αυγούστου 2009
Την αλληλεγγύη του ελληνικού λαού και της Σοσιαλιστικής Διεθνούς στο «δίκαιο» αγώνα των Παλαιστινίων για μία ενωμένη και ελεύθερη Παλαιστίνη που θα ζήσει ειρηνικά, εξέφρασε ο Γ. Παπανδρέου από το βήμα του συνεδρίου της Φατάχ στη Βηθλεέμ, τονίζοντας ότι η λύση δεν μπορεί να έλθει με τα όπλα και ότι οι Παλαιστίνιοι πρέπει να μιλήσουν με μία φωνή.

Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ υπενθύμισε τους ιστορικούς δεσμούς του παλαιστινιακού και του ελληνικού λαού, αλλά και τις σχέσεις του Γιάσερ Αραφάτ με τον Ανδρέα Παπανδρέου.

«Οι κοινές μας αξίες μας οδηγούν στο να διεκδικήσουμε μια ενωμένη και ελεύθερη Παλαιστίνη που θα μπορέσει να ζήσει εν ειρήνη», τόνισε ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ και πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς.

Διατυπώνοντας το ερώτημα αν υπάρχει ελπίδα για επίλυση του Παλαιστινιακού, έδωσε την απάντηση ότι η ελπίδα υπάρχει από την παρουσία τόσων συνέδρων από όλα τα μέρη της γης.

Επίσης, υπενθύμισε την ομιλία του προέδρου των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα στο Κάιρο, από όπου έτεινε χείρα φιλίας στον μουσουλμανικό κόσμο, και τόνισε ότι η νέα διακυβέρνηση στις Ηνωμένες Πολιτείες συζητά για έναν συμβιβασμό και αυτό είναι μία ακόμη ελπίδα.

Ξεκαθάρισε, όμως, ότι η λύση δεν μπορεί να έλθει με τα όπλα και ότι οι Παλαιστίνιοι πρέπει να μιλήσουν με μία φωνή.

Απευθυνόμενος στον Παλαιστίνιο πρόεδρο Μαχμούντ Αμπάς, ο Γιώργος Α.Παπανδρέου σημείωσε ότι τον υποστηρίζει και προς τους συνέδρους τόνισε ότι «είμασταν μαζί, είμαστε μαζί και θα είμαστε μαζί».

Ελπίζω ότι θα βρεθούμε μαζί σε ένα ανεξάρτητο, ελεύθερο και ειρηνικό παλαιστινιακό κράτος, υπογράμμισε ο Παπανδρέου κλείνοντας την ομιλία του στο συνέδριο της Φατάχ.

Ο Γιώργος Παπανδρέου είχε κατ' ιδίαν συνάντηση με τον πρόεδρο της Παλαιστινιακής Αρχής με τον οποίο συζήτησε τις εξελίξεις στο Ισραήλ και στην ευρύτερη περιοχή, καθώς για την εξωτερική πολιτική του Μπαράκ Ομπάμα.

Ο κ. Παπανδρέου συναντήθηκε επίσης με τον Πατριάρχη Ιεροσολύμων.

http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&artid=4529976&ct=2

RSS FEEDS | ©2008 Δημοσιογραφικός Οργανισμός Λαμπράκη A.E

Ετικέτες Πολιτικές ειδήσεις

αναρτήθηκε από το χρήστη george batzas @ Τρίτη, Αυγούστου 04, 2009 0 σχόλια

Οι τουρκικές αξιώσεις και η προσπάθεια επιβολής ατζέντας

Η τακτική αμφισβήτησης από την Αγκυρα των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων στο Αιγαίο έχει σαφή σχεδιασμό και στόχο

Της Δωρας Αντωνιου

Μέσα σε διάστημα λίγων μηνών, η Αγκυρα έχει επαναφέρει στο προσκήνιο, με τρόπο μάλιστα επιτακτικό και επαναλαμβανόμενο, το σύνολο των θεμάτων που επί σειρά ετών προσπαθεί να επιβάλει ως ατζέντα στον ελληνοτουρκικό διάλογο. Με ενέργειες και δηλώσεις η τουρκική πλευρά φρόντισε, από τον περασμένο Νοέμβριο και μετά, να «υπενθυμίζει» διαρκώς τις αξιώσεις της, κυρίως στο Αιγαίο. Από το τέλος του περσινού καλοκαιριού παρατηρήθηκε αυξημένη κινητικότητα από τουρκικής πλευράς, όσον αφορά τον εναέριο χώρο, με επανεμφάνιση των υπερπτήσεων πάνω από κατοικημένα νησιά. Ωστόσο, από τον Νοέμβριο και έπειτα οι προκλήσεις αυξήθηκαν, λαμβάνοντας χαρακτήρα μιας συστηματικής πρακτικής, που δείχνει να έχει σαφή σχεδιασμό και στόχο. Η αρχή έγινε στα μέσα του περασμένου Νοεμβρίου, όταν νορβηγικών συμφερόντων πλοίο, που είχε μισθωθεί από την Αγκυρα, επιχείρησε να πραγματοποιήσει έρευνες για κοιτάσματα υδρογονανθράκων ανοιχτά του Καστελόριζου. Επειτα από την αντίδραση του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών προς το αντίστοιχο της Νορβηγίας, το πλοίο αποχώρησε.
«Τολμηρός Tοξότης»
Τον Δεκέμβριο πραγματοποιήθηκε, έπειτα από δύο αναβολές, η άσκηση «Τολμηρός Tοξότης», την οποία η Αγκυρα είχε επιτύχει να μπλοκάρει, προβάλλοντας τον ισχυρισμό ότι ο Αγιος Ευστράτιος, που συμπεριλαμβανόταν στον σχεδιασμό της άσκησης, είναι αποστρατιωτικοποιημένο νησί. Η πραγματοποίηση της άσκησης με τη συμμετοχή νατοϊκού ιπτάμενου ραντάρ μεταφράστηκε ως απόρριψη από τη Συμμαχία του ισχυρισμού αυτού. Το αμέσως επόμενο διάστημα, η τακτική αμφισβήτησης κυριαρχικών δικαιωμάτων, αλλά και κυριαρχίας στο Αιγαίο, κλιμακώθηκε. Οι υπερπτήσεις αυξήθηκαν κατακόρυφα, ενώ σε ορισμένες περιπτώσεις ελληνικά πολεμικά ελικόπτερα, που μετέφεραν στρατιώτες σε φυλάκια ακριτικών νησιών, εκλήθησαν να απομακρυνθούν από την περιοχή, με τον ισχυρισμό ότι πετούσαν στον εναέριο χώρο της Τουρκίας.
Σε πρόσφατες δηλώσεις, ο εκπρόσωπος του τουρκικού υπουργείου Εξωτερικών αναφέρθηκε σε «πολλά προβλήματα στο Αιγαίο τα οποία πρέπει να επιλυθούν ως πακέτο», προσθέτοντας, μάλιστα, ότι με την εμπλοκή τρίτων μερών θα μπορούσαν να ξεπεραστούν προσκόμματα στη διαδικασία επίλυσης των προβλημάτων αυτών. Πριν από μερικές εβδομάδες, η Αγκυρα επανήλθε στο θέμα της υφαλοκρηπίδας, δημοσιεύοντας στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως απόφαση εξουσιοδότησης της κρατικής εταιρείας πετρελαίου (ΤΡΑΟ) για έρευνες στην Ανατολική Μεσόγειο, συμπεριλαμβάνοντας και τη θαλάσσια περιοχή του Καστελόριζου στις υπό έρευνα περιοχές. Στην αντίδραση της Αθήνας, το τουρκικό υπουργείο Εξωτερικών απάντησε ότι η θαλάσσια περιοχή στο Καστελόριζο είναι τουρκική υφαλοκρηπίδα. Παράλληλα, η Τουρκία δεν ξεχνάει το θέμα της μειονότητας στη Δυτική Θράκη, το οποίο επαναφέρει σε κάθε ευκαιρία, συνδέοντάς το εσχάτως με την επαναλειτουργία της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης.

Διπλωματικές πηγές στην Αθήνα βλέπουν πίσω από την τακτική της Αγκυρας να επαναφέρει συστηματικά τους τελευταίους μήνες στο προσκήνιο το σύνολο των αξιώσεών της, ενόχληση, αλλά και προσπάθεια επιβολής ατζέντας. Η ενόχληση, που σίγουρα υπήρξε και για την πραγματοποίηση της άσκησης «Τολμηρός Τοξότης», επανήλθε περισσότερο έντονη με τις εξελίξεις στο θέμα της λαθρομετανάστευσης και την απόφαση της Ε.Ε. να ενισχύσει την Ελλάδα στην αντιμετώπισή της, με περιπολίες εναέριων και πλωτών μέσων από διάφορες ευρωπαϊκές χώρες, που συμμετέχουν στη δύναμη FRONTEX. Οι περιπολίες των ευρωπαϊκών δυνάμεων ακολουθούν ουσιαστικά τα όρια του FIR Αθηνών στον αέρα και το αντίστοιχό τους στη θάλασσα. Ετσι, ουσιαστικά όλα τα νησιά και οι βραχονησίδες μέσω των οποίων η Τουρκία προσπαθεί να εδραιώσει τη θεωρία των «γκρίζων ζωνών» είναι δυτικά των ορίων περιπολίας της FRONTEX. Η εξέλιξη αυτή σαφώς ενόχλησε την Αγκυρα, που γνωρίζει ότι εάν τα όρια αυτά ταυτιστούν με τα εξωτερικά σύνορα της Ε.Ε. θα είναι πάρα πολύ δύσκολο να συνεχίσει να προβάλει τις αξιώσεις της.
Πιέσεις για διάλογο
Την ίδια στιγμή, πληθαίνουν οι παραινέσεις, κυρίως από πλευράς Ουάσιγκτον, για διάλογο, προκειμένου να εξομαλυνθούν οι ελληνοτουρκικές σχέσεις. Η Τουρκία αισθάνεται ισχυροποιημένη, δεδομένης και της αμερικανικής ενθάρρυνσης ότι μπορεί να παίξει ρόλο ως περιφερειακή υπερδύναμη. Ετσι, εκτιμούν οι ίδιες πηγές, θεωρεί ότι θα μπορούσε να πάει τώρα σ’ ένα διάλογο από θέση ισχύος. Προβάλλοντας διαρκώς τις αξιώσεις της, προσπαθεί να τις επιβάλει στην ατζέντα των ελληνοτουρκικών και να επιτύχει μια διαπραγμάτευση «πακέτο» όπως η ίδια την έχει ορίσει.
-------------------------------------------------------------------------------

Hμερομηνία : 2/8/09

Copyright: http://www.kathimerini.gr

Ετικέτες Πολιτική-Ενημέρωση

αναρτήθηκε από το χρήστη george batzas @ Δευτέρα, Αυγούστου 03, 2009 0 σχόλια